Curtiss SBC Helldiver
 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | Curtiss Wright Corporation |
| Typ | |
| Konstrukcja | dwupłatowy samolot o konstrukcji metalowej, podwozie – chowane w locie |
| Załoga | 2 (pilot, nawigator/strzelec) |
| Historia | |
| Data oblotu | |
| Lata produkcji | 1936 – ? |
| Dane techniczne | |
| Napęd | 1 silnik gwiazdowy Pratt-Whitney R-1533-82 Junior (SBC-3) |
| Moc | 837 KM (615 kW) (SBC-3) |
| Wymiary | |
| Rozpiętość | 10,4 m |
| Długość | 8,6 m |
| Wysokość | 3,8 m |
| Powierzchnia nośna | 29,45 m² |
| Masa | |
| Własna | 2200 kg |
| Startowa | 3460 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. | 380 km/h (SBC-4) |
| Prędkość przelotowa | 205 km/h (SBC-4) |
| Pułap | 8300 m |
| Zasięg | 950 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 karabin maszynowy kal. 7,62 mm (stały – strzelający do przodu) 1 karabin maszynowy kal. 7,62 mm (ruchomy – strzelający do tyłu) 1 bomba o wadze: 227 kg (500 funtów) (SBC-3), 454 kg (1000 funtów) (SBC-4) | |
| Użytkownicy | |
| Stany Zjednoczone, Francja, Wielka Brytania | |
Curtiss SBC Helldiver (oznaczenie angielskie – Curtiss Cleveland Mk 1) – amerykański dwupłatowy pokładowy bombowiec nurkujący z okresu II wojny światowej.
Historia
Początkiem historii samolotu Curtiss SBC Helldiver (SBC - Scout Bomber Curtiss) był prototyp dwumiejscowego samolotu myśliwskiego wytwórni Curtiss oznaczonego jako XF12C-1, zbudowanego w układzie zastrzałowego górnopłatu z podwoziem wciąganym w locie do kadłuba. Samolot ten oblatano w 1933 roku i wtedy zdecydowano na zmianę jego przeznaczenia na samolot zwiadowczy, otrzymał wtedy oznaczenie XS4C-1.
W 1934 ponownie zmieniono przeznaczenie tego samolotu ustalając, że jest to zwiadowczy bombowiec przystosowany do lotu nurkowego, otrzymał wtedy oznaczenie XSBC-1. We wrześniu 1934 roku w czasie próby lotu nurkowego w samolocie tym urwało się skrzydło i prototyp uległ zniszczeniu.
Po tej katastrofie samolot przekonstruowano w ten sposób, że otrzymał on drugi dolny płat, za podwoziem, aby nie zachodziła potrzeba zmiany konstrukcji kadłuba, wyposażono go także w nowy silnik. Taki prototyp otrzymał oznaczenie XSBC-2. Zastosowany w nim jednak silnik okazał się zbyt małej mocy. W związku z tym zastosowano w nim nowy silnik Pratt-Whitney R-1533-82 Junior wersja ta została oznaczona XSBC-3 i spełniła oczekiwania US Navy i w 1936 roku został on zatwierdzony do produkcji seryjnej.
W 1937 rozpoczęto produkcję seryjną samolotu na podstawie prototypu XSBC-3, produkowany samolot otrzymał oznaczenie Curtiss SBC-3 Helldiver. W wersji tej wyprodukowano 83 samoloty. Ostatni samolot z tej serii został przekonstruowany w ten sposób, że zastosowano mocniejszy silnik Wright R-1820-34 oraz podwyższonym sterem kierunku i zwiększonym udźwigiem bomb. Samolot ten oznaczono jako XSBC-4 i stał się wzorcowym do produkcji seryjnej samolotu oznaczonego jako Curtiss SBC-4 Helldiver.
Produkcję seryjną samolotu SBC-4 rozpoczęto w 1939 i zbudowano ich 174 sztuki.
Użycie
Samolot Curtiss SBC Helldiver od 1937 roku były kierowane do jednostek lotniczych US Navy i US Marine Corps.
Stanowiły one wyposażenie lotniskowców USS „Yorktown”, USS „Saratoga”, USS „Enterprise” (SBC-3) oraz USS „Lexington” (SBC-4). Samoloty te nie brały jednak udziału w poważnych działaniach bojowych i zostały z czasem wycofane do rezerwy.
Francja zakupiła 50 samolotów Curtiss SBC-4 Helldiver, lecz z uwagi na klęskę Francji skierowano je na Martynikę. Kilka samolotów tego typu zostało dostarczone do Wielkiej Brytanii, gdzie oznaczono je jako Curtiss Cleveland Mk 1. Samoloty te były używane do treningów.
Opis konstrukcji
Samolot Curtiss SBC Helldiver to dwumiejscowy dwupłatowy pokładowy bombowiec nurkujący o konstrukcji metalowej, jedynie dolny płat oraz stery i lotki kryte były płótnem.
Górny płat miał obrys prostokątno-trapezowy z wcięciem przed kabiną pilota, płat ten był wyposażony w lotki. Dolny płat wyposażony był w metalowe klapy.
Kadłub półskorupowy wykonany z duralu, z dwumiejscową kabiną przykrytą długą oszkloną osłoną.
Usterzenie klasyczne, wolnonośne. Stery wyposażone w klapki wyważające.
Podwozie główne wciągane w boki kadłuba, tylne kółko stałe.
Napęd stanowił silnik gwiazdowy obudowany osłoną typu NACA, napędzający trzyłopatowe śmigło przestawialne.
| Samoloty myśliwskie | |
|---|---|
| Samoloty bombowe i torpedowe | |
| Samoloty rozpoznawcze i łącznikowe | |
| Samoloty szkolne | |
| Samoloty transportowe i szybowce | |
| Śmigłowce | |
| Konstrukcje prototypowe i doświadczalne |
Media użyte na tej stronie
.svg)
US Flag with 48 stars. In use for 47 years from July 4, 1912, to July 3, 1959.
Roundel used by US armed forces from 6 May 1942 to 28 June 1943 when white bars and a red outline were added as the result of studies which showed that shape was more important than color from a distance.
Autor: NiD.29, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Roundel used by all US armed forces from 31 July 1943 to 14 January 1947, replacing roundel having red outline, or no outline, but with white bars, and was replaced some nine months before the USAF was formed, by roundel having a single lengthwise red bar inset in white bars (bisecting them), giving the insignia the trio of red-white-red stripes evocative of the non-canton areas of the Flag of the United States.
Roundel used by the United States armed forces from 19 August 1919 to 6 May 1942 until red dot removed to avoid confusion with Japanese insignia. Superseded very similar roundel whose colors and proportions differed slightly - the original version having the colors from the US flag, and a center dot 1/3 of the outer radius. This version has a center dot constrained by the inner vertices of the star, a size that does not translate into an even fraction.
A U.S. Navy Curtiss SBC-4 Helldiver (BuNo 1813) assigned to Naval Air Reserve Air Base New York, Floyd Bennett Field, in flight. Note the NRAB New York insignia on the fuselage of the aircraft. The SBC-4 BuNo 1813 was one of the aircraft transferred to USAAC on 8 June 1940 and then to the French Navy. 44 were loaded aboard the French aircraft carrier Béarn at Dartmouth, Nova Scotia. France surrendered while Béarn was crossing the Atlantic; she turned south to Martinique, where the SBC-4s corroded in the humid Caribbean climate while waiting on a hillside near Fort-de-France. 5 aircraft left in Canada were used by the Royal Air Force as instructional airframes.