Czesław Bąbiński
 Czesław Bąbiński | |
| Data i miejsce urodzenia | 14 lipca 1915 |
|---|---|
| Data śmierci | 5 września 1997 |
| Minister budownictwa przemysłowego | |
| Okres | od 15 stycznia 1952 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
  | |
Czesław Bąbiński nazwisko rodowe Bomba (ur. 14 lipca 1915 w Łodzi, zm. 5 września 1997[1]) – polski inżynier chemik, profesor Politechniki Warszawskiej i polityk, minister budownictwa przemysłowego w latach 1952–1956.
Życiorys
W latach 1937–1939 studiował na Politechnice Lwowskiej, następnie do 1941 w Moskiewskim Instytucie Chemiczno-Technologiczny im. Mendelejewa, gdzie uzyskał tytuł inżynierski, w 1945 doktoryzował się w naukach chemicznych na Politechnice Łódzkiej. W 1935 pracował jako technik w Śląskich Technicznych Zakładach Naukowych, następnie do 1937 był praktykantem w Hucie „Pokój”, w latach 1942–1943 majster w uzbeckiej Kopalnia Szoguńsko-Ozorkiertowej, a następnie inżynier w tadżyckiej fabryce ekstrakcyjnej. W 1945 został zastępcą dyrektora Centralnego Zarządu Przemysłu Hutniczego, w 1946 objął analogiczne stanowisko w Centralnym Zarządzie Przemysłu Włókienniczego. W 1948 został dyrektorem departamentu inwestycyjnego Ministerstwa Przemysłu i Handlu, a w 1949 dyrektorem generalnym w Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego.
W 1945 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, a w 1948 do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, delegat na II Zjazd PZPR. W latach 1951–1952 podsekretarz stanu i kierownik Ministerstwa Budownictwa Przemysłowego, a od 15 stycznia 1952 do 11 lipca 1956 jego minister, w 1956 pełnił funkcję podsekretarza stanu w Ministerstwie Budownictwa.
Od 1956 w pracy naukowej, był profesorem Politechniki Warszawskiej[2]. W latach 1966–1968 kierownik Zakładu Metod Projektowania i Programowania Centrum Obliczeniowego Polskiej Akademii Nauk[3].
Zarządzeniem prezydenta Bolesława Bieruta z 22 lipca 1950 został odznaczony Orderem Sztandaru Pracy II klasy za wybitne zasługi położone dla Narodu i Państwa w szczególności przy opracowaniu planu 6-letniego[4]. Uchwałą Rady Państwa z dnia 29 lipca 1953 za zasługi położone przy budowie i uruchomieniu zakładu wielkopiecowego huty im. Bolesława Bieruta Częstochowie odznaczony został Orderem Sztandaru Pracy I klasy[5].
Pochowany na cmentarzu komunalnym Północnym w Warszawie[1].
Przypisy
- ↑ a b Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze, cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2018-02-25] (pol.).
- ↑ Czesław Bąbiński, beta.architektura.warszawa.sarp.org.pl [dostęp 2018-02-25].
- ↑ Zarchiwizowana kopia. [dostęp 2018-02-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-12)].
- ↑ M.P. z 1950 r. nr 87, poz. 1073.
- ↑ M.P. z 1953 r. nr 93, poz. 1292.
Bibliografia
- Informacje w BIP IPN
- Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991, Warszawa: PWN, 1991, s. 332, ISBN 83-01-10386-8, OCLC 69290887.
.jpg)
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
- kursywa – ministrowie, odwołani przed końcem istnienia rządu
Media użyte na tej stronie
Baretka: Order Sztandaru Pracy I klasy
Bolesław Bierut, właśc. Bolesław Biernacki, ps. Janowski, Iwaniuk, Tomasz, Bieńkowski, Rutkowski, (ur. 18 kwietnia 1892 w Rurach Jezuickich, dziś dzielnica Lublina - zm. 12 marca 1956 w Moskwie) – polski działacz komunistyczny, przewodniczący Krajowej Rady Narodowej od 1944, pierwszy przywódca Polski Ludowej, prezydent RP od 1947, Przewodniczący KC PZPR od 1948, premier PRL od 1952.
Józef Cyrankiewicz, Prime Minister of Poland (People's Republic of Poland) 1947-1970
