Czesław Cyran

Czesław Cyran

Data urodzenia	15 lipca 1932
Data śmierci	23 lutego 2015
Miejsce spoczynku	Cmentarz Centralny w Sanoku
Zawód, zajęcie	prokurator, sędzia
Narodowość	polska
Odznaczenia

Czesław Cyran (ur. 15 lipca 1932, zm. 23 lutego 2015) – polski prawnik, prokurator, sędzia.

Nagrobek Czesława i Marii Cyranów

Życiorys

Pochodził z Kołaczyc^[1]. Od 1951 do 1955 studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim, uzyskując tytuł magistra praw^[2][1]. Następnie przez cztery lata pracował w Prokuraturze Powiatowej w Jaśle, po czym w latach 60. był zatrudniony na stanowisku kierownika Prokuratury Powiatowej w Sanoku^[1][3]. Od 1970 był prezesem Sądu Powiatowego w Sanoku^[2], później prezesem Sądu Rejonowego w Sanoku^[1]. Pełnił funkcję sędziego Sądu Wojewódzkiego w Krośnie^[1]. Należał do Zrzeszenia Prawników Polskich^[4].

W drugiej połowie lat 60. był organizatorem sanockiej delegatury Okręgowej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Rzeszowie, której został przewodniczącym^{[2][5][6][7][8][1]}. Kierowana przez niego struktura, przy współpracy oddziałem ZBoWiD przyczyniła się do identyfikacji ofiar nazistowskich represji oraz postawienia dwóch zbrodniarzy przed niemieckim wymiarem sprawiedliwości w Berlinie Zachodnim^[1].

Od 1955 był członkiem PZPR^[1]. Brał udział w sesjach Miejskiej Rady Narodowej w Sanoku jako dyskutant i sprawozdawca tematyczny^[9]. W 1973 został wybrany na przewodniczącego składu orzekającego w ramach Komisji Odwoławczej do Spraw Pracy, a ponadto skierowany przed prezesa Sądu Wojewódzkiego w Krośnie pod koniec lat 70. był członkiem Terenowej Komisji Odwoławczej do Spraw Pracy^[10]. W latach 70. był członkiem Miejskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu^[11]. W 1978 był członkiem Prezydium MRN w Sanoku^[12]. W 1984 został wybrany radnym MRN i zasiadł w Komisji Rozwoju Gospodarczego i Gospodarki Finansowej^[13][1]. Przed wyborami parlamentarnymi w 1989 został zgłoszony przez sanocką instancję PZPR (faktycznie przez Leszka Kawczyńskiego) jako kandydat na senatora Senatu RP I kadencji z myślą o starcie w okręgu wyborczym województwa krośnieńskiego, jednak ostatecznie w wyborach nie uczestniczył^{[14][1][15][16]}.

Był wybierany przewodniczącym sądu koleżeńskiego Towarzystwa Rozwoju i Upiększania Miasta Sanoka: na początku 1983^[17], w czerwcu 1987^[18]. Jesienią 1987 został członkiem Miejskiej Komisji do Spraw Referendum w Sanoku^[19]. Działał na rzecz Towarzystwa Przyjaciół Dzieci^[20].

Został pochowany na Cmentarzu Centralnym w Sanoku. Był żonaty z Marią z domu Mulińską (1933-2019), miał dwóch synów (jeden z nich został sędzią) i córkę^[1].

Publikacje

• Ludzie i dokumenty o więźniach politycznych więzienia w Sanoku w latach 1939–1944 (w: Studia nad okupacją hitlerowską południowo-wschodniej części Polski. Tom I, red. Stanisław Zabierowski, wyd. Towarzystwo Naukowe w Rzeszowie / Okręgowa Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Rzeszowie, Rzeszów 1977)^[21]
• Eksterminacja ludności na Sanocczyźnie w latach 1939–1944 (w: „Rocznik Sanocki”, Tom. IV, wyd. Wydawnictwo Literackie, Kraków 1979, współautor: Antoni Rachwał)^[22]

Odznaczenia

• Srebrny Krzyż Zasługi (1972)^[23]
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1988)^[24]
• Odznaka Honorowa Polskiego Czerwonego Krzyża II stopnia (1984)^[25]
• Odznaka „Przyjaciel Dziecka” (1988)^[26]
• Odznaka „Za zasługi dla województwa krośnieńskiego” (1982)^[4]
• Odznaka „Zasłużony dla Sanoka” (1978)^[27]
• „Jubileuszowy Adres” (1984)^[28]
• Odznaka honorowa „Za zasługi dla Polskiego Związku Emerytów” (1986)^[29]

Przypisy

Bibliografia

• Arnold Andrunik: Rozwój i działalność Związku Bojowników o Wolność i Demokrację na Ziemi Sanockiej w latach 1949-1984. Sanok: 1986, s. 1-335.
• Władysław Stachowicz. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950–1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990, 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.