Cyrus Ingerson Scofield

Cyrus Ingerson Scofield

Cyrus Ingerson Scofield (ur. 19 sierpnia 1843 w Clinton^[1] w hrabstwie Lenawee w stanie Michigan^[2], zm. 24 lipca 1921 w Doughlaston na Long Island^[1]) – amerykański prawnik, polityk, pastor i teolog protestancki, kaznodzieja kongregacjonalistyczny, kreacjonista. Jego poglądy wywarły wpływ na ukształtowanie się chrześcijańskiego fundamentalizmu^[2].

Życiorys

W młodości przeprowadził się do Tennessee. Podczas wojny secesyjnej walczył w armii konfederatów^[2]. Za udział w bitwie pod Antietam odznaczony Krzyżem Honorowym^[3]. Po zakończeniu wojny poślubił w 1866 roku Leontene Cerrè, z którą doczekał się dwójki dzieci. Pracował w kancelarii prawnej w Saint Louis, a następnie w Atchison w stanie Kansas^[1]. W latach 1871-1873 był deputowanym do Izby Reprezentantów stanu Kansas. W 1873 roku został mianowany prokuratorem stanowym, odwołano go jednak po siedmiu miesiącach w związku z oskarżeniami o nadużycie władzy^[3]. Po dymisji popadł w alkoholizm, co doprowadziło do separacji z żoną w 1877 roku^[1].

W 1879 roku wyjechał do Saint Louis, gdzie pod wpływem kazań kongregacjonalistycznego kaznodziei Jamesa H. Brookesa doznał nawrócenia^[3]. Przystąpił do YMCA^[1], a w 1882 roku został pastorem w zborze kongregacjonalistów w Dallas w Teksasie^[2][3]. W tym samym roku ostatecznie rozwiódł się z żoną, zawierając ponowne małżeństwo z Hettie Hall von Wartz^[1]. Od 1895 roku był pastorem w Northfield w stanie Massachusetts^[2]. W 1910 roku przeszedł do Kościoła prezbiteriańskiego^[2]. W 1914 roku założył szkołę biblijną w Filadelfii^[1].

W 1888 roku opublikował swoją pierwszą pracę, Rightly Dividing The Word of Truth^[3]. Jego głównym dziełem jest wydana w 1909 roku opatrzona komentarzami edycja Biblii króla Jakuba pt. Scofield Reference Bible^[1]. W pracy tej zaprezentował dyspensacjonalistyczną interpetację Pisma Świętego, dzieląc dzieje ludzkości na siedem epok^[3]. Opowiadał się także za premillenaryzmem, twierdząc że powrót Chrystusa na ziemię zapoczątkuje tysiącletnie Królestwo Boże, zakończone Sądem Ostatecznym^[1].

Bronił dosłownej interpretacji Pisma Świętego. Jako zwolennik katastrofizmu argumentował za ogólnoświatowym zasięgiem potopu, próbował także uzgodnić początek Księgi Rodzaju z danymi na temat wieku Ziemi dostarczanymi przez geologię i paleontologię. Akceptując podaną przez arcybiskupa Usshera datę 4004 p.n.e. jako rok stworzenia człowieka przyjął, że między opisami zawartymi w Rdz 1,1 a Rdz 1,2 nastąpiła nieokreślona przerwa czasowa, w której można zmieścić wyszczególnione przez naukę epoki geologiczne^[4]. Powołując się na przekleństwo rzucone przez Noego na potomstwo Chama usprawiedliwiał także istnienie niewolnictwa^[4].

Przypisy