Curiosity Rover
 | Ten artykuł od 2020-08 wymaga modyfikacji na podstawie najświeższych informacji. |
.jpg) | |
| Inne nazwy | Curiosity |
|---|---|
| Zaangażowani | |
| Indeks COSPAR | 2011-070A |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Cel misji | badania geologiczne, ocena możliwości istnienia życia |
| Cel misji | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Czas trwania | |
| Początek misji | 26 listopada 2011 (15:02 UTC) |
| Data lądowania | 6 sierpnia 2012 (05:17:57 UTC) |
| Wymiary | |
| Wymiary | 4,5 m średnicy, 3 m wys. łazik Curiosity: 3,0 m dług., 2,8 m szer., 2,1 m wys. |
| Masa całkowita | 3893 kg łazik Curiosity: 899 kg |
| Masa aparatury naukowej | 75 kg |
Curiosity Rover – zautomatyzowane i autonomiczne laboratorium naukowo-badawcze wysłane na Marsa, w ramach programu badawczego Mars Science Laboratory (MSL) w celu oceny możliwości występowania potencjalnych warunków do życia w przeszłości, zbadania możliwości utrzymania się życia organicznego na Marsie, wykonania pomiarów meteorologicznych, poszukiwania pierwiastków biogennych, badania stopnia wilgotności gleby oraz poszukiwania wody i związków mineralnych z nią związanych, przeprowadzenia pomiarów widma wysokoenergetycznego promieniowania naturalnego, zbadania składu skał i gleby oraz określenia charakterystyki możliwych cyklów hydrologicznych na badanej planecie.
Curiosity jest sześciokołowym pojazdem (łazikiem) z zamontowanym oprzyrządowaniem badawczym, ramieniem robotycznym, systemami nawigacyjnymi i komunikacyjnymi, awioniką, oprogramowaniem i autonomicznym źródłem zasilania – radioizotopowym generatorem termoelektrycznym.
Nazwę Curiosity wymyśliła w 2009 roku 12-letnia Clara Ma z miasta Lenexa w stanie Kansas. Jej propozycja okazała się najlepsza z ponad 9 tysięcy zgłoszeń z całych Stanów Zjednoczonych[1].
Polskim wkładem w Curiosity Rover są niechłodzone detektory na podczerwień MCT. Zostały wybrane i zastosowane w przestrajalnym spektrometrze laserowym zaprojektowanym do zbierania informacji o środowisku panującym na Marsie podczas misji Mars Science Laboratory. Detektory zostały opracowane przez firmę VIGO System S.A. z Ożarowa Mazowieckiego[2].
Jak poinformowała NASA, 22 września 2012 roku Curiosity Rover zbadał pierwszy kamień. Skałę wielkości piłki futbolowej badano od 46 do 48 dnia misji. Pierwszy okaz, który został wytypowany, aby przetestować systemy pomiarowe, nosi nazwę N 165. Został poddany działaniu lasera. Rozproszony materiał skalny, który wzbił się w atmosferę, posłużył do zbadania składu mineralnego. Po dokonaniu badań łazik wyruszył w dalszą drogę, pokonując 42 metry, co było najdłuższym dystansem od początku misji. Obszar, w którego stronę zwrócił się łazik, nosi nazwę Glenelg. Dla naukowców jest on interesujący, ponieważ łączą się tam trzy różne typy terenu charakterystyczne dla marsjańskiego krajobrazu[1].
Miejsce lądowania
Miejscem lądowania misji, wybranym przez naukowców zaproszonych przez NASA, był krater Gale leżący na południe od równika. Zdjęcia satelitarne jego okolic ujawniły ślady wcześniejszego występowania ciekłej wody. Krater Gale jako miejsce lądowania można było wybrać dopiero podczas tej misji, bowiem jej konstrukcja umożliwiła określenie miejsca lądowania z czterokrotnie lepszą dokładnością. Dzięki temu uniknięto ryzyka lądowania w trudnym terenie w otoczeniu krateru[1]. Łazik wylądował w odległości ok. 6 km od góry Aeolis Mons i 2 km na północny wschód od celu, w miejscu, które przyjęło nazwę Bradbury Landing. Wybrany krater Gale ma 154 km średnicy i jest położony na wschodniej półkuli Marsa. W środku krateru znajduje się stromy szczyt, którego warstwowa struktura jest kopalnią informacji o historii Marsa. W pobliżu znajdują się ujścia dwóch kanałów zawierających osady naniesione w przeszłości przez wodę. Przez te kanały można będzie zbadać głębsze warstwy góry. Nazwa krateru pochodzi od nazwiska znanego amatora astronomii Waltera Gale’a (1865–1945). Pierwszy dzień misji, podczas którego nastąpiło lądowanie, nazwano Sol 0. Przez pierwsze dni specjaliści sprawdzali systemy zasilania i łączności. Curiosity zainstalował nową, lądową wersję oprogramowania, zmierzył nachylenie do poziomu (wylądował na niemal płaskim podłożu), trochę się odkurzył i wyciągnął wszystkie bezpiecznie schowane instrumenty[3].
Według naukowców krater Gale, jako krater uderzeniowy został uformowany 3,8 do 3,5 mld lat temu[4].
Zawieszenie rocker-bogie
System jezdny łazika Curiosity jest powiększoną wersją trzech wcześniejszych łazików marsjańskich: Sojourner, Spirit i Opportunity. Istotną zmianą zastosowaną w łaziku Curiosity jest zastąpienie mechanizmu różnicowego drążkiem różnicowym. Natomiast, tak jak w poprzednich marsjańskich łazikach, każde z sześciu kół ma niezależny napęd. Koła przednie i tylne mają siłowniki sterowania, umożliwiające obrót łazika w miejscu, jak i jazdę po łuku. Zawieszenie łazika jest zawieszeniem typu rocker-bogie. Lewe i prawe koła łazika połączone przez drążek różnicowy, pozostają w kontakcie z podłożem, nawet wtedy, gdy jedno z kół pokonuje głaz wielkości koła. Po każdej stronie, wózek (bogie) łączy koła środkowe z kołami tylnymi. W części środkowej wózka znajduje się połączenie ruchowe w płaszczyźnie pionowej (przegub z jednym stopniem swobody), do którego podłączony jest jeden z końców elementu rocker[a], łączącego wózek z kołem przednim i w części środkowej rockera, poprzez oś stałą z kadłubem łazika.
Na podwoziu zawieszony jest kadłub łazika. Dwa punkty zawieszenia kadłuba, będące osiami stałymi stanowią połączenia ruchowe poprzez łożyska wpasowane w rockery. Wychylenie jednego rockera w płaszczyźnie pionowej pod pewnym kątem, zgodnie z ideą działania drążka różnicowego, powoduje wychylenie rockera po przeciwnej stronie, o taki sam kąt, ale przeciwnie skierowany. Właściwość ta powoduje, że rockery nie mogą wykonywać równoległych przemieszczeń względem kadłuba łazika[b], i co za tym idzie, łazik nie może obrócić się w płaszczyźnie pionowej tak, aby oprzeć się tyłem lub przodem na marsjańskim gruncie, mimo że pozornie jest zawieszony na dwóch osiach[5].
Przez pokład łazika Curiosity przechodzi drążek różnicowy umocowany w środkowej jego części, poprzez oś stałą, do kadłuba łazika. Dwa końce drążka różnicowego są połączone z dwoma rockerami poprzez dwa krótkie przeguby. W zawieszeniu rocker-bogie nie ma sprężyn. Brak sprężyn sprawia, że nacisk wszystkich kół na podłoże jest prawie taki sam, co jest istotne podczas przemieszczania się po piasku. Zmiana położenia wózka (bogie) lub koła przedniego spowodowana nierównościami terenu, dzięki zawieszeniu rocker-bogie i mechanizmowi różnicowemu, powoduje korzystne zmiany położeń pozostałych kół.
Jeżeli umieścimy model łazika Curiosity na podwyższeniu, tak aby koła wisiały w powietrzu i podniesiemy lewe przednie koło do góry o pewną wartość, to prawe przednie koło automatycznie obniży się o taką samą wartość. Jeżeli prawe przednie koło podniesiemy do góry o pewną wartość, to lewe przednie koło obniży się o tę samą wartość. Natomiast jeżeli spróbujemy podnieść dwa przednie koła, to wspomniane koła nie przemieszczą się względem kadłuba, a skierowana w tym celu energia spowoduje podniesienie do góry całego łazika[6].
Łazik ma aluminiowe koła o średnicy 50 cm. Zakrzywione szprychy tytanowe dają sprężyste wsparcie. Napędy siłowników, silników elektrycznych i skrzynia biegów – są nastawione na moment obrotowy, a nie prędkość. Łazik na płaskim twardym podłożu osiąga prędkość 4 cm na sekundę. Łazik został zaprojektowany i zbudowany tak, aby mógł przejechać więcej niż 20 km podczas zasadniczej misji. System zawieszenia łazika służył jako system lądowania, bezpośrednio pochłaniając siły uderzenia łazika o podłoże. System może być również wykorzystany do kopania pod powierzchnią, obracając jedno skrajne koło, zachowując pozostałe pięć kół nieruchome[5].
Na piaszczystym podłożu Marsa, protektory bieżników kół łazika, pozostawiają ślad literując „JPL” (Jet Propulsion Laboratory) w kodzie Morse’a (·--- ·--· ·-··)[7].
Kamery
.jpg)
Na maszcie łazika zamontowanych jest siedem kamer:
- Teleskopowa kamera Makro[c] ang. microimager (element urządzenia ChemCam)
- Cztery czarno-białe kamery nawigacyjne (Navcam) (dwie z lewej, dwie z prawej strony masztu)
- Dwie kolorowe kamery masztowe z matrycami o wielkości 2 Megapikseli.
Na podwoziu łazika jest zamontowanych 8 kamer dostarczających czarno-biały obraz o niskiej rozdzielczości[d], szczególnie zabezpieczonych przed uderzeniami odłamkami skał ang. Hazard-Avoidance Cameras (HazCams), z matrycami o wielkości 1 Megapiksela. Z przodu łazika znajdują się dwie lewe kamery i dwie prawe, podobnie z tyłu. Kamery Hazcams mają szerokokątne obiektywy typu rybie oko, podczas lądowania obiektywy były zasłonięte przez przezroczyste pokrywki. 8 kamer Hazcams i 4 kamery nawigacyjne Navcams wchodzą w skład zestawu 12 kamer technicznych będących źródłem przestrzennego obrazu tworzącego stereoskopowe oczy marsjańskiego laboratorium. Połowa kamer technicznych to kamery zapasowe. Na podstawie obrazów otrzymanych z kamer Navcams i Hazcams naukowcy będą podejmować decyzje jakimi szlakami będzie poruszał się łazik i które skały będą poddawane badaniom[8].
Kamery masztowe
Oczami łazika Curiosity są dwie dwu megapikselowe kolorowe kamery wideo umieszczone po lewej (z obiektywem 34 mm) i po prawej stronie masztu (z obiektywem 100 mm). Prawa kamera ang. Mastcam patrzy przez teleobiektyw, ujawniając szczegóły blisko lub daleko z około trzykrotnie wyższą rozdzielczością niż jakiekolwiek kamery przedtem. Lewa kamera Mastcam zapewnia szerszy kontekst przez obiektyw o szerszym kącie. Każda z nich może wykonywać i przechowywać tysiące obrazów kolorowych. Każda z tych kamer jest zdolna do rejestrowania filmów wideo w wysokiej rozdzielczości. Połączenie informacji z obu kamer może dać obrazy 3-D.
Prawa kamera jest nazywana „Mastcam 100” ze względu na 100-milimetrowej długości ogniskową obiektywu. Jej obrazy obejmują obszar około sześciu stopni szerokości i pięć stopni wysokości. Matryca zawiera pole 1600 pikseli na 1200 pikseli. Daje to skalę 7,4 cm na piksel w odległości ok. 1 km i ok. 150 μm na piksel w odległości 2 m. Kamera zapewnia wystarczającą rozdzielczość, aby przeczytać „jeden cent” na monecie leżącej na podłożu obok łazika.
Jej lewy partner, kamera nazywana „Mastcam 34” ze względu na 34-milimetrowy obiektyw, obejmuje scenę trzy razy większą – o 18 stopniach szerokości i 15 stopniach wysokości – ma identyczne matryce, może ona uzyskać obrazy o 22 cm na piksel w odległości ok. 1 km i 450 mikronów na piksel z odległości 2 m. Kiedy łazik Curiosity zmienia miejsce postoju, Mastcam 34 rejestruje panoramę zdjęć o pełnym okręgu, składającą się ze 150 obrazów wykonanych w czasie 25 minut.
Centra soczewek kamer masztowych są umocowane 2,0 metry nad podłożem. Obiektywy są dalej od siebie – 25 cm – niż stereo obiektywy na wcześniejszych robotach marsjańskich. Kamery można skupić na dowolnym obiekcie znajdującym się w odległości od ok. 2 m do nieskończoności. Zespół będzie mógł widzieć dalej, niż było to możliwe dotychczas. Filmy wideo będą służyć do studiowania mechaniki oddziaływań kół łazika z marsjańskim podłożem, i jako filmy wspomagające analizę użycia wysięgnika marsjańskiego robota.
Kamery umieszczone na maszcie i dwie inne kamery Curiosity Mars Hand Imager Lens i Mars Imager Descent zostały wykonane przez Malin Space Science Systems z San Diego w stanie Kalifornia. Cztery kamery z Malin Space Science Systems zastosowane na łaziku Curiosity łączy kilka wspólnych cech. Używają one filtru Bayer, jaki można znaleźć w wielu komercyjnych aparatach cyfrowych, do obrazowania kolorów. Wzór Bayer jest mozaiką kolorów, służącą do zorganizowania filtrów kolorów RGB na kwadratowej siatce czujników fotograficznych (matrycy CCD)[9]. Matryca, w którą wbudowany jest filtr Bayer, jest pokryta filtrami tak, aby każdy piksel był przysłonięty kolorowymi filtrami w następującym stosunku: 50% zielony, 25% czerwony, 25% niebieski[10]. Każdy piksel filtru Bayer jest przysłonięty submozaiką, na którą składa się siatka (2 × 2) zbudowana z jednego filtru czerwonego, 1 niebieskiego i dwóch filtrów zielonych. Każdy piksel rejestruje poziom natężenia światła w jednym z kolorów podstawowych i w zasadzie w matrycy CCD jest on subpikselem[11]. Filtr stosowany do projektowania kamer łazika Curiosity osiąga na zdjęciach rezultaty, w których kolor ściśle naśladuje sposób, w jaki ludzkie oko widzi świat[10].
Oprócz wbudowanej na stałe w kamerę czerwono-zielono-niebieskiej siatki filtracyjnej, kamery masztowe mogą zastosować inne wymienne filtry, umieszczone pomiędzy obiektywem a matrycą CCD. Zalicza się do nich spektralne filtry służące do badania podłoża lub nieba w wąskim zakresie światła widzialnego lub o długości fali bliskiej podczerwieni. Jeden dodatkowy filtr na każdej masztowej kamerze, pozwala patrzeć bezpośrednio na Słońce, w celu zmierzenia ilości pyłu w atmosferze, będącego kluczową częścią marsjańskiej pogody.
W skład kalibracji koloru docelowego, kamer masztowych na pokładzie łazika, wchodzi oddziaływanie magnesów chroniących układy scalone chrominancji i automatycznej regulacji bieli przed niekorzystnym wpływem gromadzenia się marsjańskiego kurzu w sąsiedztwie wspomnianych elementów. Naturalne oświetlenie na Marsie bywa czerwieńsze niż na Ziemi, w wyniku oddziaływania pyłu marsjańskiej atmosfery. Obrazy zabarwione „prawdziwym kolorem” marsjańskim zawierają efekt świetlny porównywalny do ciepłego, pomarańczowego oświetlenia, które towarzyszy zachodowi Słońca na Ziemi. Kalkulacje balansu bieli, realizowane w celu dostosowania odcienia oświetlenia, jak to zwykle czyni ludzkie oko, mogą robić kamery cyfrowe. Kamery cyfrowe są zdolne do wytwarzania zarówno True color, jak i obrazów z poprawnie zbalansowaną bielą[9].
Filmowa kamera (MARDI)
Podczas opadania i lądowania kolorowych obrazów dostarczało urządzenie o nazwie Filmowa Kamera Cyklu Opadania, ang. Mars Descent Imager (MARDI), służące m.in. także do określenia położenia łazika. Kamera MARDI zapisała w swojej 8 GB pamięci flash film z częstotliwością 4 klatek/sekundę, z zawartością od 1200 do 1600 pikseli na klatkę, z czasem ekspozycji 4 milisekundy. Podczas ostatnich dwóch minut opadania łazika Curiosity na powierzchnię Marsa, kamera MARDI, skierowana w dół, nagrywała kolorowy film zbliżającej się powierzchni. Zapewniło to zespołowi Mars Science Laboratory informacje o miejscu lądowania. Po wylądowaniu na powierzchni Marsa MARDI zademonstrowała swoje zdolności do uzyskiwania obrazów gruntu pod łazikiem, kiedy rozdzielczość osiągnęła 1,5 mm na piksel. MARDI składa się z dwóch części: kamera z szerokokątnym obiektywem, zamontowana na lewej burcie, skierowana w dół i cyfrowa kamera zamontowana wewnątrz podwozia. Obydwie kamery są podobnymi modelami jak kamera zamontowana na obrotowej/rewolwerowej wieżyczce wysięgnika, czyli kamera MAHLI[12].
Ręczna kamera MAHLI
.jpg)
Kolejną kamerą dostarczającą kolorowych zdjęć jest Marsjańska Ręczna Kamera ang. Mars Hand Lens Imager (MAHLI), umieszczona jako jedno z pięciu urządzeń wchodzących w skład rewolwerowej wieżyczki znajdującej się na końcu wysięgnika marsjańskiego robota. Jest to ręczna kamera wyposażona w obiektyw makro i autofokus, przeznaczona do robienia zbliżeń skał i gruntu marsjańskiego, ale nie jest wykluczone robienie również zdjęć do horyzontu.
Po umieszczeniu aparatu na najmniejszej dopuszczalnej odległości od obiektu – ok. 21 mm – obraz powstały na matrycy aparatu ma rozdzielczość nieco mniejszą niż 14 μm na 1 piksel. Polem widoku tak powstałego zbliżenia jest prostokąt o bokach 2,2 na 1,7 cm. MAHLI ma dwa zestawy diod LED, które umożliwiają wykonywanie zdjęć w nocy lub przy słabym oświetleniu. Dwie inne diody emitują falę elektromagnetyczną o długości 365 nanometra w ultrafiolecie. W tym przypadku istnieje możliwość fluorescencji materiałów marsjańskich pobudzonych tą iluminacją[13].
Chemcam
.jpg)
Na szczycie masztu łazika Curiosity znajduje się urządzenie Chemcam, służące do określania składu chemicznego badanych skał. Do zainicjowania badania używa się wiązki światła lasera, skierowanej do wybranej skały w celu chwilowego podniesienia temperatury badanego materiału. Informacja o składzie badanego materiału, z której korzysta Chemcam jest zawarta w rozbłysku będącym skutkiem krótkich serii lasera. Ostateczne wnioski wynikające z tych analiz są wyciągane na Ziemi, a pomocne w tych badaniach jest urządzenie nazywane Odporny na Promieniowanie Stos Inteligentnej Pamięci, ang. Radiation Tolerant Intelligent Memory Stack (RTIMS). Urządzenie RTIMS jest umieszczone wewnątrz instrumentu Chemcam na maszcie, ang. Remote Sensing Mast (RSM)[14].
Kierunek ustawienia masztu jest zdalnie sterowany z Ziemi. Umieszczony na jego szczycie instrument Chemcam składa się z lasera, obiektywu do zdjęć makro i z teleskopu, który umożliwia wykonywanie zdjęć makro z dogodnej odległości[e]. Wszystkie te urządzenia kieruje się w stronę badanego obiektu znajdującego się w sąsiedztwie łazika (do 7 metrów). Seriami wiązki światła lasera odparowuje się niewielką ilość (łepek od szpilki) badanego materiału. Powstały w wyniku działań lasera rozbłysk, będący zjonizowanym gazem jest odbierany przez teleskop i następnie poprzez światłowód przekazywany jest do analizatora w celu określenia składu chemicznego badanego materiału. Analizator będący częścią urządzenia Chemcam nie znajduje się na maszcie, lecz we wnętrzu łazika i składa się z trzech spektrometrów[15].
Wytwarzanie laserem jonizacji na potrzeby spektrometru, ang. Laser-Induced Breakdown Spectrometer (LIBS), to zadanie instrumentów znajdujących się na maszcie i wewnątrz kadłuba łazika[16].
Czas trwania serii i ilość impulsów w serii emitowanej przez laser wiązki można zmieniać. Podczas pierwszej emisji, w kierunku kamienia wielkości pięści, laser urządzenia Chemcam wysłał serię 30 impulsów w czasie 10 sekund. Moc jednego impulsu przewyższała wartość miliona Watów, czas trwania impulsu lasera wynosił 5·10−9 (pięć miliardowych) sekundy. Szerokość zakresu fal elektromagnetycznych, które są odbierane przez 3 spektroskopy optyczne zawiera się w przedziale widma, od nadfioletu, poprzez światło widzialne do podczerwieni włącznie[17].
Kamera do zdjęć makro, ang. Remote Micro-Imager (RMI), jest wykorzystana jako aparat kontekstowy dla LIBS, choć w przeciwieństwie do LIBS, nie ma żadnych ograniczeń odległościowych dla obiektów które mają być sfotografowane[18].
Chemia i mineralogia (CheMin)
Chemiczne i mineralogiczne analizy (ang. Chemistry and Mineralogy) prowadzone w ramach osobnego działu (Chemin), analizują zmielone skały i grunt marsjański, dostarczane w formie próbek, przez ramię robota. Próbki te wytwarza wiertarka udarowa, która jest jednym z pięciu urządzeń umieszczonych na rewolwerowej wieżyczce wysięgnika robota łazika Curiosity. Natomiast grunt marsjański w skład którego wchodzi mieszanka piasku i kurzu jest pobierany czerpakiem łopatki wchodzącym w skład urządzenia CHIMRA też będącego jednym z urządzeń wieżyczki rewolwerowej. Niezależnie od tego czy próbka została pobrana wiertarką udarową, czy łopatką, przechodzi przez urządzenie CHIMRA i z wyjścia CHIMRA podawana jest do wejścia urządzenia Chemin znajdującego się we wnętrzu kadłuba łazika Curiosity.
Minerały dostarczają trwałego zapisu o warunkach środowiskowych panujących w przeszłości na Marsie, a szczególnie, informacje o składnikach i źródłach energii mogących sprzyjać istnieniu życia. Chemin po raz pierwszy w marsjańskich misjach używa dyfrakcji rentgenowskiej. Dyfrakcja rentgenowska polega na kierowaniu wiązki promieni X na badaną próbkę i określeniu jak promienie X są rozpraszane przez próbkę na poziomie atomowym. Wszystkie minerały są kryształami, czyli są zbudowane z materiałów krystalicznych, w których atomy są zorganizowane w powtarzającą się strukturę, która powoduje, że promienie X rozpraszane są pod przewidywalnymi kątami. Z tych kątów naukowcy są w stanie wydedukować odległości między płaszczyznami w atomach, z których zbudowane są kryształy. Każdy minerał ze względu na swoją budowę zajmuje określone miejsce wśród układów krystalograficznych i może być rozpoznany na drodze dyfrakcji rentgenowskiej. Ta metoda badania marsjańskich próbek pozwala na bardziej szczegółowe określanie ich składu niż dotychczas.
Próbki skał dla urządzenia Chemin pozyskiwane są jako urobek wiertarki udarowej, lub czerpane łopatką urządzenia CHIMRA. Sproszkowane skały i podłoże są przesiewane tak, aby do lejka wlotowego nie dostały się cząstki większe niż 150 μm. Na górnej powierzchni kadłuba, w pobliżu przodu, poprzez lejek prowadzi droga do urządzenia Chemin we wnętrzu łazika. Chemin jest sześcianem o boku 25 cm i wadze 10 kg umieszczonym we wnętrzu kadłuba łazika. Urządzeniem Chemin można wykryć takie minerały jak: fosforany, węglany, siarczany, krzemionki. Chemin pomaga zachować biologiczne „podpisy” zachowane w minerałach[19].
Gdy łazik dostarcza próbki do urządzenia Chemin, przesypywane są one do jednego z zespołów komórek (w urządzeniu Chemin jest 16 par podwójnych zespołów komórkowych.) Pary komórek działają jak kamertony, wibrując ok. 2000 razy na sekundę wzbudzane przez piezoelektryczne urządzenie umieszczone między dwoma ramionami kamertonu. Gdy pary komórek wibrują, wypełniające je cząstki zachowują się jak ciecz. Drgania te pozwalają generatorowi promieniowania rentgenowskiego trafić swoimi promieniami z losowych kierunków wszystkie ziarna. Ta innowacyjna technologia została wprowadzona do użytku komercyjnego w zminiaturyzowanych rentgenowskich instrumentach dyfrakcyjnych. System wibracji proszku umożliwia analizowanie źle przygotowanych lub właśnie otrzymanych próbek do analizy, bez wstępnego przygotowania. Jest to użyteczne w przypadku, gdy przygotowanie próbki jest niemożliwe (np. na Marsie) lub gdy delikatne materiały (takie jak produkty farmaceutyczne) zostały zniszczone lub zmienione przez intensywne szlifowanie. Wdrożenie systemu wibracji proszku było kluczowym krokiem umożliwiającym funkcjonowanie małym rentgenowskim instrumentom[20].
Analizy próbek na Marsie (SAM)
Do analizy próbek na Marsie, ang. Sample Analysis at Mars (SAM), używa się zestawu trojga narzędzi analitycznych zamontowanych wewnątrz łazika Curiosity w celu studiowania ewentualnych chemicznych procesów organicznych. Jednym z najważniejszych kluczy w labiryncie szukania śladów życia jest sprawdzenie istnienia związków węglowych, które na Ziemi tworzą molekularne cegiełki życia. SAM analizuje gazy marsjańskiej atmosfery, oraz gazy uwięzione w skałach. Analityczne instrumenty urządzenia SAM zostały umieszczone w skrzynce wielkości kuchenki mikrofalowej w przedniej części łazika.
Jednym z instrumentów urządzenia SAM jest spektrometr masowy, który identyfikuje gazy według masy cząsteczkowej i ładunku elektrycznego ich zjonizowanych stanów. Spektrometr masowy będzie szukał ważnych do życia pierwiastków, takich jak azot, fosfor, siarka, tlen, wodór, a także związku chemicznego dwutlenku węgla.
Kolejnym narzędziem jest strojony spektrometr laserowy, wykorzystujący absorpcję światła o określonych długościach fali do pomiaru stężenia metanu, dwutlenku węgla i pary wodnej. Urządzenie to określa proporcje różnych izotopów wspomnianych gazów. Izotopy tego samego gazu o różnych masach atomowych i ich wzajemne proporcje mogą stanowić podpisy planetarnych procesów zachodzących w dawnej marsjańskiej atmosferze, którą to planeta ewentualnie utraciła.
Trzecim analitycznym instrumentem urządzenia SAM jest chromatograf gazowy służący do separacji poszczególnych gazów z ich mieszaniny. Wydzielone frakcje z chromatografu gazowego są podawane do spektrometru gazowego w celu bardziej dokładnej identyfikacji. Jeżeli SAM nie wykryje żadnych organizmów, będzie to informacja że życia na Marsie nie należy szukać blisko powierzchni – następne misje będą szukać głębiej[22].
Stacja Monitorowania Środowiska (REMS)
Stacja Monitorująca Środowisko, ang. Rover Environmental Monitoring Station (REMS), rejestruje informacje o zmianach codziennych i sezonowych w pogodzie Marsa. REMS, co godzinę, każdego marsjańskiego dnia zapisuje 5 minut danych dla wszystkich czujników. Badanie to mierzy: prędkość wiatru, kierunek wiatru, ciśnienie powietrza, wilgotność względną, temperaturę powietrza, temperaturę gruntu, intensywność promieniowania ultrafioletowego.
Informacje na temat wiatru, temperatury i wilgotności pochodzą z elektronicznych czujników na dwóch wysięgnikach długich jak palec, poziomo wystających, lekko rozszerzających się z głównego masztu trzymającego urządzenie ChemCam. Każdy z wysięgników ma czujnik do rejestrowania temperatury powietrza i trzy czujniki do wykrywania ruchu powietrza w trzech wymiarach. Rozmieszczenie wysięgników przesuniętych o kąty 120° względem siebie, umożliwia obliczania nawet wtedy, gdy główny maszt blokuje wiatr z jednego kierunku[23].
Osobno do wysięgników zamontowane są czujnik temperatury podłoża i czujnik wilgotności względnej. Temperatura podłoża jest mierzona czujnikiem podczerwieni. Intensywność promieniowania ultrafioletowego mierzy czujnik umieszczony w górnej części pokładu, składający się z sześciu fotodiód pracujących w następujących podzakresach: 315–370 nm (UVA), 280–320 nm (UVB), 220–280 nm (UVC), 200–370 nm (dawka całkowita), 230–290 nm (UVD), and 300–350 nm (UVE). Czujnik ma dokładność większą niż 8% w całym zakresie wszystkich kanałów, skalibrowaną przy założeniu poziomu radiacji występującej na Marsie i przy minimalnym zapyleniu marsjańskiej atmosfery. Czujnik jest umieszczony na pokładzie łazika bez ochrony przed pyłem. Aby zmniejszyć wpływ zapylenia na czujnik, wokół każdej fotodiody został umieszczony pierścień magnetyczny w celu maksymalizacji czasu działania. Niemniej jednak, w celu oceny stopnia zapylenia diód, czujnik będzie okresowo fotografowany. Porównanie tych obrazów z pomiarami laboratoryjnymi pozwoli oszacować poziom absorpcji pyłu.
Fotodiody patrzą w kierunku zenitu a ich pole widoku obejmuje 60°. Czujnik ciśnienia z zakresem pomiarowym od 1 do 1150 Pa umieszczony jest wewnątrz kadłuba łazika i połączony jest tubą z marsjańską atmosferą poprzez filtr HEPA[24].
Badania REMS zwiększą zrozumienie globalnej atmosfery Marsa, a także przyczynią się do oceny możliwości zamieszkiwania Marsa przez misje załogowe. Zespół planuje składać codzienne raporty z Curiosity. Oczekuje się, że temperatura powietrza wokół masztu łazika prawdopodobnie spadnie do ok. –90 °C, w niektóre zimowe noce i wzrośnie do ok. –30 °C podczas dni zimowych. W cieplejszych porach roku, po południu temperatura powietrza może osiągnąć 0 °C.
Na marsie występuje fenomen pogodowy odpowiedzialny za duże, cykliczne wahania ciśnienia dobowego na powierzchni Marsa. Światło słonecze nagrzewa powierzchnię i atmosferę po dziennej stronie planety, powodując wzrost objętości powietrza. Na wyższych poziomach atmosfery, powstają wypukłości powietrza, rozszerzające się na zewnątrz, w celu wyrównania ciśnienia, tak jak na rysunku wskazują czerwone strzałki. Podgrzane powietrze wypływa z wybrzuszenia, obniżając ciśnienie odczuwane na powierzchni poniżej wybrzuszenia. W efekcie powstaje głęboka atmosfera, która jest lżejsza i ma niższe ciśnienie na powierzchni Marsa, niż ta po nocnej stronie planety. Ponieważ Mars obraca się względem słońca, to wybrzuszenie atmosfery podąża za Słońcem każdego dnia, od wschodu do zachodu. Stały obserwator, taki jak łazik NASA Curiosity, obserwuje spadek ciśnienia w ciągu dnia, a następnie wzrost ciśnienia w nocy. Dokładny czas wzrostu i spadku ciśnienia dotyczy czasu potrzebnego do reakcji atmosfery na światło słoneczne, jak również szereg innych czynników, takich jak kształt powierzchni planety, brak cyklu wodnego i ilość pyłu w powietrzu[25].
Stacja Monitorowania Środowiska zmierzyła marsjańskie ciśnienie atmosferyczne w dniach Sol 31[f] (6 września 2012) i Sol 93 (7 listopada 2012). Ciśnienie to jest miarą ilości powietrza w całej kolumnie atmosfery powyżej łazika Curiosity. W przedziale między Sol 31 i Sol 93 wystąpiły duże zmiany ciśnienia w cyklach dziennych, które były efektem rosnącej masy marsjańskiej atmosfery na półkuli południowej w związku ze zbliżaniem się wiosny. Dzieje się tak dlatego, że półkula południowa otrzymuje w tym czasie dużo więcej światła słonecznego, skutkiem czego dwutlenek węgla paruje/sublimuje z zimowej polarnej czapy bieguna południowego. W efekcie każdego roku atmosfera rośnie i kurczy się o ok. 30% w związku z parowaniem i krzepnięciem/resublimacją dwutlenku węgla. Pomiary wahań ciśnienia pokazują również silne codzienne wahania ciśnienia o ok. 10%, ze szczytem w pobliżu marsjańskiej siódmej rano i minimum w pobliżu godziny szesnastej. Ten codzienny cykl wahań ciśnienia jest spowodowany pływem[g] „fali cieplnej” – fali globalnego ciśnienia atmosfery marsjańskiej przesuwanej poprzez ogrzewanie promieniami słonecznymi atmosfery i powierzchni planety[26].
Czujnik pomiaru promieniowania (RAD)
Czujnik pomiaru promieniowania jonizującego, ang. Radiation Assessment Detector (RAD), jest przeznaczony do monitorowania wysoko energetycznych cząstek atomowych i subatomowych, osiągających powierzchnię Marsa, będących skutkiem wiatru słonecznego, odległych gwiazd supernowych i innych źródeł. Cząstki te, stanowiące tło naturalnego promieniowania, mogą być szkodliwe dla drobnoustrojów w pobliżu powierzchni Marsa, lub dla astronautów przyszłych misji załogowych.
Ważący 1,7 kg instrument RAD ma szerokokątny teleskop skierowany ku górze, z lewej przedniej części łazika. Teleskop ma czujniki cząstek naładowanych, których masa nie przekracza masy jonu żelaza. RAD może również wykryć neutrony i promieniowanie gamma pochodzące z marsjańskiej atmosfery lub gleby w najbliższym otoczeniu łazika[27].
Pole magnetyczne i atmosfera ziemska zapewniają na naszej planecie skuteczną tarczę ochronną przed potencjalnymi, śmiertelnymi skutkami galaktycznego, kosmicznego i słonecznego promieniowania jonizującego. Na Marsie nie ma globalnego pola magnetycznego, a marsjańska atmosfera (w porównaniu z atmosferą ziemską) zapewnia tylko 1% skuteczności ochrony przed promieniowaniem jonizującym. W celu sprawdzania i kalibracji RAD, zespół specjalistów pracujących nad instrumentem RAD umieszczał go wewnątrz akceleratorów w ośrodkach badawczych w Stanach Zjednoczonych, Europie, Japonii i Republiki Południowej Afryki.
Na powierzchni Marsa, nigdy wcześniej (do sierpnia 2012 r.) nie było takiego instrumentu, a dotychczasowe szacunki promieniowania jonizującego powierzchni planety polegały na prognozowaniu, jak cienka atmosfera wpływa na energetyczne cząstki, ale niepewność w modelowaniu pozostawała duża[28].
Obecne pomiary wskazują na występowanie codziennych cykli promieniowania jonizującego i ciśnienia atmosferycznego. Wraz ze wzrostem ciśnienia, dawka promieniowania zmniejsza się. Kiedy warstwa atmosfery poszerza się (podczas marsjańskiego dnia), zapewnia lepszą barierę i bardziej skuteczne ekranowanie na promieniowanie z zewnątrz Marsa. W każdym z maksimów ciśnienia, poziom promieniowania spada od 3 do 5%. Na końcu krzywej wzrasta poziom promieniowania, z czego wynika, że oprócz dobowych są także inne cykle.
Czerwona linia oznacza całkowitą dawkę promieniowania cząstek jonizujących i neutronów, wykrytych przez detektor RAD łazika Curiosity. Niebieskie kropki reprezentują ciśnienie atmosferyczne w jednostkach Pa (podzielonych przez cztery) zmierzone przez czujnik ciśnienia atmosferycznego stacji REMS. Atmosferyczne parametry zostały tak przeskalowane, aby umieścić je w tej samej podziałce, co dane promieniowania jonizującego.
Dawki promieniowania jonizującego i ciśnienia atmosferycznego były wyznaczane w ciągu pięciu marsjańskich dni, co w warunkach ziemskich odpowiada okresowi od 26 sierpnia do 1 września 2012. Curiosity wylądował na Marsie 5 sierpnia 2012 roku. Dawki promieniowania jonizującego zostały podane w jednostkach niemianowanych. Kalibracja przyrządu RAD ciągle trwa[29]
Długoterminowe wahania promieniowania jonizującego w kraterze Gale, zostały zmierzone przez czujnik pomiaru promieniowania jonizującego w ciągu ok. 50 dni marsjańskich (na Ziemi Sol 10 oznacza 15 września i Sol 60 oznacza 6 października 2012). Dawki cząstek naładowanych mierzono detektorem krzemowym i są podane w kolorze czarnym. Całkowite dawki (zarówno cząstek naładowanych i cząstek neutralnych) mierzono za pomocą scyntylatora, w którym materiałem pochłaniającym jest tworzywo sztuczne, podane są w kolorze czerwonym.
Intensywności promieniowania jonizującego na powierzchni Marsa można podzielić na cykle jednodniowe i długoterminowe. Cykle jednodniowe biorą źródło z cyklicznych codziennych zmian grubości atmosfery Marsa. Dłuższe zmiany są skutkiem zmian w strukturach gazu i plazmy w przestrzeni międzyplanetarnej koło Marsa. Struktura ta, nazywana heliosferą, jest związana magnetycznie ze Słońcem i obraca się wraz ze Słońcem w okresie ok. 27 dni, zapewniając tarczę ochronną przed galaktycznym promieniowaniem kosmicznym spoza układu słonecznego, w taki sam sposób, w jaki atmosfera Marsa zapewnia ekranowanie chroniące przed wiatrem słonecznym[30].
Dynamiczne Albedo Neutronów (DAN)
Urządzenie Dynamiczne Albedo Neutronów, ang. Dynamic Albedo of Neutrons (DAN), może wykryć wodę związaną w płytkich podziemnych minerałach wzdłuż ścieżki poruszania się łazika. Instrument DAN wysyła wiązkę neutronów w podłoże i mierzy ich rozproszenie, nadając tej operacji możliwość znajdywania wodoru do głębokości ok. 50 cm bezpośrednio pod łazikiem. DAN przeniesie na powierzchnię Marsa osiągnięcia technologii jądrowej, która już wykryła wodę z orbity Marsa. „Albedo” w języku naukowców badających Marsa odnosi się do wartości energii odbitych neutronów – w tym przypadku, jak wysokiej energii neutrony wtórne są odbijane przez jądra znajdujące się w podłożu, po wstrzyknięciu określonej dawki przez instrument DAN. Wyemitowane przez generator neutrony, zderzają się z atomami wodoru, odbijają się z charakterystycznym spadkiem poziomu energii, tak jak jedna kula bilardowa traci energię, uderzając drugą. Poprzez pomiar energii odbitych neutronów, DAN może wykryć frakcję, która była przyczyną zmniejszenia energii wyemitowanych neutronów, a co za tym idzie, ilość wodoru w podłożu.
Czas trwania impulsu neutronów wyemitowanego przez generator wynosi 1 μs, częstotliwość powtarzania wynosi 10 impulsów na sekundę, a w każdym impulsie jest ok. 10 mln neutronów. Podczas trwania misji generator będzie w stanie wygenerować 10 mln impulsów[31].
Robot łazika
Ramię robota ma pięć stopni swobody ruchu zapewnionych przez siłowniki obrotowe znanych jako:
- Ramię z przegubem azymutalnym
- Ramię z przegubem uniesienie barku
- Przegub łokciowy
- Przegub nadgarstkowy
- Przegub wieżyczki
Wysięgnik robota łazika połączony jest z rewolwerową (obrotową) wieżyczką, ang. turret, za pomocą przegubu wieżyczki. Rewolwerowa wieżyczka ma 5 stopni swobody ruchu, waży 33 kg i ma średnicę 60 cm. Zawiera 5 urządzeń i są to:
- Wiertarka udarowa do zbierania sproszkowanych próbek z wnętrza skał, wchodząca w skład systemu ang. Powder Acquisition Drill System (PADS). Jeśli wiertło zostaje zablokowane w skale, wiertarka może zastąpić go zapasowym. Zapasowe wiertła znajdują się w dwóch boksach umieszczonych w prawej przedniej części łazika.
- Urządzenie do usuwania kurzu, ang. Dust Removal Tool (DRT), szczotka wykonana z metalowego włosia służąca do usuwania kurzu z marsjańskich skał i tacek do obserwacji próbek.
- Rentgenowski spektometr cząstek alfa, ang. Alpha Particle X-ray Spectrometer (APXS), służy do identyfikacji chemicznych składników marsjańskiego gruntu.
- Wielofunkcyjne urządzenie nazywane Zbieranie, Magazynowanie i Analizowanie Skał Marsjańskich, ang. Collection and Handling for In-situ Martian Rock Analysis (CHIMRA), zawierające czerpak do zbierania gruntu, zestaw komór i labiryntów do przesiewania, porcjowania próbek skał, pyłu i gruntu w celu ich przygotowania do analiz.
- Niewielka kamera, ang. Mars Hand Lens Imager (MAHLI)[32].
Rentgenowski Spektrometr Cząstek Alfa (APXS)
Rentgenowski Spektrometr Cząstek Alfa, ang. Alpha Particle X-Ray Spectrometer (APXS), jest jednym z instrumentów zainstalowanych na rewolwerowej wieżyczce zamontowanej na końcu wysięgnika robota i służy do identyfikacji chemicznych składników marsjańskich skał i podłoża. Ideą działania APXS jest odpowiedź marsjańskiego obiektu pobudzonego przez niewielkie promieniowanie radioaktywne, odebrana przez detektor rentgenowski. Przyrząd wykrywa pierwiastki od sodu do strontu, włączając w to główne elementy formujące skały i podłoże marsjańskie takie jak: magnez, glin, krzem, wapń, żelazo i siarka. Podczas trwającego trzy godziny odczytu może wykrywać ważne elementy śladowe o stężeniu poniżej 100 części na milion. Ma wysoką czułość na elementy tworzące sole, takie jak siarka, chlor i brom, które mogą wskazywać na interakcję w przeszłości z wodą.
Zadaniem APXS jest kwalifikowanie próbek do analizy przez instrumenty laboratoriów Chemin i SAM. Spektrometr wykorzystuje radioaktywny pierwiastek kiur jako źródło bombardujące próbki energetyczną cząstką alfa (jądra helu) oraz promieniami rentgenowskimi. W odpowiedzi próbki emitują własne charakterystyczne promieniowanie rentgenowskie, które rejestruje detektor rentgenowski umieszczony w głowicy czujnika APXS. Elektroniczny pakiet, który znajduje się wewnątrz łazika, zapisuje wszystkie odebrane dawki promieniowania rentgenowskiego i porównuje z widmem promieniowania rentgenowskiego wysłanego do tej próbki. Gdy spektrometr styka się z badanym obiektem, analizuje ścieżkę o średnicy 1,7 cm, wykrywa elementy do głębokości ok. 5 mikronów, dla elementów o małej masie atomowej i do 10 razy głębiej, dla cięższych pierwiastków. Podczas operowania APXS może wystąpić konieczność użycia urządzenia do usuwania kurzu znajdującego się wraz APXS, w zestawie pięciu urządzeń rewolwerowej wieżyczki na końcu wysięgnika robota[33].
CHIMRA
wana skała
ang. The Collection and Handling for In-Situ Martian Rock Analysis (CHIMRA) jest jednym z pięciu urządzeń wchodzących w skład rewolwerowej wieżyczki umieszczonej na końcu ramienia robota łazika Curiosity. To urządzenie przetwarza próbki pozyskane za pośrednictwem czerpaka wbudowanej łopatki (oznaczona kolorem czerwonym) i wiertarki udarowej, która nie jest pokazana na rysunku i nie wchodzi w skład urządzenia CHIMRA, ale jest jednym z pięciu urządzeń wieżyczki rewolwerowej. CHIMRA jest urządzeniem, które dostarcza próbki do analitycznych instrumentów laboratorium wewnątrz łazika, którymi są Chemin i SAM.
Na rysunku urządzenia CHIMRA pokazane są dwie drogi dostarczania materiału do CHIMRA (czerpak łopatki dostarcza materiał do miejsca wskazanego na dole, a wiertarka udarowa dostarcza materiał do przewodu przesyłowego na górze). Rysunek przedstawia także umiejscowienie mechanizmu stosowanego do inicjowania drgań wieżyczki rewolwerowej i wspomagania przemieszczania próbek po wnętrzu instalacji CHIMRA. Kolorem żółtym oznaczony jest pojemnik porcjowania, w którym przetworzony materiał jest dzielony i dostarczany do analitycznych przyrządów laboratoryjnych[34].
Zdjęcie pokazujące wnętrze komór przetwarzania z materiałem próbki poniżej 150 mikrometrowego sita, przedstawia próbkę przetworzoną. Zostanie ona przekazana do boksu porcjowania, który odmierzy wielkość równą połowie dawki aspiryny dla dziecka. Ilość ta jest podyktowana ochroną przed zapchaniem się instrumentów, które mają otrzymać próbki. Porcje te trafią do gardzieli wejściowych urządzeń Chemin i SAM. Procedura przygotowania próbki obejmuje:
- Pobranie porcji marsjańskiego podłoża czerpakiem łopatki, lub pobranie próbki marsjańskiej skały wiertarką udarową
- Wprowadzenie badanego materiału w wibracje wewnątrz komór przetwarzania
- Przepuszczenie przez sito
- Podzielenie na odpowiednie porcje
- Przekazanie próbki do wlotów wejściowych CHEMIN lub SAM
Procedura przygotowania próbek jest powtarzana trzykrotnie i jest powszechnie stosowaną metodą podczas geochemicznych analiz laboratoryjnych na Ziemi[35].
Zdjęcie opisane „Za duże na sitko CHIMRA” przedstawia czerpak z cząstkami marsjańskiego podłoża, które były zbyt duże, aby przejść przez sito przetwarzania, które przepuszcza tylko cząstki mniejsze niż (150 mikronów)[36].
Czerpak łopatki może również zbierać próbki z wykopów dokonanych przez koła łazika (pięć kół unieruchomionych a jedno się obraca). W ten sposób czerpak może dostać się do materiału na głębokości ok. 20 cm poniżej powierzchni. Objętości próbek zagarniętego marsjańskiego podłoża może wynosić pomiędzy 1000 a 30 000 mm³[37].
PADS
Urządzenie, w którym główną rolę spełnia wiertarka udarowa, ang. Powder Acquisition Drill System (PADS), jest odpowiedzialne za uzyskiwanie sproszkowanych próbek skały z głębokości do 5 cm poniżej jej powierzchni. Ramię wysięgnika robota może przyłożyć i przytrzymać wiertarkę uzbrojoną w wiertło do skały z siłą 240 do 300 N, PADS może następnie zdobyć próbkę skały bez konieczności dalszego ruchu ramienia robotycznego. PADS ma następujące możliwości:
- przemieszczania wiertła w głąb powierzchni skały,
- obracania wiertła (0 do 150 obrotów na minutę) w celu skrawania materiału skalnego,
- dostarczania udaru z częstotliwością 1800 uderzeń na minutę, o energii uderzenia od 0,4 do 0,8 J w celu wiercenia skały i kruszenia pobieranej próbki
- wymiany wiertła w wiertarce[37].
Wiertarka zarówno penetruje skałę, jak i kruszy próbki do odpowiedniego rozmiaru cząstek dla analitycznych przyrządów. Proszek skalny przemieszcza się w tulei otaczającej obracający się ślimak wiertła do wejścia urządzenia CHIMRA. Przemieszczanie się proszku przez urządzenie CHIMRA odbywa się grawitacyjnie, poprzez zmianę położenia i orientacji wieżyczki rewolwerowej i poprzez jej wibrację. Średnica otworu w skale po wierceniu wynosi 1,6 cm, a głębokość otworu do 5 cm, w zależności od topografii powierzchni skały. Sproszkowany materiał skalny z wierzchnich warstw (1,5 do 2 cm głębokości) osadza się na górnej części skały wokół otworu wiercenia i nie jest wykorzystywany. Uzyskana próbka poniżej tej głębokości jest przenoszona do CHIMRA w celu przesiewania i porcjowania[37].
Jeśli wiertło jest używane do obróbki szczególnie twardego materiału, takiego jak gruboziarniste skały bogate w kwarc, może ulec uszkodzeniu. Jeżeli tak się stanie, wiertarka ma możliwość wymiany wiertła na jedno z dwóch zapasowych umieszczonych w pojemniku po prawej stronie przodu łazika. Kiedy wiertarka odrzuci uszkodzone wiertło, ramię robota ustawi się naprzeciwko nowego wiertła i umieści go w uchwycie wiertarki. Podczas testowania prototypu wiertarki, stwierdzono że może ona penetrować skały tak twarde, jak drobnoziarnisty bazalt bez znacznego zużycia wiertła[37].
DRT
Zamontowane na wieżyczce rewolwerowej narzędzie do usuwania kurzu (ang. Dust Removal Tool, DRT), służy do usuwania kurzu i luźnych materiałów z powierzchni skalnych, czyszcząc je szczotką ze stalowego włosia. Konstrukcja DRT jest inna niż narzędzia stosowanego na łazikach Spirit i Opportunity (ang. Rock Abrasion Tool, RAT), ale oczekuje się, że ma podobnie skuteczne właściwości odkurzania. Napęd DRT wyłącznie obraca szczotkę – ramię robota umieszcza DRT w odpowiedniej pozycji i odległości od czyszczonej powierzchni. Obszar wyczyszczony przez DRT jest kołem i ma minimalną średnicę 45 mm. DRT może być także stosowany do usuwania materiału z tacki do obserwacji próbek[38].
Pierwsze użycie DRT łazika Curiosity nastąpiło w 150 marsjańskim dniu misji (Sol 150), czyli 6 stycznia 2013. Zdjęcie oczyszczonego skrawka skały wykonała kamera MAHLI z odległości ok. 25 cm, po oczyszczeniu skrawek skały przyjął nazwę „Ekwir_1”[39].
MMRTG
Zasilanie łazika energią elektryczną jest realizowane przez radioizotopowy termoelektryczny generator, ang. Multi-Mission Radioisotope Thermoelectric Generator (MMRTG), dostarczony przez Departament Energii USA. MMRTG jest baterią ogniw jądrowych, która z wysoką sprawnością zamienia energię jądrową w energię elektryczną. Całość składa się z dwóch głównych elementów: ze źródła energii termicznej, którym jest dwutlenek plutonu-238 i półprzewodnikowego zestawu termopary. Paliwem wielozadaniowego radioizotopowego termoelektrycznego generatora jest 4,8 kg dwutlenku plutonu 238, jako źródło stałego dostarczania energii termicznej, którą termopara zamienia na energię elektryczną. Energia elektryczna służy do zasilania i ogrzewania łazika. MMRTG jest generatorem nowej generacji przeznaczonym do pracy na ciałach niebieskich mających atmosferę takich jak Mars, jak również w próżni. Generowana moc wynosi nieco ponad 110 W. Cele projektowe dla MMRTG to zapewnienie wysokiego stopnia bezpieczeństwa, optymalizacja poziomu mocy powyżej minimalnej żywotności 14 lat i obniżenie masy. W efekcie wymiary MMRTG wynoszą 64 cm średnicy i 66 cm długości przy wadze 45 kg.
Podobnie jak poprzednie generacje tego typu generatora, MMRTG zbudowany jest z kilku warstw materiału ochronnego, zaprojektowanych tak, aby ograniczyć negatywne skutki oddziaływania dwutlenku plutonu w wielu potencjalnie możliwych wypadkach, zweryfikowanych w testach zderzeniowych. W mało prawdopodobnym przypadku awarii podczas startu Mars Science Laboratory (MSL), jest mało prawdopodobne, że dwutlenek plutonu zostanie uwolniony i że ktoś zostanie narażony na napromieniowanie. Rodzaj plutonu zastosowany w systemie MMRTG jest inny niż plutonu stosowanego w broni jądrowej, i nie może eksplodować jak jakakolwiek bomba. Jest wytwarzany w postaci ceramicznej i nie stanowi znaczącego zagrożenia dla zdrowia, chyba że zostanie rozbity na drobne kawałki lub odparowany, a następnie wdychany lub połknięty. Osoby, które uczestniczyłyby w ewentualnym wypadku podczas startu MSL otrzymałyby średnią dawkę ok. 5–10 mrem, równą dawce, jaką otrzymuje człowiek w ciągu ok. tygodnia, skutkiem promieniowania tła.
Mimo stosowania szczególnych środków ostrożności przy postępowaniu z radioizotopowymi generatorami termoelektrycznymi, 17 kwietnia 1970 w atmosferę ziemską wszedł moduł księżycowy misji Apollo 13 z radioizotopowym generatorem termoelektrycznym. Mimo że moduł księżycowy spłonął w atmosferze, to nienaruszony pluton-238, umieszczony w grafitowym zasobniku ochronnym, zatonął w Rowie Tonga, na dnie którego leży do dzisiaj.
Moc elektryczna z MMRTG ładuje dwa akumulatory litowo-jonowe. Akumulatory umożliwiają podsystemowi zasilania sprostać największym wymaganiom poboru mocy przez działalność łazika, podczas gdy zapotrzebowanie chwilowo przekracza stały dopuszczalny poziom wyjściowy generatora. Każda z baterii ma pojemność ok. 42 amperogodzin[40].
MMRTG nie ma ruchomych części, które mogą ulec awarii lub zużyciu i w związku z tym jest wysoce niezawodnym urządzeniem zasilania energią elektryczną. MMRTG wytwarza energię elektryczną przy sprawności 6–7%. MMRTG wykorzystuje osiem modułów (źródeł energii termicznej) ang. General Purpose Heat Source (GPHS) do produkcji 110 watów energii elektrycznej i 2000 watów energii termicznej (w początkowym okresie)[41].
Ostateczne połączenie MMRTG z łazikiem nastąpiło na stanowisku startowym rakiety Atlas V. Przedtem technicy z NASA w hali obsługi niebezpiecznych ładunków, ang. Payload Hazardous Servicing Facility, sprawdzili dopasowanie MMRTG do jego stanowiska na rufie łazika. Po sprawdzeniu MMRTG został odłączony od łazika i czekał do czasu kiedy ładownia rakiety Alas V z łazikiem Curiosity w środku, została umieszczona na szczycie rakiety. Wtedy do generatora MMRTG załadowano 4,8 kg dwutlenku plutonu 238 (źródło energii termicznej) i tak uzbrojony został podniesiony w koszu zwanym „Klatką goryla” i zainstalowany w module przelotowym statku kosmicznego MSL[42].
System łączności
Do realizacji wymiany informacji z Ziemią łazik Curiosity ma trzy anteny. Dwie zapewniają komunikację bezpośrednio z Deep Space Network w paśmie X (7 do 8 GHz). Trzecia antena zabezpiecza łączność łazika z marsjańskimi orbiterami, spełniającymi, m.in. rolę stacji przekaźnikowych z wykorzystaniem częstotliwości zakresu (UHF) (ok. 400 MHz)[43]. Podczas gdy łazik może przekazywać informacje w paśmie X bezpośrednio, to jednak wymiana informacji z Ziemią jest bardziej efektywna podczas retransmisji na falach UHF, za pośrednictwem orbiterów na orbicie Marsa, w tym NASA Odyssey i Mars Reconnaissance Orbiter, oraz Europejskiej Agencji Kosmicznej Mars Express[44]. Do łączności w paśmie X używa się 15 W, półprzewodnikowego wzmacniacza mocy, sterowanego sygnałem małego kosmicznego transpondera.
W paśmie X zastosowano antenę o dużym zysku energetycznym, w kształcie foremnego sześcioboku i o średnicy ok. 0,3 metra. Antenę zamontowano na pokładzie łazika blisko lewej krawędzi. Za pośrednictwem tej anteny są przesyłane dane z szybkością 160 bitów na sekundę do Deep Space Network, gdzie sygnał jest odbierany przez antenę o 34-metrowej średnicy, lub do anteny o średnicy 70 metrów przekazującej dane z szybkością 800 bitów na sekundę.
Antena o wysokim zysku energetycznym, która wymaga ukierunkowania, może być stosowana do nadawania lub odbierania. Antena o małym zysku energetycznym (antena dookólna), ang. Rover Low-Gain Antenna (RLGA), która nie wymaga ukierunkowania, przeznaczona jest głównie do otrzymywania wiadomości z Deep Space Network. Odbiór sygnału przez antenę o wysokim zysku energetycznym traktuje się jako typową metodę w codziennym systemie przekazywania poleceń z Ziemi do łazika. Antena UHF, ang. ultra-high frequency (RUHF), spirala ukształtowana na wzór cylindra zamontowana jest w prawym, górnym, tylnym rogu. Antena ta współpracuje z dwoma nadmiarowymi radioodbiornikami. Praca tych radioodbiorników jest zdefiniowana przez oprogramowanie, umożliwiając im autonomicznie dostosować szybkość transmisji danych do wahań siły sygnału. Używają standardowych protokołów komunikacyjnych współdziałających z wszystkimi przekaźnikami radiowymi na marsjańskich orbiterach[h], a szczególnie zgodne są z Electra UHF Radio[i][43].
Mniej więcej raz na 26 miesięcy Mars znajduje się w koniunkcji ze Słońcem, przechodząc prawie dokładnie za nim (patrząc z perspektywy Ziemi). Podczas koniunkcji Słońce zakłóca transmisje radiowe między Ziemią i Marsem. Marsjańskie koniunkcje słoneczne, nie są identyczne i zależą od trasy, którą pokonuje Mars, chowając się za Słońcem, oraz od aktywności słonecznej w czasie koniunkcji. Aktywność słoneczna w zakresie plam i rozbłysków słonecznych, zmienia się w cyklu 22-letnim. Aby zapobiec przesyłaniu komend i danych w okresie koniunkcji, kontrolerzy misji są przygotowani do zawieszenia wysyłania poleceń do statku kosmicznego na kilka tygodni. Transmisje z Marsa na Ziemię również zostają ograniczone. W okresie koniunkcji marsjańskie orbitery, jak Mars Reconnaissance Orbiter, ograniczają swoje badania na rzecz magazynowania danych z lądowników, do ich późniejszej retransmisji[45].
Komputer
Curiosity ma dwa główne nadmiarowe komputery. Spośród dwóch komputerów nazywanych „Strona A” i „Strona B”, w danym momencie jeden z nich jest aktywny, a drugi stanowi komputer zapasowy. Większość urządzeń łazika może być sterowana przez każdą stronę, lecz kilka elementów takich jak kamery nawigacyjne są przywiązane do jednej ze stron.
Strony „A” i „B” zawierają odporne na promieniowanie procesory centralne PowerPC 750: o architekturze BAe RAD 750. Procesor działa przy prędkości dochodzącej do 200 MHz. Każdy z nadmiarowych komputerów łazika Curiosity ma po 2 GB pamięci flash, 256 megabajtów pamięci DRAM i 256 kilobajtów kasowanej elektrycznie programowalnej pamięci tylko do odczytu, ang. Electrically-Erasable Programmable Read-Only Memory EEPROM[46].
Każdy z komputerów, „Strona A” i „Strona B”, ma również inne nadmiarowe podsystemy związane tylko z odpowiednią stroną. Na trasie lotu z Ziemi na Marsa, do dnia lądowania na powierzchni Marsa, Curiosity eksploatował „Stronę B”. Przed lądowaniem w sierpniu 2012 został wprowadzony tryb aktywny dla „Strony A”.
28 lutego 2013 z powodu usterki pamięci flash, komputer został wprowadzony w tryb awaryjny. Po kilku dniach wznowiono operacje na „Stronie B”, opracowywano również, najlepszy sposób na przywrócenie „Strony A” jako realnej kopii zapasowej. Curiosity pozostał przy próbie kontynuacji utrzymania komunikacji dla wszystkich zaplanowanych okien komunikacyjnych, ale nie zostały wysłane żadne dane, lecz jedynie aktualny stan. Informacja o stanie ujawniła, że komputer nie włącza się zwykłym codziennym trybie „uśpienia”, tak jak było zaplanowane. Postępowanie diagnostyczne przeprowadzone w trybie testowania symulacji przeprowadzone na podobnym komputerze w JPL wskazuje, że w sytuację zaangażowane jest uszkodzenie pamięci na „Stronie A” w pamięci używanej do adresowania plików pamięci[47].
Kontrolny materiał organiczny
Podjęto stosowne kroki w celu zapewnienia, aby pomiary SAM gleby i skał na Marsie nie zawierały naturalnych[j] zanieczyszczeń organicznych przywiezionych z Ziemi. Jednakże możliwe jest, że istnieje niewielka ilość zanieczyszczeń naturalnymi organicznymi substancjami ziemskimi pomimo wszelkich starań. Aby sprawdzić skuteczność tych działań i ocenić stopień zanieczyszczeń organicznych w pięciu różnych momentach misji, z przodu łazika zamontowano w pojemnikach pięć kostek kontrolnego materiału organicznego ang. Organic Check Material (OCM), które będą dostępne podczas obsługi próbek na Marsie. Każdą kostkę OCM można przewiercać, przesiewać i porcjować w CHIMRA i dostarczać do SAM (i ewentualnie również do Chemin) w formie przetworzonego proszku OCM, według tej samej procedury, co próbki marsjańskich skał.
Każda kostka jest wykonana z porowatego materiału ceramicznego, amorficznego dwutlenku krzemu, będącego chemicznym związkiem nieorganicznym, uformowanym ze współczynnikiem porowatości równym 30%. Kostki OCM są domieszkowane związkami organicznymi 3-fluoro phenanthrene i 1-fluoro napthalene o niskim stężeniu, które są syntetycznymi związkami organicznymi nie występującymi w przyrodzie na Ziemi i nie oczekuje się ich na Marsie. Każda z kostek jest zamknięta próżniowo, szczelnie we własnym pojemniku, aż do dnia wiercenia na Marsie.
Każdy pojemnik OCM jest przeznaczony do wystąpienia w roli próbki tylko raz, nieznany jest poziom reaktywności pomiędzy kostką i środowiskiem Marsa, a w wyniku ewentualnej próby nieznany jest zalecany/poprawny poziom kalibrowania instrumentów. Narastanie zanieczyszczeń na zewnętrznej powierzchni zamkniętego pojemnika nie stanowi problemu, ponieważ materiał uzyskany ~ do 1 cm głębokości kostki OCM, nie wchodzi do CHIMRA[48].
Kostki z materiału organicznego użyte będą w doświadczeniu kontrolnym, jeśli SAM wykryje jakiekolwiek związki organiczne w próbkach marsjańskiej gleby lub sproszkowanej skały. Podstawowe doświadczenie kontrolne będzie polegało na zebraniu sproszkowanej próbki z OCM i postępowaniu z próbką kontrolną według tej samej procedury, która dotyczy próbek skał marsjańskich i marsjańskiego podłoża. Jeśli SAM znajdzie jakiekolwiek związki organiczne inne niż zawierające znaczniki z fluorem, będziemy mieli pewność, że przybyły one na Marsa wraz z łazikiem Curiosity z Ziemi. Jeśli znajdą tylko związki organiczne zawierające znaczniki z fluorem, to będzie oznaczało, że szlak pozyskania i obsługi próbek przeszedł test i jest czysty od naturalnych organicznych ziemskich zanieczyszczeń[49].
Tacka obserwacyjna
Tacka obserwacyjna umieszczona po prawej stronie przodu łazika umożliwia obserwację przez kamerę MAHLI i spektroskop APXS przetworzonych i dostarczonych próbek z CHIMRA. Tacka obserwacyjna jest prostym, płaskim metalowym krążkiem tytanu o średnicy 7,3 cm. Próbki gruntu i skał, które przeszły przez 150-mikronowe sito CHIMRA można umieścić na tacce, obserwować przez APXS lub kamerę MAHLI, a następnie usunąć z zasobnika przez szczotki urządzenia do usuwania kurzu DRT. Po dostarczeniu przesianego materiału (gruntu lub skał) do SAM i / lub Chemin, pozostała część przesianego materiału może być analizowana w ten sposób[50].
Sol
.svg)
1 → 2 doba gwiazdowa, 1 → 3 doba słoneczna
Opis do rysunku obok.
Z lewej: gwiazda x (małe czerwone koło) i Słońce górują na południku niebieskim. Centrum: tylko gwiazda x góruje na południku niebieskim (doba gwiazdowa). Z prawej: kilka minut później Słońce góruje na południku niebieskim. Minęła doba słoneczna lub Sol.
Po wieloletniej praktyce pierwotnie przyjętej w 1976 r. przez misję Viking Lander, dzienna zmiana czasu słonecznego na Marsie jest liczona w kategoriach zegara „24-godzinnego”, reprezentującego 24-częściowy podział dnia słonecznego planety, wraz z tradycyjnym podziałem godziny na 60 minut i minuty na 60 sekund[k]. Marsjański dzień słoneczny ma średnio okres 24 godzin 39 minut 35,244 sekund i jest zwyczajowo określany jako „Sol”, w celu odróżnienia go od ok. 3% krótszego dnia słonecznego na Ziemi, który ma dokładnie 24 godziny.
Marsjański dzień gwiazdowy, mierzony w odniesieniu do gwiazd stałych (odległych), ma 24 godziny 37 minut 22,663 sekund, w porównaniu z 23 godzinami 56 minutami 04,0905 sekundami dla ziemskiego dnia gwiazdowego. W misji Mars Science Laboratory jako Sol 0 został ustalony ten marsjański dzień, w którym lądownik wylądował na Marsie, a było to 5 sierpnia 2012 roku[51].
Mars ma nachylenie osiowe i okres rotacji podobny do ziemskiego, zatem doświadcza podobnych pór roku jak Ziemia, czyli lata, jesieni i zimy, a jego dzień ma podobną długość. Jego rok, jednakże, jest prawie dwa razy dłuższy niż na Ziemi.
Marsjański orbitalny mimośród jest znacznie większy, co oznacza między innymi, że długości pór marsjańskich wzajemnie znacznie się różnią. Według konwencji używanej przez lądowniki kosmiczne, jak do tej pory, aby śledzić lokalny czas słoneczny za pomocą 24 godzinego „zegara marsjańskiego”, jego godziny, minuty i sekundy są o 2,7% dłuższe niż ich standardowe, ziemskie, odpowiedniki[52].
Trasa łazika
Trasa, jaką przebył łazik Curiosity od miejsca lądowania (Bradbury Landing) 5 sierpnia 2012, PDT (6 sierpnia 2012 UT i EDT, ang. Eastern Daylight Time) a pozycją uzyskaną w 351 marsjańskim dniu lub Sol 351 (1 sierpnia 2013), wynosi 1686 metrów.
Teren, na którym pracuje łazik Curiosity znajduje się w kraterze Gale na północ od góry Aeolis Mons znajdującej się w środku krateru. Po pierwszych użyciach wiertarki, głównym celem podróży łazika będą okolice podnóża góry Aeolis Mons. Zdjęcie PIA16064 pokazuje szeroki kontekstowo obraz trasy łazika[53].
Curiosity wylądował wewnątrz krateru Gale, miejsce to jest oznaczone zieloną kropką, w czworokącie obszaru Yellowknife. Miejsce to zostało wybrane aby umożliwić poruszanie się do regionu oznaczonego niebieską kropką, który jest nazywany Glenelg. Obszar ten wyznacza punkt przecięcia trzech rodzajów terenu. Następnie łazik będzie poruszać się w kierunku miejsca oznaczonego niebieską kropką z napisem Base of Mount Sharp[l], będącego naturalnym przełomem w wydmach, który pozwoli Curiosity rozpocząć badanie podnóża góry Aeolis Mons[54].
Skarpa w „Yellowknife Bay”
Łazik Curiosity dokonał pomiarów wskazujących, że skała Cumberland wiercona w maju 2013 została wyeksponowana na powierzchnię Marsa ok. 80 mln lat temu. Patrząc wstecz więcej niż 80 mln, miejsce wiercenia było pokryte 3 metrową warstwą skały, tak jak pokazuje rysunek górny. 80 mln lat temu (środkowy panel), Cumberland został wystawiony na powierzchnię, gdy skarpa wycofała się ze względu na ścieranie jej przez nawiew piasku. Średnie tempo erozji boków skarpy i jej cofanie wystąpiło w średnim tempie ok. 1 metr na milion lat.
Wzorzec ten, sugeruje, że najmłodszy wiekiem materiał powierzchni ekspozycyjnej i o najmłodszej ekspozycji promieniowania kosmicznego znajduje się u podstawy nawietrznej skarpy. Zrozumienie tej reguły daje zespołowi łazika Curiosity wgląd w wybór przyszłych obiektów mających być celem wierceń poszukujących związków organicznych zachowanych w marsjańskich skałach[55].
Lewe zdjęcie ukazuje geologiczne elementy formacji Yellowknife Bay, oraz miejsca gdzie łazik Curiosity realizował wiercenia najniżej położonych skał, nazwanych Sheepbed, „John Klein” i „Cumberland.” Na pierwszym planie znajduje się mułowiec Sheepbed i wznosi się przez obszar Gillespie Lake do wychodni Point Lake. Skały tutaj przedstawione zostały odkryte ok. 70 mln lat temu poprzez usunięcie warstw wierzchnich energią piasku przesuwanego przez wiatr[56].
Zdjęcie będące mozaiką obrazów jednego z dwu aparatów fotograficznych pracujących w systemie [[Curiosity Rover#Kamery masztowe|ang. Mast Camera (Mastcam)]], instrumentu znajdującego się na pokładzie należącego do NASA marsjańskiego łazika Curiosity ukazuje serię osadów sedymentacyjnych na obszarze Glenelg w kraterze Gale, z punktu widzenia zatoki Yellowknife, patrząc w kierunku zachodnio-północno-zachodnim.
Zespół naukowy kierujący pracą łazika Curiosity oszacował że skała „Cumberland” wiercona w celu uzyskania próbki ze złoża mułowca Sheepbed (z dołu po lewej stronie) została wystawiona na powierzchnię tylko ok. 80 mln lat temu. Oszacowania opierają się na zawartości pewnych gazów gromadzących się w skałach znajdujących się na tyle blisko powierzchni, aby być wystawionymi na bombardowanie przez promieniowanie kosmiczne. Wyjaśnienie tego niespodziewanie młodego wieku ekspozycji, pochodzi z lepszego zrozumienia procesu erozji, odsłaniającej warstwy leżące u podstawy. Zaproponowane wyjaśnienie sugeruje, jak wskazują strzałki, że mułowiec jest narażony na ścieranie przez piasek gnany wiatrem. Rola wiatru jest wysoce sugerowana przez podcięcia warstwy Sheepbed poniżej piaskowca Gillespie Lake[57].
Łazik Curiosity opuścił obszar „Glenelg” 4 lipca 2013 r., wstępując na „trasę szybkiego marszu” prowadzącą do „punktu wejścia” (na zdjęciu Entry Point) w następne zadanie misji, czyli, osiągnięcie dolnych warstw Aeolis Mons. Do 27 sierpnia 2013 łazik Curiosity przebył 1,39 km od momentu opuszczenia Glenelg, z ok. 7,18 km pozostałych, które trzeba pokonać, aby dotrzeć do orientacyjnego punktu wejścia (Entry Point). Przejazd łazika 27 sierpnia 2013, czyli w 376 Sol misji, był pierwszym przypadkiem, kiedy to łazik Curiosity użył autonomicznego systemu nawigacji, który umożliwia bezpieczne poruszanie się poza obszarem, na którym łazik był sterowany przez kierowców z Ziemi. Podczas nawigacji autonomicznej łazik może ocenić przyszłą trasę ze zdjęć kamer Navcams i Hazcams. Łazik potrafi analizować obrazy stereoskopowe, które pobiera w trakcie jazdy i wybiera najlepszą drogę.
„Trasa szybkiego marszu” została wykreślona na podstawie zdjęć teleskopu High Resolution Imaging Science Experiment (HiRISE). Aktualne przebiegi łazika powstają w oparciu o obrazy z kamer własnych, i w związku z tym całkowita odległość jazdy do punktu wejścia (Entry Point) może różnić się od długości „trasy szybkiego marszu”.
Naukowy zespół łazika Curiosity wskazał kilka geologicznych punktów kontrolnych wzdłuż „trasy szybkiego marszu”, gdzie kontynuacja marszu może zostać przerwana na kilka Sol, aby dać czas na studiowanie lokalnych cech terenowych. Łazikowi 27 sierpnia 2013 pozostało 500 metrów do osiągnięcia pierwszego z tych punktów[58].
Przystanek 1
Przystanek 1 (ang. waypoint 1) znajduje się w miejscu odkrywek o nazwie „Darwin” i jest pierwszym z pięciu planowanych przystanków na trasie między obszarem „Glenelg” a punktem wejścia do dolnego stoku Aeolis Mons, który jest głównym celem tego etapu. Łazik opuścił Waypoint 1 22 września 2013, oddalając się w kierunku zachodnim o 22,8 m.
Naukowcy pragną zrozumieć historię wody w kraterze Gale. Analizując osady zdeponowane w kamienistym piaskowcu na przystanku 1 i w słojowaniu skał Yellowknife Bay, stwierdzono, że osady mają różny skład, co jest niezgodne z oczekiwaniami i komplikuje ewentualne hipotezy pochodzenia wody w kraterze Gale[59].
Dingo Gap
Na trasie do dolnych zboczy wzniesienia Aeolis Mons łazik Curiosity musiał pokonać lukę „Dingo Gap”, co umożliwiło dotarcie do doliny położonej na zachodzie. Dolina ta została zaakceptowana przez zespół łazika jako trasa przejazdu, mająca mniej ostrych skał niż inne rozważane trasy. W celu oceny wyboru trasy posłużono się zdjęciami kamer łazika, jak również orbitalnymi zdjęciami z kamery HiRISE znajdującej się na należącym do NASA orbiterze Mars Reconnaissance Orbiter. Curiosity przekroczył wydmę „Dingo Gap” w 535 marsjańskim dniu pracy łazika na Marsie (na Ziemi był wtedy 6 lutego 2014).
Kimberley
Łazik Curiosity po przebyciu trasy zaczynającej się w punkcie „Bradbury Landing”, czyli na pozycji, w której wylądował 5 sierpnia 2012, dotarł 1 kwietnia 2014 roku do punktu kontrolnego nazywanego „Kimberley”. Było to w 589 marsjańskim dniu pracy łazika na Marsie. Od momentu lądowania do przybycia do Kimberley łazik przebył 6,1 km[69].
Kimberley (wcześniej nazywane „KMS-9”) wybrane było jako ważny naukowy punkt kontrolny, z powodu występującego na tym stanowisku, dużego zróżnicowania skał, rozpoznawanego w obrazach z orbity, ułożonych względem siebie w czytelnym geologicznym porządku.
Mount Remarkable
Zespół naukowy kierujący pracą łazika w punkcie „Kimberley” przypatruje się warstwie skalnej otaczającej podstawę niewielkiego pagórka nazwanego „Mount Remarkable,” jako obiektowi przeznaczonemu do badań przy użyciu narzędzi umieszczonych na wieżyczce obrotowej przegubowego ramienia. Łazik znajduje się blisko tego pagórka na zdjęciu wykonanym 11 kwietnia 2014 r. przy pomocy instrumentu (HiRISE) znajdującego się na pokładzie należącego do NASA orbitera Mars Reconnaissance Orbiter.
Pagórek ma ok. 5 metrów wysokości. Zespół naukowy łazika Curiosity odnosi się do warstwy skalnej otaczającej podstawę pagórka „Mount Remarkable” jako do „jednostki pośredniej”, ponieważ jej lokalizacja jest przejściowa między skałami, które formują pagórek w terenie, a nisko leżącymi skałami tworzącymi wzór prążków.
W zależności od tego, jakie wnioski wyciągną naukowcy z obserwacji zbliżeń skał i z identyfikacji ich chemicznych składników, miejsce na skale przejściowej (middle unit) może stać się trzecią skałą poddaną zmieleniu przez wiertarkę udarową Curiosity. Pierwsze dwie próbki zmielonych skał otrzymano na obszarze nazywanym Yellowknife Bay, blisko miejsca lądowania.
Aktualne położenie łazika w otoczeniu różnego rodzaju skał wyeksponowanych blisko siebie jest nazywane „Kimberley.” Właśnie tutaj i na przyszłych odkrywkach, na stoku Mount Sharp wewnątrz krateru Gale, naukowcy planują wykorzystać możliwości Curiosity, aby dowiedzieć się więcej o ewentualnej możliwości istnienia kolebki życia i zmian w środowisku Marsa w przeszłości[70].
Windjana
Zespół łazika Curiosity zaplanował jego użycie w celu zbadania zbudowanej z piaskowca płyty skalnej, nazwanej „Windjana”. Skała pochodzi z wychodni różniących się opornością na wiatr, co w efekcie powoduje tworzenie wzoru skalnych schodów. Do zbadania płyty były użyte narzędzia umieszczone na wieżyczce obrotowej wysięgnika przegubowego. Kamery zamontowane na maszcie służyły w pomocy do podjęcia decyzji o użyciu wiertarki. Płyta skalna „Windjana” znajduje się w podstawie pagórka „Mount Remarkable”. Zdjęcie skały zostało wykonane przez lewy obiektyw kamery masztowej podczas 609 marsjańskiego dnia misji łazika na Marsie, na Ziemi był wtedy 23 kwietnia 2014 r.[71]
W 612 marsjańskim dniu misji łazika Curiosity na Marsie, na Ziemi był wtedy 26 kwietnia 2014 r., została użyta mechaniczna szczotka ang. Dust Removal Tool (DRT), będąca jednym z pięciu narzędzi zamontowanych na wieżyczce obrotowej przegubowego wysięgnika. Szczotka z metalowego włosia została użyta do usunięcia kurzu z płyty piaskowca ‘Windjana’. Odkurzona powierzchnia ma średnicę 6 cm. Szczotkowanie odsłoniło szary kolor płyty, który kontrastuje z czerwonawą warstwą kurzu.
Odkurzanie płyty jest jej przygotowaniem do wiercenia, które z kolei jest jedną z operacji tworzenia próbki zmielonej skały. Wysięgnik przegubowy łazika dostarcza porcję próbki do analiz laboratoryjnych instrumentów pokładowych (SAM i CheMin). Dotychczas łazik Curiosity używał wiertarki dwa razy, w miejscach „John Klein” i „Cumberland”[72].
Podczas 615 marsjańskiej doby pracy Curiosity na Marsie (29 kwietnia 2014), łazik wykonał płytkie wiercenie będące częścią oceny skały, nazywanej „Windjana”, pod względem możliwości przeprowadzenia głębszego wiercenia, w celu uzyskania sproszkowanej skały z jej wnętrza, jako próbki do badań. Testowy otwór ma średnicę 1,6 cm i ok. 2 cm głębokości. Podczas zbierania próbki udarowa wiertarka łazika wierci na głębokość 6,4 cm. Przygotowawcza działalność umożliwia zespołowi łazika oszacować wzajemne oddziaływanie między wiertłem i tą szczególną skałą, i zobaczyć wnętrze potencjalnym próbek, i odpadów przeróbczych[73].
13 maja 2014 kamera MAHLI wykonała nocne zdjęcie wnętrza roboczego otworu wykonanego w skale ‘Windjana’. Do oświetlenia kamera użyła białych diod LED. Na ścianie wnętrza otworu widać linię blizn wykonanych strzałami lasera instrumentu Chemcam. Zespół łazika Curiosity postanowił nie wiercić innych skał w tym punkcie trasy. W najbliższych dniach, Curiosity wznowi jazdę ku górze Aeolis Mons. Łazik niesie ze sobą porcję sproszkowanego materiału próbki z płyty piaskowca ‘Windjana’, który będzie dostarczony do analiz laboratoryjnych podczas przerwy na trasie[74].
Meteoryt żelazny
Łazik Curiosity napotkał meteoryt żelazny zwany „Liban”, którego kształt i połysk podobny jest do żelaznych meteorytów znalezionych na Marsie przez łaziki poprzedniej generacji, a konkretnie przez Spirit i Opportunity. Liban ma ok. 2 m szerokości (od lewej do prawej, patrząc od przodu). Mniejszy kawałek na pierwszym planie jest nazywany „Liban B”.
Zdjęcie meteorytu jest połączeniem szeregu okrągłych wysokiej rozdzielczości zdjęć wykonanych przez aparat fotograficzny Remote Micro-Imager (RMI) będący częścią instrumentu ChemCam i jednego z dwu aparatów fotograficznych kamer masztowych który dostarczył informacji o kolorze i szerszego kontekstu. Obrazy składowe zostały wykonane podczas 640 marsjańskiej doby, pracy łazika na Marsie (25 maja 2014).
Zdjęcie pokazuje kątowo ukształtowane wgłębienia na powierzchni skały. Jednym z możliwych wyjaśnień kątowo ukształtowanych wgłębień jest to, że preferencyjna erozja zachodzi wzdłuż granic krystalicznych metalu zawartego w skale. Inna możliwością jest taka iż wgłębienia raz powstałe w kryształach oliwinu, który był znalazł się w rzadkim typie kamienno żelaznego meteorytu nazywanego pallasyt, uważa się, że został utworzony wewnątrz asteroidy w pobliżu granicy rdzeń-płaszcz.
Żelazne meteoryty nie są rzadkością wśród meteorytów znajdywanych na Ziemi, lecz są one mniej popularne od meteorytów kamiennych. Na Marsie żelazne meteoryty dominują wśród małej liczby ogólnie znalezionych meteorytów. Częściowym wyjaśnieniem mogą być niekorzystne warunki dla erozji meteorytów żelaznych panujące na Marsie[75].
Winnipesaukee
Naukowcy, używając instrumentu ChemCam znajdującego się na maszcie łazika Curiosity 8 czerwca 2014 (654 marsjańskiego dnia), dokonali zbadania marsjańskiej skały „skorupa” o przekroju ok. 3 cm, scementowanej z drobnoziarnistą skałą i z wnętrzem wypełnionym po części kurzem. Przedstawiony obraz jest połączeniem zdjęcia obiektu nazywanego „Winnipesaukee,” z wykresem wyników spektrografu analizującego obłoki plazmy powstałe po serii lasera układającej się w rząd, skierowanej do skały, matrycy (skorupy) wokół niej i materiału (kurzu) wypełniającego matrycę.
Powstałe zdjęcie łączy wysokiej rozdzielczości czarno białe zdjęcie z aparatu przystosowanego do wykonywania zdjęć makro obiektów oddalonych do 7 metrów od obiektywu i kolorowego zdjęcia zrobionego przez prawy aparat (z teleobiektywem 100 mm), jednej z dwu kamer masztowych. Laser wchodzący w skład urządzenia ChemCam i aparaty fotograficzne znajdujące się na zdalnie sterowanym maszcie, znajdowały się 3 metry od obiektu Winnipesaukee. Struktury o podobnych cechach zaobserwowano wcześniej w tej misji, ale tym razem ChemCam był w stanie dostarczyć analizę chemiczną badanej struktury. Laserowe działko oddało 30 strzałów w każdą z 10 pozycji oznakowanych przez czarne, czerwone i zielone kółka. Analizowane były trzy różne typy materiałów: podłoże skalne z każdej strony struktury, materiał z którego jest zbudowana skorupa i kurz wypełniający pustą przestrzeń. Kolory linii na wykresie poniżej zdjęcia odpowiadają kolorom okręgów wskazujących zaznaczone lokalizacje laserowych strzałów.
Analiza widm podłoża (czarne kółka) zidentyfikowała wysoki poziom tlenków krzemu, glinu i sodu, asocjacji typowych dla kompozycji skaleniowych. Materiał tworzący „skorupę” (czerwone okręgi) ma bardziej bazaltową kompozycję, o wyższej zawartości żelaza i magnezu. Pył (zielone kółka) zgromadzony w pustej przestrzeni, z dużą dozą prawdopodobieństwa można określić, że został naniesiony przez wiatr. Pył ten zawiera stosunkowo wysoki identyfikator wodoru (woda), w porównaniu do innych materiałów marsjańskich, sygnaturę zazwyczaj charakterystyczną dla wszechobecnego pyłu tworzącego cienki płaszcz na wielu powierzchniach.
Naukowcy rozważają kilka hipotez o tym, jak taka pusta struktura powstaje. Nie można wykluczyć powstawania struktury od bańki lub skorupy skały, która została wbudowana do otaczającego osadu. Jedną z bardziej prawdopodobnych możliwości jest ta, mówiąca że transport płynów przez skałę macierzystą mógł powodować powstawanie struktur rurowych ze ścianką obejmującą podłoże skalne. Inną możliwością jest ta, że struktura powstaje z powodu szczelin przenikających podłoże skalne, następnie cement mineralny wypełniania szczeliny a erozja wiatru usuwa z wnętrza materiał[76].
Pierwszy marsjański rok
Mapa po lewej stronie ukazuje w czerwonym kolorze trasę, jaką przebył łazik Curiosity od „Bradbury Landing”, miejsca lądowania w sierpniu 2012 roku (niebieska gwiazda w prawym rogu) do punktu, który łazik osiągnął po pierwszym marsjańskim roku pobytu na czerwonej planecie (zielona gwiazda). Linia biała oznacza przyszłą trasę planowaną.
24 czerwca 2014 roku minął marsjański rok pracy łazika Curiosity na Marsie. Marsjański rok liczy 669 marsjańskich dni i 687 ziemskich dni.
Punkt „Murray Buttes” (biała gwiazda) został wybrany jako przejście do dolnych zboczy góry Aeolis Mons, ponieważ stanowi on wyłom w paśmie ciemno stonowanych pól wydmowych stanowiących zaporę na drodze do podnóży góry. Biała linia na mapie wskazuje planowaną trasę do „Murray Buttes” wybraną wiosną 2014 jako najbezpieczniejszą drogę dla kół łazika. Na trasie pomiędzy planowanymi i zaznaczonymi na mapie punktami „Cooperstown” i „Kimberley”, ostre skały spowodowały w końcu 2013 roku nieoczekiwane przyspieszenie tempa zużycia kół. Trasa oznaczona białą linią omija pewne odcinki podobnego terenu na uprzednio planowanej, położonej bardziej na północ trasie prowadzącej do „Murray Buttes”[77].
Bonanza King
717 marsjańskiego dnia (12 sierpnia 2014) podczas zejścia łazika Curiosity piaszczystą rampą w dolinę ‘Hidden Valley’, na północno-wschodnim jej krańcu, koła łazika niespodziewanie doznały wysokiego poślizgu. Zespół łazika z obawy o kondycję kół postanowił wyjechać z doliny rampą po której do niej wjechał, do wyższej lokalizacji w celu rozpatrzenia ewentualnej innej trasy. Na rampie znajdował się obiekt ‘Bonanza King’ będący kandydatem do wiercenia. Zostało przeprowadzone testowe wiercenie skały, aby sprawdzić czy obiekt będzie akceptowalny do pobrania próbki[83].
Dalsza analiza wykazała, że skała poruszała się podczas procedury kontrolnej i nie przechodzi testu. 21 sierpnia 2014 roku zespół łazika postanowił opuścić miejsce Bonanza King i powrócić do wędrówki w kierunku Aeolis Mons, a być może zostanie wybrany krótko terminowy plan którego miejscem przeznaczenia będzie wychodnia „Pahrump Hills”[84]
Pahrump Hills
24 września 2014, udarowa wiertarka łazika wydobyła próbkę z głębokości 6,7 cm wychodni warstwy podstawnej Mount Sharp i zachowała uzyskaną próbkę pyłu skalnego. Zgromadzony w wyniku wiercenia proszek skalny jest tymczasem przechowywany wewnątrz urządzenia zbierającego próbki i umieszczonego na końcu przegubowego wysięgnika łazika (CHIMRA). Poddana wierceniu skała znajduje się na najniższej części warstwy bazowej góry, gdzie zaczyna się realizacja planu zbadania wyższych, młodszych, odsłoniętych warstw na pobliskich wzgórzach.
Pierwsze spojrzenie na skały pozwala wierzyć, że są to podstawy góry Aeolis Mons, a to zaczyna tworzyć obraz środowiska z czasów kiedy góra była formowana, i co doprowadziło do jej wzrostu.
Curiosity przybył 19 września 2014 do wychodni nazywanej „Pahrump Hills,” która jest częścią podstawnej jednostki geologicznej masywu górskiego, zwanej formacją „Murray”. Trzy dni później łazik ukończył testową procedurę wybranego celu wiercenia, „Confidence Hills,” aby ocenić przydatność skały do ostatecznego wiercenia. Działalność testowa wiertarki i obiektów wyznaczonych do wiercenia w zeszłym miesiącu wykazała, że płyta skały brana pod uwagę nie była wystarczająco stabilna do pełnej wiercenia, ale nie dotyczyło to „Confidence Hills”, która ostatecznie przeszła ten test. Skała jest bardziej miękka niż którakolwiek z poprzednich trzech celów, od których Curiosity zebrał próbki do analizy.
Między wierceniem testowym i wierceniem finalnym, naukowcy wykorzystali instrumenty na maszcie łazika Curiosity i na końcu ramienia przegubowego wysięgnika do wykonania zbliżenia i kontroli geometrycznie wyróżniających się wzorów na pobliskiej powierzchni skały.
Wzory te ukształtowane na powierzchni mułowców formacji Murray, są nagromadzeniem materiałów odpornych na działanie erozji. Występują one zarówno jako klastry[m] dyskretne, jak i klastry dendrytów, w którym formy są umieszczone w drzewiastych rozgałęzieniach. Badając kształty i skład chemiczny tych tworów, zespół ma nadzieję na uzyskanie informacji na temat ewentualnego składu płynów w tym miejscu dawno temu na Marsie.
Następnym krokiem będzie dostarczanie próbek pyłu skalnego na małym czerpaku zamontowanym na przegubowym ramieniu łazika, jako element urządzenia CHIMRA. Obserwowanie tekstury proszku w otwartym czerpaku, umożliwia ocenę, czy jest to bezpieczne dla dalszego przesiewania, porcjowania i dostawy do wewnętrznych instrumentów laboratoryjnych łazika Curiosity bez zatykania sprzętu[85].
Kamera HiRISE ukazuje zdjęcia na których przejście dla łazika Curiosity pomiędzy formacją „Murray”, w której warstwy są słabo widoczne i trudne do śledzenia z orbity, i grzbietem hematytu, który składa się z warstw ciągłych, mogących być zlokalizowanymi poprzecznie do trasy łazika na dystansie kilkuset metrów. Dane orbitalne pokazują, że tej zmianie w modelu podłoża między formacją „Murray” i grzbietem hematytu towarzyszą również istotne zmiany w składzie warstwy. Łazik Curiosity będzie te geologiczne formacje badał[86].
Potwierdzenie zasadności mapowania z orbity
Czerwonawy skalny proszek z pierwszego otworu wywierconego w marsjańskiej górze przyniósł pierwsze potwierdzenie minerału odwzorowanego/mapowanego z orbity.
Ramię robota dostarczyło szczyptę próbki do instrumentu Chemin znajdującego wewnątrz łazika. Próbka ta, pochodzi z obiektu o nazwie „Confidence Hills”, w ramach odkrywki „Pahrump Hills”, zawiera znacznie więcej hematytu, niż jakikolwiek inne próbki skalne, lub próbki podłoża analizowane poprzednio przez instrument Chemin podczas dwóch lat misji. Hematyt jest tlenkiem żelaza mineralnego, który daje wskazówki na temat dawnych warunków środowiskowych[87].
Sol957
16 kwietnia 2015 roku łazik przekroczył 10 km łącznej jazdy, licząc od jego lądowania na Marsie 5 sierpnia 2012 roku, w tym ok. 310 metrów w tym miesiącu. Wydarzenie miało miejsce w 957 marsjańskim dniu misji łazika Curiosity lub w Sol957. Łazik poruszał się przez szereg płytkich dolin pomiędzy odkrywką „Pahrump Hills”, która była badana przez sześć miesięcy, a następnym celem naukowymi, „Logan Pass”, do którego zostało jeszcze ok. 200 metrów, do przodu w kierunku południowym[88].
Galeria
Pokład łazika Curiosity
PIA14131-deckpan-full.jpg Dostęp do zdjęcia z adnotacjami
Wychodnia skalna na obszarze Glenelg
Podłoże podejrzane o transport wody w przeszłości
„Jake Matijevic”
Nie wiadomo co tam leży, ale na pewno nie pochodzi to z Marsa
Wielkości ziaren są tu na tyle grube, aby wykluczyć ich przemieszczanie się siłą wiatru
Miejsce na Marsie Goulburn
Miejsce na Marsie Link
Miejsce na Marsie Hottah
Miejsce na Marsie Rocknest
Miejsce na Marsie John Klein
Pierwsze spojrzenie kamery łazika Curiosity na minerały, które powstały w wodzie na drodze perkolacji w środowisku podpowierzchniowym
Erozja w wyniku cofania się skarpy w kraterze Gale
Marsjańska skała ‘Harrison’
Świetlny punkt na Marsie
Uwagi
- ↑ W dalszej części artykułu element łączący wózek z kołem przednim i kadłubem łazika, w związku z brakiem polskiego odpowiednika będzie nazywany rockerem.
- ↑ Jeżeli jeden rocker wykonuje obrót zgodnie z ruchem wskazówek zegara wokół osi obrotu, to drugi rocker musi wykonywać obrót zgodny z ruchem przeciwnym do ruchu wskazówek zegara.
- ↑ Teleskopowa kamera w innych komentarzach nazywana jest zdalną kamerą i obydwie nazwy odnoszą się do urządzenia wykonującego zdjęcia makro z odległości do 7 metrów.
- ↑ Im niższa jest zdolność rozdzielcza kamery, tym bliższe kamerze punkty są rejestrowane jako jedna plama, a nie jako odrębne punkty.
- ↑ W tym przypadku zaistniała konieczność wykonywania zdjęć makro z bezpiecznej odległości ze względu na zagrożenia wynikające z działania wiązki lasera na badane obiekty.
- ↑ Sol 31 oznacza 31 marsjański dzień, licząc od dnia lądowania (5 sierpnia 2012) łazika Curiosity na powierzchni Marsa. Więcej: Sol (doba marsjańska).
- ↑ Globalny pływ masy ogrzanej atmosfery przez promieniowanie podczerwone Słońca.
- ↑ 2001 Mars Odyssey, Mars Express Orbiter, Mars Reconnaissance Orbiter.
- ↑ Electra UHF Radio to pierwsze progamowalne radio wysłane w głęboką przestrzeń kosmiczną.
- ↑ Naturalne – stworzone przez przyrodę.
- ↑ W tej chwili jest mowa o ziemskich jednostkach upływu czasu, w odróżnieniu od jednostek zegara marsjańskiego, które mają takie same nazwy, ale są dłuższe o 2,7%.
- ↑ Mount Sharp to poprzednia nazwa Aeolis Mons.
- ↑ Grona, kiście, wiązki, gromadki.
Przypisy
- ↑ a b c Łukasz Żmijewski: Marsjańska misja Curiosity. T. 53. Poznań: Oxford Educational Sp. z o.o., 2012, s. 14–19, seria: Kosmos. Tajemnice Wszechświata. ISBN 978-83-252-1674-0.
- ↑ Mars wzywa nas. vigo.com.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-16)]..
- ↑ Weronika Śliwa, „Wiedza i Życie” (933), Warszawa: PruszyńskiMedia, 2012, s. 10–11.
- ↑ Gale Crater’s History Book. NASA. [dostęp 2013-01-17]. (ang.).
- ↑ a b Mars Science Laboratory Launch. [w:] Rover Mobility [on-line]. NASA, listopad 2011. s. 40. [dostęp 2012-09-28]. (ang.).
- ↑ Mars Rover Rocker-Bogie Differential. [w:] Differential Bar [on-line]. Astroinfo, July 23rd, 2012. [dostęp 2012-10-04]. (ang.).
- ↑ New Mars Rover to Feature Morse Code. American Radio Relay League (ARRL), 2011-03-29. [dostęp 2013-09-22]. (ang.).
- ↑ Whitney Clavin: Mars Descent Imager (MARDI). NASA, 2012-03-08. [dostęp 2012-08-24]. (ang.).
- ↑ a b c Mars Science Laboratory Launch. [w:] Mast Camera (Mastcam) [on-line]. NASA, listopad 2011. s. 11. [dostęp 2012-09-28]. (ang.).
- ↑ a b Jeff Mather: Jeff Mather’s Dispatches. [w:] Adding L* to RGBG [on-line]. Jeff Mather Photography, 2008-05-13. [dostęp 2012-09-26]. (ang.).
- ↑ Łukasz Kacperczyk: Matryca Światłoczuła. Szeroki Kadr. [dostęp 2012-10-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-17)]. (pol.).
- ↑ Mars Science Laboratory Launch. [w:] Mars Descent Imager (MARDI) [on-line]. NASA, listopad 2011. s. 22. [dostęp 2012-09-10]. (ang.).
- ↑ Mars Science Laboratory Launch. [w:] Mars Hand Lens Imager (MAHLI) [on-line]. NASA, listopad 2011. s. 15. [dostęp 2012-09-12]. (ang.).
- ↑ Denise Lineberry: Beam Mars Up, RTIMS: NASA Langley-developed Technology on Curiosity. NASA Langley Research Center, 2012-01-08. [dostęp 2012-08-27]. (ang.).
- ↑ Tony Greicius: Body and Mast Units of ChemCam Instrument. NASA. [dostęp 2012-08-30]. (ang.).
- ↑ Roger C. Wiens, Sylvestre Maurice: Chemistry & Camera (ChemCam)/LIBS Instrument. NASA, 2013-05-14. [dostęp 2013-05-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-20)]. (ang.).
- ↑ Rover’s Laser Instrument Zaps First Martian Rock. NASA, Jet Propulsion Laboratory, Pasadena, Calif., 2012-08-19. [dostęp 2012-08-31]. (ang.).
- ↑ PI: Roger C. Wiens, Los Alamos National Laboratory Deputy PI: Sylvestre Maurice, CESR, France: Chemistry & Camera (ChemCam)/RMI Instrument. NASA, 2013-05-14. [dostęp 2013-05-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-20)]. (ang.).
- ↑ Mars Science Laboratory Launch. [w:] Chemistry and Mineralogy (CheMin) [on-line]. NASA, listopad 2011. s. 15. [dostęp 2012-09-09]. (ang.).
- ↑ NASA: Shake it up, CheMin. [w:] the cells that hold the soil samples that are vibrated by the Chemistry and Mineralogy (CheMin) [on-line]. NASA, 2012-10-29. [dostęp 2012-11-02]. (ang.).
- ↑ The Five Most Abundant Gases in the Martian Atmosphere. NASA, październik 2012. [dostęp 2012-11-16]. (ang.).
- ↑ Mars Science Laboratory Launch. [w:] Sample Analysis at Mars (SAM) [on-line]. NASA, listopad 2011. s. 17. [dostęp 2012-09-10]. (ang.).
- ↑ Mars Science Laboratory Launch. [w:] Rover Environmental Monitoring Station (REMS) [on-line]. NASA, listopad 2011. s. 19. [dostęp 2012-09-16].
- ↑ Rover Environmental Monitoring Station (REMS). NASA – Jet Propulsion Laboratory. [dostęp 2012-11-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-20)]. (ang.).
- ↑ Thermal Tides at Mars. NASA, 2012-11-15. [dostęp 2012-11-20]. (ang.).
- ↑ Pressure Cycles on Mars. NASA, 2012-11-15. [dostęp 2012-11-21]. (ang.).
- ↑ Mars Science Laboratory Launch. [w:] Radiation Assessment Detector (RAD) [on-line]. NASA, listopad 2011. s. 20. [dostęp 2012-09-12]. (ang.).
- ↑ Sensor on Mars Rover to Measure Radiation Environment. NASA, 2010-09-11. [dostęp 2012-11-13]. (ang.).
- ↑ Daily Cycles of Radiation and Pressure at Gale Crater. NASA, 2012-11-15. [dostęp 2012-11-23]. (ang.).
- ↑ Longer-Term Radiation Variations at Gale Crater. NASA, 2012-11-15. [dostęp 2012-11-23]. (ang.).
- ↑ Mars Science Laboratory Launch. [w:] Dynamic Albedo of Neutrons (DAN) [on-line]. NASA, listopad 2011. s. 21. [dostęp 2012-09-12]. (ang.).
- ↑ Tony Greicius: Mars Rover Curiosity Raising Turret. NASA, 13 czerwca 2011. [dostęp 2012-09-07]. (ang.).
- ↑ Mars Science Laboratory Launch. [w:] Alpha Particle X-Ray Spectrometer (APXS) [on-line]. NASA, listopad 2011. s. 13. [dostęp 2012-09-13]. (ang.).
- ↑ CHIMRA: Scoops, Sieves and Delivers Samples. NASA, 2012-10-04. [dostęp 2012-11-27]. (ang.).
- ↑ Sand Filtered through Curiosity’s Sieve. NASA, 2012-08-27. [dostęp 2012-11-29]. (ang.).
- ↑ Too Big for the Sieve. NASA, 2012-10-11. [dostęp 2012-11-30].
- ↑ a b c d Sampling System. NASA. [dostęp 2012-12-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-16)]. (ang.).
- ↑ Sampling System. [w:] Dust Removal Tool [on-line]. NASA. [dostęp 2012-12-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-16)].
- ↑ First Use of Mars Rover Curiosity’s Dust Removal Tool. NASA, 2013-01-08. [dostęp 2013-01-08]. (ang.).
- ↑ Mars Science Laboratory Launch. [w:] Rover Power [on-line]. NASA, listopad 2011. s. 43. [dostęp 2012-12-19]. (ang.).
- ↑ Multi-Mission Radioisotope Thermoelectric Generator. NASA. [dostęp 2012-12-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-04-26)]. (ang.).
- ↑ Kennedy Space Center. [w:] Media Detail [on-line]. NASA, 7/12/2011. [dostęp 2012-12-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-17)]. (ang.).
- ↑ a b Mars Science Laboratory Launch. [w:] Rover Telecommunication [on-line]. NASA, listopad 2011. s. 43. [dostęp 2012-09-10]. (ang.).
- ↑ Curiosity Speaks and Orbiters Listen. NASA, 2012-08-27. [dostęp 2012-12-27]. (ang.).
- ↑ Sun in the Way Will Affect Mars Missions in April. NASA, 2013-03-20. [dostęp 2013-09-18]. (ang.).
- ↑ NASA: Mars Science Laboratory Launch. NASA. s. 44. [dostęp 2013-05-22]. (ang.).
- ↑ Computer Swap on Curiosity Rover. NASA, 2013-02-28. s. 1. [dostęp 2013-05-26]. (ang.).
- ↑ Sampling System. [w:] Organic Check Material [on-line]. NASA. [dostęp 2012-12-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-16)]. (ang.).
- ↑ Sealed Organic Check Material on Curiosity. NASA, 10 września 2012. [dostęp 2012-12-10].
- ↑ Sampling System. [w:] Observation Tray [on-line]. NASA. [dostęp 2012-12-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-16)]. (ang.).
- ↑ Technical Notes on Mars Solar Time as Adopted by the Mars24 Sunclock. NASA, 8/08/2012. [dostęp 2012-12-29]. (ang.).
- ↑ Watchmaker With Time to Lose. NASA, 2004-01-008. [dostęp 2013-01-15].
- ↑ Martin Perez: Full Curiosity Traverse Passes One-Mile Mark. NASA, 5 sierpnia 2013. [dostęp 2013-08-07]. (ang.).
- ↑ PIA16064: Martian Treasure Map. NASA, 2012-08-17. [dostęp 2013-08-08]. (ang.).
- ↑ Luis Espinoza: Scarp Retreat Model and Exposure History of ‘Yellowknife Bay’. NASA, 2013-12-09. [dostęp 2014-07-28]. (ang.).
- ↑ Luis Espinoza: View of Yellowknife Bay Formation, with Drilling Sites. NASA, 2014-12-09. [dostęp 2014-07-29]. (ang.).
- ↑ Luis Espinoza: Erosion by Scarp Retreat in Gale Crater. NASA, 2014-12-09. [dostęp 2014-07-29]. (ang.).
- ↑ PIA17355: Curiosity’s Progress on Route from ‘Glenelg’ to Mount Sharp. NASA, 2013-08-27. [dostęp 2013-08-31]. (ang.).
- ↑ NASA Rover Inspects Pebbly Rocks at Martian Waypoint. NASA, 2013-09-23. [dostęp 2013-09-25]. (ang.).
- ↑ PIA17765: Traverse Map for Mars Rover Curiosity as of Jan. 26, 2014. Jet Propulsion Laboratory, 2014-01-29. [dostęp 2014-03-14]. (ang.).
- ↑ Curiosity’s Traverse Map Through Sol 546. Mars Science Laboratory Curiosity Rover, 2014-18-02. [dostęp 2014-03-14]. (ang.).
- ↑ PIA17766: Curiosity Mars Rover Approaches 'Dingo Gap,' Mastcam View. Jet Propulsion Laboratory, 2014-01-29. [dostęp 2014-03-14]. (ang.).
- ↑ PIA17930: Curiosity’s View Past Dune at ‘Dingo Gap’. Jet Propulsion Laboratory, 2014-01-31. [dostęp 2014-03-14]. (ang.).
- ↑ PIA17938: Movie of Curiosity’s View Backwards While Crossing Dune. Jet Propulsion Laboratory, 2014-02-11. [dostęp 2014-03-14]. (ang.).
- ↑ PIA17944: Curiosity’s Color View of Martian Dune After Crossing It. Jet Propulsion Laboratory, 2014-02-19. [dostęp 2014-03-14]. (ang.).
- ↑ PIA17939: Curiosity Making Headway West of ‘Dingo Gap’. Jet Propulsion Laboratory, 2014-02-11. [dostęp 2014-03-15]. (ang.).
- ↑ PIA18075: Map of Curiosity Mars Rover’s Drives to ‘the Kimberley’ Waypoint. Jet Propulsion Laboratory, 2014-04-03. [dostęp 2014-04-06]. (ang.).
- ↑ PIA17946: Map of Recent and Planned Driving by Curiosity as of Feb. 18, 2014. Jet Propulsion Laboratory, 2014-02-19. [dostęp 2014-04-06]. (ang.).
- ↑ NASA Mars Rover Curiosity Scoping Out Next Study Area. NASA, 3 kwietnia 2014. [dostęp 2014-04-06]. (ang.).
- ↑ NASA Mars Orbiter Spies Rover Near Martian Butte. NASA, 2014-04-16. [dostęp 2014-04-17]. (ang.).
- ↑ Sandstone Target ‘Windjana’ May Be Next Martian Drilling Site. NASA, 2014-04-26. [dostęp 2014-04-27]. (ang.).
- ↑ Target on Mars Looks Good for NASA Rover Drilling, NASA, 29 kwietnia 2014 [dostęp 2014-04-30] (ang.).
- ↑ Tony Greicius: Preparatory Drilling Test on Martian Target ‘Windjana’. NASA, 2014-04-30. [dostęp 2014-05-05].
- ↑ NASA Mars Rover Curiosity Wrapping Up Waypoint Work. NASA, 2014-05-15. [dostęp 2014-05-19]. (ang.).
- ↑ Tony Greicius: Curiosity Finds Iron Meteorite on Mars. NASA, 15 lipca 2014. [dostęp 2014-07-16]. (ang.).
- ↑ Tony Greicius: Martian Rock and Dust Filling Studied with Laser and Camera. NASA, 25 czerwca 2014. [dostęp 2014-07-10]. (ang.).
- ↑ Tony Greicius, Curiosity’s Progress on Route to Mount Sharp, NASA, 23 czerwca 2014 [dostęp 2014-07-01] (ang.).
- ↑ Sandy Martian Valleys in Curiosity’s Near Future. Jet Propulsion Laboratory, a division of the California Institute of Technology, 2014-08-01. [dostęp 2014-08-28].
- ↑ Down Northeastern Ramp into ‘Hidden Valley’ on Mars. NASA, 2014-08-12. [dostęp 2014-08-28]. (ang.).
- ↑ Curiosity Tracks in ‘Hidden Valley’ on Mars. NASA, 2014-08-05. [dostęp 2014-08-28]. (ang.).
- ↑ Curiosity’s Brushwork on Martian ‘Bonanza King’ Target. NASA, 2014-08-18. [dostęp 2014-08-29]. (ang.).
- ↑ Candidate Drilling Target on Mars Doesn’t Pass Exam. NASA, 2014-08-22. [dostęp 2014-08-29]. (ang.).
- ↑ Tony Greicius: Looking Up the Ramp Holding ‘Bonanza King’ on Mars. NASA, 2014-08-15. [dostęp 2014-08-25]. (ang.).
- ↑ Tony Greicius: Candidate Drilling Target on Mars Doesn’t Pass Exam. NASA, 2014-08-22. [dostęp 2014-08-27]. (ang.).
- ↑ Tony Greicius: NASA Rover Drill Pulls First Taste From Mars Mountain. NASA. [dostęp 2014-09-25]. (ang.).
- ↑ Kimberly Orr: Geological Transition. NASA, 2014-09-11. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
- ↑ Tony Greicius: NASA’s Curiosity Mars Rover Finds Mineral Match. NASA, 2014-11-04. [dostęp 2014-11-05]. (ang.).
- ↑ Guy Webster: NASA’s Curiosity Rover Making Tracks and Observations. NASA. (ang.).
Bibliografia
- Mars Science Laboratory. NASA, Jet Propulsion Laboratory California Institute of Technology. [dostęp 2012-08-10]. (ang.).
- Kosmos – Tajemnice Wszechświata nr 53, s. 14–19.
- Weronika Śliwa, „Wiedza i Życie” wrzesień nr 9(933) – Sygnały, s. 10–11.
Linki zewnętrzne
- Strona z animacjami demonstrującymi rolę drążka różnicowego w łaziku Curiosity (ang.)
- Jak mierzymy czas na Marsie
- Autoportretowa panorama łazika Ciekawość w serwisie APOD: Astronomiczne zdjęcie dnia
- Przecinając Marsa w serwisie APOD: Astronomiczne zdjęcie dnia
- Panoramy sferyczne Curiosity na marsie
Media użyte na tej stronie
An outdated clock with a serious icon
Wychodnie skalne na Marsie i na Ziemi
Przedstawiony zestaw dwóch zdjęć porównuje odkrywkię skał o nazwie Link na Marsie (z lewej), z podobnymi skałami na Ziemi (po prawej). Zdjęcie odkrywki Link, uzyskane przez należący do NASA łazik Curiosity, pokazuje zaokrąglone fragmenty żwiru lub zlepieńców, o rozmiarach dochodzących do kilku centymetrów. Erozja wychodni powoduje rozpadanie się konglomeratów żwiru, które opadają na ziemię, tworząc stertę żwiru po lewej stronie. Charakterystyczne cechy odkrywki są zgodne z cechami litej skały osadowej, złożonej z ziaren żwiru scementowanych lepiszczem, albo skały, która powstała w wyniku osadzania się wody i zbudowana jest z wielu mniejszych zaokrąglonych i spojonych skał. Typowy przykład konglomeratu skał osadowych tworzonych na Ziemi z żwirowych fragmentów w strumieniu, pokazany jest na prawym zdjęciu.
Na opisanej wersji zdjęcia (wersja nieopisana) jest zaznaczony żwirowy kamień o średnicy około 1 centymetra, jako przykład kamienia znacznej wielkości i zaokrąglonego kształtu. Zaokrąglone ziarna (dowolnej wielkości) powstają w transporcie rumowiska, przez wiatr lub wodę, poprzez ścieranie, podczas gdy ziarna obijają się wzajemnie o siebie. Podczas gdy fragmenty żwiru są zbyt duże, aby mogły być transportowane przez wiatr, zdaniem naukowców, zaokrąglenie ziaren żwiru występuje w transporcie za pośrednictwem wody w strumieniu.
Nazwa Link pochodzi od znaczącej formacji skalnej znajdującej się na terytorium Północno-Zachodniej Kanady, gdzie znajduje się również jezioro o tej samej nazwie.
Naukowcy poprawili kolory zdjęcia, aby pokazać, wychodnię w takich warunkach oświetleniowych, jakie mamy na Ziemi, co pomaga w analizie obrazu. Odkrywka Link została sfotografowana kamerą masztową z obiektywem o 100-milimetrowej ogniskowej, w dniu 2 września 2012 roku, lub w sol 27, albo w 27 marsjańskim dniu misji łazika Curiosity na powierzchni Marsa.
Image Credit: NASA/JPL-Caltech/MSSS and PSI
Zdjęcia przedstawiają dwie główne kamery, ang. Mastcams, z pośród siedmiu kamer zamontowanych na zdalnie sterowanym maszcie łazika Curiosity ang. Remote Sensing Mast (RSM), mającym wysokość około 1.97 metra powyżej marsjańskiego gruntu. Kamery masztowe będące oczami łazika nie są identyczne, ich obiektywy różnią się długością ogniskowych, różnią się także typami filtrów kolorowych. Odległość pomiędzy centrami obiektywów wynosi około 24.5 centymetrów. Jedna z kamer oznakowana jako Mastcams-34 (M-34), posiadająca obiektyw o ogniskowej długości 34 mm, jasności f/8, obrazuje kwadrat 1200 × 1200 pikseli w polu widzenia 15° (FOV) na matrycy 1600 × 1200 pikseli.
Druga kamera, Mastcam-100, posiada obiektyw z ogniskową o długości 100 mm, jasność obiektywu f/10, który obrazuje kwadrat o kącie widzenia 5,1° i polu widzenia 1200 × 1200 pikseli. Obydwie kamery posiadają głębie ostrości zawarte w zakresie od 2.1 metra (nabliższa odległość gruntu marsjańskiego widziana z poziomu kamery) do nieskończoności. IFOV obiektywu M-100 wynosi 7.4 × 10-4radiana, co daje 7.4 centymetra na piksel na 1 km odległości i ~150 µm/pixel w odległości 2 metrów. IFOV kamery M-34 wynosi 2.2 × 10-4 radiana, co oznacza piksel na 450 µm widziane z odległości 2 metrów i piksel na 22 cm oddalone o 1 km.
Ścisła definicja pojęcia ostrość dla tych kamer, odnosi się do tych przypadków, gdzie występujące optyczne rozmycie jest równe lub mniejsze od 1 piksela. Każda z kamer posiada 8 GB wewnętrzny bufor pamięci, który umożliwia zachowanie 5.000 surowych zdjęć. Każda z kamer jest w stanie bezstratnie kompresowac zdjęcia, lub stosować kompresję stratną, w czasie rzeczywistym, w czasie odbierania i magazynowania zdjęć, chociaż jest bardziej prawdopodobne, że zdjęcia będą odbierane w stanie surowym i kompresowane tuż przed wysłaniem na Ziemię.
Zdjęcie to, zrobione jest przez kamerę MastCam łazika Curiosity, pokazuje otwór wyjściowy urządzenia CHIMRA, tuż po odrzuceniu przetworzonej próbki marsjańskiego piasku w ramach swojego pierwszego zadania. Niewielka ilość pozostałości materiału jest widoczna wewnątrz rury przekazującej, którą widać w powiększeniu w prawym, dolnym oknie. Urządzenie przetwarzania probek ang. The Collection and Handling for In-Situ Martian Rock Analysis (CHIMRA) będące jednym z pięciu urządzeń wchodzących w skład rewolwerowej wieżyczki znajdującej się na końcu ramienia robota łazika skończyło właśnie serię zabiegów przetwarzania próbki.
Po zakończeniu procesu przetwarzania, próbki zostaną dostarczone do otworów wlotowych urządzeń Chemin i SAM.
Wielkość wyjściowa próbki przetworzonej równa się około połowie tabletki aspiriny dla dziecka.
Procedury cykli Przetwórz i Odrzuć służą celowi zapewnienia jakości podobnej do wspólnej praktyki geochemicznych analiz laboratoryjnych na Ziemi.
Zdjęcie to zostało zrobione przez aparat umieszczony na zdalnie sterowanym maszcie łazika Curiosity (Mastcam-100) w dniu 10 października 2012, 64. Sol, lub 64 dnia marsjańskiego (licząc od 5 sierpnia 2012). Naukowcy tak ustawili balans bieli aparatu, aby uzyskać zdęcie podobne do zdjęcia jakie uzyskalibyśmy w warunkach oświetleniowych na Ziemi.
Image credit: NASA/JPL-Caltech/MSSS
Historia cofającej się skarpy na obszarze "Yellowknife Bay"
Zestaw szkiców przedstawia przekroje skarpy w obszarze "Yellowknife Bay" w kraterze Gale, oparte o punkt wiercenia skały, względem którego to punktu wspomniana skarpa cofała się na przestrzeni ponad 80 milionów lat.
Łazik Curiosity dokonał pomiarów wskazujących, że skała Cumberland wiercona w maju 2013 został wyeksponowana na powierzchnię Marsa około 80 milionów lat temu. Patrząc wstecz więcej niż 80 000 000, miejsce wiercenia było pokryte 3 metrową warstwą skały, tak jak pokazuje rysunek górny. 80.000.000 lat temu (środkowy panel), Cumberland został wystawiony na powierzchnię, gdy skarpa wycofała się ze względu na ścieranie jej przez nawiew piasku. Średnie tempo erozji boków skarpy i jej cofanie wystąpiło w średnim tempie około 1 metr na milion lat.
Wzorzec ten, sugeruje, że najmłodszy wiekiem materiał powierzchni ekspozycyjnej i o najmłodszej ekspozycji promieniowania kosmicznego znajduje się u podstawy nawietrznej skarpy. Zrozumienie tego wzorca daje zespołowi łazika Curiosity wgląd w wybór przyszłych obiektów mających być celem wierceń poszukujących związków organicznych zachowanych w marsjańskich skałach.
Należące do NASA Jet Propulsion Laboratory w Pasadenie, z Kaliforni, kieruje projektem Mars Science Laboratory misją Curiosity dla dyrektoriatu Science Mission Directorate w Washingtonie. Łazik był zaprojektowany i zmontowany w JPL, będący wydziałem instytutu California Institute of Technology w Pasadenie
Urządzenie do analizowania próbek na Marsie, służące do zbadania składników chemii molekularnej i elementarnej związanych z istnieniem lub nie, elementów istotnych do życia. SAM ukierunkowany jest na chemię węgla poprzez poszukiwanie związków organicznych, stanu chemicznego lekkich elementów innych niż węgiel i izotopowych śladów planetarnych przemian. SAM składa się z trzech instrumentów, kwadrupolowego spektrometru masowego (KSM), chromatografu gazowego (CG), i strojonego spektrometru laserowego (SSL). KSM i CG są w stanie pracować razem w celu seperacji i ostatecznej identyfikacji komponentów organicznych. SSL uzyskuje precyzyjne indeksy izotopowe dla C i O w dwutlenku węgla i mierzy śladowe ilości poziomu metanu i jego izotopu węgla.
Jest to miernik promieniowania jonizującego ang. Radiation Assessment Detector lub RAD, jeden z 10 naukowych instrumentów łazika Curiosity który wylądował na Marsie w sierpniu 2012 roku. Instytut Badań Southwest, w San Antonio w Teksasie i Boulder w Colorado, dostarczyły ten instrument we współpracy z niemieckim, lotniczym centrum naukowym "Zentrum für Luft Deutschen und Raumfahrt". Zdjęcie to, pokazuje przyrząd RAD, z czerwoną pokrywą umieszczoną na teleskopie przyrządu, z białym napisem "Usuń przed lotem".
Piasek filtrowany przez sito na łaziku Curiosity
Zdjęcie to, pokazuje drobny piasek z Marsa, który został przefiltrowany przez łazik NASA Curiosity w ramach swojego pierwszego zabiegu "oczyszczania". Przez sito przetwarzania próbek, przechodzą te cząstki, które są mniejsze od 150 mikrometrów. Widok z masztowej kamery łazika przedstawia blok porcjowania próbek i "gardło" urządzenia CHIMRA, jednego z pięciu instrumentów wchodzących w skład rewolwerowej wieżyczki zamontowanej na końcu robotycznego ramienia łazika.
Operacja "oczyszczania" obejmuje następujące czynności:
- napełnienie czerpaka porcją marsjańskiego podłoża
- dokładne szorowanie wewnętrznych powierzchni, poprzez wibracje próbki, wewnątrz komór przetwarzania
- przeprowadzenie próbki przez sito
- podział próbki na odpowiednie porcje
- odrzucenie przetworzonej próbki do jednego z instrumentów analitycznych
Zdjęcie przedstawia przefiltrowaną część próbki (poniżej sita). Blok porcjowania próbek wymierza część o wielkości pół aspiryny dla dziecka tak, aby instrumenty, które otrzymają próbki nie blokowały się.
Proces ten powtarzany jest trzy razy. Cykle powtarzania operacji służą celowi zapewnienia jakości podobnej do wspólnej praktyki w geochemicznych analizach laboratoryjnych na Ziemi
Zdjęcie to, zostało zrobione przez prawą kamerę masztową (Mastcam-100 mm) 10 października 2012, czyli w Sol 64, lub 64 dnia operacji łazika Curiosity na Marsie. Naukowcy przeprowadzili regulację równowagi bieli kamery, aby przedstawić zdjęcie tak, jak wylądałoby one wykonane w warunkach oświetleniowych, które mamy na Ziemi.
Image credit: NASA/JPL-Caltech/MSSS
18.02.2014
Mapa trasy przebytej przez łazik Curiosity w ciągu 546 marsjańskich dni do 18 lutego 2014.
Liczby przy punktach wzdłuż linii wskazują określony marsjański dzień związany z kolejnym przejazdem łazika. Północ jest na górze mapki. Długość podziałki liniowej odpowiada długości 1 kilometra. Od Sol 545 to Sol 546, Curiosity pokonał dystans 1,21 metra.
Bazowy obraz mapy pochodzi z kamery HiRISE znajdującej się pokładzie należącego do NASA orbitera Mars Reconnaissance Orbiter.Na lewym przednim kole należącego do NASA marsjańskiego łazika Curiosity, widać wgniecenia i otwory jakich doznał łazik w 469 marsjańskim dniu, lub w 469 sol, pracy łazika na Marsie (30 listopada 2013). Zdjęcie zostało wykonane kamerę Mars Hand Lens Imager (MAHLI), która jest zamontowana na końcu przegubowego wysięgnika. Podczas tego sol, Curiosity przejechał 4.47 kilometra. Niewielki wzrost w tempie zużycia kół łazika w porównaniu do kilku poprzednich tygodni wydaje się być skorelowana bardziej z jazdą po chropowatym terenie, niż podczas wcześniejszych miesięcy misji. Trasy na mapach do przyszłych miejsc przeznaczenia po tak trudnym terenie mogą być skrócone.
Generator neutronów, instrument do Detekcji Minerałów Zawierających Wodę
Zbudowany przez Rosjan, instrument strzelający neutronami z pokładu łazika Curiosity w celu sprawdzenia czy w guncie poniżej łazika znajdują się minerały zawierające wodę.
Instrument, nazwany Dynamiczne Albedo Neutronów lub DAN, składa się z dwóch głównych elementów: z impulsowego generatora neutronów na prawej burcie łazika (miejsce oznaczone czerwoną linią) i z detektora oraz modułu elektroniki z lewej burty.
Zdjęcie posiada adnotacje, jeżeli nie są widoczne, naciśnij leżący poniżej odsyłacz View the annotations at Commons aby je uaktywnić
Zdjęcie to, zostało wykonane 26 maja 2011, w zakładzie montażu statków kosmicznych, w należącym do NASA Jet Propulsion Laboratory w Pasadenie w Kalifornii. Łazik został wysłany do należącego do NASA Kennedy Space Center na Florydzie w dniu 22 czerwca 2011. Misja ma się rozpocząć w okresie od 25 listopada do 18 grudnia 2011, a lądowanie łazika Curiosity na Marsie jest zaplanowane na sierpień 2012 roku. Naukowcy będą korzystać z instrumentów na łaziku Curiosity do odpowiedzi na pytanie czy rejon lądowania ma warunki środowiskowe korzystne dla rozwoju mikroorganizmów, oraz do ewentualnego znalezienia i zachowania śladów istnienia życia na Marsie.
Kandydat na Obiekt Poddany Wierceniu na Marsie nie Zdał Egzaminu
This image from the front Hazard Avoidance Camera (Hazcam) on NASA's Curiosity Mars rover shows the rover's drill in place during a test of whether the rock beneath it, "Bonanza King," would be an acceptable target for drilling to collect a sample. Subsequent analysis showed that the rock budged during the procedure and did not pass the test.
The image was taken during the 724th Martian day, or sol, of Curiosity's work on Mars (Aug. 19, 2014, PDT). The rover was doing a mini-drill procedure, which is part of evaluating the target in advance of full-depth, sample-collection drilling. One step in the procedure, called "start hole," uses the hammering action of the percussive drill to create a small indentation in the rock. During this part of the test, the rock moved slightly, the rover sensed that instability in the target, and protective software properly halted the procedure. After analysis of the target's instability, the rover team decided on Aug. 21, 2014, to drive Curiosity away from this Bonanza King site and resume the trek toward long-term destinations on the slopes of Mount Sharp and perhaps a shorter-term science destination at an outcrop called "Pahrump Hills."
The site in this southward-looking image is at the northeastern end of sandy-floored "Hidden Valley." The largest of the individual flat rocks in the foreground are a few inches (several centimeters) across. For scale, the rover's left front wheel, visible at left, is 20 inches (0.5 meter) in diameter.
A map showing Hidden Valley is at http://photojournal.jpl.nasa.gov/catalog/PIA18408 .
NASA's Jet Propulsion Laboratory, a division of the California Institute of Technology, Pasadena, manages the Mars Science Laboratory Project for NASA's Science Mission Directorate, Washington. JPL designed and built the project's Curiosity rover and the rover's Hazcams.
Credit: NASA/JPL-CaltechAutor: Cburnett, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Profile/cross-section of a Bayer filter
Planowana trasa łazika Curiosity
Ta mozaika, złożona ze zdjęć wykonanych przez kamerę High Resolution Imaging Science Experiment (HiRISE) zamontowanej na należącym do NASA orbiterze Mars Reconnaissance Orbiter, pokazuje zaplanowaną trasę (w żółtym kolorze) łazika Curiosity od "Pahrump Hills" u podstawy Mount Sharp, poprzez "Murray Formation" i dalej na południe do grzbietu hematytu na obrzeżu Mount Sharp.
HiRISE jest jednym z sześciu instrumentów zamontowanych na orbiterze Mars Reconnaissance Orbiter. Universitet z Arizony, Tucson, obsługuje HiRISE, który został zbudowany przez Ball Aerospace & Technologies Corp, Boulder, w Colorado. Należące do NASA Jet Propulsion Laboratory, oddział California Institute of Technology w Pasadenie, zarządza orbiterem Mars Reconnaissance Orbiter i łazikiem Mars Science Laboratory dla należącego do NASA dyrektoriatu Science Mission Directorate w Waszyngtonie.Jasny foremny sześciobok, po prawej stronie zdjęcia jest anteną o wysokim zysku energetycznym łazika Curiosity, jej dłuższa przekątna równa się 25 cm. Po lewej stronie zdjęcia widać antenę dookólną.
Zdjęcie to wykonano w marcu 2011. W tym czasie łazik Curiosity przebywał w kosmicznej komorze symulacyjnej w należącym do NASA Jet Propulsion Laboratory, podczas testowania warunków termalnych, takich, jakich łazik doświadcza teraz na powierzchni Marsa.
Image Credit: NASA/JPL-Caltech/Malin Space Science SystemsUrządzenie Chemia i Mineralogia ang. The Chemistry and Mineralogy, lub w skrócie Chemin. Na pokładzie łazika Curiosity w ramach osobnego działu są prowadzone analizy chemiczne i mineralogiczne.
Mars Rover Curiosity's Walkabout at 'Pahrump Hills'. This view shows the path and some key places in a survey of the "Pahrump Hills" outcrop by NASA's Curiosity Mars rover in autumn of 2014. The outcrop is at the base of Mount Sharp within Gale Crater.
This view shows the path and some key places in a survey of the "Pahrump Hills" outcrop by NASA's Curiosity Mars rover in autumn of 2014. The outcrop is at the base of Mount Sharp within Gale Crater. The mission's in-place investigation of the layered mountain began at the low edge of the Pahrump Hills outcrop, at the target "Confidence Hills." Curiosity collected a drilled sample of rock powder at that target in September 2014 and delivered portions of the powder into analytical instruments inside the rover. Then the mission began a "walkabout" of the outcrop, similar to the way field geologists on Earth walk across an outcrop to choose the best places on it to examine in detail. The dashed gold line indicates the path the rover drove during the walkabout. Names are shown for a few of the features visited and observed by the rover. Red dots indicate stops at the end of a day's drive. White dots indicate locations of stops made during the drives to collect observations of the Pahrump Hills outcrop. The mission completed the walkabout at the site labeled "Whale Rock", and the team is now examining the observations acquired during the walkabout to decide where to return for more detailed analysis. This view of the outcrop and other portions of Mount Sharp beyond is a mosaic of images taken by the rover's Mast Camera (Mastcam). A larger version of the mosaic is at http://mars.nasa.gov/multimedia/images/?ImageID=6614. NASA's Jet Propulsion Laboratory, a division of the California Institute of Technology, Pasadena, manages the Mars Science Laboratory Project for NASA's Science Mission Directorate, Washington. JPL designed and built the project's Curiosity rover. Malin Space Science Systems, San Diego, built and operates the rover's Mastcam.
More information about Curiosity is online at
Elementy urządzenia Chemcam znajdujące się w kadłubie i na maszcie łazika Curiosity
Na tym połączonym zdjęciu pokazane są dwa główne elementy przyrządu ChemCam kierowanej przez NASA marsjańskiej misji Mars Science Laboratory.
Po lewej stronie jest element, który znajduje się we wnętrzu kadłuba łazika Curiosity. Moduł znajdujący się na prawym zdjęciu przeznaczony jest na zdalnie sterowany maszt łazika.
Na szczycie masztu znajduje się urządzenie o szerokości 37 cm, zawierające laser, aparat do zdjęć makro i lunetę. Ze swojej pozycji znajdującej się 2 metry nad podłożem może być skierowane na skały lub glebę w pobliżu łazika. Impulsy laserowe mogą jonizować cel wielkości główki szpilki w odległości do 7 metrów, produkując błysk światła (plazmę) z materiału zjonizowanego przez laser. Teleskop powiększa obraz błysku światła.
Światłowód łączący zdalnie sterowany maszt z wewnętrzną częścią kadłubu łazika, przekazuje obraz błysku z teleskopu do spektroskopu w celu identyfikacji pierwiastków chemicznych zawartych w zjonizowanym materiale. Urządzenie znajdujące się we wnętrzu łazika i w skład którego wchodzi spektroskop ma długość 20 centymetrów.
W ramach tej misji na Marsie wylądował łazik Curiosity w sierpniu 2012 roku. Naukowcy korzystając z instrumentów na pokładzie łazika badają, czy rejon lądowania miał warunki środowiskowe korzystne dla rozwoju mikroorganizmów, i czy życie na Marsie istniało.
Zdjęcie to, pokazuje komórki przeznaczone do napełnienia zmielonymi próbkami podłoża i skał marsjańskich, które poddawane będą wibracjom przez urządzenie Chemia i Mineralogia (Chemin), jedno z instrumentów łazika Curiosity NASA. Gdy łazik dostarczy próbki do urządzenia Chemin, przesypywane one będą do jednego z zespołów komórek. (W urządzeniu Chemin jest 16 par podwójnych zespołów komórkowych.) Pary komórek działają jak kamertony, wibrując około 2.000 razy na sekundę wzbudzane przez piezoelektryczne urządzenie umieszczone między dwoma ramionami kamertonu. Gdy pary komórek wibrują, wypełniające je cząstki zachowują się jak ciecz. Drgania te pozwalają generatorowi promieniowania rentgenowskiego trafić swoimi promieniami z losowych kierunków wszystkie ziarna. Ta innowacyjna technologia została wydzielona do użytku komercyjnego w zminiaturyzowanych rentgenowskich instrumentach dyfrakcyjnych . System wibracji proszku umożliwia analizowanie źle przygotowanych, lub właśnie otrzymanych próbek do analizy, bez wstępnego przygotowania. Jest to użyteczne w przypadku, gdy przygotowanie próbki jest niemożliwe, (np. na Marsie) lub gdy delikatne materiały (takie jak produkty farmaceutyczne) zostały zniszczone, lub zmienione przez intensywne szlifowanie. Wdrożenie systemu wibracji proszku było kluczowym krokiem umożliwiającym funkcjonowanie małym rentgenowskim instrumentom dyfrakcyjnym, ponieważ wiele elementów ruchomych, w konwencjonalnych instrumentach rentgenowskich dyfrakcyjnych, można było wyeliminować
Image credit: NASA/Ames/JPL-Caltech
PIA17595: Widok obszaru Yellowknife Bay, z zaznaczonymi miejscami użycia wiertarki.
http://photojournal.jpl.nasa.gov/catalog/PIA17595
Zdjęcie ukazuje geologiczne elementy formacji Yellowknife Bay, oraz miejsca gdzie łazik Curiosity realizował wiercenia najniżej położonych skał, nazwanych Sheepbed, "John Klein" i "Cumberland." Na pierwszym planie znajduje się mułowiec Sheepbed i wznosi się przez obszar Gillespie Lake do wychodni Point Lake. Skały tutaj przedstawione zostały odkryte około 70 milionów lat temu poprzez usunięcie warstw wierzchnich energią piasku przesuwanego przez wiatr.
Zdjęcie jest całością na którą składa się mozaika zbudowana z 111 zdjęc uzyskanych podczas 137 marsjańskiej doby pracy łazika Curiosity na powierzchni Marsa (24 grudnia 2012). Podnóża góry Sharpa są widoczne w oddali, w górnym lewym rogu, na południowy zachód od pozycji kamery.Oporne na erozję twory w odkrywce "Pahrump Hills"
To zdjęcie kamery Mars Lens Imager ręcznie (MAHLI) zamontowanej na należącym do NASA marsjańskim łaziku Curiosity przedstawia przykład geometrycznie odróżniającego się tworu, który naukowcy badają w odkrywce mułowca u podstawy Mount Sharp.
Właściwości odkrywki "Pahrump Hills" są nagromadzeniem materiałów odpornych na erozję. Podobnie wyglądają cechy form na Ziemi, gdy płytkie zbiorniki wodne zaczynają parować i minerały są wytrącane z stężonych solanek.
Szerokość obrazu obejmuje około 2,2 cm powierzchni skalnej. Jest to połączony obraz łączący informacje z wielu obrazów kamery MACHLI wykonanych 23 września 2014, podczas 758 marsjańskiego dnia, pracy łazika Curiosity na Marsie.
Kamera MAHLI została wykonana przez Malin Space Science Systems z San Diego. Należące do NASA Jet Propulsion Laboratory (JPL), będące wydziałem instytutu California Institute of Technology z Pasadeny, kieruje projektem Mars Science Laboratory Project dla należącego do NASA dyrektoriatu Science Mission Directorate z Washingtonu. JPL zaprojektował i wykonał łazik Curiosity.Zdjęcie to jest efektem połączenia serii zdjęć wykonanych przez aparat będący lewym okiem kamer masztowych, należącego do NASA łazika Curiosity, popołudniu według lokalnego czasu, w 526 marsjańskim dniu misji, (28 stycznia 2014 r). Piaszczysta wydma znajdująca się u góry w centrum obrazu, nazwana "Dingo Gap", została zawarta pomiędzy dwiema niewysokimi skarpami. Wydma jest wysoka na 1 metr. Bliższa krawędź wydmy jest oddalona około 35 metrów od miejsca znajdowania się łazika podczas gdy elementy składowe zdjęcia były realizowane, zaraz po zakończeniu etapu w 526 Sol wynoszącym 15 metrów. Zdjęcie było poddane regulacji równowagi bieli w taki sposób, aby odzwierciadlało ono wygląd skał, jak gdyby były one oświetlone w warunkach ziemskich.
Należący do NASA marsjański łazik Curiosity zrobił zdjęcie widoku różnych typów skał na punkcie kontrolnym nazywanym "Kimberley" krótko po przybyciu do tej lokacji 2 kwietnia 2014. Miejsce to oferuje dużą różnorodność skał wyeksponowanych blisko siebie.
Poska wersja opiera się na translacji artukułu NASA Mars Rover Curiosity Scoping Out Next Study Area
Osiągając ten punkt, łazik Curiosity licząc od miejsca lądowania w kraterze Gale w sierpniu 2012 r. w sumie przejechał 6.1 kilometrów.
Planowanie badań w Kimberley sięgają stosunkowo odległych czasów bo odnoszą się do momentu przebywania łazka Curiosity w połowie roku 2013 na obszarze nazywanym Yellowknife Bay. W Yellowknife Bay, jedno tonowy łazik analizował pierwsze zmielone próbki skał, oraz znalazł podłoże jeziora istniejącego w minionych erach, będącego częścią środowiska dostarczającego chemicznych składników i energii, koniecznych do istnienia życia.
W Kimberley i później, na skalnych wychodniach zboczy Mount Sharp wewnątrz krateru Gale, naukowcy planują użyć łazika Curiosity i jego instrumentów do zdobycia większej wiedzy na temat możliwości istnienia kolebki życia w przeszłości i zmian zachodzących w środowisku.
Należący do NASA Jet Propulsion Laboratory (JPL), będący wydziałem California Institute of Technology w Pasadenie, kieruje projektem Mars Science Laboratory dla należącego do NASA Science Mission Directorate w Waszyngtonie. JPL zaprojektował i zbudował łazik Curiosity i kamery navcam oraz kieruje łazikiem na Marsie.
"Łupek ilasty" dowodem na istnienie przepływu wody
Zdjęcie wykonane z masztu kamerą (Mastcam) umieszczoną na łaziku Curiosity pokazuje nachylone nawarstwienie skał zwane cross-bedding w wychodni o nazwie "Shaler" w skali kilku decymetrów. Przyłożona miara ma 50 centymetrów.
Ta stratygraficzna jednostka nazywana jest Shaler Unit (łupek ilasty). Nawarstwienie skał w jednostce "Shaler", na decymetrową skalę, wskazuje transport rumowiska skutkiem przepływu rzeki. Prądy kształtują osady w małe podwodne wydmy, które wędrują w dół rzeki. Po ekspozycji w przekroju, dowód tej migracji jest zachowany w stromo nachylonych warstwach w stosunku do poziomu - stąd pojęcie "Cross-bedding". Wielkości ziaren są tu na tyle grube, aby wykluczyć transport energią wiatru. Cross-bedding znajduje się stratygraficznie powyżej Gillespie Unit w rejonie "Bay Yellowknife" na obszarze krateru Gale, a zatem jest geologicznie młodszy.
Jedna z dwu kamer umieszczonych na maszcie (Mastcam) wykonała to zdjęcie w 120 marsjańskim dniu, lub Sol 120, operacji łazika Curiosity na powierzchni Marsa (7 grudnia 2012).
Zdjęcie miało przeprowadzoną regulację równowagi bieli, tak aby wyglądało, jak by fotografowany teren był na Ziemi.
PIA18081: Curiosity i ślady jego kół w 'Kimberley,' kwiecień 2014
Należący do NASA łazik Curiosity, oraz ślady jego kół, całość jest widoczna z orbity, na zdjęciu otrzymanym w kwietniu 2014 r., przy pomocy instrumentu High Resolution Imaging Science Experiment (HiRISE)) umieszczonego na również należącym do NASA orbiterze Mars Reconnaissance Orbiter. Łazik znajduje się blisko największego pagórka zobrazowanego na lewym dolnym kwadracie zdjęcia, na godzinie drugiej w stosunku do pagórka. Jest on przedstawiony w przesadnie niebieskich barwach.
Wielowarstwowy teren wypełniający lewą połowę tego zdjęcia jest nazywane "Kimberley." Zespół łazika Curiosity wybrał ten teren, bazując na innych zdjęciach HiRISE, jako potencjalną kopalnię złota. Czarne złoto, to jest tym organicznym materiałem który, jeżeli zostanie znaleziony w Kimberley może być biomarkerem (znakiem przeszłego życia) -- świętym gralem eksploracji Marsa.
W grudniu 2013, na jesiennym spotkaniu Amerykańskiej Unii Geofizycznej w San Francisco, John Grotzinger mówił o tym czego naukowcy dowiedzieli się na przestrzeni ostatniego roku o lokalizacji nazywanej "Yellowknife Bay," i dlaczego zespół zamierza zatrzymać Curiosity w lokalizacji "Kimberley", i dlaczego planuje ponowne wiercenia skał. Mułowce z obszaru Yellowknife Bay, które były sproszkowane i poddane analizie pozostawały wyeksponowane na marsjańskiej powierzchni krócej niż przez 100 milionów lat, co jest stosunkowo niedawno z punktu widzenia geologii. Naukowcy wydedukowali z tego, że była to erozja warstwy pokrywającej dokonywana przez wiatr, i nawet dla młodszych ekspozycji powinna istnieć możliwość bliższej erozji skarpy. Jest to ważne, ponieważ Mars nie ma magnetosfery i grubej atmosfery jak Ziemia, co chroni nas przed wysokoenergetycznymi cząstkami z kosmosu, które rozkładają materiał organiczny. Tak więc, dla skał które znajdują się blisko powierzchni Marsa dłużej (w skali geologicznej) istnieje mniejsze prawdopodobieństwo, że zawierają kompleksowy materiał organiczny. Złożona materia organiczna może być pozostałością dawnego życia, co najmniej informuje nas o takiej możliwości w przeszłości. Możliwość istnienia życia jest potencjałem do podtrzymywania życia, tak czy nie, dla faktycznych możliwości życia.
Pod koniec 2013 r., Curiosity opuścił obszar Yellowknife Bay i nie zamierzał tu wracać, podobne skarpy leżały przed nim, na drodze prowadzącej do dolnych stoków góry Mount Sharp (również znanej jako Aeolis Mons). Zespół łazika Curiosity wybrał dla niego następny główny obiekt: Kimberley. Ta lokalizacja, do której Curiosity przybył na początku kwietnia 2014, jest tym co okazuje się być geologicznie młodymi skarpami. Zdjęcie HiRISE pokazuje łazika blisko przed jedną z tych skarp.
Curiosity 12 marca 2014 wszedł na teren zawarty na zdjęciu, posuwając się wzdłuż śladów jego kół widocznych blisko górnego lewego rogu. Odległość pomiędzy kołami łazika wynosi 2.7 metra. Powierzchnia terenu zawarta na zdjęciu określona powierzcnią kwadratu o boku 365 metrów. Ten widok zobrazowany w wzmocnionych kolorach jest produktem instrumentu HiRISE z obserwacji ESP_036128_1755, dostępnej na stronie internetowej HiRISE: Wprowadzenie przesadzonych kolorów w celu podkreślenia różnic w marsjańskich skałach występujących na powierzchni, uczyniło łazik Curiosity bardziej niebieski niż jest on w rzeczywistości. Widok stereoskopowy będący połączeniem informacji tej obserwacji z wcześniejszymi obserwacjami topograficznymi HiRISE jest dostępny na stronie: PIA18082.
Widok pagórka z punktu widzenia łazika Curiosity i jego kamery jest dostępny na stronie internetowej: PIA18083.
HiRISE jest jednym z sześciu instrumentów należącego do NASA orbitera Mars Reconnaissance Orbiter. Instrumentem HiRISE kieruje Uniwersytet w Arizonie w Tucson, wykonawcą HiRISE jest Ball Aerospace w Boulder, Colorado. Należące do NASA Laboratorium Napędu Odrzutowego, będące wydziałem Kalifornijskiego Instytutu Technologicznego w Pasadenie, kieruje orbiterem Mars Reconnaissance Orbiter i łazikiem Curiosity (Mars Science Laboratory), oraz zarządza dla należącego do NASA Naukowym Dyrektoriatem Misyjnym znajdującym się w Waszyngtonie.Lewe oko spośród dwóch kamer masztowych (Mastcam) na łaziku Curiosity wykonało zdjęcia górnego pokładu łazika, z czego powstał obraz będacy mozaiką tych zdjęć. Zdjęcia zostały zrobione w marcu 2011. Prezentowane tutaj zdjęcie czujnika UV jest wycięte z mozaiki połączonych zdjęć. W tym czasie, gdy wykonywano zdjęcie, łazik był w komorze symulacji kosmicznych w NASA Jet Propulsion Laboratory w Pasadenie w Kalifornii, podczas testowania warunków termicznych, takich jak te, których łazik doświadcza teraz na powierzchni Marsa.
Czujnik promieniowania ultrafioletowego (UV) znajdujący się na pokładzie łazika Curiosity składa się z sześciu fotodiod pracujących w następujących zakresach: 315-370 nm (UVA), 280-320 nm (UVB), 220-280 nm (UVC), 200-370 nm (dawka całkowita), 230-290 nm (UVD), and 300-350 nm (UVE), z dokładnością większą niż 8% w całym zakresie wszystkich kanałów, obliczoną przy założeniu poziomu radiacji występującej na Marsie i przy minimalnym zapyleniu marsjańskiej atmosfery. Fotodiody są skierowane w kierunku zenitu i mają pole widzenia w zakresie 60 stopni. Czujnik jest umieszczony na pokładzie łazika bez ochrony przed pyłem. Aby zmniejszyć wpływ zapylenia na czujnik , wokół każdej fotodiody został umieszczony pierścień magnetyczny w celu maksymalizacji czasu działania. Niemniej jednak, w celu oceny stopnia zapylenia diód, czujnik będzie okresowo fotografowany. Porównanie tych obrazów, z pomiarami laboratoryjnymi, pozwoli oszacować poziom absorpcji pyłu.
Image Credit: NASA/JPL-Caltech/Malin Space Science Systems
Zdjęcie to przedstawia pierwszą próbkę sproszkowanej marsjańskiej skały wydobytej przez wiertarkę udarową łazika NASA Curiosity. Zdjęcie zostało zrobione gdy próbka została przeniesiona z wiertła do czerpaka łopatki urządzenia CHIMRA. W planowanych kolejnych etapach, próbka zostanie przesiana, a porcje jej dostarczane do analitycznego laboratorium Chemin i SAM.
Czerpak ma 4,5 cm szerokości.
Zdjęcie zostało zrobione przez kamerę masztową (Mast Camera) 20 lutego 2013, albo w Sol 193, lub w 193 dniu operacji łazika na powierchni Marsa.Zdjęcie miało przeprowadzoną regulację balansu bieli, aby je pokazać tak jakby było zrobione w warunkach oświetleniowych panujących na Ziemi.
Dostępna jest również wersja RAW. Dostęp do wersji RAW
Rysunek pokazuje usytuowanie urządzenia CHIMRA na rewolwerowej wieżyczce łazika NASA Curiosity, wraz z przekrojem CHIMRA. Nazwa urządzenia CHIMRA pochodzi od skrótu angielskiej nazwy Collection and Handling for In-situ Martian Rock Analysis. CHIMRA przetwarza marsjańskie podłoże lub sproszkowane skały do postaci w jakiej mogą być one analizowane przez instrumenty naukowe łazika.
Zielone pole pokazuje położenie 150 mikrometrowego sita, przez które przesiewane są próbki (ludzki włos, ma około 100 mikrometrów grubości). Ponadto, różowa linia pokazuje drogę przesyłu próbek od wiertarki do sita i boksu porcjowania próbek przeznaczonego do dostarczania przesianych cząstek do urządzenia analizy próbek na Marsie oraz do instrumentu chemii i mineralogii (Chemin).
Image credit: NASA/JPL-Caltech
Marsjański należący do NASA łazik Curiosity korzysta z 2-metrowegoj długości ramienia robotycznego, przy pomocy którego może manipulować rewolwerową wieżyczką, posiadającą około 600-mm-średnicy, 5 stopni swobody i tyleż urządzeń, a są to:
- Szczotka do usuwania kurzu ang. Dust Removal Tool (DRT)
- Wiertarka udarowa ang. Powder Acquisition Drill System (PADSA)
- Wielofunkcyjne urządzenie nazywane Zbieranie, Magazynowanie i Analizowanie Skał Marsjańskich ang. Collection and Handling for In-situ Martian Rock Analysis (CHIMRA)
- Rentgenowski Spektrometr Cząstek Alfa (APXS) ang. Alpha-Particle-X-ray-Spectrometer (APXS)
- Ręczna kamera MAHLI ang. Mars Hand Lens Imager (MAHLI)
PIA17085: Full Curiosity Traverse Passes One-Mile Mark
http://photojournal.jpl.nasa.gov/catalog/PIA17085
NOTE: UPDATED Traverse Maps Are Here => http://mars.jpl.nasa.gov/msl/mission/whereistherovernow/
NOTE: First-Year & First-Mile Traverse Map of the Curiosity rover on Mars (August 1, 2013) (3-D).
NASA Description:
The total distance driven by NASA's Mars rover Curiosity passed the one-mile mark a few days before the first anniversary of the rover's landing on Mars.
This map traces where Curiosity drove between landing at "Bradbury Landing" on Aug. 5, 2012, PDT, (Aug. 6, 2012 (Universal Time and EDT) and the position reached during the mission's 351st Martian day, or sol, (Aug. 1, 2013). The Sol 351 leg added 279 feet (85.1 meters) and brought the odometry since landing to about 1.05 miles (1,686 meters).
The mapped area is within Gale Crater and north of the mountain called Mount Sharp in the middle of the crater. After the first use of the drill, the rover's main science destination will be on the lower reaches of Mount Sharp. For broader-context images of the area, see PIA16064 and PIA16058.
The base image from the map is from the High Resolution Imaging Science Experiment Camera (HiRISE) in NASA's Mars Reconnaissance Orbiter.
This image from the Mars Hand Lens Imager (MAHLI) camera on NASA's Mars rover Curiosity shows a small bright object on the ground beside the rover at the "Rocknest" site. The object is just below the center of this image. It is about half an inch (1.3 centimeters) long. The rover team has assessed this object as debris from the spacecraft, possibly from the events of landing on Mars.
The image was taken during the mission's 65th Martian day, or sol (Oct. 11, 2012).
JPL manages the Mars Science Laboratory/Curiosity for NASA's Science Mission Directorate in Washington. The rover was designed, developed and assembled at JPL, a division of the California Institute of Technology in Pasadena.
For more about NASA's Curiosity mission, visit: http://www.jpl.nasa.gov/msl, http://www.nasa.gov/mars, and http://marsprogram.jpl.nasa.gov/msl.
Mozaika połączonych zdjęć wykonanych przez kamerę nawigacyjną należącego do NASA łazika Curiosity, pokazuje teren położony na zachód od pozycji łazika aktualnej w 528 marsjańskim dniu, lub Sol, misji łazika na Marsie (30 stycznia 2014). Zdjęcie zostało wykonane po przybyciu Curiosity do wschodniej krawędzi lokalizacji nazwanej "Dingo Gap". Wydma przebiegająca w poprzek luki ma w środku wysokość około 1 metra i jest oparta na południowym i północnym końcu o niewysokie skarpy. Zespół kierujący pracą łazika oceniał inne możliwe trasy, zanim podjął decyzję o przejechaniu poprzez omawianą lukę. Widok obejmuje panoramę od południa, z lewej strony, do północnego zachodu, z prawej strony, co jest przedstawione w formie walcowego odwzorowania terenu.
Za duże aby przejść przez sito
Na zdjęciu, pokazany jest czerpak łopatki należącego do NASA łazika Curiosity, wypełniony resztką większych cząstek gruntu, które były zbyt duże, aby przejść przez sito przetwarzania próbki, które jest porowate/przezierne tylko cząstek mniejszych niż 150 mikrometrów.
Po przesianiu zawartości czerpaka przez wibrujące sito, to cząstki które nie przeszły przez sitko pozostają w czerpaku i zostają wystawione do kontroli przez masztową kamerę łazika. Zdjęcie przedstawia jedną z operacji pierwszego "oczyszczania" wykonywaną przez urządzenie CHIMRA będące jednym z pięciu instrumentów wchodzących w skład rewolwerowej wieżyczki znajdującej się na końcu ramienia łazika. W skład CHIMRA wchodzi czerpak, sito i inne składniki.
Operacja "oczyszczania" obejmuje następujące czynności:
- napełnienie czerpaka porcją marsjańskiego podłoża, lub pobranie próbki marsjańskiej skały wiertarką udarową
- dokładne szorowanie wewnętrznych powierzchni, poprzez wibracje próbki, wewnątrz komór przetwarzania
- przeprowadzenie próbki przez sito
- podział próbki na odpowiednie próbki
- odrzucenie przetworzonej próbki do jednego z instrumentów analitycznych
Zdjęcie to, zostało zrobione przez prawą kamerę masztową (Mastcam-100 mm) 10 października 2012, czyli w Sol 64, lub 64 dnia operacji łazika Curiosity na Marsie. Naukowcy przeprowadzili regulację równowagi bieli kamery, aby przedstawić zdjęcie tak, jak wylądałoby one wykonane w warunkach oświetleniowych, które mamy na Ziemi.
Image credit: NASA/JPL-Caltech/MSSS
Widok trzech lewych kół łazika Curiosity, który powstał z połączenia dwóch ujęć marsjańskiej ręcznej kamery MAHLI umieszczonej na wieżyczce rewolwerowej na końcu wysięgnika robota, ang. nazwa kamery to Mars Hand Lens Imager (MAHLI). Zdjęcia wykonano podczas 34 marsjańskiego dnia, (lub w Sol 34) łazika Curiosity na Marsie (09 września 2012). W oddali jest stok Góry Sharp.
Wykonywanie zdjęć przez kamerę MAHLI tego dnia, było częścią zestawu czynności polegających na testowaniu ruchu ramienia w warunkach marsjańskich. Główne cele i oczekiwania od kamery MAHLI, to pozyskanie zbliżeń o wysokiej rozdzielczości skał i podłoża marsjańskiego. Kamera jest w stanie uzyskać ostrość na wszelkich obiektach odległych od 2,1 centymetra do nieskończoności, zapewniając uniwersalność przy innych operacjach takich jak autoportrety łazika pod różnymi kątami.
Image Credit: NASA/JPL-Caltech/Malin Space Science SystemsTrzy ślady czerpaka CHIMRA, pozostawione w marsjańskim gruncie.
CHIMRA jest jednym z pięciu urządzeń umieszczonych na rewolwerowej wieżyczce wysięgnika łazika Curiosity. Zdjęcie to, wykonała prawa kamera nawigacyjna, podczas 69 marsjańskiego dnia misji łazika na Marsie, albo Sol 69 (15 października 2012). Trzeci dołek, lub ślad ugryzienia czerpaka CHIMRA, zebrany w tym samym marsjańskim dniu, jest wysunięty najdalej na prawo. Każdy z trzech śladów ma 5 cm szerokości
Z dwóch dołków, które pozostały po pobieraniu próbek przez czerpak CHIMRA, niższy jest tym, gdzie pobrano próbkę po raz pierwszy. Wydarzenie miało miejsce 61 marsjańskiego dnia misji łazika na Marsie (07 października 2012). Górny dołek pozostał po drugim nabieraniu w 66 marsjańskim dniu misji (12 października 2012). Usytuowanie tych wszystkich dołków i kolejnych dwóch planowanych, jest związane z łachą kurzu i piasku, w miejscu zwanym "Rocknest".Jasny okrągły krążek, część łazika w pobliżu centrum, w dolnej części tego zdjęcia, to tacka obserwacyjna przetworzonych próbek, która ma 7,8 cm średnicy.
Image Credit: NASA/JPL-Caltech
"Osłona Termiczna Curiosity w Szczegółach"
To kolorowe, wykonane w pełnej rozdzielczości zdjęcie przedstawiające osłonę termiczną należącego do NASA łazika Curiosity uzyskano podczas jego opadania na powierzchnię Marsa 5 sierpnia PDT (6 sierpnia EDT) przy pomocy kamery MARDI zainstalowanej w dolnej części łazika Curiosity. Osłona termiczna mająca średnicę 4.5 metra została sfotografowana w trzeciej sekundzie po odłączeniu od kapsuły opadania, kiedy była oddalona 16 metrów od kamery MARDI.
Zdjęcie to, przedstawia wewnętrzną powierzchnię osłony cieplnej, wykonanej z wielowarstwowej izolacji ochronnej. Jasne plamy na osłonie cieplnej są znacznikami kalibracyjnymi kamery MARDI. Na zdjęciu widać także sprzęt (MEDLI) zamontowany na wewnętrznej powierzchni osłony. Są to naukowe instrumenty mierzące parametry wejścia do marsjańskiej atmosfery i podczas fazy zniżania.
Przestrzenna skala zdjęcia wynosi 1 cm na piksel. Jest to 36 zdjęcie MARDI.Oryginalne zdjęcie MARDI poddane było geometrycznej korekcji aby wyglądało płasko.
Prawa kamera masztowa ang. (Mastcam) łazika Curiosity dostarczyła widok miejsca o nazwie "John Klein", wybranego jako teren pierwszego użycia wiertarki udarowej. Odległość od aparatu do miejsca "John Klein" wynosiła 5 metrów. Pasek przymiaru kreskowego na zdjęciu ma 150 centymetrów.
Zdjęcie będące mozaiką, zostało złożone z obrazków wykonanych w Sol 138 (lub w 138 dniu marsjańskim) między 8:30 a 9:25 rano, marsjańskiego czasu Słonecznego, (25 grudnia 2012). Zdjęcie to, ilustruje różnorodność skał, z pośród których, zespół łazika Curiosity mógł wybierać próbki skał do analizy. Powiększenia skał widać na prawej stronie, a skały oznaczone literami i prostokątami na lewym zdjęciu. Każde pole ma 22 centymetry kwadratowe.
Powiększenie A pokazuje skałę "skórkę chleba", której powierzchnia jest popękana w strukturę wieloboków. Efekt taki, zwykle odzwierciedla zmiany różnicy objętości, w skale z części zewnętrznej względem rozszerzonego bardziej wnętrza. Powiększenie B jest reprezentatywne dla materiału, który będzie próbką z miejsca Klein John, pokazującą zarówno jasne stonowane żyły, jak i ciemne plamy, które pokazują uwypuklenie konkrecji. Powiększenie C pokazuje egzotyczny czarny kamień, który jest podobny w kształcie do bardziej odległych, ciemnych skał znajdujących się wyżej w lokalnej stratygrafii. Ta skała była prawdopodobnie umieszczona tutaj jako część materiału wyrzuconego podczas powstawania krateru uderzeniowego jakim jest krater Gale.
Zdjęcie miało przeprowadzoną regulację równowagi bieli tak, aby wyglądało na wykonane w ziemskich warunkach oświetleniowych.
Źródło: Diversity in Vicinity of Curiosity's First Drilling Target
Widok pokładu łazika Curiosity z punktu widzenia kamery zamontowanej na zdalnie sterowanym maszcie.
Zdjęcie powstało w wyniku kombinowanego połączenia wielu zdjęć. Zdjęcia były wykonane w marcu 2011. W tym czasie, Curiosity był w komorze symulacji kosmicznych w NASA Jet Propulsion Laboratory w Pasadenie w Kalifornii, w celu testowania w warunków termicznych, takich jak te, których łazik doświadcza aktualnie na powierzchni Marsa.
Lewa kamera, z pośród dwóch głównych kamer, czyli instrumentu Mastcam umieszczonego na maszcie łazika Curiosity, zebrała i połączyła obrazy, tworząc mozaikę górnego pokładu łazika. Kamera ta, Mastcam 34, ma 34-milimetrową ogniskową zapewniającą przeciętne pole widzenia. Prawa główna kamera masztowa, Mastcam 100, ma 100-milimetrowy teleobiektyw. Firma Malin Space Science Systems, San Diego, zbudowała te i dwie inne kamery zastosowane na łaziku.
Przód łazika na tym zdjęciu jest po prawej stronie. Po lewej stronie jest zewnętrzna pokrywa nuklearnego źródła zasilania, radioizotopowego generatora termoelektrycznego. Po prawej stronie jest obrotowa wieżyczka znajdująca się na końcu ramienia robota łazika Curiosity. Jasnym sześciokątnym przedmiotem w górnym lewym kwadrancie mozaiki, jest antena o wysokim zysku energetycznym, która ma przekątną około 25 cm.
To zdjęcie posiada adnotacje. Zobacz je na Commons
Ślady Kół Curiosity w dolinie 'Hidden Valley' na Marsie
http://www.jpl.nasa.gov/spaceimages/details.php?id=pia18590
Zdjęcie dostarczone przez jedną z kamer nawigacyjnych należącego do NASA marsjańskiego łazika Curiosity, pokazuje efekt pozostawiony przez buksujące koła łazika usiłującego pokonać piaszczyste podłoże nizinnej doliny nazywanej "Hidden Valley", leżącej na trasie do Mount Sharp. Zdjęcie zostało wykonane podczas 709 marsjańskiego dnia pracy łazika na Marsie (4 sierpnia 2014). Było to na dzień przed drugą ziemską rocznicą lądowania łazika Curiosity na Marsie.
Należące do NASA Jet Propulsion Laboratory, wydział instytutu California Institute of Technology z Pasadeny, kieruje projektem Mars Science Laboratory Project, dla również należącego do NASA dyrektoriatu Science Mission Directorate z Waszyngtonu. JPL zaprojektowało i zrealizowało przedsięwięcie jakim jest łazik Curiosity i jego kamery NavCam.
More information about Curiosity is online at http://www.nasa.gov/msl and http://mars.jpl.nasa.gov/msl/
Koryta rzeki na Marsie pozostałości z minionych okresów geologicznych
Należący do NASA łazik Curiosity znalazł w kilku miejscach, dowody na istnienie w ubiegłych okresach geologicznych, potoków płynących na Marsie, w tym odkrywka skał na zdjęciu, które zespół naukowy nazwał "Hottah" po jeziorze Hottah Lake na Terytorium Północno-Zachodniej Kanady. To może wyglądać jak złamany chodnik, ale ta geologiczny element na Marsie jest faktycznie odkrytym podłożem skalnym, składającym się z mniejszych scementowanych fragmentów, lub jak to geolodzy nazywają konglomeratem osadowym. Naukowcy teoretyzują również, że podłoże skalne zostało uformowane w przeszłości w wyniku procesu nadającego mu kąt nachylenia, najprawdopodobniej za pośrednictwem oddziaływań z meteorytem.
Kluczowym dowodem istnienia strumienia jest wielkość i zaokrąglony kształt żwiru wokół podłoża skalnego. Hottah ma kawałki żwiru osadzone w zlepieńcach, konglomeratach, o rozmiarach sięgających do kilku centymetrów, i znajdujących się w macierzystej skale utworzonej z materiału podobnego do piasku. Fakt, że niektóre zlepieńce są okrągłe, doprowadził naukowców do stwierdzenia, że były one transportowane przez energiczny przepływ wody. Ziarna konglomeratów są zbyt duże aby były one przenoszone przez wiatr.
Zbliżenie widoku Hottah ujawnia więcej szczegółów odkrywki. Odłamane powierzchnie odkrywki są zbudowane z zaokrąglonych, żwirowych zlepieńców, z takich jak, ten zaznaczony białym kolorem, który ma 3 cm średnicy. Erozja wychodni powoduje, że zlepieńce, które wystają z odkrywki, ostatecznie upadają na podłoże tworząc stertę żwiru.
Mozaikę zdjęć podstawowych, z których zostało wykonane zdjęcie finalne, wykonała kamera masztowa łazika Curiosity, uzbrojona w 100-milimetrowy teleobiektyw (ang. Mastcam) w 39 marsjańskim dniu misji łazika Curiosity lub w Sol 39, (na Ziemi był wtedy 14 września 2012 PDT / 15 września GMT)
Zdjęcie z operacji testowania urządzenia ChemCam ukazuje kulę świecącej plazmy eksplodującej z powierzchni kryształu żelaznego pirytu w komorze testowania próbek, około 30 centymetrów od urządzenia. Promień lasera, sam w sobie, jest niewidoczny. Urządzenie ChemCam budowane dla misji Mars Science Laboratory należące do NASA, używa wiązki promieni impulsowego lasera, do odparowania obiektu wielkości szpilki od igły, generując błysk światła z zjonizowanego materiału -- plazma -- który może być analizowany pod kątem skład chemicznego badanego materiału.
Zdjęcie pokazuje kamerę MAHLI zamontowaną jako jedno z pięciu urządzeń rewolwerowej wieżyczki wysięgnika łazika Curiosity z marsjańskim krajobrazem w tle. Zdjęcie wykonała jedna z dwu kamer głównych masztowych w 32 marsjańskim dniu, lub w Sol 32 operacji na powierzchni (7 września 2012 PDT lub 8 września 2012 UTC). Kamera MAHLI z jej właśnie włączonymi diodami LED (diody emitujące światło) są widoczne w środku obrazu. Naukowcy i inżynierowie sfotografowali kamerę MAHLI aby sprawdzić pokrywę chroniącą obiektyw przed kurzem i aby sprawdzić świecenie diód LED.
Naukowcy przeprowadzili korekcję koloru w tej wersji zdjęcia, w celu pokazania marsjańskich widoków w warunkach oświetleniowych panujących na Ziemi, co pomaga w analizie terenu.
Fotografia posiada adnotacje. Naciśnij aby je uruchomić.
Image Credit: NASA/JPL-Caltech/MSSSNa rusztowaniu wnęki hali montażowej serwisu ładunków niebezpiecznych ang. Payload Hazardous Servicing Facility (PHSF), znajdującej się w Centrum Przestrzeni Kosmicznej na Florydzie, technicy pojazdów kosmicznych laboratorium Jet Propulsion Laboratory NASA zamontowali radioizotopowy termoelektryczny generator (MMRTG) na rufie łazika Curiosity (odwróconego o 180° w płaszczyźnie pionowej), w celu sprawdzenia dopasowania MMRTG do koszyka łączącego MMRTG z łazikiem. MMRTG następnie został usunięty i zainstalowany ponownie na łaziku kiedy ten obudowany owiewką ładowni znajdował się na szczycie rakiety Saturn V na stanowisku startowym. MMRTG generuje moc potrzebną do realizacji misji z naturalnego rozpadu dwutlenku plutonu-238 (odmiana radioizotopu plutonu nieużywana przy produkcji broni jądrowej. Ciepło wydzielane podczas naturalnego rozpadu zapewnia stałą moc przez cały dzień i noc o każdej porze. Łazik Curiosity o wielkości samochodu osobowego, posiada 10 naukowych instrumentów mających szukać śladów życia, w tym metanu, i pomóc ustalić, czy ewentualny gaz jest ze źródła biologicznego, czy geologicznego. Ciepło nie biorące udziału w produkcji energii elektrycznej zostaje rozprowadzone w całym systemie łazika aby utrzymać instrumenty, komputery, urządzenia mechaniczne i systemy łączności w właściwych zakresach temperatur. Start MSL na pokładzie rakiety Atlas V odbył się z Complex 41 na Cape Canaveral Air Force Station. Aby uzyskać więcej informacji, odwiedź http://www.nasa.gov/msl
PIA17936: Jasna 'Wieczorna Gwiazda' widziana z Marsa to Ziemia
http://www.jpl.nasa.gov/news/news.php?release=2014-039&1
http://photojournal.jpl.nasa.gov/catalog/PIA17936 http://photojournal.jpl.nasa.gov/jpeg/PIA17936.jpg
Zdjęcie widoku marsjańskiego nieba o zmierzchu wykonane przez należący do NASA łazik Curiosita zawiera Ziemię jako najjaśniejszy punkt światła na nocnym niebie. Ziemia na tym zdjęciu jest nieco na lewo od centrum obrazu, oraz nasz Księżyc jest dokładnie pod Ziemią. Dwa opisane angielskimi adnotacjami zdjęcia są osiągalne poprzez:
Naukowcy użyli lewego oka kamery masztowej (Mastcam) łazika Curiosity do zdobycia tej sceny około 80 minut po zachodzie Słońca w 529 marsjańskim dniu, lub w 529 sol, pracy łazika na Marsie, na Ziemi był wtedy 31 stycznia 2014 roku. Zdjęcie to było poddane procesowi usuwania skutków działania promieniowania kosmicznego.
Człowiek z normalnym wzrokiem stojący na powierzchni Marsa może zobaczyć bez trudu Ziemię i Księżyc jako dwie wyraźne, jasne "gwiazdy wieczorne".
Należący do NASA projekt Mars Science Laboratory używa łazika Curiosity do oszacowania możliwości istnienia w pradawnych dziejach Marsa, możliwości istnienia środowisk będących kolebką życia i głównych zmian jakie w środowisku marsjańskim nastąpiły. Również należący do NASA Jet Propulsion Laboratory, oddział instytutu California Institute of Technology, w Pasadenie, zbudował łazik i kieruje projektem dla należącego do NASA dyrektoriatu Science Mission Directorate w Waszyngtonie.This image from NASA's Curiosity rover shows a sample of powdered rock extracted by the rover's drill from the "Confidence Hills" target -- the first rock drilled after Curiosity reached the base of Mount Sharp in September 2014.
Dziennik Eksploracji Planetarnych - Meridiani
Widok z pokładu łazika Curiosity na rewolwerową wieżyczkię, znajdującą się na końcu wysięgnika robota, z wyeksponowanym wiertłem zamocowanym w uchwycie wiertarki udarowej. W tle widoczny jest region Yellowknife Bay i wzniesienie Mount Sharp. Kliknij, aby powiększyć. Zdjęcie posiada opisy, klinij aby je uruchomić.Curiosity znalazł żelazny meteoryt na Marsie
Łazik Curiosity napotkał meteoryt żelazny zwany "Liban", którego kształt i połysk podobny jest do innych żelaznych meteorytów znalezionych na Marsie przez łaziki poprzedniej generacji, a konkretnie przez Spirit i Opportunity. Liban ma około 2 m szerokości (od lewej do prawej, patrząc od przodu). Mniejszy kawałek na pierwszym planie jest nazywany "Liban B."
Zdjęcie meteorytu jest połączeniem szeregu okrągłych wysokiej rozdzielczości zdjęć wykonanych przez aparat fotograficzny Remote Micro-Imager (RMI) będący częścią instrumentu ChemCam i jednego z dwu aparatów fotograficznych kamer masztowych ang. MastCams, który dostarczył informacji o kolorze i szerszego kontekstu. Obrazy składowe zostały wykonane podczas 640 marsjańskiej doby, pracy łazika na Marsie (25 maja 2014).
Zdjęcie pokazuje kątowo ukształtowane wgłębienia na powierzchni skały. Jednym z możliwych wyjaśnień kątowo ukształtowanych wgłębień jest to, że preferencyjna erozja zachodzi wzdłuż granic krystalicznych metalu zawartego w skale. Inna możliwością jest taka, iż wgłębienia raz powstałe w kryształach oliwinu, który był znalazł się w rzadkim typie kamienno żelaznego meteorytu nazywanego pallasyt, uważa się, że został utworzony wewnątrz asteroidy w pobliżu granicy rdzeń-płaszcz.
Żelazne meteoryty nie są rzadkością wśród meteorytów znajdywanych na Ziemi, lecz są one mniej popularne od meteorytów kamiennych. Na Marsie żelazne meteoryty dominują wśród małej liczby ogólnie znalezionych meteorytów. Częściowym wyjaśnieniem mogą być niekorzystne warunki dla erozji meteorytów żelaznych panujące na Marsie.
ChemCam jest jednym z 10 naukowych instrumentów znajdujących się na pokładzie łazika. Los Alamos National Laboratory, laboratorium należące organizacyjnie do Department of Energy's N.M., rozbudowało instrument ChemCam we współpracy z naukowcami i inżynierami finansowanej przez Francuską Narodową Agencję Kosmiczną CNES, i z Uniwesytetem w Tuluzie i agencję naukową CNRS. Więcej informacji o instrumencie ChemCam jest dostępne na angielskiej stronie ChemCam on Mars. Znajdujący się na pokładzie łazika MastCam został zbudowany i jest kierowany przez Malin Space Science Systems w San Diego.
Credit: NASA/JPL-Caltech/LANL/CNES/IRAP/LPGNantes/CNRS/IAS/MSSSŁazik Curiosity przy pracy na Marsie (Wizja Artysty)
Koncepcja artysty przedstawia należący do NASA łazik Curiosity, misji Mars Science Laboratory, podczas użycia urządzenia (ChemCam) do badania składu powierzchni skały. ChemCam strzela impulsami laserowymi do celu, którego niewielki fragment podgrzewa do temperatury plazmy i korzystając z lunety i spektroskopu dokonuje identyfikacji pierwiastków chemicznych. Laser w rzeczywistości pracuje w zakresie niewidzialnej fali podczerwonej, lecz na ilustracji wiązka lasera jest widoczna dla potrzeb edukacyjnych.
REMS została tak zaprojektowana, aby monitorować i zapisywać sześć atmosferycznych parametrów: prędkość i kierunek wiatru, ciśnienie, wilgotność, temperaturę marsjańskiego powietrza, temperaturę gruntu i intensywność promieniowania ultrafioletowego. Wszystkie czujniki są zgromadzone wokół trzech elementów: dwóch wysięgników dołączonych do masztu łazika i czujnika promieniowania ultrafioletowego umocowanego na płytce montażowej znajdującej się na pokładzie łazika. Jednostka sterująca REMS znajduje się wewnątrz kadłuba łazika.
Najlepszy widok miejsca Goulburn Scour
Zdjęcie to, zostało wykonane przez należący do NASA łazik Curiosity pokazujący w wysokiej rozdzielczości obraz obszaru, który jest znany jako Goulburn Scour, czyli grupa skał oczyszczonych przez silniki członu zniżania. Pokazana jest część z mozaiki par zdjęć uzyskanych przez 100-milimetrową kamerę masztową, wykonanych z trzy razy większą rozdzielczością niż kiedykolwiek wcześniej. Szczegóły warstwy żwiru widać na zbliżeniu. Te dwa zdjęcia były pierwszą prezentacją tego konglomeratu, będącego piaszczystą warstwą osadową ukształtowaną przez działanie wody w bardzo odległej przeszłości, a odkrytej w sierpniu 2012 podczas lądowania łazika. Wstawka na zdjęciu przedstawia powiększony obraz dwa razy. Kamera masztowa ang. Mastcam uzyskała te obrazy 19 sierpnia 2012 lub w Sol 13, albo w 13 marsjańskim dniu, misji łazika Curiosity na powierzchni Marsa.
Image Credit: NASA/JPL-Caltech/MSSS
Pagórek 'Mount Remarkable' i Otaczaczające go Odkrywki na Punkcie Drogowym Marsjańskiego Łazika
Należący do NASA łazik Curiosity użył swojej kamery nawigacyjnej do zarejestrowania zdjęcia pagórka nazywanego "Mount Remarkable" i otaczających go wychodni w punkcie drogowym nazywanym "Kimberley", znajdującym się wewnątrz krateru Gale. Wysokość pagórka wynosi 5 metrów. Jego nieformalna nazwa pochodzi od góry w australijskim parku narodowym. Zespół łazika Curiosity zamierza skierować go do płaskiej odkrywki w podstawie marsjańskiego pagórka Mount Remarkable, w celu bliższej inspekcji, która może zawierać wiercenie skały.
Omawiane zdjęcie jest moziką, która powstała w wyniku połączenia wielu zdjęć wykonanych w 597 marsjańskim dniu pracy łazika Curiosity na Marsie, na Ziemi był wtedy 11 kwietnia 2014. Tego samego dnia, łazik przejechał 27.5 metra, a należący do NASA orbiter Mars Reconnaissance Orbiter obserwował Curiosity na tej właśnie lokacji, z której łazik przechwycił tą panoramę. Obraz uzyskany z kamery orbitera High Resolution Imaging Science Experiment (HiRISE) jest dostępny na stronie internetowej: PIA18081. Mapa pokazującą trasę, którą łazik Curiosity przebył od dnia lądowania w sierpniu 2012, do Kimberley, jest dostępna na stronie internetowej: Curiosity's Traverse Map Through Sol 597 .
Naukowy zespół łazika Curiosity wybrał w 2013 roku miejsce Kimberley, jako obszar badań naukowych, leżący na szlaku wzdłuż trasy, której celem w odległym terminie, są dolne skarpy góry Mount Sharp , znajdującej się w środku krateru Gale. Obszar ten oferuje zestaw odkrywek warstw skalnych różnych typów pozostających blisko siebie, tak więc będą studiowane ich wzajemne zależności. Zespół odnosi się do warstwy skalnej otaczającej podstawę Mount Remarkable, jak do "warstwy pośredniej", ponieważ stanowi ona fazę przejściową pomiędzy skałami które formują pagórki, a nisko leżącymi skałami, które tworzą wzór prążków.
Należący do NASA Jet Propulsion Laboratory (JPL), będący wydziałem California Institute of Technology w Pasadenie, kieruje projektem Mars Science Laboratory dla należącego do NASA Science Mission Directorate w Waszyngtonie. JPL zaprojektował i zbudował łazik Curiosity i kamery navcam oraz kieruje łazikiem na Marsie.Test Przygotowujący Wiercenie Marsjańskiej Płyty Skalnej 'Windjana'
Należący do NASA marsjański łazik Curiosity zakończył 29 kwietnia 2014 płytkie wiercenie będące częścią oceny skały, nazywanej "Windjana", pod względem możliwości przeprowadzenia głębszego wiercenia, w celu uzyskania sproszkowanej skały z jej wnętrza jako próbki do badań. Zdjęcie to wykonane przez kamerę Mars Hand Lens Imager (MAHLI) ukazuje zbliżenie otworu i odpady po wierceniu testowym. Otwór ma średnicę1.6 centymetra i około 2 centymetry głębokości.
Podczas zbierania próbki udarowa wiertarka łazika wierci na głebokość 6.4 centymetrów. Ta przygotowawcza działalność umożliwia zespołowi łazika oszacować wzajemne oddziaływanie między wiertłem i tą szczególną skałą i zobaczyć wnętrze potencjalnym próbek, i odpadów przeróbczych. Zarówno testowa działalność wiertarki, jak i odbiór tego zdjęcia wystąpiły podczas 615 marsjańskiej doby pracy łazika Curiosity na Marsie (29 kwietnia 2014).
MAHLI był zbudowany przez Malin Space Science Systems w San Diego. Należące do NASA laboratorium Jet Propulsion Laboratory, będące oddziałem California Institute of Technology w Pasadenie, zarządza Mars Science Laboratory Project dla należącego do NASA derektoriatu Science Mission Directorate w Washingtonie. JPL zaprojektował i zbudował łazik CuriosityThis image from the Mars Hand Lens Imager (MAHLI) camera on NASA's Curiosity Mars rover shows the first sample-collection hole drilled in Mount Sharp, the layered mountain that is the science destination of the rover's extended mission.
The hole is 0.63 inch (1.6 centimeters) in diameter and about 2.6 inches (6.7 centimeters) deep, at a target called "Confidence Hills" on the "Pahrump Hills" outcrop at the base of the mountain.
This is a merged-focus image product combining information from multiple images that MAHLI took from a position 2 inches (5 centimeters) away from the target. The images were taken on Sept. 24, 2014, during the 759th Martian day, or sol, of Curiosity's work on Mars.
MAHLI was built by Malin Space Science Systems, San Diego. NASA's Jet Propulsion Laboratory, a division of the California Institute of Technology in Pasadena, manages the Mars Science Laboratory Project for the NASA Science Mission Directorate, Washington. JPL designed and built the project's Curiosity rover.
More information about Curiosity is online at http://www.nasa.gov/msl and http://mars.jpl.nasa.gov/msl/.Najwyższy element należącego do NASA łazika Curiosity - zdalnie sterowany maszt.
Zdalnie sterowany maszt łazika Curiosity podtrzymuje dwa naukowe instrumenty (w formie kamer), w celu studiowania otoczenia łazika, oraz dwie kamery stereo nawigacyjne, użyteczne w kierowaniu łazikiem, a także w planowaniu jego przyszłego wykorzystania. Zdjęcie masztu wykonano 4 kwietnia 2011r. wewnątrz hali montażu statku kosmicznego w Jet Propulsion Laboratory w Pasadenie w Kaliforni. Szerokość białej skrzynki na szczycie masztu wynosi około 0.4 metra.
Koło w białej skrzynce jest otworem wyjściowym lasera i lunety, nazywanych Chemia i Kamera ang. ChemCam. Urządzenie wysyła serie impulsów laserowych do skał marsjańskich oddalonych maksymalnie do 7 metrów i określa skład chemiczny badanych skał przy użyciu lunety i spektroskopu, poprzez analizę wytworzonej kropelki plazmy.
Poniżej owalnego okienka znajduje się okienko kwadratowe dla szerokokątnej kamery sparowanej z kamerą wyposażoną w teleobiektyw (mniejsze kwadratowe okienko z lewej strony). Obydwie kamery tworzą kolorowe, o wysokiej rozdielczości, stereoskopowe oczy łazika Curiosity. Każda ze stereoskopowych głowic kamer masztowych posiada tarczę z filtrami, które mogą być używane do studiowania geologicznych obiektów w specyficznym zakresie długości fal światła widzialnego, lub w podczerwieni.
Dalej na zewnątrz kamer masztowych znajdują się okrągłe otwory przez które patrzą stereoskopowe, nawigacyjne obiektywy i ich zapasowi bliźniacy.
Naukowcy będą używać narzędzi zgromadzonych na Curiosity do oceny czy wybrany region lądowania jest korzystny do wspierania mikrobiologicznego życia i czy jest przychylny do zachowania ewentualnych wskazówek o tym, że życie tam kiedyś istniało.PIA17355: Przebieg łazika Curiosity na trasie od 'Glenelg' do Mount Sharp
Należący do NASA łazik Curiosity opuścił obszar "Glenelg" w dniu 4 lipca 2013 r., wstępując na "trasę szybkiego marszu" do "punktu wejścia" (na zdjęciu Entry Point) w następne zadanie misji, czyli, osiągnięcie dolnych warstw Góry Sharpa. Do dnia 27 sierpnia 2013, łazik Curiosity przebył 1,39 km od momentu opuszczenia Glenelg, z około 7,18 km pozostałych, które trzeba pokonać aby dotrzeć do orientacyjnego punktu wejścia (Entry Point). Przejazd łazika 27 sierpnia 2013, czyli w Sol 376 misji, był pierwszym przypadkiem, kiedy to łazik Curiosity użył autonomiczego systemu nawigacji, która umożliwia bezpieczne poruszanie się poza obszarem, na którym łazik był sterowany przez kierowców z Ziemi. Podczas nawigacji autonomicznej łazik może ocenić przyszłą trasę ze zdjęć kamer Navcams i Hazcams. Łazik potrafi analizować obrazy stereoskopowe, które pobiera w trakcie jazdy i wybiera najlepszą drogę.
"Trasa szybkiego marszu" została wykreślona na podstawie zdjęć teleskopu High Resolution Imaging Science Experiment (HiRISE), umieszczonego na pokładzie należącego do NASA orbitera Mars Reconnaissance Orbiter. Aktualne przebiegi łazika powstają w oparciu o obrazy z kamer własnych, i w związku z tym całkowita odległość jazdy do punktu wejścia (Entry Point) może różnić się od długości "trasy szybkiego marszu".
Naukowy zespół łazika Curiosity wskazał kilka geologicznych punktów kontrolnych wzdłuż "trasy szybkiego marszu" , gdzie kontynuacja marszu może zostać przerwana na kilka Sol, aby dać czas na studiowanie lokalnych cech terenowych. Łazikowi (27 sierpnia 2013), pozostało 500 metrów, do osiągnęcia pierwszego z tych punktów. W celu szerszego kontekstowo spojrzenia na omawiany obszar, uruchom ten oto odsyłacz.
Powyższa mapa pokazuje lokalizację łazika Curiosity na koniec jazdy w 376 Sol. Początek trasy jaką przebył łazik znajduje się w miejscu lądowania, czyli w Bradbury Landing, następnie Glenelg, potem "trasa szybkiego marszu" z Glenelg do Aeolis Mons poprzez punkt wejścia Entry Point. Geologiczne punkty kontrolne wzdłuż trasy są również oznaczone na mapie. Północ jest na górze. Teren o ciemnej barwie, znajdujący się na południowym wschodzie od "trasy szybkiego marszu", posiada wydmy z ciemnego, nawianego wiatrem materiału. Podziałka liniowa skali umieszczona na mapie, odpowiada długości 4 km na Marsie.
Należący do NASA Jet Propulsion Laboratory (JPL), będący wydziałem California Institute of Technology w Pasadenie, kieruje projektem Mars Science Laboratory dla należącego do NASA Science Mission Directorate w Waszyngtonie. JPL zaprojektował i zbudował łazik Curiosity.
Przejście planety Merkury przed tarczą słoneczną zarejestrowane z powierzchni Marsa
Pulsujące, animowane porównania zdjęć, przedstawiają pięć różnych wersji obserwacji, których dokonał 3 czerwca 2014 roku, należący do NASA marsjański łazik Curiosity, podczas trwającego około godziny przejścia planety Merkury przed tarczą słoneczną. Na zdjęciach są również widoczne dwie plamy słoneczne, każda o średnicy porównywalnej ze średnicą Ziemi, które zmieniły swoje położenie podczas trwającej obserwacji, znacznie dyskretniej niż Merkury.
http://www.jpl.nasa.gov/news/news.php?release=2014-183
http://www.jpl.nasa.gov/spaceimages/details.php?id=PIA18389
http://www.jpl.nasa.gov/video/?id=1309 => Video
10 czerwca 2014
Łazik Curiosity sfotografował planetę Merkury przechodzącą przed tarcza słoneczną, widoczną jako słabe pociemnienie, które porusza się po powierzchni słońca.
Jest to pierwsze przejście jakiejkolwiek planety przed tarczą słoneczną obserwowane z innej planety niż Ziemia i również pierwsze zdjęcie Merkurego wykonane z Marsa. Merkury wypełnia 1/6 piksela na matrycy światłoczułej aparatu fotograficznego, co jest skutkiem wielkiej odległości do obserwowanej planety, i co powoduje że pociemnienie nie ma wyraźnego kształtu, i jest następstwem oczekiwanej pozycji Merkurego, na podstawie obliczeń orbitalnych.
Obejrzenie obserwacji dokonanych poprzez aparat fotograficzny z teleobiektywem będącym prawym okiem podwójnego zestawu kamer masztowych, jest możliwe na stronie: http://www.jpl.nasa.gov/video/?id=1309
"To jest ukłon w stronę znaczenia procedur tranzytowych w historii astronomii na Ziemi" - powiedział Mark Lemmon z Texas A&M University, członek naukowego zespołu kierującego pracami kamer masztowych. "Obserwacje przejść planety Wenus były użyte to pomiaru rozmiarów układu słonecznego a przejścia Merkurego zostały użyte do pomiaru rozmiaru Słońca."
Obserwacje były wykonane 3 czerwca 2014 roku z pozycji łazika Curiosity, znajdującego się na Marsie w kraterze Gale. W dodatku do prezentacji ukazujacej przejście Merkurego, ta sama kamera Mastcam przedstawia dwie plamy słoneczne w przybliżeniu o rozmiarach Ziemi. Plamy słoneczne których przemieszczenie jest niewielkie i jest efektem obrotu Słońca wokół własnej osi, poruszają się znacznie wolniej niż Merkury.
Ostatnie w tym wieku przejście planety Wenus przed tarczą słoneczną widoczne z Ziemi w styczniu 2012 oglądało wielu obserwatorów. Następne przejście Merkurego widoczne z Ziemi nastąpi 9 maja 2016 roku. Przejścia planet Markurego i Wenus są widoczne z Marsa znacznie częściej niż z Ziemi, i Mars oferuje również punkt widokowy do obserwacji przejść Ziemi przed tarczą słoneczną. Następne przejścia widoczne z Marsa to: Merkury w kwietniu 2015, Wenus w sierpniu 2030 i Ziemia w listopadzie 2084.
Należący do NASA projekt Mars Science Laboratory używa łazika Curiosity do oszacowania możliwości istnienia w pradawnych dziejach Marsa, możliwości istnienia środowisk będących kolebką życia i głównych zmian jakie w środowisku marsjańskim nastąpiły. Również należący do NASA Jet Propulsion Laboratory, oddział instytutu California Institute of Technology, w Pasadenie, zbudował łazik i kieruje projektem dla należącego do NASA dyrektoriatu Science Mission Directorate w Waszyngtonie.
Należący do NASA łazik Curiosity użył kamer nawigacyjnych (Navcam), aby uchwycić tę scenę skierowaną na zachód tuż po zakończeniu trasy, która miała łączną długość 10 kilometrów. W dniu 16 kwietnia 2015 podczas 957 marsjańskiego dnia pracy łazika Curiosity na Marsie została przebyta trasa 63,5 m. Łazik przebył piaszczystą dolinę. Dolina znajduje się na trasie do położonych wyżej dolnych zboczy góry Aeolis Mons, miejsc położonych wyżej niż te badane wcześniej.
Skała będąca konglomeratem kamieni i piaskowca na Przystanku 1 łazika Curiosity.
Ta składająca się z dziewięciu zdjęć mozaika wykonana przez kamerę MAHLI znajdującą się na należącym do NASA łaziku Curiosity pokazuje szczegółowe tekstury w konglomeracie skały niosącej małe kamienie i podobne do piasku cząsteczki.
Skała znajduje się w miejscu o nazwie "Darwin" wewnątrz krateru Gale. Ta naturalnie wyeksponowana odkrywka jest widoczna na wysokiej rozdzielczości zdjęciach teleskopu zwierciedlanego (HiRISE) znajdującego się na pokładzie należącej do NASA sondy Mars Reconnaissance Orbiter, została wytypowana przez zespół naukowy Curiosity, jako miejsce pierwszego kilkudniowego przystanku (Waypoint 1), w czasie długiej wędrówki z obszaru Glenelg do Mount Sharp.
Kamera MAHLI wykonała ten zestaw zdjęć krótko przed zachodem słońca w 400 dniu marsjańskiej misji łazika Curiosity (Sol 400), podczas gdy na Ziemi był wtedy 21 września 2013. Kamera została umieszczona około 10 cm od skały. W celu kalibracji zobrazowania obrazu kamery MAHLI poza obrazem mozaiki umieszczona jest skala w postaci pensa Lincolna. Na zdjęciu widoczny jest czerwonawy płaszcz kurzu pokrywający znaczną częśći podłoża widocznego na zdjęciu, jednak fragment skały odsłania gołe płaty na których widać ziarna kamyczków i piasku. Kamyczki są głównie szare, a niektóre z nich białe. Niektóre ziarna są dość przejrzyste, a inne są błyszczące.</P
Naukowcy interpretują piasek i kamienie w skale, jako materiał, który został osadzony przez płynącą wodę, a potem zasypany i spojony lepiszczem w skale. Zespół naukowy łazika Curiosity studiuje teksturę i skład konglomeratu skały w w miejscu Darwin, aby zrozumieć jego związek ze składem skały znalezionej w korycie strumienia znajdującego się bliżej miejsca lądowania. Głównym celem obserwacji w zaplanowanych punktach (ang. Wayponits) wzdłuż 8 km trasy do Mount Sharp, to znalezienie związku między warstwami skalnymi w "Yellowknife Bay" na obszrze Glenelg, gdzie znaleziono dowody istnienia słodkowodnych jezior w dawnych okresach geologicznych, czyli środowisk korzystnych dla życia mikrobiologicznego, z warstwami znajdującymi się w głównym miejscu przeznaczenia, czyli na niższych zboczach Aeolis Mons.
Przedsiębiorstwo Malin Space Science Systems znajdujące się w San Diego, opracowało, zbudowało i obsługuje MAHLI. Należące do NASA centrum badawcze Jet Propulsion Laboratory w Pasadenie (JPL), znajdujące się w stanie Kalifornia, kieruje projektem Mars Science Laboratory i misją Curiosity dla należącego do NASA dyrektoriatu Science Mission Directorate w Waszyngtonie. Łazik został zaprojektowany i zmontowany w JPL, będącym oddziałem Kalifornijskiego Instytutu Technologii w Pasadenie..
Mapa ta, pokazuje trasę przebytą przez należący do NASA łazik Curiosity wewnątrz krateru Gale, licząc od jego lądowania w sierpniu 2012 r, poprzez 524 marsjańskie dni, lub Sol, misji łazika na Marsie, do dnia 26 stycznia 2014.
Łazik zbliża się do przesmyku nazwanego "Dingo Gap" znajdującego się pomiędzy dwiema skarpami. Członkowie zespołu łazika szacowali czy skorzystać z luki, czy innych możliwości, aby dotrzeć do trasy umożliwiającej podróż w południowym kierunku po gładszym terenie niż spodziewana trasa. W celu oceny wyboru trasy posłużono się zdjęciami kamer łazika, jak również orbitalnymi zdjęciami z kamery HiRISE znajdująej się na należącym do NASA orbiterze Mars Reconnaissance Orbiter.
Na mapie znadują się punkty kontrolne "Darwin" i "Cooperstown," na których naukowcy wykorzystywali instrumenty łazika w celu przebadania odkrywek. Innym potencjalnym punktem kontrolnym będzie "KMS-9", który znajduje się na drodze łazika w kierunku jego długiej wędrówki do naukowego celu podróży jakim są dolne zbocza Mount Sharp.
Bazowa mapa pochodzi z orbitującej kamery HiRISE. Północ jest na górze. Ciemny teren na południowej części trasy łazika stanowią ciemne wydmy będące materiałem nawianym wiatrem.Lewe oko, spośród dwóch kamer masztowych,(Mastcam 34) na łaziku Curiosity wykonało zdjęcia górnego pokładu łazika, z czego powstał obraz będacy mozaiką tych zdjęć. Zdjęcia zostały zrobione w marcu 2011. Prezentowane tutaj zdjęcie widocznych elemementów Czujnika promieniowania Jonizującego ang.Radiation Assessment Detector (RAD) jest wycięte z mozaiki połączonych zdjęć. W tym czasie, gdy wykonywano zdjęcie, łazik był w komorze symulacji kosmicznych w NASA Jet Propulsion Laboratory w Pasadenie w Kalifornii, podczas testowania warunków termicznych, warunków takich jak te, których łazik doświadcza teraz na powierzchni Marsa.
Położenie na Marsie Obiektu z Piaskowca Nazywanego 'Windjana'
Na tym zdjęciu przedstawiony jest punkt trasy łazika Curiosity nazywany "Kimberley," czerwona plamka wskazuje lokalizację obiektu z piaskowca, "Windjana," który naukowcy wybrali do bliższej inspekcji i ewentualnego wiercenia.
Obraz ten jest fragmentem całości wynikającej z obserwacji kamery High Resolution Imaging Science Experiment (HiRISE) w dniu 11 kwietnia na należącym do NASA orbiterze Mars Reconnaissance Orbiter. Większcza scena tej obserwacji jest dostępna na stronie: http://photojournal.jpl.nasa.gov/catalog/PIA18081. Na zdjęciu z wzmocionymi kolorami łazik Curiosity pojawia się jako jaskrawo niebieski obiekt, na pozycji godziny drugiej w stosunku do pagórka znajdującego się w obniżonym środku sceny. Ten pagórek jest nazywany "Mount Remarkable" i ma 5 metrów wysokości. Łazik jest oddalony od skały Windjana na odległość rozłożonego przegubowego ramienia. Do wykorzystania przy porównywaniu długości odległość pomiędzy śladami kół, widoczna na zdjęciu wynosi 2.7 metra.
Na terenie Kimberley, wychodnie piaskowców różnią się opornością na erozję, co jest powodem występowania efektu schodów. Windjana jest czymś co naukowcy nazywają strefową "jedostką pośrednią" ang. "middle unit," z powodu jej pośrednich właściwości pomiędzy właściwościami skał pagórków występujących w terenie i nisko leżącymi skałami uformowanymi na wzór smug.
Jeśli Windjana spełni kryteria ustanowione przez inżynierów i naukowców, to może stać się trzecim miejscem wiercenia skały i że pierwszy raz skała nie jest mułowcem.
This view is an enhanced-color product from HiRISE observation ESP_036128_1755, available at the HiRISE website at http://uahirise.org/releases/msl-kimberley.php. The exaggerated color, to make differences in Mars surface materials more apparent, makes Curiosity appear bluer than the rover really looks.
HiRISE is one of six instruments on NASA's Mars Reconnaissance Orbiter. The University of Arizona, Tucson, operates HiRISE, which was built by Ball Aerospace & Technologies Corp., Boulder, Colo. NASA's Jet Propulsion Laboratory, a division of the California Institute of Technology in Pasadena, manages the Mars Reconnaissance Orbiter and Mars Science Laboratory projects for NASA's Science Mission Directorate, Washington. JPL designed and built the Mars Science Laboratory Project's Curiosity rover.http://mars.jpl.nasa.gov/msl/multimedia/raw/?rawid=0546MH0262000001E1_DXXX&s=546
Należący do NASA marsjański łazik Curiosity uzyskał to zdjęcie przy użyciu aparatu fotograficznego Mars Hand Lens Imager (MAHLI), zamontowanego jako jeden z pięciu przyrządów na obrotowej (rewolwerowej) wieżyczce znajdującej się na końcu przegubowego wysięgnika. Akcja miała miejsce 18 lutego 2014, czyli w Sol 546 misji Mars Science Laboratory Mission, 02:14:31 Uniwersalnego Czasu Koordynowanego UTC.
Podczas robienia tego zdjęcia silnik regulacji ostrości zdjęcia znajdował sę na pozycji 12660. Liczba ta wskazuje wewnętrzną pozycję obiektywu aparatu MAHLI w tym czasie gdy zdjęcie jest wykonywane. W liczbie tej zawarta jest także informacja o tym czy pokrywa chroniąca obiektyw przed kurzem jest zamknięta czy otwarta. Wartość w zakresie 0 i 6000 oznacza że pokrywka kurzu jest zamknięta; wartość w zkresie 12500 i 16000 oznacza że pokrywka jest otwarta. W celu wkonania zdjęć zbliżeniowych, liczba wskazująca położenie obiektywu w niektórych przypadkach może być użyta do oszacowania odległości obiektywu do fotografowanego obiektu. Dla przykładu, ostre zdjęcia otrzymane z otwartą pokrywką chroniącą przed kurzem, w sytuacji gdy obiektyw jest oddalony od obiektu 2.5 cm, liczba silnika jest zbliżona do 15270. Jeżeli obiektyw jest oddalony 5 cm, liczba silnika jest zbliżona do 14360; jeżeli 7 cm, 13980; 10 cm, 13635; 15 cm, 13325; 20 cm, 13155; 25 cm, 13050; 30 cm, 12970. Te dane odpowiadają skali obrazu, w mikrometrach na piksel, od około 16, 25, 32, 42, 60, 77, 95, do 113.
Większość zdjęć otrzymanych przez aparat MAHLI było wykonanych przy oświetleniu słonecznym. Jednakże, dla szczególnych przypadków, MAHLI posiada dwie grupy białych diod LED i jedną grupę długofalowych diod ultrafioletowych (UV), diody te mogą być użyte do oświetlenia obiektów. Podczas wykonywania tego zdjęcia diody LED były wyłączone.
Zdjęcie APXS na Marsie
Zdjęcie to pokazuje Rentgenowski Spektrometr Cząstek Alfa (APXS) na łaziku NASA Curiosity, z marsjańskim krajobrazem w tle. Zdjęcie zostało zrobione przez MastCam, jedną z dwu kamer umieszczonych na maszcie łazika, 32 marsjańskiego dnia, lub Sol 32, operacji na powierzchni Marsa (7 września 2012, PDT lub 8 września 2012, UTC) licząc kolejne dni od daty lądowania (5 sierpnia 2012) łazika Curiosity. APXS można zobaczyć w środku obrazu.
Zdjęcie to upewni naukowców, że instrument APXS nie został pokryty kurzem podczas lądowania.
Naukowcy poprawili kolor tej wersji, aby zobaczyć marsjański krajobraz w warunkach oświetleniowych, które mamy na Ziemi, co pomaga w analizie terenu.
Zdjęcie posiada notatkę Kliknij aby ją włączyć
Image Credit: NASA/JPL-Caltech/MSSSWidoki Wiertarki Łazika Curiosity
Ten schematyczny rysunek pokazuje widok z góry i widok przekroju sekcji wiertarki łazika Curiosity na Marsie. Prawy rysunek pokazuje drogę przepływu sproszkowanej próbki od ostrza wiertła do wejścia urządzenia CHIMRA.
Rysunek posiada polskie opisy, kliknij aby je uruchomić
Image credit: NASA/JPL-Caltech
31.01.2014
Kolorowe Zdjęcie Marsjańskiej Skały 'Harrison', Pokazującej Kryształy (Opatrzone Komentarzem)
Widok marsjańskiej skały nazwanej "Harrison" powstał na skutek połączenia zdjęć z dwóch aparatów fotograficznych znajdujących się na pokładzie należącego do NASA marsjańskiego łazika Curiosity, dostarczając zarówno koloru, jak i mikroskopijnych szczegółów. Curiosity badał wygląd i skład skały w 514 marsjańskin dniu, lub sol, (15 stycznia 2014). Aparat do wykonywania zdalnych zdjęć makroang. Remote Micro-Imager (RMI) będący elementem instrumentu Chemia i Kamera ang. Chemistry and Camera (ChemCam) wykonał zdjęcie ze szczegółami widocznymi w centrum zdjęcia. Prawe oko kamery masztowej, aparat fotograficzny z teleobiektywem o ogniskowej 100 mm dostarczył informacji o kolorze oraz szerszy kontekst. Laser i spektrometr instrumentu ChemCam dostarczyły informacji o składzie chemicznym.
Harrison zawiera wydłużone kryształy o jasnych kolorach ulokowane w macierzystej skale. Niektóre kryształy mają rozmiar około 1 centymetra. Wersja zdjęcia opatrzona adnotacją zawiera nałożoną skalę liniową o długości 5 centymetrów.
Na podstawie informacji wynikających z serii promieni laserowych wystrzelonych przez intrument ChemCam w kierunku skały Harrison, wynika że, wydłużone kryształy są prawdopodobnie skaleniami, a skała macierzysta składa się z materiału gdzie dominującym materialem jest piroksen. Ta typowa asocjacja minerałów jest typowa dla bazaltowych skał magmowych. Struktura skały dostarcza nieodpartego dowodu, że skały w kraterze Gale to skały magmowe, gdzie Curiosity właśnie jest na szlaku którego celem są dolne zbocza Mount Sharp leżących blisko centrum krateru.
.
Należący do NASA łazik Curiosity użył umieszczonej na maszcie kamery nawigacyjnej (Navcam), do wykonania zdjęcia będącego spojrzeniem w tył, na wschód, na ślady swoich kół, pozostawione w kraterze Gale, po przejściu "Dingo Gap". Luka, będąca wydmą sięgającą wysokości 1 metra, znajduje się na horyzoncie z prawej strony zdjęcia. Curiosity przejechał wydmę w 535 marsjańskin dniu, lub sol, podczas realizacji swojej misji na Marsie. Na Ziemi wtedy był 6 luty 2014. W Sol 538 (9 luty 2014), łazik przejechał 41.1 metrów dalej na zachód. Zdjęcie to, zostało wykonane w Sol 539 (10 luty 2014) z miejsca które łazik osiągnął w poprzednim marsjańskm dniu. Dla porównania, rozpiętość dwóch równoległych śladów kół łazika wynosi około 2.7 metra.
Wysoko zamontowany cylinder w tylnej części pojazdu jest anteną UHF. Zestaw dziewięciu okrągłych elementów zamontowanych poniżej to część obiektów kalibracyjnych instrumentu ChemCam. Znajdujący się na pierwszym planie drążek wystający z centrum koła, to zegar słoneczny będący częścią obiektu kalibracyjnego dla kamer masztowych łazika Curiosity. Na pawo od anteny UHF widać płetwy radiatora urządzenia będącego źródłem prądu elektrycznego łazika, radioizotopowego generatora termoelektrycznego ang. radioiosotope thermoelectric generator.
Należące do NASA Jet Propulsion Laboratory, będące oddziałem California Institute of Technology w Pasadenie, kieruje projektem Mars Science Laboratory dla należącego do NASA Science Mission Directorate w Waszygtonie. JPL zaprojektowało i zbudowało łazik Curiosity. Malin Space Science Systems z San Diego, zbudowało i steruje kamerami masztowymi łazika (ang. Mastcams).Wielozadaniowy Radioizotopowy Generator Termoelektryczny ang. Multi-Mission Radioisotope Thermoelectric Generator (MMRTG) służy do zasilania energią elektryczną marsjańskiego łazika Curiosity, który jest obecnie na Czerwonej Planety. Źródło to zostało wybrane do misji łazika, aby zapewnić dużą elastyczność w dostępie do trudnego i odległego terenu, aby umożliwić skuteczne działanie w zapylonym środowisku Marsa przez cały sezon zimowy i zapewnić dostarczanie energii termicznej do utrzymania odpowiedniej temperatury pracy urządzeń i systemów.
Zdjęcie posiada opisy. Naciśnij aby je uruchomić
06.25.2014
Martian Rock and Dust Filling Studied with Laser and Camera
http://mars.jpl.nasa.gov/msl/multimedia/images/?ImageID=6428
Scientists used the Chemistry and Camera (ChemCam) instrument on NASA's Curiosity Mars rover in June 2014 to examine a Martian rock "shell" about one inch (two to three centimeters) across, embedded in fine-grained bedrock and with a dust-filled hollow interior. This graphic combines an image of the target, called "Winnipesaukee," with spectrographic results from using ChemCam's laser on a row of points including the rock, the matrix around it and the material filling it.
The image merges a high-resolution, black-and-white image from ChemCam's remote micro-imager and a color image form the telephoto-lens camera of Curiosity's Mast Camera (Mastcam). The ChemCam laser and camera atop of Curiosity's remote sensing mast were about 9 feet, 10 inches (3 meter) from Winnipesaukee when the instrument examined Winnipesaukee on the 654th Martian day, or sol, of the rover's work on Mars (June 8, 2014). Similar-appearing features have been seen previously in the mission, but this time ChemCam was able to provide chemical analysis of the structure. The instrument fired 30 laser shots at each of 10 locations indicated by black, red and green circles on the image. Three distinct types of materials were analyzed: the bedrock on each side of the structure, the "shell" material itself and the dust inside the void space. The colors of the lines on the graph below the image correspond to the colors of the circles marking the laser-shot locations.
Analysis of spectra from the bedrock (black circles) identified high abundances of oxides of silicon, aluminum and sodium, typical of a feldspathic composition. The material forming the "shell" (red circles) has a more basaltic or mafic composition, with higher iron and magnesium content. The dust (green circles) is almost certainly airborne material that accumulated in the void space. This dust contains a relatively high hydrogen (water) signature compared to other Martian materials, which is generally characteristic of the ubiquitous dust that forms a thin mantle on much of the surface.
Scientists are considering multiple hypotheses for how this hollow feature formed. Formation as a bubble or carapace of rock that was embedded in the surrounding sediment cannot be ruled out. One alternative considered more likely is that transport of fluids through the bedrock could produce pipe-like structures with a wall consisting of bedrock that either has reacted with the fluids or has been coated with other material. Another is that the feature formed due to cracks penetrating the bedrock, then a mineral cement filling the cracks, then wind erosion removing material from the center.
ChemCam is one of 10 instruments in Curiosity's science payload. The U.S. Department of Energy's Los Alamos National Laboratory, Los Alamos, N.M., developed ChemCam in partnership with scientists and engineers funded by the French national space agency, CNES, the University of Toulouse and research agency, CNRS. More information about ChemCam is available at http://www.msl-chemcam.com . The rover's MastCam was built by and is operated by Malin Space Science Systems, San Diego.
Należący do NASA łazik Curiosity użył kamery umieszczonej na maszcie (Mastcam), podczas 120 dnia marsjańskiego, albo Sol 120 (07 grudnia 2012), aby zarejestrować obraz wychodni skalnej nieformalnie nazwanej "Shaler". Przedmiotem zainteresowania misji zespołu naukowego jest fakt, że na wychodni warstw, z których niektóre z nich, są ustawione pod kątem względem siebie w szyku zwanym crossbedding. Miejsce jest w pobliżu punktu, gdzie trzy rodzaje terenu zbierają się w miejscu o nazwie "Glenelg" wewnątrz krateru Gale
Obszar objęty obrazem na pierwszym planie rozciąga się na około 90 cm.
Obraz miał tak zbalansowaną biel, aby pokazać skały tak, jak by wyglądały w warunkach oświetlenia ziemskiego.
.
Grafik ten pokazuje procentową zawartość pięciu głównych gazów w atmosferze Marsa, zmierzonych przez Kwadrupolowy Spektrometr Masowy ang. Quadrupole Mass Spectrometer (QMS), będącym jednym spośród trzech instrumentów analizatora gazów ang. Sample Analysis at Mars (SAM). SAM jest instrumentem pracującym na marsjańskim łaziku Curiosity, a pomiaru dokonano w październiku 2012 roku, w Kraterze Gala, na 4.49° szerokości geograficznej południowej, 137.2° długości geograficznej wschodniej, a w miejscu pomiaru znajdującym się na półkuli południowej panowała wtedy wczesna marsjańska wiosna.
W grafiku zastosowano wykres skali logarytmicznej w celu umożliwienia wykreślenia grafu w sytuacji gdy występują duże różnice procentowej zawartości pierwszych pięciu gazów. Zdecydowanie dominującym gazem jest dwutlenek węgla, stanowiący 95,9 procent objętości atmosfery. Następne cztery najbardziej liczne gazy argon, azot, tlen, tlenek węgla. Naukowcy będą używać SAM wielokrotnie podczas misji na Marsie, aby sprawdzić, sezonowe zmiany składu atmosfery.
Image Credit: NASA/JPL-Caltech, SAM/GSFCCHIMRA: Kopie, Przesiewa i Dostarcza próbki
Ten rysunek pokazuje w nienaturalnych kolorach urządzenie do Gromadzenia i Obsługi Marsjańskich Skał Przeznaczonych do Analizy, ang. nazwa urządzenia Collection and Handling for In-Situ Martian Rock Analysis (CHIMRA). Urządzenie CHIMRA jest jednym z pięciu instrumentów wchodzących w skład rewolwerowej wieżyczki znajdującej się na końcy wysięgnika robota łazika NASA Curiosity. To urządzenie przetwarza próbki pozyskane z wbudowanego czerpaka (czerwony) i udarowej wiertarki, która nie jest pokazana, ale jest również jednym z pięciu instrumentów wchodzących w skład rewolwerowej wieżyczki. CHIMRA również dostarcza próbek do analitycznych instrumentów wewnątrz łazika
Rysunek pokazuje dwie drogi, pozyskiwania materiału do CHIMRA (pozyskiwanie materiału czerpakiem do miejsca oznaczonego na dole i z wiertarki do przewodu przesyłowego umieszczonego na górze).
Image Credit: NASA/JPL-Caltech
Lewe oko kamer masztowych należącego do NASA łazika Curiosity, czyli kamera (MastCam), wykonała zbliżenie ręcznej kamerze MAHLI ang. Mars Hand Lens Imager (MAHLI), znajdującej się na rewolwerowej wieżyczce wysięgnika robota. Zdjęcie wykonano 30 marsjańskiego dnia, lub Sol 30, misji łazika na Marsie (5 września 2012). Obiektyw kamery MAHLI jest przykryty przezroczystą zdalnie regulowaną pokrywką, aby chronić go przed gromadzeniem kurzu. Gdy pokrywka jest czysta, zdjęcia przez nią wykonywane są tak dobre, jakby jej nie było. Mechanizm widoczny po prawej stronie zdjęcia jest urządzeniem do usuwania kurzu ang. Dust Removal Tool, czyli mechaniczna szczotka z metalowego włosia.
Zdjęcie posiada adnotacje Naciśnij aby je uruchomić
Image credit: NASA/JPL-Caltech/MSSSW centrum zdjęcia z łazika NASA Curiosity, jest otwór w skale zwanej "John Klein", gdzie łazik przeprowadził pierwsze wiercenie próbki na Marsie. Wiercenie odbyło się 8 lutego 2013, albo w Sol 182, czyli w 182 dniu operacji łazika Curiosity na Marsie. Kilka działań przygotowawczych z wiertarką poprzedziło tę operację, w tym test, który utworzył dwa dni wcześniej płytszy otwór po prawej stronie, a głębszy otwór jest rezultatem pierwszego użycia wiertła do zbierania próbek skał.
Zdjęcie zostało wykonane przez kamerę MAHLI w Sol 182 . Dziura powstała po pobraniu próbki ma 1,6 cm średnicy i 6,4 cm głębokości. "Mini drill", czyli płytsza dziura testu ma taką samą średnicę, o głębokości 2 cm.
Zdjęcie to, pokazuje położenie 150 mikrometrowego ekranu sita w mechaniźmie stosowanym do usuwania większych cząstek z próbek, przed dostarczeniem ich do instrumentów naukowych. Urządzeniu zamontowane jest na łaziku NASA Curiosity. Sito znajduje się w urządzeniu do gromadzenia i obsługi marsjańskich skał przeznaczonych do analizy ang. Collection and Handling for In-situ Martian Rock Analysis (CHIMRA), urządzenie CHIMRA jest jednym z pięciu instrumentów wchodzących w skład rewolwerowej wieżyczki zamontowanej na końcu wysięgnika.
Zdjęcie posiada polskie opisy, kliknij aby je uruchomić.
Została umieszczona pierwsza próbka na tacce obserwacyjnej łazika Curiosity. Urządzenie CHIMRA, umieszczone na wieżycce rewolwerowej, znajdującej się na końcu ramienia robota, dostarczyło próbki gruntu marsjańskiego na tackię obserwacyjną łazika, po raz pierwszy w 70 marsjańskim dniu misji, albo Sol 70 (16 października 2012).
Zdjęcie to, wykonano później w tym samym dniu, przez lewą kamerę masztową (Mastcam 34) pokazującą próbkę na tacy. Tacka posiada 7,8 cm średnicy.
Próbka pochodziła z trzeciego napełnienia czerpaka materiałem zebranym w "Rocknest", czyli z łachy nawianego kurzu i piasku.
"Rocknest" - "Skalne gniazdo"
Image Credit: NASA/JPL-Caltech/MSSS
Czujniki biegnące poziomo od masztu łazika Curiosity monitorują prędkość wiatru, kierunek wiatru i temperaturę marsjańskiego powietrza. Osobno do wysięgników zamontowane są czujnik wilgotności względnej i czujnika temperatury rodłoża. Czujniki są częścią Mobilnej Stacji Monitorowania Środowiska ang. Rover Environmental Monitoring Station (REMS) dostarczone przez instytucję Hiszpania dla misji Mars Science Laboratory.
Na zdjęciu ręce specjalisty znajdują się właśnie poniżej jednego z wysięgników REMS. Drugi wysięgnik rozciąga się w lewo od masztu. Zdjęcie zostało zrobione podczas instalacji urządzenia we wrześniu 2011 roku, we wnętrzu sterylnej hali Jet Propulsion Laboratory w Pasadenie w Kalifornii. REMS zawiera także czujnik promieniowania ultrafioletowego na pokładzie łazika, a wewnątrz kadłuba łazika znajduje się czujnik ciśnienia powietrza i rejestrator danych, i kontroli elektronicznej.
Image credit: NASA/JPL-Caltech
Jest to obraz marsjańskiej skały oświetlonej przez białe diody LED (diody elektroluminescencyjne), obraz jest częścią pierwszej serii nocnych zdjęć wykonanych przez kamerę MAHLI, zamontowanej jako jeden, z pięciu instrumentów na rewolwerowej wieżyczce znajdującej się na końcu ramienia robota łazika Curiosity. Kamera MAHLI wykonała to zdjęcie 22 stycznia 2012 (PST), po zmroku, w 165 marsjańskim dniu (lub Sol 165) pracy łazika na Marsie. Skała znajdująca się w "Yellowknife Bay", na obszarze krateru Gale, przyjęłą nazwę "Sayunei". Zdjęcie obejmuje obszar około 3,4 o 2,5 cm. Oświetlenie pochodzi od jednej, z pośród dwóch grup, białych diód LED. W jednej grupie są dwie diody. Pozwoliło to rzeźbie powierzchni, rzucanie cieni i zapewniło odzwierciedlenie teksturalnych szczegółów.
Tłumaczenie tekstu ze strony MAHLI's First Night Imaging of Martian Rock, White Lighting
Marsjańskie dobowe cykle zmian ciśnienia atmosferycznego.
Wykres ten, pokazuje ciśnienie atmosferyczne na powierzchni Marsa, zmierzone przez Marsjańską Stację Monitoringu Środowiska łazika Curiosity NASA. Niebieska krzywa przedstawia dane z Sol 31 (6 września 2012) i zielona krzywa pokazuje dane z Sol 93 (7 listopada 2012). Ciśnienie jest miarą ilości powietrza w całej kolumnie atmosfery powyżej łazika Curiosity
Ogólny wzrost ciśnienia między Sol 31 i Sol 93 jest efektem rosnącej masy całej marsjańskiej atmosfery, w związku ze zbliżanem sie wiosny na półkuli południowej. Dzieje się tak dlatego, ponieważ półkula południowa otrzymuje dużo więcej światła słonecznego, skutkiem czego dwutlenek węgla paruje/sublimuje z zimowej polarnej czapy bieguna południowego. W efekcie każdego roku atmosfera rośnie i kurczy się o około 30 procent w związku z parowaniem i zestalaniem się/resublimowaniem dwutlenku węgla. Krzywe pokazują również silne codzienne wahania ciśnienia o około 10 procent, ze szczytem w pobliżu marsjańskiej siódmej rano i minimum w pobliżu godziny szesnastej. Ten codzienny cykl ciśnienia jest spowodowany przypływem "fali cieplnej," na skalę globalną, powodującym falę zmian ciśnienia w atmosferze Marsa napędzaną słońcem ogrzewającym podłoże i marsjańskie powietrze.
Image credit: NASA/JPL-Caltech/CAB(CSIC-INTA)/FMI/Ashima Research
Curiosity podczas wykopalisk
Para zdjęć pokazuje "Znak ugryzienia" marsjańskiego podłoża, skąd łazik Curiosity zgarnął trochę marsjańskiego piasku (z lewej) oraz czerpak łopatki niosący tenże piasek (z prawej). Próbka została zaczerpnięta z wydmy piasku i kurzu nazwanej "Rocknest". Wydarzenie miało miejsce 7 października 2012, czyli kolejnego 61 marsjańskiego (Sol 61) dnia operacji łazika Curiosity (licząc od 5 sierpnia 2012 - dzień lądowania łazika Curiosity na Marsie.). Trzecią próbkę zebrano 15 października, albo 69 marsjańskiego (Sol 69) dnia misji łazika Curiosity i przekazano do Instrumentu Chemii i mineralogii (Chemin), 17 października, albo Sol 71.
Zdjęcia te, zostały zrobione przez MastCam 34 jedną z dwu kamer umieszczonych na zdalnie sterowanym maszcie. Naukowcy poprawili parametry ekspozycji zdjęcia tak, aby zobaczyć obraz taki, jaki zobaczylibyśmy w warunkach oświetleniowych na Ziemi.
NASA's Curiosity Mars Rover Finds Mineral Match
Reddish rock powder from the first hole drilled into a Martian mountain by NASA's Curiosity rover has yielded the mission's first confirmation of a mineral mapped from orbit.
"This connects us with the mineral identifications from orbit, which can now help guide our investigations as we climb the slope and test hypotheses derived from the orbital mapping," said Curiosity Project Scientist John Grotzinger, of the California Institute of Technology in Pasadena.
Curiosity collected the powder by drilling into a rock outcrop at the base of Mount Sharp in late September. The robotic arm delivered a pinch of the sample to the Chemistry and Mineralogy (CheMin) instrument inside the rover. This sample, from a target called "Confidence Hills" within the "Pahrump Hills" outcrop, contained much more hematite than any rock or soil sample previously analyzed by CheMin during the two-year-old mission. Hematite is an iron-oxide mineral that gives clues about ancient environmental conditions from when it formed.Zdjęcie przedstawia łazik Curiosity z zaznaczonym przyrządem nazywanym Dynamiczne Albedo Neutronów, lub DAN, składające się z dwóch głównych komponentów: impulsowego generatora neutronów znajdującego po prawej, tylnej stronie kadłuba, i detektora wraz z modułem elektronicznym z lewej strony (lokalizacja wskazana poprzez czerwony obrys).
Zdjęcie posiada adnotacje. Kliknij aby je uruchomić
Rysunek ten pokazuje lokalizacje dwóch boksów z zapasowymi wiertłami łazika Curiosity; tackę "playground" umożliwiającą umieszczanie przetworzonych próbek do obserwacji przez Rentgenowski Spektrometr Cząstek Alfa (APXS) i kamerę MAHLI; boksu z pięcioma kostkami syntetycznego materiału organicznego ang. Organic Check Material (OCM) umieszczonych w szczelnie zamkniętych pojemnikach, z prawej strony przodu łazika.
Diagram ten ilustruje położenie Marsa, Ziemi i Słońca w okresie, który występuje co około 26 miesięcy, kiedy to Mars z perspektywy Ziemi, przechodzi prawie bezpośrednio za Słońcem. Ten układ planet, i okres, w którym występuje, jest nazywany marsjańską koniunkcją słoneczną. Transmisje radiowe między dwoma planetami podczas koniunkcji są silnie zakłócane przez interferencje Słońca, dlatego też marsjańskie misje NASA w okresie koniunkcji, posiadają moratorium na wysyłanie poleceń do sond na powierzchni Marsa lub na orbicie wokół Marsa.
Trasa przemarszu łazika Curiosity pokazuje lądowisko i docelowe miejsca badań naukowców NASA . Curiosity wylądował wewnątrz krateru Gale (Bradbury Landing) 5 sierpnia PDT (06 sierpnia EDT) w miejscu oznaczonym zieloną kropką, w czworoboku Yellowknife. Zespół postanowił , aby poruszać się w kierunku regionu oznaczonego niebieską kropką, jest nazywanego Glenelg. Obszar ten wyznacza punkt przecięcia trzech rodzajach terenu. Naukowy zespół uznał, że nazwa Glenelg była właściwa, ponieważ Curiosity podczas podróży odwiedziłby to miejsce dwa razy - zarówno przychodząc jak i odchodząc, a słowo Glenelg jest palindromem. Następnie, łazik będzie poruszać się do miejsca oznaczonego niebieskim owalem "Baza Mt. Sharpa", która jest naturalną przerwą w wydmach, które pozwolą rozpocząć poruszanie się łazika w kierunku dolnego odcinka Mount Sharp (Aeolis Mona). U podnóża Mount Sharp są wzgórza warstwowe i płaskowyże, tak że naukowcy mają nadzieję ujawnić historię geologiczną tego obszaru.
W Dół Rampą Na Północny Wschód do Doliny 'Hidden Valley' na Marsie
Zdjęcie to przedstawia widok z należącego do NASA łazika Curiosity patrzącego w dół rampy schodzącej w kierunku północnego-wschodniego zakończenia doliny "Hidden Valley" stanowiącej piaszczyste przejście do dolnych stoków Mount Sharp widniejących na horyzoncie.
Curiosity użył swojej nawigacyjnej kamery (Navcam) do uchwyceniania widoku skierowanego na południe w 717 marsjańskim dniu pracy łazika na Marsie (12 sierpnia 2014). W tym dniu Curiosity korzystając z rampy wszedł i wyszedł z doliny. Łazik następnie zjechał nieco w dół aby zbliżyć się do jasnej odkrywki zawierającej skałę będącą kandydatem do kolejnego wiercenia. Kandydat do wiercenia, zwany "Bonanza King" jest po prostu poza tym widokiem, bliżej łazika niż pierwszy plan tej sceny.
Dla porównania, odległość pomiedzy równoległymi śladami pozostawionymi przez koła łazika Curiosity wynosi około 2.7 metra.
Mapa przedstawiająca dolinę Hidden Valley znajduje się na stronie http://photojournal.jpl.nasa.gov/catalog/PIA18408 .
Należące do NASA Jet Propulsion Laboratory, będące oddziałem instytutu California Institute of Technology, kieruje łazikiem Mars Science Laboratory Project i orbiterem Mars Reconnaissance Orbiter Project dla należącego do NASA dyrektoriatu Science Mission Directorate, z Waszyntonu. JPL zaprojektował i zbudował łazik Curiosity oraz kamery Navcam.
Credit: NASA/JPL-CaltechTermalne pływy na Marsie
Rysunek ten ilustruje marsjańskie "Termalne pływy," zjawisko pogodowe odpowiedzialne za duże wahania ciśnienia dobowego na powierzchni Marsa. Światło słonecze nagrzewa powierzchnię i atmosferę po dziennej stronie planety, powodując wzrost objętości powietrza. Na wyższych poziomach atmosfery, powstają wypukłości powietrza, rozszerzające się na zewnątrz, w celu wyrównania ciśnienia, tak jak na rysunku wskazują czerwone strzałki. Podgrzane powietrze wypływa z wybrzuszenia, obniżając ciśnienie odczuwane na powierzchni poniżej wybrzuszenia. W efekcie powstaje głęboka atmosfera, która jest lżejsza i ma niższe ciśnienie na powierzchni, niż ta po nocnej stronie planety. Ponieważ Mars obraca się względem słońca, to wybrzuszenie porusza się po planecie każdego dnia, od wschodu do zachodu. Stały obserwator, taki jak łazik NASA Curiosity, obserwuje spadek ciśnienia w ciągu dnia, a następnie zwiększenie ciśnienia w nocy. Dokładny czas wzrostu i spadku ciśnienia dotyczy czasu potrzebnego do reakcji atmosfery na światło świetło słoneczne, jak również szereg innych czynników, takich jak kształt powierzchni planety i ilość pyłu w powietrzu.
Image credit: NASA/JPL-Caltech/Ashima Research/SWRIZdjęcie będące mozaiką obrazów jednego z dwu aparatów fotograficznych pracujących w systemie ang. Mast Camera (Mastcam), instrumentu znajdującego się na pokładzie należącego do NASA marsjańskiego łazika Curiosity ukazuje serię osadów sedymentacyjnych na obszarze Glenelg w kraterze Gale, z punktu widzenia zatoki Yellowknife, patrząc w kierunku zachodnio-północozachodnim.
Zespół naukowy kierujący pracą łazika Curiosity oszacował że skała "Cumberland" wiercona w celu uzyskania próbki ze złoża mułowca Sheepbed (z dołu po lewej stronie) została wystawiona na powierzchnię tylko około 80 000 000 lat temu. Oszacowania opierają się na zawartości pewnych gazów gromadzących się w skałach znajdujących się na tyle blisko powierzchni, aby być wystawionymi na bombardowanie przez promieniowanie kosmiczne. Wyjaśnienie tego niespodziewanie młodego wieku ekspozycji, pochodzi z lepszego zrozumienia procesu erozji, odsłaniającej warstwy leżące u podstawy. Zaproponowane wyjaśnienie sugeruje, jak wskazują strzałki, że mułowiec jest narażony na ścieranie przez piasek gnany wiatrem. Rola wiatru jest wysoce sugerowana przez podcięcia warstwy Sheepbed poniżej piaskowca Gillespie Lake.
Ułożenie wzoru tutajszego terenu sugeruje, że odkrywka Yellowknife Bay jest wystawiona na napędzane wiatrem cofanie skarpy. Ukształtowanie boków erozji posiada powierzchnię pionową.
Mastcam wykonał zdjęcia będące elementami tej mozaiki 188 marsjańskiego dnia misji łazika Curiosity na Marsie ( 14 lutego 2013). W dolnej części kompozytowego zdjęcia, tam gdzie warstwa Gillespie Like napotyka warstwę Sheepbed, znajduje się skalny występ o wysokości 20 cm, około 15 metrów od lokalizacji łazika. Środek powierzchni skarpy o nazwie "Point Lake" znajduje się około 36 metrów od lokalizacji łazika. Odkrywka położona blisko horyzontu, oznaczona białym X, jest na około 13 metrów wysokości wyższej niż kontakt Sheepbed-Gillespie i w odległości około 240 metrów. Obraz został poddany regulacji równowagi bieli, aby pokazać jak skały wyglądałyby, gdyby były oświetlone w warunkach ziemskich.
Malin Space Science Systems z San Diego, zbudowało i operuje kamerami masztowymi (MastCams). Należące do NASA Jet Propulsion Laboratory kieruje misjami Mars Science Laboratory i łazika Curiosity dla należącego do NASA Science Mission Directorate w Washingtonie. Łazik został zaprojektowany, rozwinięty i zmontowany w JPL, będącym wydziałem California Institute of Technology w Pasadenie.
For more about NASA's Curiosity mission, visit http://www.jpl.nasa.gov/msl, http://www.nasa.gov/mars, and http://marsprogram.jpl.nasa.gov/mslZbliżenie grzbietu odkrywki skalnej, na przystanku 1 łazika Curiosity, na trasie "Szybki marsz"
Ta składająca się z czterech zdjęć mozaika wykonana przez kamerę MAHLI znajdującą się na należącym do NASA łaziku Curiosity pokazuje szczegółowe tekstury grzbietu, wychodni skalnej, która wystaje ponad otaczające ją podłoże. Skała znajduje się w miejscu o nazwie "Darwin" wewnątrz krateru Gale. Ta naturalnie wyeksponowana odkrywka jest widoczna na wysokiej rozdzielczości zdjęciach teleskopu zwierciedlanego (HiRISE) znajdującego się na pokładzie należącej do NASA sondy Mars Reconnaissance Orbiter, została wytypowana przez zespół naukowy Curiosity, jako miejsce pierwszego kilkudniowego przystanku (Waypoint 1), w czasie długiej wędrówki z obszaru Glenelg do Mount Sharp.
Kamera MAHLI wykonała ten zestaw zdjęć krótko przed zachodem słońca w 400 dniu marsjańskiej misji łazika Curiosity (Sol 400), na Ziemi był wtedy 21 września 2013. Kamera została umieszczona około 25 cm) od skały. W celu kalibracji zobrazowania obrazu kamery MAHLI poza obrazem mozaiki umieszczona jest skala w postaci pensa Lincolna.
Wystający grzbiet jest efektem pęknięcia, lub jest żyłą skały wypełnionej materiałem, który jest bardziej odporny na erozję, niż materiał w otaczającej skale. Naukowcy badają teksturę i kompozycję składu grzbietu i otaczającej skały, która jest konglomeratem kamieni i piaskowca. Na zdjęciach widoczny jest czerwonawy płaszcz kurzu pokrywający powierzchnię podłoża. Leżące pod nim skały są szare, ich barwa zmienia się od prawie białej do prawie czarnej. Podstawa skalna, w której powstało pęknięcie, lub utworzyła się żyła, jest na tym zdjęciu przykryta przez powłokę kurzu i cienką warstwę własnego gruzu - luźne kamyki i piasek.
Naukowcy zbadali także grzbiet skały na przystanku 1 (Waypoint 1) następującymi instrumentami łazika Curiosity: APXS, ChemCam i Kamery masztowe.
Przedsiębiorstwo Malin Space Science Systems znajdujące się w San Diego, opracowało, zbudowało i obsługuje MAHLI. Należący do NASA centrum badawcze Jet Propulsion Laboratory (JPL) w Pasadenie, znajdujące się w stanie Kalifornia kieruje projektem Mars Science Laboratory i misją Curiosity dla należącego do NASA dyrektoriatu Science Mission Directorate w Waszyngtonie. Łazik został zaprojektowany i zmontowany w JPL, będącym oddziałem Kalifornijskiego Instytutu Technologii w Pasadenie.
08.18.2014
Curiosity Wyszczotkował Marsjański Obiekt nazywany 'Bonanza King'
http://mars.jpl.nasa.gov/msl/multimedia/images/?ImageID=6537
Należący do NASA marsjański łazik Curiosity użył mechanicznej szczotki do kurzu ang. Dust Removal Tool (DRT)] zamontowanej na przegubowym ramieniu robota, mającej usunąć czerwonawy, utleniony pył, odsłaniając szarą plamę mniej utlenionego materiału skalnego, na obiekcie nazywanym "Bonanza King," widocznego na zdjęciu, a zarejestrowanego przez kamerę masztową (Mastcam).
Prawe oko kamer masztowych, którym jest długoogniskowy obiektyw, wykonało to zdjęcie 17 sierpnia 2014 roku podczas 722 marsjańskiego dnia pracy łazika Curiosity na Marsie. Operację z użyciem narzędzia DRT wykonano wcześniej tego samego Sol. Zespół łazika zakwalifikował Bonanza King jako wielce prawdopodobnego kandydata do operacji wiercenia. Podczas dotychczasowej misji poddano wierceniu trzy obiekty skalne i w efekcie tego uzyskane próbki materiału skalnego w postaci pyłu poddano analizie w pokładowym laboratorium.
Oczyszczona powierzchnia skalna ma przekrój 6 centymetrów. Ujawnia ona istnienie cienkich, białych żył. Mogą być one siarczanami lub innego typu minerałami, które uczestniczyły w rozpuszczaniu i wypełnianiu pęknięć w skałach. Te cienkie żyły mogą być związane z szerszymi lekko stonowanymi żyłami i pęknięciami w otaczającej skale.
Na lewo od szczotkowanego miejsca jest rząd pięciu mniejszych i w mniej widocznych miejscach, gdzie pył został częściowo usunięty. Są to punkty obiektu Bonanza King, które zostały trafione laserem instrumentu Chemistry and Camera (ChemCam) w Sol 719 (14 sierpnia 2014). W obróbce tego zdjęcia podczas przekształcania danych z surowego formatu RAW do formatu graficznego został przeprowadzony zabieg równowagi bieli i regulacja kontrastu.
Wiercenia płytkich testowych otworów są kolejnym krokiem w ocenie tej lokalizacji, do zakwalifikowania jej do wierceń w pełnym wymiarze, których celem jest uzyskanie próbki. Płytki test umożliwia ocenę, czy proszek z odwiertów ma tendencję do zlepiania się.
Bonanza King znajduje się na gruntowej rampie umożliwiającej podjazd od północno-wschodniego krańca "Hidden Valley", pomiędzy miejscem lądowania łazika Curiosity sierpniu 2012 w kraterze Gale i miejscem docelowym znajdującym się na Górze Sharpa. Należące do NASA Jet Propulsion Laboratory, wydział instytutu California Institute of Technology z Pasadeny, kieruje projektem Mars Science Laboratory Project, dla należącego również do NASA dyrektoriatu Science Mission Directorate z Waszyngtonu. JPL zaprojektowało i zrealizowało przedsięwięcie jakim jest łazik Curiosity i jego kamery MastCam.
Ciemne pasma przebiegające wzdłuż jasnych warstw
Ta mozaika zdjęć wykonanych przez jedną z kamer masztowych należącego do NASA łazika Curiosity pokazuje zbliżenie terenu, patrząc w stronę obszaru "Glenelg", w którym spotykają się trzy różne typy terenu. Wszystkie trzy typy terenu są obserwowane z orbity przez teleskop HiRISE zamontowany na orbiterze Mars Reconnaissance Orbiter. Kiedy Curiosity dojedzie do obszaru Glenelg będzie prowadzić eksploracje tego obszaru.
Jednym z trzech typów jest teren jasno stonowany, z dobrze rozwiniętą strukturą warstw, który prawdopodobnie zawiera nagromadzone materiały osadowe. Istnieją także ciemne pasy, przebiegające przez obszar Glenelg i mogą stanowić dodatkowe warstwy, przeplatane z warstwami jasnymi. Ciemne pasy nie są łatwo widoczne z orbity i są rzędu około 1 metra grubości. Oba typy tych warstw są związane z ważnymi oczekiwaniami naukowców względem badań planowanych na tym obszarze.
Mozaika ta, składa się ze zdjęć wykonanych przez jedną z dwu kamer masztowych ang. MastCam, kamerą 100-milimetrową.
Zdjęcie posiada polskie adnotacje. Kliknij aby je uruchomić
Image Credit: NASA/JPL-Caltech/MSSS
Kolorowy widok marsjańskich wydm widziany oczami łazika Curiosity po ich przejściu
To spojrzenie do tyłu na marsjańskie wydmy, zostało wykonane przez jedną z pośród dwóch kamer masztowych łazika Curiosity, podczas 538 marsjańskiej doby, czyli 09 lutego 2014. Łazik pokonał wydmy trzy dni wcześniej. Dla porównania, ślady kół łazika wyrażają ich rozpiętość, która wynosi 2,7 metra. Wysokość wydmy wynosi 1 metr, a w jej środku znajduje się luka o nazwie "Luka Dingo". Widok ten, jest skierowany w kierunku wschodnim.
Zdjęcie było poddane regulacji równowagi bieli, aby pokazać powierzchnię Marsa tak, jakby wyglądała w warunkach oświetleniowych na Ziemi. Wersja w surowym formacie, zarejestrowanym przez kamerę w marsjańskich warunkach oświetleniowych, jest dostępna na zdjęciu (figure 1).
Należące do NASA Jet Propulsion Laboratory, będące oddziałem California Institute of Technology w Pasadenie, kieruje projektem Mars Science Laboratory dla należącego do NASA Science Mission Directorate w Waszygtonie. JPL zaprojektowało i zbudowało łazik Curiosity. Malin Space Science Systems z San Diego, zbudowało i steruje kamerami masztowymi łazika (ang. Mastcams).
Zdjęcie przypisane do: NASA/JPL-Caltech/MSSS
Przekrój wielozadaniowego radioizotopowego generatora termoelektrycznego z opisami pokazującymi główne komponenty, ang. Multi-Mission Radioisotope Thermoelectric Generator (MMRTG).
Montaż kół na łaziku Curiosity. Zdjęcie wykonano w lipcu 2010 roku, fotografia przedstawia inżynierów NASA montujących sześć kół do łazika Curiosity
Zdjęcie to, pokazuje gdzie należący do NASA łazik Curiosity skierował dwa różne instrumenty, aby studiować skałę zwaną "Jake Matijevic". Czerwone kropki wskazują punkty, w które urządzenie (ChemCAM) skierowało wiązkę lasera w dniach 21 września 2012 roku i 24 września 2012, a były to 45 i 48 sol, lub 45 i 48 dzień operacji łazika Curiosity. Purpurowe koła wskazują, gdzie Alpha Particle X-ray Spectrometer trenował praktycznie swoje operacje.
Niebieski kolor skały nie jest kolorem prawdziwym, naukowcy ustawili balans bieli zdjęcia na tym poziomie, aby podkreślić i zwiększyć różnice tkwiące we wzorze skały.
Kamera Cyklu Opadania ang. Mars Descent Imager (MARDI), jest skierowaną w dół kamerą, która wykonywała około czterech klatek na sekundę, przy blisko 1600 × 1200 pikseli na klatkę, przez ostatnie dwie minuty zanim Curiosity dotknął powierzchni Marsa w sierpniu 2012 roku. Malin Space Science Systems z San Diego w Kaliforni dostarczył kamerę MARDI wraz z innym dwiema kamerami przeznaczonymi dla tej misji. Scyzoryk na zdjęciu daje wyobrażenie o wymiarach kamery.
30.10.2012.
Zdjęcie to przedstawia fragment łazika Curiosity z otwartym lejkiem, którym sproszkowane skały i podłoże marsjańskie będą przemieszczane w dół w celu analizy. Zdjęcie było wykonane przez kamerę MAHLI w 36 marsjańskim dniu, lub słonecznym, operacji łazika na Marsie (11 września 2012). Kiedy Kamera MAHLI wykonała to zdjęcie, była oddalona około 20 cm od otworu wejściowego urządzenia z dziedzin chemii i mineralogii, (Chemin). Wejście lejka ma średnicę około 3,5 cm. Siatka ma 5,9 cm głębokości. Rozmiar oczek siatki wynosi 1 milimetr. Gdy próbki wpadną do lejka, Chemin strzela promieniami rentgenowskimi do próbek w celu identyfikacji minerałów.
Naukowcy i inżynierowie używają zdjęć takich jak to, do sprawdzania urządzeń łazika. Obraz ten, złożony jest z ośmiu zdjęć kamery MAHLI, wykonanych z różnych pozycji i połączonych na pokładzie łazika, przed transmisją na Ziemię; jest to pierwsze zdjęcie kamery MAHLI wykonywane tą techniką od czasu przybycia łazika Curiosity do wnętrza krateru Gale. Obraz pokazuje również kanciaste i owalne kamyki, i piasek, które zostały przechwycone przez pokład łazika podczas lądowania 5 sierpnia 2012 PDT (6 sierpnia, UTC).
Image Credit: NASA/JPL-Caltech/MSSSNależący do NASA marsjański łazik Curiosity posiada pięć cylindrycznych kostek syntetycznego materiału organicznego do stosowania w doświadczeniu kontrolnym, inicjowanym w przypadku gdy laboratorium (SAM) wykryje jakiekolwiek związki organiczne w próbkach gruntu lub skałach marsjańskich. Kostki są przewożone w boksie umieszczonym z przodu łazikane i są szczelnie zamknięte w folii aż do momentu użycia. Zdjęcie to wykonano z kontrolną kostką organiczną umieszczoną w centrum obrazu, kamerą MAHLI ang. Mars Hand Lens Imager (MAHLI), podczas 34 marsjańskiego dnia, lub sol 34, na Ziemi był wtedy 10 września 2012 UTC. Pierwszy marsjański dzień lub Sol 0, to dzień lądowania łazika Curiosity na powierzchni Marsa (5 sierpnia 2012 r.).
Obraz jest obrócony w celu skompensowania nachylonej orientacji aparatu, podczas ekspozycji. Średnica kostki syntetycznego materiału organicznego wynosi około 6,5 cm. Antena UHF łazika Curiosity, zamontowana w tylnej części pokładu, widoczna w tle, przypomina miniaturową wieżę ciśnień.
Zdjęcia wykonywane w Sol 34 były częścią testów możliwości ramienia łazika. Wykonanie tego zdjęcia było sprawdzeniem precyzji pozycjonowania ramienia, podczas pobierania próbki z jednej z kostek syntetycznego materiału organicznego. W tym przypadku rolę wiertarki przejęła kamera MAHLI. Obiekty znajdujące się z lewej i prawej strony materiału organicznego, to punkty dotykowe dla wiertarki łazika do wykorzystania kiedy wiertło gromadzi sproszkowane próbki materiału organicznego.
Jeśli SAM wykryje materiały organiczne, jedynym wyzwaniem będzie potwierdzić, że cząsteczki te są naprawdę marsjańskie, a nie pasażerowie bez biletu z Ziemi, które przybyły tu na pokładzie łazika Curiosity. Kontrolny materiał organiczny jest ceramicznym dwutlenkiem krzemu domieszkowanym niewielkimi ilościami syntetycznych fluorowanych związków organicznych nie występujących w przyrodzie na Ziemi i nie oczekiwanych na Marsie. Podstawowe doświadczenie kontrolne będzie polegało na zebraniu wiertłem sproszkowanej próbki z kontrolnej kostki organicznej i postępując według tej samej prosedury, która dotyczy próbek marsjańskich w dziedzinach wiercenia, obróbki i dostawy systemu stosowanego do gromadzenia próbek skał marsjańskich i w końcu zbadania próbki w instrumencie SAM. Jeśli SAM znajdzie związki organiczne jakiekolwiek inne niż znacznikowane fluorem, będą one podejrzane, że są pasażerami na gapę przybyłymi na Marsa z Ziemi, razem z łazikiem Curiosity. Jeśli zostaną wykryte tylko syntetyczne związki organiczne zawierające fluor, będzie to oznaczało, że próba pozyskania i droga obsługi próbki zdała egzamin i jest czysta od ziemskich naturalnych zanieczyszczeń organicznych, przybyłych na Marsa na gapę. Ten eksperyment kontrolny może ocenić charakterystykę zanieczyszczeń organicznych w pięciu różnych porach misji, wykorzystując pięć kostek materiału kontrolnego.
Autor: Romkur, vector by Adam Rędzikowski, Licencja: CC0
Porównanie marsjańskiej doby gwiazdowej z marsjańską dobą słoneczną lub Sol. Przy wykonaniu szkicu posłużyłem się ideą rysunku Francisco Javier Blanco González
Wykres ten, pokazuje, jak łazik Curiosity wymienia informacje z Ziemią. Podczas gdy łazik może przekazywać informacje w paśmie X bezpośrednio, to jednak wymiana informacji z Ziemią jest bardziej efektywna podczas retransmisji na falach UHF, za pośrednictwem orbiterów na orbicie Marsa, w tym NASA Odyssey i Mars Reconnaissance Orbiter, oraz Europejskiej Agencji Kosmicznej Mars Express. Należące do NASA Deep Space Network za pośrednictwem anten na całym świecie utrzymuje dwukierunkową transmisję z Centrum Operacyjnym Mars Science Laboratory w Jet Propulsion Laboratory w Pasadenie, w Kalifornii.
Image credit: NASA/JPL-Caltech
Polska wersja opisu zdjęcia na podstawie artykułu Mapa przejazdu łazika Curiosity w dniu 18 lutego 2014 r..
Mapa ta, wskazuje maszrutę zaplanowaną i zrealizowaną przez należący do NASA łazik Curiosity, od "Dingo Gap" -- prawy górny róg -- do następnego naukowego punktu kontrolnego "Kimberley" (uprzednio nazywanego "KMS-9") -- lewy dolny róg. Punkt oznaczony na trasie liczbą 547 wskazuje miejsce w którym Curiosity zakończył kolejny etap wynoszący 100.3 metrów w 547 marsjańskim dniu, lub sol, podczas realizacji misji łazika na Marsie, na Ziemi był wtedy 18 luty 2014. Linia do tego punktu wskazuje trasę przejechaną; żółta linia wskazuje trasę zaplanowaną.
Curiosity wszedł na obszar objęty tą mapą pod koniec 2013 i przeszedł przez Dingo Gap w Sol 535 (9 lutego 2014).
Bazowy obraz wykorzystany na tej fotografii pochodzi z instrumentu HiRISE umieszczonym na należącym do NASA orbiterze Mars Reconnaissance Orbiter. Północ jest na górze. Ciemne podłoże na przyszłej trasie łazika w dolnych skarpach Mount Sharp jest materiałem nawianym przez wiatr.
Należący do NASA Jet Propulsion Laboratory (JPL), będący wydziałem California Institute of Technology w Pasadenie, kieruje projektem Mars Science Laboratory dla należącego do NASA Science Mission Directorate w Waszyngtonie. JPL zaprojektował i zbudował łazik Curiosity i kamery navcam.PIA18087: Obiekt Będący Płytą Piaskowca Może Być Miejscem Kolejnego Użycia Wiertarki
Należący do NASA marsjański łazik Curiosity dotarł do płyty z piaskowca, której widok jest przedstawiony w centrum zdjęcia wykonanego przez kamerę masztową (Mastcam). Zespół łazika planuje jego wykorzystanie do przebadania płyty skalnej, nazywanej "Windjana," z użyciem narzędzi umieszczonych na obrotowej wieżyczce znajdującej się na końcu przegubowego wysięgnika. Kamery na maszcie mają pomóc w podjęciu decyzji o ewentualnym wykorzystaniu wiertarki w tym miejscu.
Skała ma około 60 centymetrów w poprzek. Jej nieformalna nazwa nawiązuje do Windjana Gorge w zachodniej Australi.
Skała znajduje w punkcie orientacyjnym nazywanym "Kimberley," gdzie wychodnie piaskowców charakteryzują się różną opornością na erozję, co w rezultacie prowadzi do tworzenia warstw dających wzór schodów. Windjana jest przez członków zespołu nazywana "middle unit," ("jednostka przejściową") z powodu jej położenia pomiędzy skałami, które w terenie mają kształt pagórków, a nisko położonymi skałami tworzącymi wzór prążków.
Jeśli obiekt ten spełnia kryteria ustalone przez inżynierów i naukowców, może stać się trzecią skałą tej misji poddaną operacji wiercenia i pierwszą która nie jest mudstone (drobnoziarnista skała osadowa, której oryginalnymi składnikami były glinki lub błota).
Zdjęcie to powstało w wyniku połączenia kilku ekspozycji wykonanych przez lewą kamerę kamer masztowych podczas 609 marsjańskiego dnia misji łazika Curiosity na Marsie (na Ziemi był wtedy 23 kwietnia 2014). Całość obrazu była poddana kalibracji, liniowemu skalowaniu i rozjaśnieniu, co w rezultacie daje efekt oglądania obiektu w warunkach przypominających oświetlenie na Ziemi. Wersja surowa (RAW), zarejstrowana przez kamerę w warunkach marsjańskich, jest dostępna na Zdjęciu A.
Należący do NASA Jet Propulsion Laboratory (JPL), będący wydziałem California Institute of Technology w Pasadenie, kieruje projektem Mars Science Laboratory dla należącego do NASA Science Mission Directorate w Waszyngtonie. JPL zaprojektował i zbudował łazik Curiosity i kamery navcam oraz kieruje łazikiem na Marsie.
Fotografia ta, przedstawiająca należący do NASA łazik Curiosity, została wykonana podczas testów w dniu 3 czerwca 2011 roku, wewnątrz sterylnej hali montażu statku kosmicznego w Jet Propulsion Laboratory w Pasadenie w Kalifornii
Wieżyczka na końcu ramienia robota łazika Curiosity posiada pięć urządzeń. Po lewej stronie (z dołu) wieżyczki jest wiertarka udarowa do urobku i porcjowania próbek sproszkowanych skał. Idąc po obwodzie obrotu wieżyczki w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara w kierunku kamery MAHLI po drodze jest szczotka do usuwania kurzu ang. Dust Removal Tool (DRT). Idąc dalej po obwodzie rewolwerowej wieżyczki odwrotnie do ruchu wskazówek zegara dochodzimy do kamery MAHLI. Nie widoczne z tego punktu widzenia są Rentgenowski Spektrometr Cząstek Alfa ang. Alpha Particle X-Ray Spectrometer (APXS) i wielofunkcyjne urządzenie o nazwie Zbieranie, Magazynowanie i Analizowanie Skał Marsjańskich ang. Collection and Handling for In-situ Martian Rock Analysis (CHIMRA, który zawiera łopatkę do pobierania marsjańskiego podłoża, zestaw komór i labiryntów do przesiewania, sortowania i porcjowania próbek sproszkowanych skał lub gleby w celu dostarczenia badanego materiału do instrumentów analitycznych.
Ostrze wiertła łazika Curiosity. Widok z boku.
Na zdjęciu wykonanym przez mikro-Imager (aparat fotograficzny połączony z lunetą, przeznaczony do wykonywania zdjęć makro z odległości do 7.2 metra) instrumentu Chemcam łazika Curiosity, przestawione jest zbliżenie ostrza wiertła wiertarki udarowej urządzenia PADS. Zdjęcie wykonano w 172 marsjańskim dniu, lub Sol 172, pracy łazika Curiosity na Marsie (29 stycznia 2012).Szerokość ostrza wiertła ma 1,6 cm. Zdjęcie to powstało na skutek zlania trzech ekspozycji o różnych ustawieniach ostrości, tak aby pokazać większą głębię ostrości niż zapewnia to pojedyncza ekspozycja.
Image Credit: NASA/JPL-Caltech/LANL/CNES/IRAP/LPGNantes/CNRS
Przyrząd Analiza Próbek na Marsie ang. Sample Analysis at Mars dla łazika "Curiosity".
Trasa przebyta przez łazik Curiosity na szlaku do Aeolis Mons
Mapa ta, w czerwonym kolorze pokazuje szlak przebyty przez należący do NASA łazik Curiosity od Bradbury Landing, miejsca lądowania w sierpniu 2012 roku (niebieska gwiazda w prawym górnym rogu) prawie do miejsca zakończenia pierwszego marsjańskiego roku. Biała linia obrazuje przyszłą planowaną trasę.
Curiosity odjechał z punktu drogowego nazywanego "The Kimberley", 630 marsjańskiego dnia pracy łazika na powierzchni Marsa (15 maja 2014) i przebywając 1.2 kilometra w Sol 663 (18 czerwca 2014) osiągnął pozycję oznaczoną na mapie zieloną gwiazdą na zachodnim końcy czerwonej lini. Łazik zakończył pracę celu misji, dla pełnego marsjańskiego roku w Sol 669 (24 czerwca 2014). W marsjańskim roku jest 687 ziemskich dni.
Głównym miejscem przeznaczenia misji pozostają geologiczne warstwy położone na dolnych stokach góry Aeolis Mons, z wybranym punktem wejścia "Murray Buttes", z powodu wyłomu jaki on stanowi w ciemno stonowanym paśmie pól wydmowych stwarzających zaporę na trasie do podstawy góry. Biała linia wskazuje zaplanowaną trasę do Murray Buttes wybraną wiosną 2014 jako najbezpieczniejszą drogę dla kół łazika. Osadzone w podłożu, ostre skały na trasie pomiędzy puntami drogowymi oznaczonymi na mapie "Cooperstown" i "Kimberley" spowodowały pod koniec 2013 roku niespodziewane przyspieszenie tempa zużycia kół. Trasa oznaczona białą linią omija odcinki podobnego terenu położonego bardziej na północ a uprzednio planowanego w wyznaczaniu drogi do Murray Buttes.
Podstawowy obraz do wykonania tej mapy pochodzi z kamery High Resolution Imaging Science Experiment (HiRISE) znajdującej się na należącym do NASA orbiterze Mars Reconnaissance Orbiter. Północ jest na górze. Podziałka skali umieszczona w prawym dolnym rogu obrazuje 1 kilometr. W celu obejrzenia obrazów terenu w szerszym kontekście, zobacz PIA16064 i PIA16058.
Na obszarze Zatoki Yellowknife, instytucja Mars Science Laboratory Project, która zbudowała i kieruje łazikiem Curiosity, osiągnęła jej główny naukowy cel, określając czy Mars kiedykolwiek oferował środowiskowe warunki przychylne dla mikrobiologicznego życia. Próbki z skalnego pyłu uzyskanego poprzez obróbkę wiertarką dwóch skał zbudowanych z mułowca były analizowane na pokładzie łazika i dowodziły istnienia na pradawnym Marsie misy jeziora z łagodnie płynącą wodą, oraz chemiczne składniki potrzebne życiu, i mineralne źródła energii używane przez niektóre drobnoustroje na Ziemi.
Należące do NASA Jet Propulsion Laboratory, będące wydziałem instytutu California Institute of Technology w Pasadenie, kieruje przedsięwzięciem Mars Science Laboratory Project i Mars Reconnaissance Orbiter Project dla należącego do NASA dyrektoriatu Science Mission Directorate w Washingtonie.Szkic obrazuje umiejscowienie kamer filmowych na łaziku Curiosity. Na maszcie zamontowanych jest siedem kamer: aparat z funkcją makro, będący częścią urządzenia ChemCam; cztery nawigacyjne kamery czarno białe (dwie z lewej, dwie z prawej strony); dwie kolorowe kamery na maszcie. Poza masztem jest jeszcze 10 kamer. 8 kamer HazCams (cztery z przodu, cztery z tyłu), na rewolwerowej wieżyczce robota ręczna kamera MAHLI i na podwoziu łazika, skierowana w dół, filmowa kamera MARDI
Lokalizacje kilku instrumentów naukowych i podzespołów głównych na należącym do NASA łaziku Curiosity są ułożone zgodnie z ruchem wskazówek zegara patrząc od lewej:
- Stacja Monitorowania Środowiska ang. Rover Environmental Monitoring Station (REMS)
- Maszt z kamerami ang. Mast Camera (Mastcam)
- Antena UHF ang. Rover ultra high-frequency (RUHF)antenna
- Radioizotopowy generator termoelektryczny ang. Multi-mission radioisotope thermoelectric generator (MMRTG)
- Antena dookólna ang. Rover low-gain (RLGA) antenna
- Antena o wysokim zysku energetycznym ang. high-gain antenna
- Przyrząd Dynamiczne Albedo Neutronów ang. Dynamic Albedo of Neutrons (DAN)
- Czujnik pomiaru promieniowania ang. Radiation Assessment Detector (RAD)
- Kamera (MARDI) ang. Mars Descent Imager (MARDI)
- Rewolwerowa wieżyczka na wysięgniku robota ang. turret and robotic arm
- Naukowy instrument Chemia i Mineralogia ang. Chemistry and Mineralogy (CheMin)
- Naukowy instrument Analizy Próbek na Marsie ang. Sample Analysis at Mars (SAM)
Autor: Romkur, Licencja: CC BY-SA 3.0
Rysunki obrazują geometrię ułożenia mozaiki filtru Bayer względem subpikseli matrycy CCD. Obszary ograniczone białym obramowaniem odnoszą się do określonego subiksela, zarówno na fragmencie mozaiki bayer, jak i na odpowiednim fragmencie matrycy CCD
Łazik Curiosity zbliżył się do 'Pahrump Hills'
To skierowane na południowy-zachód spojrzenie jednej z kamer masztowej (MastCam) umieszczonej na maszcie, należącego do NASA marsjańskiego łazika Curiosity pokazuje odkrywkę "Pahrump Hills" i otaczający ją teren, widziany z pozycji około 20 metrów, na północny zachód od odkrywki.
Obrazy składowe zdjęcia zostały wykonane 17 września 2014, podczas 751 marsjańskiego dnia, pracy łazika Curiosity na Marsie. Zespół łazika użył tych obrazów, aby wybrać miejsce wiercenia na Pahrump Hills, które jest częścią warstwy bazowej Mount Sharp. Wybrana lokalizacja wiercenia znajduje się w najbliższej części bladej odkrywki, na prawo od nawianych ufałdowań piasku.
Scena zawiera cztery odrębne elementy:
1) Na pierwszym planie, typowe na tym obszarze wzdłuż poziomów dolin, zmarszczki piasku
2) Sekcja Pahrump Hills formacji Murray, gdzie 18 metrów warstw skalnych jest wystawionych ponad teren
3) Ciemniejszy grzbiet w oddali na lewo
4) W tle, północno-zachodnie stoki Mount Sharp, gdzie jest widoczne w dolnej części nagłe przejście między wzgórzami i dolinami, oraz nachylone i rzeźbione koryta w górnej części.
Widok ten łączy w sobie kilka zdjęć wykonanych przez lewą kamerę (obiektyw 34 mm), kamer masztowych Mastcam
Kolor zdjęcia poddany był regulacji równowagi bieli, tak aby oświetlenie sceny przypominało realizację w dziennych warunkach oświetleniowych na Ziemi.
Należące do NASA Jet Propulsion Laboratory, oddział instytutu California Institute of Technology z Pasadeny, kieruje projektem Mars Science Laboratory dla należącego do NASA dyrektoriatu Science Mission Directorate z Waszyngtonu. JPL zaprojektowało i zbudowało łazik Curiosity. Malin Space Science Systems z San Diego, zbudowało i kieruje kamerami masztowymi.Tłumaczenie wersji polskiej na podstawie artykułu: PIA18075: Mapa fragmentu trasy marsjańskiego łazika Curiosity do punktu kontrolnego Kimberley
Mapa ta, obrazuje trasę przebytą przez należący do NASA łazik Curiosity w marcu i kwietniu 2014 podczas zbliżania się, i przybycia do punktu kontrolnego nazwanego "Kimberley," który to punkt, naukowy zespół łazika wybrał w 2013 jako pozycję następnych głównych badań.
Liczby umieszczone wzdłuż trasy oznaczają liczby sol odpowiadające kolejnym marsjańskim dniom przybycia łazika do danego punktu. Są to numery porządkowe marsjańskich dni, lub sol, po przydzielaniu dobie lądowania łazika Curiosity (5 sierpnia 2012) liczby 0. Etap przypadający w Sol 589, odpowiadał dacie 2 kwietnia, 2014. Etap który na tej mapie jest oznaczony jako Sol 572, miał miejsce 16 marca 2014.
Kimberley (wcześniej nazywane "KMS-9") wybrane było jako ważny naukowy punkt kontrolny, z powodu występującego na tym stanowisku, dużego zróżnicowania skał, rozpoznawanego w obrazach z orbity, ułożonych względem siebie w czytelnym geologicznym porządku.
Bazowy obraz wykorzystany na tej mapie pochodzi z instrumentu HiRISE umieszczonego na należącym do NASA orbiterze Mars Reconnaissance Orbiter. Północ jest w górnej części mapy.
Należący do NASA Jet Propulsion Laboratory (JPL), będący wydziałem California Institute of Technology w Pasadenie, kieruje projektem Mars Science Laboratory dla należącego do NASA Science Mission Directorate w Waszyngtonie. JPL zaprojektował i zbudował łazik Curiosity.Łazik Curiosity. Zbliżenie widoku wiertła urządzenia PADS opartego na podłożu skalnym. Zdjęcie wykonała lewa kamera masztowa. Kliknij z znacznikiem na fografii, aby ją powiększyć. Zdjęcie posiada adnotacje, kliknij aby je uruchomić
PIA17089: Podczas marsjańskiej nocy na niebie mijają się dwa księżyce.
Ten krótki filmu pokazuje większego z dwóch księżyców Marsa, Phobosa, przechodzącego przed mniejszem księżycem Marsa, Deimosem. Obserwacji dokonał i zapisał należący do NASA łazik Curiosity. Film składający się z 41 klatek przedstawiono ze zwiększoną prędkością. Rzeczywisty czas to 55 sekund.
Zdjęcia zostały zrobione przez tele-obiektyw prawej kamery, jednej spośród dwóch kamer masztowych łazika Curiosity, w dniu 1 sierpnia 2013, w ciągu 351 marsjańskiego dnia, lub w Sol 351, pracy łazika Curiosity na Marsie. Ta obserwacja księżycy Fobosa i Deimosa pomógła naukowcom pogłębić znajomość orbit księżyców jeszcze bardziej precyzyjnie niż dotychczas.
Na Fobosie, Krater Stickney jest widoczny w dolnej części. Jest on wiodącym elementem półkuli Fobosa. Hall Crater, na południu, jest charakterystycznym obiektem znajdującym się z prawej strony.
Przedsiębiorstwo Malin Space Science Systems znajdujące się w San Diego, zbudowało i obsługuje kamery masztowe. Należące do NASA laboratorium Jet Propulsion Laboratory (JPL) kieruje misją Mars Science Laboratory i misją łazika Curiosity dla należącego do NASA dyrektoriatu Science Mission Directorate znajdującego sie w Waszyngtonie. Łazik został zaprojektowany, opracowany i zmontowany w JPL będącym oddziałem instytutu California Institute of Technology w Pasadenie.
Jeden z dwu boksów zawierających zapasowe wiertła do wiertarki udarowej wchodzącej w skład jednego z pięciu urządzeń wieżyczki rewolwerowej łazika Curiosity.
Marsjański Piaskowiec "Windjana" Przed i Po Odkurzeniu
Animacja składająca się z dwóch klatek i pokazuje płytę piaskowca przed i po odkurzeniu przez szczotkę zbudowaną z metalowego włosia ang. Dust Removal Tool (DRT), i wchodzącą w skład wyposażenia należącego do NASA łazika Curiosity. Odkurzona powierzchnia posiada średnicę 6 centymetrów. Obydwa zdjęcia wchodzące w skład animacji były wykonane przez kamerę Mars Hand Lens Imager (MAHLI) znajdującą się na obrotowej wieżyczce (ang. turret) przegubowego wysięgnika, podczas 612 marsjańskiego dnia misji łazika na Marsie, na Ziemi był wtedy 26 kwietnia 2014.
Skała nazywana jest "Windjana", po wąwozie w zachodniej Australii. Odkurzanie odsłoniło szary kolor kontrastujący z czerwonawym pyłem pokrywającym skałę. Skała posiada teksturę drobno ziarnistego piaskowca.
Wiercenie skał, ma za zadanie zbieranie próbek sproszkowanej skały z jej wnętrza. Łazik dostarcza określone porcje próbek do analitycznego laboratorium znajdującego się w wnętrzu łazika. Dotąd dwie skały zostały wiercone przez wiertarkę Curiosity, miejsca wiercenia to "John Klein" and "Cumberland," a wiercone skały były uformowane z drobnoziarnistego mułowca. Te dwa obiekty, badane w 2013, dostarczyły dowodów na istnienie w misie jeziora z przed miliardów lat, śodowiska korzystnego dla mikrobiologicznego życia.
Szczotka z metalowego włosia została wykonana przez firmę Honeybee Robotics, znajdującą się w New York. MAHLI została wykonana przez Malin Space Science Systems, znajdujące się w San Diego. Zarówno szczotkę, jak i kamerę, można obejrzeć na zdjęciu, które prezentuje wymienione instrumenty umieszczone na wieżyczce obrotowej, zamontowanej na końcu wysięgnika przegubowego
Przedsiębiorstwo Malin Space Science Systems znajdujące się w San Diego, opracowało, zbudowało i obsługuje MAHLI. Należący do NASA centrum badawcze Jet Propulsion Laboratory (JPL) w Pasadenie, znajdujące się w stanie Kalifornia kieruje projektem Mars Science Laboratory i misją Curiosity dla należącego do NASA dyrektoriatu Science Mission Directorate w Waszyngtonie. Łazik został zaprojektowany i zmontowany w JPL, będącym oddziałem Kalifornijskiego Instytutu Technologii w Pasadenie.Wykres przedstawia codzienne wahania promieniowania jonizującego i ciśnienia atmosferycznego zmierzone przez łazik NASA Curiosity. Wraz ze wzrostem ciśnienia, dawka promieniowania zmniejsza się. Kiedy warstwa atmosfery poszerza się (podczas marsjańskiego dnia), zapewnia lepszą barierę i bardziej skuteczne ekranowanie na promieniowanie z zewnątrz Marsa. W każdym z maksimów ciśnienia, poziom promieniowania spada od 3 do 5 procent. Na końcu krzywej nieoczekiwanie wzrasta poziom promieniowania i ze względu na jego długoterminową tendencję, naukowcy ciągle studiują nad przyczyną tego zjawiska.
Czerwona linia oznacza całkowitą dawkę promieniowania cząstek jonizujących i neutronów, wykrytych przez detektor RAD łazika Curiosity. Niebieskie kropki reprezentują ciśnienie atmosferyczne w jednostkach Pa (podzielonych przez cztery) zmierzone przez czujnik ciśnienia atmosferycznego stacji REMS. Atmosferyczne parametry zostały tak przeskalowane, aby je umieścić w tej samej działce, co dane promieniowania
Dawki promjieniowania jonizującego i ciśnienia atmosferycznego były wyznaczane w ciągu pięciu marsjańskich dni, co w warunkach ziemskich odpowiada to okresowi od 26 sierpnia do 1 września 2012. Curiosity wylądował na Marsie 5 sierpnia 2012 roku. Dawki promieniowania jonizującego zostały podane w jednostkach niemianowanych. Kalibracja przyrządu RAD ciągle trwa.
Rysunek obrazuje ulokowanie urządzeń naukowych na łaziku Curiosity. Są tam cztery kategorie urządzeń: zdalnie sterowane kamery umieszczone na maszcie ang. Mastcams i ChemCam (aparat wykonujący zdjęcia makro z odległości do 7 metrów); rentgenowski spektrometr do wychwytywania cząstek alfa ang. Alpha Particle X-ray Spectrometer (APXS) i ręczna kamera (MAHLI) ang. Mars Hand Lens Imager (MAHLI) umocowana na rewolwerowej wieżyczce umieszczonej na końcu ramienia robota; analityczne laboratorium Chemin (Chemia i mineralogia) i SAM (analizy próbek sproszkowanych skał) umiejscowione we wnętrzu kadłuba; miernik promieniowania jonizującego ang. Radiation Assessment Detector (RAD), detektor dynamicznego albeda neutronów ang. Dynamic Albedo of Neutrons (DAN), stacja meteo ang. Rover Environmental Monitoring Station (REMS) i kamera MARDI ang. Mars Descent Imager (MARDI).
Na rysunku wyszczególnione są także inne urządzenia: Radioizotopowy generator termoelektryczny (RTG), Antena kierunkowa do łączności w relacjach łazik Curiosity-Globalna Sieć Łączności-łazik Curiosity, antena UHF.
Ponadto rysunek obrazuje umiejscowienie elementów zawieszenia rocker-bogie składającego się z:
- wózka ang. bogie do którego przymocowane są koła środkowe i tylne
- rockera - elementu łączącego wózek z kadłubem i kołem przednim
- drążka różnicowego ang. differential bar łączącego obydwa rockery
Jasny Punkt z Kierunku Słońca na Zdjęciu Należącego do NASA Marsjańskiego Łazika Curiosity
Zdjęcie wykonane przez kamerę nawigacyjną (Navcam) umieszczoną na należącyn do NASA marsjańskim łaziku Curiosity zawiera blisko lewego rogu jasny punkt. Słońce patrzy na kamerę z tego samego kierunku, czyli z zachodnio-północnego zachodu, powyżej formatu klatki zdjęcia. Jasne punkty pojawiają się na zdjęciach łazika prawie co tydzień. Typowym przykładem wyjaśnienia tego zjawiska jest promieniowanie kosmiczne trafiające w czujnik światła lub światło słoneczne odbijające się od skał.
Prawy obiektyw stereoskopowej nawigacyjnej kamery zarejestrował to zdjęcie popołudniu w 589 marsjańskim dniu pracy łazika Curiosity na Marsie (3 kwietnia 2014), ze strony z której łazik dotarł do punktu nazywanego "Kimberley". Zdjęcie wykonane przez lewy obiektyw kamery nawigacyjnej w tym samym czasie (http://mars.jpl.nasa.gov/msl/multimedia/raw/?rawid=NLB_449790582EDR_F0310000NCAM00262M_&s=589) nie zawiera tego typu jasnego punktu. Para zdjęć z kamery Navcam z tego samego kierunku z poprzedniego popołudnia, zawiera jasny punkt podobnie umieszczony na prawym zdjęciu (http://mars.jpl.nasa.gov/msl/multimedia/raw/?rawid=NRB_449700848EDR_F0301254NCAM00252M_&s=588) lecz nie na zdjęciu z lewego obiektywu (http://mars.jpl.nasa.gov/msl/multimedia/raw/?rawid=NLB_449700848EDR_F0301254NCAM00252M_&s=588).
Możliwym wyjaśnieniem pojawiającego się jasnego punktu na tym zdjęciu jest błysk skały odbijającej światło Słońca. Innym wyjaśnieniem są uderzenia promieniowanie kosmicznego trafiającego w czujnik światła, (matryca CCD (charge-coupled device)). Wzory na zdjęciach z Marsa spowodowane przez promieniowanie kosmiczne różnią się od siebie, od kropek poczynając do długiej linii, w zależności od kąta pod którym uderzają w matrycę CCD.08.01.2014
Piaszczyste Marsjańskie Doliny nabliższą przyszłością łazika Curiosity
Dostęp do tekstu źródłowego w języku angielskim
Mapa główna pokazuje zestaw obiektów geograficznych znajdujących się w pobliżu znajdowania się należącego do NASA łazika Curiosity w drugą rocznicę jego lądowania na Marsie. Złota linia prowadzi od wyższego prawego końca wskazującego pozycję łazika Curiosity w 705 marsjańskim dniu (31 lipca 2014). Wklejona mapka wewnętrzna pokazuje trawers całej misji od miejsca lądowania 5 sierpnia 2012, PDT (6 sierpnia, UTC) do miejsca w którym Curiosity był w Sol 705 i pozostały długo terminowy cel naukowy blisko Murray Buttes, w podstawie Mount Sharp. Adnotacja "Aug. 5, 2013" wskazuje gdzie Curiosity był rok po wylądowaniu.
Curiosity spędził większą część lipca 2014 przechodząc przez obszar wyżynny nazywany "Zabriskie Plateau," gdzie osadzone w podłożu ostre skały stanowiły zagrożenie dla kół łazika. Linia trawersu łazika wchodzi na mapę główną w miejscu oznaczającym pozycję łazika w Sol 692 (17 lipca 2014). Najbliższy naukowy cel podróży jest "Pahrump Hills" oznaczony w lewym dolnym rogu. Naukowcy przewidują, że odkrywka skał może stanowić zapowiedź jednostki geologicznej, która jest częścią stóp Mount Sharp, a nie na podłożem Gale Crater. Pomiędzy miejscem Sol 705 i Pahrump Hills, przewidywane trasy łazika obniżą się w piaszczyste, nisko położone doliny.
Na głównej mapie podziałka liniowa skali oznacza 50 metrów 3 kilometry na mapie wewnętrznej. Podstawowe zdjęcie do wykonania mapy pochodzi od teleskopu zwierciadlanego ang. High Resolution Imaging Science Experiment (HiRISE) umieszczonego na należącym do NASA orbiterze Mars Reconnaissance Orbiter. W celu uzyskania szerszego kontekstu widoku miejsca znajdowania się łazika Curiosity przechodzącego przez Gale Crater, zobacz http://photojournal.jpl.nasa.gov/catalog/PIA16064 i http://photojournal.jpl.nasa.gov/catalog/pia15687.
Przed pierwszą rocznicę lądowania, należący do NASA Mars Science Laboratory Project, który zbudował i prowadzi łazik Curiosity, osiągnął swój główny cel naukowy, mianowicie ustalił, czy Mars kiedykolwiek oferował warunki środowiskowe korzystne dla mikroorganizmów. Próbki pyłu uzyskanego ze zmielonych mułowców, uzyskane w wyniku wiercenia dwóch skał w Yellowknife Bay i analizowane na pokładzie dały dowód na istnienie na Marsie w odległych epokach mis jeziornych z łagodnym nurtem wody, pierwiastków niezbędnych do życia i źródła mineralne energii wykorzystywane przez niektóre drobnoustroje na Ziemi.
Należące do NASA Jet Propulsion Laboratory, będące oddziałem instytutu California Institute of Technology, kieruje łazikiem Mars Science Laboratory Project i orbiterem Mars Reconnaissance Orbiter Project dla należącego do NASA dyrektoriatu Science Mission Directorate, z Waszyntonu..jpg)
Połączenie z wodnistą przeszłością
Na zdjęciu tym, wykonanym przez kamerę łazika NASA Curiosity z powierzchni Marsa wynurza się odkrywka skalna, pokryta tu i ówdzie płaszczem rdzawego pyłu. Odkrywka zawiera bloki odkrytych czystych powierzchni. Zaokrąglone fragmenty żwiru, wielkością dochodzące do kilka centymetrów znajdują się w macierzy białego materiału. Wiele skał wielkości żwiru, zwłaszcza w lewej części obrazu wyerodowały z wychodni na powierzchnię. Charakterystyka wychodni jest zgodna z osadowym konglomeratem, lub skałą, która powstała w wyniku osadzania się wody i składa się z wielu mniejszych owalnych skał scementowanych razem. Transport wody jest jedynym procesem zdolnym kształtować tak zaokrąglone skały o tych wymiarach.
Jedno z dziewięciu zdjęć wchodzących w skład animacji prezentującej widok z łazika Curiosity przekraczającego wydmę
Zdjęcia tworzące film były wykonane przez tylną kamerę Hazcam znajdującą się na należącym do NASA łaziku Curiosity podczas gdy tenże łazik przekraczał wydmę "Dingo Gap" na Marsie. Kamera Hazcam jest zamontowana nisko na podwoziu łazika i posiada szerokątny obiektyw. Curiosity przejechał ten etap (7 metrów), podczas 535 marsjańskiego dnia, lub sol, jego misji na Marsie (6 luty 2014). Na starcie łazika do etapu, prawe przednie koło znajdowało się na szczycie wysokiej na 1 metr wydmy, z łazikiem skierowanym w górę. Podczas wykonywania trzech ostatnich zdjęć serii, łazik był skierowany w dół.
Lekko stonowane wzniesienie znajdujące po prawej stronie na horyzoncie jest częścią góry Mount Sharp. Obecny etap jest skierowany na zachód. Przewidywany cel łazika w dłuższym terminie to dolne stoki Mount Sharp, które znajdują się na południowy wschód od aktualnej pozycji łazika.
"Dingo Gap" umożliwia przejście do doliny znajdującej się na zachodzie. Dolina ta, została zakceptowana przez zespół łazika jako trasa przejazdu posiadająca mniej ostrych skał niż inne rozważane trasy.
Należące do NASA Jet Propulsion Laboratory, będące oddziałem California Institute of Technology w Pasadenie, kieruje projektem Mars Science Laboratory dla należącego do NASA Science Mission Directorate w Waszygtonie. JPL zaprojektowało i zbudowało łazik Curiosity. Malin Space Science Systems z San Diego, zbudowało i steruje kamerami masztowymi łazika (ang. Mastcams).
Polska wersja opisu zdjęcia powstała na podstawie artykułu PIA17938: Movie of Curiosity's View Backwards While Crossing Dune
Zdjęcie zostało wykonane przez wysokiej rozdzielczości kamerę naukowego eksperymentu HiRISE, umieszczonej na sondzie Mars Reconnaissance Orbiter, pokazuje teren wokół miejsca lądowania łazika Curiosity w kraterze Gale na Marsie. Kolory zostały wzmocnione, aby wydobyć subtelne różnice, które wskazują, że rejon lądowania nie jest tak kolorowy, jak regiony na południu, bliżej Mount Sharp, które ewentualnie będzie badać Curiosity. W rzeczywistości, niebieskie kolory są bardziej szare.
Sam łazik zobrazowany jest jako okrągły przedmiot, z wyrażnym wzorem podmuchu, który wystąpił w fazie zniżania. Odwzorowany jest w relatywnie niebieskich kolorach. Ciemne pola wydmowe leżące między łazikiem i wzniesieniem Sharp widać w dolnej części obrazu. Góra Sharp nie znajduje się w polu widzenia, ponieważ znajduje się poniżej rozmiarów obrazu.
Łazik jest około 300 m od dolnej części obrazu. Zdjęcie to zostało wykonane w sześć dni po lądowaniu Curiosity pod kątem 30 stopni z zachodu. Inny obraz, skierowany bardziej bezpośrednio w dół, został wykonany w ciągu pięciu następnych dni, wypełniając wraz z tym obrazem stereoparę.
Rozdzielczość tego zdjęcia wynosi około 62 cm na piksel.
HiRISE jest jednym z sześciu instrumentów na sondzie NASA Mars Reconnaissance Orbiter.
Uniwersytet w Arizonie, Tucson, obsługuje kamerę HiRISE, która została zbudowana przez Ball Aerospace & Technologies Corp, Boulder, Colo NASA Jet Propulsion Laboratory, w oddziale California Institute of Technology w Pasadenie, zarządzany przez Mars Reconnaissance Orbiter dla NASA Science Mission, Washington. Lockheed Martin Space Systems, Denver, zbudował omawiany statek kosmiczny.Zamknięty w pojemniku ochronnym nazywanym "Klatką goryla", wielozadaniowy radioizotopowy generator termoelektryczny ang. Multi-Mission Radioisotope Thermoelectric Generator (MMRTG) przeznaczony dla sondy NASA MSL jest podnoszony windą na stanowisku startowym Complex 41 do łazika Curiosity znajdującego się w ładowni zamontowanej na szczycie rakiety Atlas V. Generator zostanie zainstalowany na statku kosmicznym MSL, otoczonym już owiewką. MMRTG generuje moc potrzebną do realizacji misji z naturalnego rozpadu dwutlenku plutonu-238 (odmiana radioizotopu plutonu nieużywana przy produkcji broni jądrowej). Ciepło wydzielane podczas naturalnego rozpadu zapewnia stałą moc przez cały dzień i noc o każdej porze. Łazik Curiosity o wielkości samochodu osobowego, posiada 10 naukowych instrumentów mających szukać śladów życia, w tym metanu, i pomóc ustalić, czy ewentualny gaz jest ze źródła biologicznego, czy geologicznego. Ciepło nie biorące udziału w produkcji energii elektrycznej zostaje rozprowadzone w całym systemie łazika aby utrzymać instrumenty, komputery, urządzenia mechaniczne i systemy łączności w właściwych zakresach temperatur. Start MSL na pokładzie rakiety Atlas V odbył się z Complex 41 na Cape Canaveral Air Force Station. Aby uzyskać więcej informacji, odwiedź http://www.nasa.gov/msl.
Autor:
.png){kind=link}
Doba gwiazdowa w porównaniu z dobą słoneczną dla planety takiej jak Ziemia.
1 → 2 doba gwiazdowa
1 → 3 doba słoneczna31.10.2012.
Zdjęcie to, z pokładu łazika Curiosity NASA pokazuje pokrywę wlotu, który będzie odbierał sproszkowane skały i próbki gruntu marsjańskiego do analizy. Zdjęcie zostało zrobione przez Marsjańską Ręczną Kamerę ang. Mars Hand Lens Imager (MAHLI), w 36 marsjańskim dniu, lub słonecznym, operacji łazika Curiosity na powierzchni Marsa (11 września 2012). Kamera MAHLI była oddalona około 20 cm, od wlotu próbek urządzenia Chemia i Mineralogia (Chemin) kiedy wykonywała to zdjęcie. Gdy pokrywa jest otwarta, Curiosity jest w stanie wrzucić próbki do wlotu, tak że naukowcy są w stanie zidentykować analizowane minerały. Średnica pokrywy wynosi 6.77 centymetrów.
Zdjęcie to, pokazuje również piasek i poszarpane kamyki, i zaokrąglone kamyki, które zostały przechwycone przez pokład łazika, poczas lądowania.
Naukowcy i inżynierowie za pomocą zdjęć takich jak to, sprawdzali urządzenia łazika Curiosity po wylądowaniu na powierzchni Marsa 5 sierpnia 2012 r. PDT (06 sierpnia 2012 EDT)
Przed i po odkurzaniu
Ten zestaw obrazów z należącego do NASA łazika Curiosity pokazuje fragment skały, przed i po sprzątaniu przez urządzenie DRT łazika CUriosity.
Zdjęcia uzyskane przez kamerę MAHLI, pokazują pierwsze wykorzystanie DRT w dniu 6 stycznia 2013, lub w Sol 150, albo w 150 marsjańskim dniu operacji łazika Curiosity.Kamera MAHLI wykonała to zdjęcie z odległości około 25 cm, po oczyszczeniu skała ta została nazwana "Ekwir_1". Oczyszczony fragment skały, z której kurz został usunięty, ma wymiary 47 mm na 62 mm.
Przygotowawczy test pierwszego wiercenia w skale przez Mars Rover Curiosity
NASA's Jet Propulsion Laboratory, Pasadena, Calif.
Ostrze wiertła obrotowo-udarowej wiertarki łazika Curiosity pozostawiło swój ślad na powierzchni skały o nazwie "John Klein" podczas testu w 176 dniu działalności łazika na powierzchni Marsa, lub sol 176 (02 luty 2013), w ramach przygotowań do pierwszego wiercenia w skale.
Podczas testu Sol 176, nazywanego "wiertarka oparta na skale" używano udarowego działania wiertarki, bez obrotów wiertła.
Zdjęcie to, wykonała kamera MAHLI która znajduje się wraz z wieżyczką rewolwerową na końcu ramienia robota łazika. W celu wykonania tego zdjęcia wieżyczka rewolwerowa wraz z kamerą MAHLI została umieszczona 10 cm nad ziemią. Zdjęcie pokazuje obszar John Klein o szerokości 7,7 cm. Długość szarego śladu po udarowym działaniu wiertła wynosi 1,7 cm.
Inny przygotowawczy test, zwany "drill mini" będzie poprzedzać pełne wiercenie. Wiertarka mini testu będzie korzystać zarówno z możliwości obrotowych, jak i dynamicznych/udarowych wiertarki, aby wygenerować wokół otworu pierścień skalnego proszku. Pozwoli to na ocenę wyglądu urobku wiertniczego, aby sprawdzić, czy występują on w postaci suchego proszku o odpowiedniej strukturze do przetwarzania przez mechanizmy manipulowania próbkami.
Trasa łazika Curiosity z miejsca lądowania do punktu kontrolnego 'Kimberley'
Mapa pokazuje trasę należącego do NASA marsjańskiego łazika Curiosity od punktu lądowania "Bradbury Landing" w sierpniu 2012 (początek lini w górnym prawym rogu) do ważnego punktu kontrolnego nazywanego "Kimberley." Łazik dotarł do Kimberley pokonując etap o długości 30 metrów w 589 marsjańskim dniu jego misji na Marsie (1 kwietnia 2014).
Kimberley (poprzednio nazywany "KMS-9") został wybrany jako ważny punkt za względu z powodu występującej tutaj dużej różnorodności skał rozróżnialnych z orbity.
Bazowy obraz wykorzystany na tej fotografii pochodzi z instrumentu HiRISE umieszczonym na należącym do NASA orbiterze Mars Reconnaissance Orbiter. Północ jest na górze. Ciemne podłoże na przyszłej trasie łazika w dolnych skarpach Mount Sharp jest materiałem nawianym przez wiatr.
Należący do NASA Jet Propulsion Laboratory (JPL), będący wydziałem California Institute of Technology w Pasadenie, kieruje projektem Mars Science Laboratory dla należącego do NASA Science Mission Directorate w Waszyngtonie. JPL zaprojektował i zbudował łazik Curiosity.Zdjęcie wykonano podczas testowania systemu jezdnego, w laboratorium naukowym marsjańskiego łazika Curiosity, wewnątrz hali montażowej statku kosmicznego w należącym do NASA Laboratorium Napędu Odrzutowego w Pasadenie
Długoterminowe wachania promieniowania jonizującego w kraterze Gale.
Wykres ten przedstawia wachania dawki promieniowania zmierzone przez czujnik pomiaru promieniowania jonizującego ang. Radiation Assessment Detector (RAD) łazika Curiosity należącego do NASA, w ciągu około 50 dni marsjańskich. (Na Ziemi Sol 10 oznacza 15 września i Sol 60 oznacza 6 października 2012.) Dawki cząstek naładowanych mierzono detektorem krzemowym i są podane w kolorze czarnym. Całkowite dawki (zarówno cząstek naładowanych i cząstek neutralnych) mierzono za pomocą scyntylatora w którym materiałem pochłaniającym jest tworzywo sztuczne podane są na czerwono.
W intensywności promieniowania jonizującego na powierzchni Marsa,występują cykle jednodniowe i długoterminowe. Cykle jednodniowe biorą źródło z cyklicznych codziennych zmian grubości atmosfery Marsa. Dłuższe zmiany są skutkiem zmian w strukturach gazu i plazmy w przestrzeni międzyplanetarnej koło Marsa. Struktura ta, nazywana heliosferą, jest związana magnetycznie ze Słońcem i obracającą się wraz z Słońcem w okresie około 27 dni, zapewniając "ekranowanie" galaktycznego promieniowania kosmicznego poza układem słonecznym, w taki sam sposób, w jaki atmosfera Marsa zapewnia ekranowanie chroniące powierzchnię planety przed wiatrem słonecznym.
Wykres ma kilka luk wynikających z czasu potrzebnego na załadowanie oprogramowania i innych priorytetów misyjnych. Dawki promieniowania wyrażone sa w wartościach niemianowanych aby odzwierciedlić wielkości zmian, a zwłaszcza, że kalibracja przyrządu RAD ciągle trwa.
Zdjęcie wychodni w miejscu "Sheepbed", wykonała prawa kamera masztowa (MastCam) łazika Curiosity, pokazuje dobrze zdefiniowane żyły wypełnione białawymi minerałami, interpretowanymi jako siarczany wapnia.
Takie żyły tworzą się gdy woda krąży wzdłuż załamań osadzając minerały po obu stronach tych miejsc, tworząc żyłę. Te żyły, to pierwsze spojrzenie kamery łazika Curiosity na minerały, które powstały w wodzie na drodze perkolacji w środowisku podpowierzchniowym. Te żyły wypełnia charakterystyczna stratygraficznie najniższa jednostka w obszarze "Yellowknife Bay" - znana jako Sheepbed Unit.
Kamera (Mastcam) wykonała zdjęcia w 126. dniu marsjańskim, lub Sol 126, misji łazika Curiosity na Marsie (13 grudnia 2012).Widok obejmuje obszar około 40 centymetrów w poprzek. Nałożony przymiar kreskowy ma 8 cm długościZdjęcie miało przeprowadzony balans bieli, aby pokazać skałę taką, jakby była na Ziemi.
Ręczna kamera MAHLI ang. Mars Hand Lens Imager (MAHLI) zamontowana jako jedno z pięciu instrumentów rewolwerowej wieżyczki wysięgnika robota łazika Curiosity
Bieżnik kół łazika Curiosity, na piaszczystej powierzchni Marsa, pozostawia ślad literując "JPL" (skrót od Jet Propulsion Laboratory) w kodzie Morse'a (· --- · - · · - · ·)
Próbki sproszkowanej skały zebrane w ostatnim tygodniu przez wiertarkę z wnętrza płyty piaskowca zostały dostarczone do laboratoryjnych instrumentów znajdujących się we wnętrzu należącego do NASA marsjańskiego łazika Curiosity, po czym łazik wyruszył w kierunku rozumianego w dłuższym terminie jego miejsca przeznaczenia, jakim jest zbocze góry w kraterze Gale.
Inne instrumenty łazika przebadały wnętrze skały odsłonięte przez operacje wiertarki. Skała będące obiektem działań nazywana "Windjana," jest płytą piaskowca znajdującą się na naukowym punkcie szlaku nazywanym "Kimberley."
Wchodzące w skład obrotowej wieżyczki znajdującej się na końcu przegubowego wysięgnika łazika Curiosity kamera i spektrometr przebadały skład i strukturę ściany otworu pozostałego po drążeniu wiertarką udarową. Działko lasera znajdującego się na szczycie masztu łazika wystrzeliło serie promieni światła trafiając w serię punktów na ścianie otworu z dokładnością strzelca wyborowego.
Zespół operujący łazikiem Curiosity zdecydował aby nie wiercić innych skal w tym naukowym punkcie kontrolnym. W nadchodzących dniach, Curiosity powróci do pokonywania szlaku w kierunku Mount Sharp, warstwowej góry leżącej w srodku krateru Gale. Łazik podróżować będzie z próbkami sproszkowanej skały Windjana które będą dostarczone do analizy laboratoryjnej podczas przerw na szlaku.
W dwóch w miejscach gdzie uprzednio użyto wiertarki do wiercenia skał w obiektach zbudowanych z mułowców, w zeszłym roku uzyskano dowody, że na tych obszarach znadowała się misa jeziora z dawnych marsjańskich czasów, tworząca środowisko zawierające najważniejsze pierwiastki chemiczne i źródła energi chemicznej, które wiele lat temu zapewniały sprzyjające warunki dla rozwoju życia mikrobiologicznego.
Należący do NASA Mars Science Laboratory Project używa łazika Curiosity do oceny pradawnych warunków sprzyjających dla mikrobiologicznego życia, oraz głównych zmian w marsjańskich warunkach środowiskowych. Należący do NASA Jet Propulsion Laboratory, będący wydziałem instytutu California Institute of Technology w Pasadenie, zbudował łazik i kieruje projektem dla należącego do NASA dyrektoriatu Science Mission Directorate w Waszyngtonie.
04.10.2012
"Rocknest" — miejsce na Marsie
Ten wydmowy skrawek piasku, kurzu i skupiska kawałków ciemnych skał, o nazwie "Rocknest", jest miejscem wybranym do pierwszego użycia czerpaka (łopatki) urządzenia CHIMRA, zamontowanego na wysięgniku należącego do NASA łazika Curiosity. Przedstawiony widok jest mozaiką zdjęć wykonanych przez prawą kamerę zestawu MastCam podczas 52 dnia misji łazika Curiosity na Marsie, albo w Sol 52, (na Ziemi był wtedy 28 września 2012). Cztery marsjańskie dni wcześniej łazik przybył do miejsca Rocknest
POZYCJA ŁAZIKA CURIOSITY PO PRZEBYCIU 10 KILOMETRÓW
Zielona gwiazda oznacza lokalizację łazika Curiosity Mars Rover należącego do NASA po zrealizowaniu 957 marsjańskiego dnia misji, (16 kwietnia 2015). Mapa obejmuje obszar szerokości około 2 km.
Curiosity wylądował na Marsie 5 sierpnia 2012 roku, natomiast w 957 marsjańskim dniu misji, całkowity dystans jazdy jaki odbył łazik wyniósł 10 km . Łazik przebył szereg płytkich dolin na trasie z odkrywki "Pahrump Hills", które były badane przez sześć miesięcy, w kierunku jego następnego celu naukowego, zwanego "Logan Pass".
Linia trawersu łazika wprowadzona na mapie pokazuje lokalizację jaką osiągnął w połowie lipca 2014.
Mapa bazowa wykorzystuje zdjęcia z kamery High Resolution Imaging Science Experiment (HiRISE) znajdującej się na należącym do NASA orbiterze Mars Reconnaissance Orbiter..
Więcej informacji na temat łazika Curiosity w języku angielskim jest w Internecie na stronie: http://www.nasa.gov/msl and http://mars.jpl.nasa.gov/msl/