Curling na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2014
 | |
| Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2014 Soczi | |
| Miejsce | Ledianoj kub |
|---|---|
| Data | 10 – 21 lutego 2014 |
| Liczba konkurencji | 2 |
| Liczba zawodników | 100 |
Turniej curlingu podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2014 odbył się w Soczi, na lodowisku Ledianoj kub między 10 a 21 lutego 2014. Curlerzy zmagali się po raz szósty o medale olimpijskie. W rywalizacji wzięło udział po 10 reprezentacji kobiecych i męskich, po raz pierwszy w turnieju olimpijskim wystąpiła kobieca drużyna Korei Południowej oraz męski zespół z Rosji.
Przed turniejem olimpijskim arena gościła uczestników Mistrzostw Świata w Curlingu na Wózkach 2013 i Mistrzostw Świata Juniorów 2013[1]. Tytułów mistrzowskich z Vancouver 2010 broniły Szwedki i Kanadyjczycy. Jako obrońcy wystąpiły inne zespoły niż te, które wywalczyły medale. Ekipa Anette Norberg rozpadła się po turnieju w 2010, na reprezentację Szwecji została powołana drużyna Margarethy Sigfridsson. Kanadę reprezentował Brad Jacobs – Kevin Martin w krajowych kwalifikacjach zajął 3. miejsce, John Morris, który wcześniej odszedł z zespołu Martina, przegrał w finale.
Do rundy finałowej w konkurencji pań zakwalifikowały się Kanadyjki, Szwedki, Szwajcarki oraz Brytyjki. W meczu półfinałowym wygrała reprezentacja Kanady (Jennifer Jones) pokonując 6:4 Brytyjki (Eve Muirhead), w drugim spotkaniu półfinałowym wynikiem 7:5 Szwedki (Margaretha Sigfridsson) były lepsze od Szwajcarek (Mirjam Ott). Po brązowe medale sięgnęły zawodniczki z Wielkiej Brytanii, które triumfowały nad zespołem Ott 6:5. Dla Mirjam Ott była to kolejna szansa by zostać jedyną osobą z trzema medalami zimowych igrzysk olimpijskich w curlingu, jednak podobnie jak przed czterema laty uplasowała się tuż za podium.
W meczu finałowym zmierzyły się zawodniczki kanadyjskie i szwedzkie, spotkanie stało na wyrównanym poziomie. Do przerwy był remis 3:3, Kanadyjki wyzerowały partie numer 6 i 7. W 8. endzie z ostatnim kamieniem Jones miała wjechać na pole o promieniu 4 stóp, zagrała jednak za lekko i kamień zatrzymał się wcześniej, po mierzeniu ustawionych w domu kamieni Kanadyjki wygrały partię za jeden i wyszły na prowadzenie 4:3. Kluczową częścią gry był end 9., w ostatnim zagraniu Jones ustawiła kamień praktycznie na guziku, tak że dwa kanadyjskie kamienie były najlepsze. Maria Prytz ostatni kamień zagrała za wąsko i zahaczyła o szwedzki kamień stojący wyżej, Kanadyjki przejęły enda za 2 punkty. W 10. endzie zawodniczki z Manitoby grały defensywnie pozostawiając w grze jak najmniejszą liczbę kamieni. Po pierwszym zagraniu Jones reprezentantki Szwecji straciły matematyczne szanse na doprowadzenie do dogrywki[2]. Kanadyjki zdobyły tytuły mistrzyń olimpijskich wynikiem 6:3, ponadto wygrały swoje wszystkie spotkania w turnieju. Jest to pierwszy złoty medal dla curlerek z tego kraju od sukcesu Sandry Schmirler w Nagano.
Wśród panów trzeba było rozegrać dodatkowy mecze, który wyłonił 4. drużynę półfinałów. W ostatnim zagraniu spotkania barażowego David Murdoch (Wielka Brytania) zagrał podwójne wybicie poprzez swój kamień[3], wygrał 10. end 2 punktami i cały mecz przeciwko Norwegom (Thomas Ulsrud) 6:5. W półfinale Brytyjczycy rywalizowali ze Szwedami (Niklas Edin), mecz zakończył się zwycięstwem ekipy Murdocha 6:5. Edin chciał zmusić Szkotów do wygrania 10. partii jednym kamieniem (tak by doprowadzić do dogrywki, w której mieliby przywilej ostatniego kamienia), w 1. zagraniu Murdoch ustawił swój kamień w 4-foot idealnie za strażnikiem. Szwedzi podjęli próbę promotion takeout przez swojego strażnika, zagrywany kamień trafił strażnika za bardzo na zewnątrz i nie wybił punktującego kamienia brytyjskiego. Murdochowi pozostał wjazd do środka domu po 2 punkty i awans do finału[4]. W drugim półfinale zmierzyli się Kanadyjczycy (Brad Jacobs) i Chińczycy (Liu Rui), mecz zakończył się wynikiem 10:6 dla obrońców tytułów mistrzowskich. Jacobs 7. i 9. end wygrał trzema punktami.
Po brązowe medale sięgnęli Szwedzi, w małym finale pokonali reprezentację Chin 6:4. W 10. endzie przy stanie 4:3 dla Chińczyków i ostatnim kamieniu Edina Liu zmusił Szwedów do zdobycia 1. punktu. Przed ostatnim zagraniem środek domu był tak zastawiony, że Edin nie próbował ustawiać tam swojego drugiego kamienia. W partii dogrywkowej kończył Chińczyk, w domu znajdowały się dwa szwedzkie kamienie chronione trzema strażnikami, Liu by stanąć na podium musiał wykonać draw to the button. Zagrał jednak za mocno i jego kamień nie zatrzymał się w domu, Szwedzi przejęli partię 2 punktami i uplasowali się na 3. miejscu. W spotkaniu tym doszło do dość niespodziewanej sytuacji, Chińczycy w 9. i 11. endzie podczas wypuszczania spalili swoje kamienie[5].
W meczu finałowym szybko wysoką przewagę nad Brytyjczykami osiągnęli Kanadyjczycy. Za najważniejsze zagranie meczu uznano drugi kamień E.J. Harndena w trzecim endzie, podczas którego umieścił kamień na granicy 4- i 6-stopowego okręgu[6]. Dało to podwaliny do wygrania partii trzema punktami i wynik 5:1 w całym meczu. W czwartym endzie Murdochowi nie wszyło odsunięcie kanadyjskiego kamienia i przeciwnicy podwyższyli prowadzenie w meczu[7]. Zespół Brada Jacobsa robił bardzo mało błędów, w przeciwieństwie do słabiej grających Szkotów (zawodnicy na 2. i 4. pozycji odpowiednio 67% i 69% skuteczności), i powiększył przewagę. Po 8. partii, przy wyniku 3:9 reprezentanci Wielkiej Brytanii poddali mecz. Dla Kanadyjczyków są to trzecie złote medale igrzysk olimpijskich z rzędu, natomiast Brytyjczycy i Szwedzi zdobyli pierwsze medale od Tygodnia Sportów Zimowych 1924.
Kwalifikacje
Światowa Federacja Curlingu w porównaniu z poprzednimi igrzyskami zmieniła zasady kwalifikacji olimpijskiej. Turniejami kwalifikacyjnymi są mistrzostwa świata kobiet i mężczyzn w latach 2012 i 2013. Na podstawie uzyskanych miejsc przyznano punkty, siedem najlepszych drużyn uzyskało kwalifikację.
Dwa pozostałe miejsca przypadły finalistom Turnieju Kwalifikacyjnego. Mogły uczestniczyć w nim te państwa, które nie uzyskały kwalifikacji olimpijskiej na podstawie punktów oraz te, które uczestniczyły w mistrzostwach świata w roku 2011. Krajowe federacje musiały zgłosić swoją chęć uczestnictwa w turnieju do 1 czerwca 2013, miesiąc później został podany do wiadomości system rozgrywek i dokładna data zawodów. Ostatni kwalifikanci zostali wyłonieni 15 grudnia 2013[8]. Były to kobiece reprezentacje Chin i Japonii oraz męskie drużyny z Niemiec i Stanów Zjednoczonych.
Rosja z tytułu gospodarza igrzysk miała zapewnioną kwalifikację. Był to debiut męskiej reprezentacji Rosji na igrzyskach olimpijskich. Jak dotąd Rosjanie wystąpili w mistrzostwach świata jedynie raz, w 2013. Wcześniej najbliżej gry w MŚ byli podczas Mistrzostw Europy 2004, gdzie przegrali mecz o 7. miejsce (dające awans do MŚ) przeciwko Szwajcarii, a później w meczach barażowych ulegli Finom.
| Miejsce mistrzostw świata | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
| Punkty | 14 | 12 | 10 | 9 | 8 | 7 | 6 | 5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
|
|
Gospodarz
Bezpośredni awans do turnieju olimpijskiego
- Jako Wielka Brytania uwzględniane są występy Szkotów.
System gry
10 zespołów rozegrało mecze każdy z każdym. W klasyfikacji liczył się jedynie bilans wygranych i przegranych spotkań. Do półfinałów awansowały cztery najlepsze reprezentacje, triumfator rudny grupowej zmierzył się z 4. drużyną, natomiast 2. z 3. Zwycięzcy meczów półfinałowych rywalizowali o złote medale w finale, przegrani zaś o medale brązowe.
System gry dla kobiet i mężczyzn był identyczny. Sposób rozgrywania fazy finałowej, różnił się modelu Page play-off, który jest normalnie stosowany przez Światową Federację Curlingu w przypadku rywalizacji 10-12 zespołów.
Zestawienie medalistów
| Konkurencja | Złoto | Srebro | Brąz |
|---|---|---|---|
| Turniej mężczyzn |  KanadaBrad Jacobs Ryan Fry E.J. Harnden Ryan Harnden Caleb Flaxey |  Wielka BrytaniaDavid Murdoch Greg Drummond Scott Andrews Michael Goodfellow Tom Brewster |  SzwecjaNiklas Edin Sebastian Kraupp Fredrik Lindberg Viktor Kjäll Oskar Eriksson |
| Turniej kobiet | Kanada Jennifer Jones Kaitlyn Lawes Jill Officer Dawn McEwen Kirsten Wall | Szwecja Maria Prytz Christina Bertrup Maria Wennerström Margaretha Sigfridsson Agnes Knochenhauer | Wielka Brytania Eve Muirhead Anna Sloan Vicki Adams Claire Hamilton Lauren Gray |
Turniej kobiet
Kobieca rywalizacja w curlingu rozpoczęła się 10 lutego, mecz finałowy został rozegrany 20 lutego.
Runda grupowa
- Klasyfikacja po rundzie grupowej
| # | Kraj | Skip | W | P |
|---|---|---|---|---|
| 1 | Kanada | Jennifer Jones | 9 | 0 |
| 2 | Szwecja | Margaretha Sigfridsson | 7 | 2 |
| 3 |  Szwajcaria | Mirjam Ott | 5 | 4 |
| 4 | Wielka Brytania | Eve Muirhead | 5 | 4 |
| 5 |  Japonia | Ayumi Ogasawara | 4 | 5 |
| 6 |  Dania | Lene Nielsen | 4 | 5 |
| 7 |  Chiny | Wang Bingyu | 4 | 5 |
| 8 |  Korea Południowa | Kim Ji-sun | 3 | 6 |
| 9 |  Rosja | Anna Sidorowa | 3 | 6 |
| 10 |  Stany Zjednoczone | Erika Brown | 1 | 8 |
Awans do półfinałów
Runda finałowa
|
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Półfinały
19 lutego 2014; 14:00
| Tor | Kraj | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | Ogółem | |
| D | Wielka Brytania | 0 | 0 | 2 | 0 | 1 | 0 | 0 | 0 | 1 | 0 | 4 | |
Kanada  | 2 | 1 | 0 | 1 | 0 | 1 | 0 | 0 | 0 | 1 | 6 | ||
| Tor | Kraj | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | Ogółem | |
| B | Szwecja | 1 | 0 | 2 | 0 | 0 | 0 | 1 | 0 | 2 | 1 | 7 | |
| Szwajcaria | 0 | 2 | 0 | 0 | 1 | 0 | 0 | 2 | 0 | 0 | 5 | ||
Mały finał
20 lutego 2014; 12:30
| Tor | Kraj | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | Ogółem | |
| C | Wielka Brytania | 0 | 0 | 1 | 0 | 2 | 0 | 0 | 2 | 0 | 1 | 6 | |
| Szwajcaria | 0 | 2 | 0 | 1 | 0 | 1 | 0 | 0 | 1 | 0 | 5 | ||
Finał
20 lutego 2014; 17:30
| Tor | Kraj | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | Ogółem | |
| C | Szwecja | 0 | 1 | 0 | 0 | 2 | 0 | 0 | 0 | 0 | x | 3 | |
| Kanada | 1 | 0 | 0 | 2 | 0 | 0 | 0 | 1 | 2 | x | 6 | ||
Turniej mężczyzn
Turniej mężczyzn rozpoczął się 10 lutego, mistrzowie olimpijscy zostali wyłonieni 21 lutego.
Runda grupowa
- Klasyfikacja po rundzie grupowej
| # | Kraj | Skip | W | P |
|---|---|---|---|---|
| 1 | Szwecja | Niklas Edin | 8 | 1 |
| 2 | Kanada | Brad Jacobs | 7 | 2 |
| 3 | Chiny | Liu Rui | 7 | 2 |
| 4 |  Norwegia | Thomas Ulsrud | 5 | 4 |
| Wielka Brytania | David Murdoch | 5 | 4 | |
| 6 | Dania | Rasmus Stjerne | 4 | 5 |
| 7 | Rosja | Andriej Drozdow | 3 | 6 |
| 8 | Szwajcaria | Sven Michel | 3 | 6 |
| 9 | Stany Zjednoczone | John Shuster | 2 | 7 |
| 10 |  Niemcy | John Jahr | 1 | 8 |
Awans do półfinałów
Tie-breaker
Runda finałowa
|
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Tie-breaker
18 lutego 2014; 9:00
| Tor | Kraj | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | Ogółem | |
| C | Norwegia | 1 | 0 | 1 | 0 | 2 | 0 | 0 | 0 | 1 | 0 | 5 | |
| Wielka Brytania | 0 | 1 | 0 | 1 | 0 | 0 | 0 | 2 | 0 | 2 | 6 | ||
Półfinały
19 lutego 2014; 19:00
| Tor | Kraj | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | Ogółem | |
| B | Szwecja | 0 | 0 | 2 | 0 | 0 | 0 | 1 | 0 | 2 | 0 | 5 | |
| Wielka Brytania | 0 | 1 | 0 | 0 | 1 | 1 | 0 | 1 | 0 | 2 | 6 | ||
| Tor | Kraj | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | Ogółem | |
| D | Kanada | 1 | 0 | 2 | 0 | 1 | 0 | 3 | 0 | 3 | x | 10 | |
| Chiny | 0 | 1 | 0 | 1 | 0 | 2 | 0 | 2 | 0 | x | 6 | ||
Mały finał
21 lutego 2014; 12:30
| Tor | Kraj | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | Ogółem | |
| C | Chiny | 0 | 0 | 1 | 0 | 0 | 2 | 0 | 0 | 1 | 0 | 0 | 4 | |
| Szwecja | 0 | 1 | 0 | 1 | 0 | 0 | 1 | 0 | 0 | 1 | 2 | 6 | ||
Finał
21 lutego 2014; 17:30
| Tor | Kraj | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | Ogółem | |
| C | Kanada | 2 | 0 | 3 | 1 | 0 | 2 | 0 | 1 | x | x | 9 | |
| Wielka Brytania | 0 | 1 | 0 | 0 | 1 | 0 | 1 | 0 | x | x | 3 | ||
Zobacz też
- Canadian Olympic Curling Trials 2013, turniej wyłaniający reprezentacje Kanady
- Sezon 2013/2014 w curlingu
Przypisy
- ↑ sochi2014.com – «Ice Cube» Curling Center (ang. • fr. • ros.). [dostęp 2012-08-14].
- ↑ Game – Shot by Shot – Gold Medal Game Women (ang.). [dostęp 2014-02-22].
- ↑ Game – Shot by Shot – Tie-breaker (ang.). [dostęp 2014-02-22].
- ↑ Game – Shot by Shot – Semifinal 1 (ang.). [dostęp 2014-02-22].
- ↑ Game – Shot by Shot – Bronze Medal Game Men. [dostęp 2014-02-22].
- ↑ Game Results – Gold Medal Game Men (ang.). [dostęp 2014-02-22].
- ↑ Game – Shot by Shot – Gold Medal Game Men (ang.). [dostęp 2014-02-22].
- ↑ WCF Olympic Qualification Event (ang.). 2011-08. [dostęp 2012-08-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-04)].
- ↑ Women: Qualification Points from the 2012 & 2013 World Curling Championships (ang.). [dostęp 2012-08-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-04)].
- ↑ Men: Qualification Points from the 2012 & 2013 World Curling Championships (ang.). [dostęp 2012-08-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-04)].
Bibliografia
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Curling
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
Flag of New Zealand. Specification: http://www.mch.govt.nz/nzflag/description.html , quoting New Zealand Gazette, 27 June 1902.
.svg)
Flaga Finlandii
Olympic Rings without "rims" (gaps between the rings), As used, eg. in the logos of the 2008 and 2016 Olympics. The colour scheme applied here pertains to the 2016 Olympics in Rio de Janeiro.
Olympic Rings without "rims" (gaps between the rings), As used, eg. in the logos of the 2008 and 2016 Olympics. The colour scheme applied here pertains to the 2016 Olympics in Rio de Janeiro.