Czeremcha skalna

Czeremcha skalna
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domenaeukarionty
Królestworośliny
Podkrólestworośliny zielone
Nadgromadarośliny telomowe
Gromadarośliny naczyniowe
Podgromadarośliny nasienne
Nadklasaokrytonasienne
KlasaMagnoliopsida
Nadrządróżopodobne
Rządróżowce
Rodzinaróżowate
RodzajPrunus
Gatunekczeremcha zwyczajna
Podgatunekczeremcha skalna
Nazwa systematyczna
Prunus padus subsp. borealis (Schübeler ) Cajander
A.J.Melan Suomen kasvio viides painos A.J.Melan Suomen kasvio viides painos; 1906 353 1906[3]
Synonimy
  • Cerasus schuebeleri N.I.Orlova
  • Padus petraea (Tausch) M.Roem.
  • Padus racemosa subsp. petraea (Tausch) Dost
  • Prunus padus subsp. petraea (Tausch) Domin[3]

Czeremcha skalna[4] (Prunus padus subsp. borealis (Schübeler) Cajander) – podgatunek czeremchy zwyczajnej (Prunus padus)[3]. We florze Polski opisywany w randze gatunku jako Padus petraea[4]. W Polsce jest rośliną rzadką[5].

Rozmieszczenie geograficzne

Występuje w północnej Skandynawii oraz w górach Europy: w Alpach, Wogezach, górach Bawarii, Karkonoszach, Karpatach Zachodnich (Tatry, Wielka Fatra i Mała Fatra), Karpatach Wschodnich (Bieszczady, Czarnohora, Góry Rodniańskie) i Karpatach Południowych. Podano także jej stanowisko w północno-wschodniej Turcji. Przypuszcza się, że ma szerszy zasięg; na półwyspie Kola występuje bowiem Padus schuebeleri (N.I.Orlova) Czerep, prawdopodobnie będący synonimem czeremchy skalnej. W Polsce czeremcha skalna jest bardzo rzadko spotykana. Występuje w Karkonoszach, Bieszczadach Zachodnich i Tatrach. Jedyne potwierdzone stanowisko w Tatrach znajduje się na Długim Giewoncie na wysokości ok. 1560 m n.p.m. W Bieszczadach rośnie na Małej Rawce i Wielkiej Rawce, na przełęczy między Wielką Rawką i Małą Rawką, na Kamiennej i w dolinie potoku Litmirz na zboczach Wołowego Garbu. W Karkonoszach występuje w kotłach polodowcowych (w Kotle Łomniczki i Małym Śnieżnym Kotle)[5].

Morfologia

Pokrój
Niewielki krzew nie przekraczający 3 m wysokości o szerokiej, jajowatej koronie i zwisających gałęziach. Często rozrasta się na wiele pni. Roślina łatwo wytwarza pędy odroślowe, tworząc formę krzewiastą. Podobna do czeremchy pospolitej[6]
Drewno
Dosyć twarde i sprężyste, o drobnych słojach.
Liście
Jasnozielone, eliptyczne, ostro piłkowane, krótkozaostrzone, obustronnie matowe, wydłużone, bardzo gładkie, nieco skórzaste, ustawione skrętolegle, liście po spodniej stronie wzdłuż nerwów owłosione. Blaszka liściowa o ostro i dość płytko piłkowanych brzegach, ma długość od 6 do 10 cm i posiada do 12 nerwów bocznych. U podstawy blaszki występują 1-2, łatwo odpadające, zielonkawe gruczołki miodnikowe. Roztarte liście nie wydzielają zapachu[6][7].
Kwiaty
Białe, bezwonne, na brzegach korony delikatnie ząbkowane, obupłciowe. Kwiatostan zebrany w grona ustawione na pędach niemal poziomo lub lekko wzniesione.
Owoce
Pestkowce, z jajowatą pestką, kuliste, błyszczące, czarne, o średnicy od 6 do 8 mm. Jadalne, smaczne z lekkim gorzkawym posmakiem o miąższu barwy ciemnowiśniowej.
Pędy
Na rocznych pędach nieliczne przetchlinki, pędy dość drobne i niezbyt liczne, młode pędy owłosione. Kora ciemna. Pączki bardzo smukłe, spiczaste, przylegające do gałązek[6].
System korzeniowy
Rozległy, ale płytki i niezbyt mocny co czyni roślinę podatną na przewrócenie przez silny wiatr. Korzenie wytwarzają odrośla[8].

Biologia i ekologia

Zagrożenia i ochrona

Gatunek w „Polskiej Czerwonej Księdze Roślin” (2001) ujęty jako gatunek niskiego ryzyka LR. W Wydaniu z 2014 roku otrzymał kategorię VU (narażony)[11]. Tę samą kategorię posiada na polskiej czerwonej liście[12].

W skali całego kraju w Polsce nie jest gatunkiem bezpośrednio zagrożonym wyginięciem, gdyż wszystkie jej stanowiska znajdują się w obrębie parków narodowych, na dokładkę w miejscach o małym ruchu turystycznym. Niektóre jej stanowiska są jednak zagrożone. Na najliczniejszym stanowisku na zboczach Rawki zagrażają jej zacieniające ją drzewa. Z powodu zacienienia od kilku lat nie zakwitnął tutaj żaden okaz. Zacienieniu przez drzewa ulegają również stanowiska w Bieszczadach. Na Długim Giewoncie w Tatrach wszystkie okazy były zaatakowane przez grzybowe choroby roślin i owady[5].

Przypisy

  1. ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS ONE”, 10 (4), 2015, e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-01-23] (ang.).
  3. ↑ a b c The Plant List. [dostęp 2017-03-01].
  4. ↑ a b Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Flowering plants and pteridophytes of Poland. A checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 2002. ISBN 83-85444-83-1.
  5. ↑ a b c d Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.
  6. ↑ a b c W. Kulesza: Klucz do oznaczania drzew i krzewów. Warszawa: PWRiL, 1955.
  7. ↑ Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
  8. ↑ a b Kucharzyk S., 1999: Czeremcha skalna Padus petrea Tausch w Bieszczadzkim Parku Narodowym. Roczniki Bieszczadzkie 8.: 193-205
  9. ↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
  10. ↑ Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
  11. ↑ Zarzycki K., Kaźmierczakowa R., Mirek Z.: Polska Czerwona Księga Roślin. Paprotniki i rośliny kwiatowe. Wyd. III. uaktualnione i rozszerzone. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody PAN, 2014. ISBN 978-83-61191-72-8.
  12. ↑ Kaźmierczakowa R., Bloch-Orłowska J., Celka Z., Cwener A., Dajdok Z., Michalska-Hejduk D., Pawlikowski P., Szczęśniak E., Ziarnek K.: Polska czerwona lista paprotników i roślin kwiatowych. Polish red list of pteridophytes and flowering plants. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk, 2016. ISBN 978-83-61191-88-9.
Rodzime drzewa i krzewy Polski na podstawie Krytycznej listy roślin naczyniowych Polski (Mirek i in. 2002)
Nagonasienne
Drzewa i krzewy
Okrytonasienne
Krzewy i pnącza
Drzewa

Media użyte na tej stronie