Curtiss Model L
| ||
 | ||
| Dane podstawowe | ||
| Państwo |  Stany Zjednoczone | |
| Producent | Curtiss Aeroplane and Motor Company | |
| Typ | samolot szkolny | |
| Konstrukcja | trzypłatowiec o konstrukcji klasycznej | |
| Załoga | 2 | |
| Historia | ||
| Data oblotu | 1916 | |
| Dane techniczne | ||
| Napęd | 1 x Curtiss OX-2/OXX | |
| Moc | 90/100 KM | |
| Wymiary | ||
| Rozpiętość | 7,62 m | |
| Długość | 5,49 m | |
| Dane operacyjne | ||
| Użytkownicy | ||
| Użytkownicy cywilni, United States Army, United States Navy | ||
Curtiss Model L (Curtiss Model 9) – amerykański trzypłatowiec zaprojektowany i budowany przez Curtiss Aeroplane and Motor Company na początku XX wieku. Używany był jako samolot szkoleniowy w lotnictwie cywilnym, a także w siłach lotniczych United States Navy i United States Army.
Historia
Samolot powstał pod koniec 1916, został zaprojektowany jako dwumiejscowy trzypłatowiec szkolno-treningowy[1].
Samolot miał rzadko spotykaną konfigurację kokpitu - pilot i uczeń siedzieli obok siebie, a nie jak zazwyczaj jeden za drugim[1]. Z powodu tak wybranej konfiguracji kokpitu, samolot miał dość szeroki kadłub który zwężał się w kierunku ogona w płaszczyźnie poziomej, a nie jak zazwyczaj w płaszczyźnie pionowej[1]. Wybrany układ trzypłatowca był spotykana w ówczesnym czasie, ale skrzydła Modelu L miały znacznie większe odstępy niż w typowych samolotach tego typu co wymagało innego układu rozpórek[1]. Górne i środkowe skrzydła miały taką samą rozpiętość, dolne skrzydło było krótsze[1]. Samolot był napędzany silnikiem widlastym typu Curtiss OX-2 o mocy 90 KM[2].
Model L był produkowany seryjnie, część egzemplarzy służyła w szkołach lotniczych Curtissa, część została sprzedana użytkownikom cywilnym, a po wejściu Stanów Zjednoczonych do I wojny światowej kilka zostało zakupionych przez siły powietrzne United States Navy i United States Army[1].
Pierwszy, cywilny model nosił oznaczenie Model L (Model 9 - numer oznacza, że był to dziewiąty, oryginalny projekt Curtissa)[2].
Drugi model, ze zmienionym ogonem i układem rozpórek, otrzymał oznaczenie L-1[2]. Był to pierwszy samolot Curtissa którego druga wersja została oznaczona jako „-1”, we wcześniejszych samolotach druga wersja była oznaczana jako „-2”[2].
Trzecia wersja samolotu, L-2, została zbudowana jako wodnosamolot pływakowy i była napędzana silnikiem Curtiss OXX o mocy 100 KM[2].
United States Navy zakupiła trzy samoloty w wersji L-2 (numery seryjne USN A291/293)[2]. Początkowo samoloty Marynarki miały taki sam układ skrzydeł jak model L i L-1, ale w późniejszym czasie rozpiętość dolnego skrzydła została powiększona do takie samej rozpiętości jak dwóch wyższych skrzydeł[2].
Źródła różnią się szczegółami co do ilości samolotów zakupionych przez lotnictwo Armii. Według jednego źródła zakupiono po jednym samolocie w wersji L-1 i L-2, numery seryjne odpowiednio 473 i 475[2], według innego zakupiono łącznie cztery samoloty L-2 (numery seryjne 473-476)[3].
W żadnej z wersji samolot nie był uzbrojony, ale w wersji L-2, znanej także Triplane Scout[4], istniała możliwość zainstalowania uzbrojenia, a sam samolot określany jest jako scout czyli ówczesnym amerykańskim określeniem samolotu myśliwskiego[a][3].
Skrzydła modelu L zostały także wykorzystane przy budowie samolotu Curtiss Autoplane[6].
Zobacz też
- Lista myśliwców amerykańskich do 1919
Uwagi
- ↑ Jednomiejscowy samolot typu określanego wówczas jako scout (dosłownie – „zwiadowczy”, „rozpoznawczy”)[5]. Zgodnie z ich nazwą, ówczesne scouty, nazwa weszła do użycia około 1914, używane były do zadań rozpoznawczych i początkowo były nieuzbrojone[5]. Po wybuchu wojny nieuzbrojone, jednomiejscowe scouty zostały wkrótce uzbrojone w nieruchome, strzelające do przodu karabiny maszynowe dając w ten sposób początek klasycznym samolotom myśliwskim[5]. W ówczesnej terminologii amerykańskiej samoloty myśliwskie określane były jako samoloty pościgowe (pursuit), ale określenie scout w odniesieniu od jednosilnikowych, jednomiejscowych samolotów używane było jeszcze do końca wojny[5].
Przypisy
- ↑ a b c d e f P. Bowers: Curtiss Aircraft. s. 106.
- ↑ a b c d e f g h P. Bowers: Curtiss Aircraft. s. 107.
- ↑ a b E. F. Heyn (red): United States Army and Air Force Fighters. s. 10.
- ↑ E. F. Heyn (red): United States Army and Air Force Fighters. s. 239.
- ↑ a b c d P. Bowers: Curtiss Aircraft. s. 103.
- ↑ P. Bowers: Curtiss Aircraft. s. 75.
Bibliografia
- Peter Bowers: Curtiss Aircraft, 1907-1947. London: Putnam & Company Ltd., 1979. ISBN 0-370-10029-8.
- E. F. Heyn, Kimbrough S Brown, R. A. Freeman, M. J. F. Bowyer, P. Berry (red): United States Army and Air Force Fighters, 1916-1961. Jefferson, N.C.: Harleyford Publications Ltd, 1962. ASIN B000K9O2VY. ISBN 0-8168-6385-7. OCLC 1560885. (ang.)
Media użyte na tej stronie
.svg)
US Flag with 48 stars. In use for 47 years from July 4, 1912, to July 3, 1959.
Army Curtiss L-2