Cykl Kondratiewa

Cykle Kondratiewa – w ekonomii określenie długich cykli koniunkturalnych. Termin został stworzony przez Josepha Schumpetera od nazwiska ich odkrywcy Nikołaja Kondratiewa.

Opis

W 1928 Kondratiew opublikował pracę pt. Wielkie cykle koniunktury gospodarczej, w której analizował przebieg koniunktury w Anglii, w Niemczech, w Stanach Zjednoczonych i we Francji w latach 1780-1920. Analiza wykazała występowanie wielu regularności w procesach gospodarczych, które przybierają formę cyklu trwającego od 50 do 60 lat, z fazami wzrostu i spadku koniunktury.

Kondratiew przebadał 25 szeregów czasowych, analizując takie zmiany jak:

Badanie wyodrębniło 3 cykle o podobnej długości faz wzrostu i spadku. Kondratiew stwierdził, że wzrost gospodarczy wystąpił w latach:

  • 1790-1815,
  • 1859-1870,
  • 1896-1922,

natomiast spadek koniunktury w latach:

  • 1815-1850,
  • 1870-1896,
  • 1922-1940.

Długość fal mierzona między punktami szczytowymi wynosi 58-45, a między dolnymi 61-45 lat. Datą przełomową między 3 a 4 cyklem jest rok 1945, kiedy zakończyła się faza spadku koniunktury, a zaczęła faza rozwoju, trwająca do początku lat 70. Ostatnie 25 lat XX w. to okres recesji gospodarczej.

Kondratiew uważał, że przyczynami długich cykli jest zużywanie się, zastępowanie i wzrost zasobu podstawowych dóbr kapitałowych infrastruktury (dróg kolejowych, kanałów). Produkcja tych dóbr wymaga dużych inwestycji oraz długiego czasu. Odtworzenie i modernizacja infrastruktury następuje pod wpływem postępu technicznego falami[1].

Przypisy

  1. ↑ Korotayev, Andrey V., & Tsirel, Sergey V. A Spectral Analysis of World GDP Dynamics: Kondratieff Waves, Kuznets Swings, Juglar and Kitchin Cycles in Global Economic Development, and the 2008–2009 Economic Crisis. Structure and Dynamics: eJournal of Anthropological and Related Sciences. 2010. Vol.4. #1. P.3-57.

Bibliografia

Linki zewnętrzne