Czesław Bąbiński
 Czesław Bąbiński | |
| Data i miejsce urodzenia | 14 lipca 1915 |
|---|---|
| Data śmierci | 5 września 1997 |
| Minister budownictwa przemysłowego | |
| Okres | od 15 stycznia 1952 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
  | |
Czesław Bąbiński nazwisko rodowe Bomba (ur. 14 lipca 1915 w Łodzi, zm. 5 września 1997[1]) – polski inżynier chemik, profesor Politechniki Warszawskiej i polityk, minister budownictwa przemysłowego w latach 1952–1956.
Życiorys
W latach 1937–1939 studiował na Politechnice Lwowskiej, następnie do 1941 w Moskiewskim Instytucie Chemiczno-Technologiczny im. Mendelejewa, gdzie uzyskał tytuł inżynierski, w 1945 doktoryzował się w naukach chemicznych na Politechnice Łódzkiej. W 1935 pracował jako technik w Śląskich Technicznych Zakładach Naukowych, następnie do 1937 był praktykantem w Hucie „Pokój”, w latach 1942–1943 majster w uzbeckiej Kopalnia Szoguńsko-Ozorkiertowej, a następnie inżynier w tadżyckiej fabryce ekstrakcyjnej. W 1945 został zastępcą dyrektora Centralnego Zarządu Przemysłu Hutniczego, w 1946 objął analogiczne stanowisko w Centralnym Zarządzie Przemysłu Włókienniczego. W 1948 został dyrektorem departamentu inwestycyjnego Ministerstwa Przemysłu i Handlu, a w 1949 dyrektorem generalnym w Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego.
W 1945 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, a w 1948 do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, delegat na II Zjazd PZPR. W latach 1951–1952 podsekretarz stanu i kierownik Ministerstwa Budownictwa Przemysłowego, a od 15 stycznia 1952 do 11 lipca 1956 jego minister, w 1956 pełnił funkcję podsekretarza stanu w Ministerstwie Budownictwa.
Od 1956 w pracy naukowej, był profesorem Politechniki Warszawskiej[2]. W latach 1966–1968 kierownik Zakładu Metod Projektowania i Programowania Centrum Obliczeniowego Polskiej Akademii Nauk[3].
Zarządzeniem prezydenta Bolesława Bieruta z 22 lipca 1950 został odznaczony Orderem Sztandaru Pracy II klasy za wybitne zasługi położone dla Narodu i Państwa w szczególności przy opracowaniu planu 6-letniego[4]. Uchwałą Rady Państwa z dnia 29 lipca 1953 za zasługi położone przy budowie i uruchomieniu zakładu wielkopiecowego huty im. Bolesława Bieruta Częstochowie odznaczony został Orderem Sztandaru Pracy I klasy[5].
Pochowany na cmentarzu komunalnym Północnym w Warszawie[1].
Przypisy
- ↑ a b Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze, cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2018-02-25] (pol.).
- ↑ Czesław Bąbiński, beta.architektura.warszawa.sarp.org.pl [dostęp 2018-02-25].
- ↑ Zarchiwizowana kopia. [dostęp 2018-02-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-12)].
- ↑ M.P. z 1950 r. nr 87, poz. 1073.
- ↑ M.P. z 1953 r. nr 93, poz. 1292.
Bibliografia
- Informacje w BIP IPN
- Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991, Warszawa: PWN, 1991, s. 332, ISBN 83-01-10386-8, OCLC 69290887.
.jpg)
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
- kursywa – ministrowie, odwołani przed końcem istnienia rządu
Media użyte na tej stronie
Baretka: Order Sztandaru Pracy I klasy
Józef Cyrankiewicz, Prime Minister of Poland (People's Republic of Poland) 1947-1970
Bolesław Bierut, właśc. Bolesław Biernacki, ps. Janowski, Iwaniuk, Tomasz, Bieńkowski, Rutkowski, (ur. 18 kwietnia 1892 w Rurach Jezuickich, dziś dzielnica Lublina - zm. 12 marca 1956 w Moskwie) – polski działacz komunistyczny, przewodniczący Krajowej Rady Narodowej od 1944, pierwszy przywódca Polski Ludowej, prezydent RP od 1947, Przewodniczący KC PZPR od 1948, premier PRL od 1952.