Czesław Klim
![]() | |
Data i miejsce urodzenia | 5 kwietnia 1899 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 3 stycznia 1951 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne |
|
Formacja | |
Jednostki | |
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
Późniejsza praca | |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Czesław Klim (ur. 5 kwietnia 1899 w Żyrardowie, zm. 3 stycznia 1951 w Łodzi) – oficer Wojska Polskiego, działacz Polskiej Partii Socjalistycznej, uczestnik polskiego i radzieckiego ruchu oporu podczas II wojny światowej, podpułkownik Milicji Obywatelskiej.
Życiorys
Urodził się w rodzinie robotniczej. W 1917 wstąpił do Legionów Polskich[1], następnie walczył w wojnie polsko-bolszewickiej 1919-1921[2]. Po wojnie w stopniu chorążego pełnił służbę wojskową w Łodzi, Warszawie i Pińsku. W 1939 brał udział w kampanii wrześniowej, walcząc na czele kompanii spieszonych marynarzy flotylli pińskiej pod Kockiem w Samodzielnej Grupie Operacyjnej "Polesie"[3]. Następnie znalazł się na terenach zabużańskich w okolicach Porzecza, gdzie razem z miejscowymi Polakami organizował placówki samoobrony przed napadami ukraińskich nacjonalistów. Od 1942 z grupą antyfaszystów współdziałał z partyzantką radziecką[3]. Z grupy samoobrony powstał latem 1943 oddział partyzancki im. T. Kościuszki (jego pierwszym dowódcą był Czesław Warchocki), który w sierpniu wszedł w skład Pińskiej Brygady Partyzanckiej, dowodzonej przez Iwana Szubitidze. Od 25 grudnia 1943 oddziałem dowodził Czesław Klim[3], prowadząc intensywne działania partyzanckie, a także opiekując się licznymi grupami Polaków, Białorusinów, Ukraińców i Żydów. Pod jego dowództwem oddział szybko się rozrastał. W grudniu, po odpowiednim przeszkoleniu minerskim, wysłał on na tory grupy dywersyjne. Dywersja na liniach kolejowych stanowiła od tej pory główny kierunek jego działania. W marcu 1944 Klim otrzymał awans do stopnia majora, a jednocześnie skierowanie do dyspozycji Polskiego Sztabu Partyzanckiego, mieszczącego się w Równem. Po przeszkoleniu spadochronowo-desantowym w nocy z 27 na 28 maja 1944 został zrzucony w rejon lasów parczewskich koło wsi Marianki, gdzie nawiązał łączność i współpracę z miejscowymi oddziałami partyzanckimi i kierownictwem II Obwodu Polskiej Partii Robotniczej i Armii Ludowej. Jego zadaniem było przede wszystkim szkolenie wojskowe i dywersyjno-bojowe oraz zaopatrywanie oddziałów w broń, którą otrzymywał z Polskiego Sztabu Partyzanckiego (uzbrojono wówczas ok. 1000 ludzi). Zgodnie z wytycznymi większość swoich ludzi oddał do dyspozycji kierownictwa II Obwodu, które następnie kierowało ich jako instruktorów do oddziałów partyzanckich i garnizonów AL. Początkowo tylko współdziałał z kierownictwem II Obwodu AL, później zaś podporządkował się mu całkowicie. Szczególnie żywą działalność operacyjną prowadził podczas wycofywania się Niemców. W okresie walk na tyłach wroga na Lubelszczyźnie brygada wysadziła w powietrze 2 transporty kolejowe, zniszczyła 2 lokomotywy, 9 wagonów, czołg, most kolejowy i zlikwidowała 475 żołnierzy i oficerów niemieckich, a 9 wzięła do niewoli. Po wyzwoleniu wstąpił w Lublinie do MO i otrzymał stopień podpułkownika.
Odznaczenia
- Order Krzyża Grunwaldu III klasy
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militarti
- Krzyż Walecznych (za Legiony Polskie)
- Złoty Krzyż Zasługi (1947)[4]
- Krzyż Partyzancki
- Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921
- Order Czerwonego Sztandaru - ZSRR (1943)[5]
Przypisy
- ↑ Mieczysław Juchniewicz, Na wschód od Bugu: Polacy w walce antyhitlerowskiej na ziemiach ZSRR 1941-1945. Wydawnictwo MON 1985, s.84.
- ↑ St. Supruniuk, Z Polesia do Warszawy, srt. 98
- ↑ a b c Sobczak 1975 ↓, s. 220.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 131, poz. 816.
- ↑ St. Supruniuk, Z Polesia do Warszawy, Rozdział III
Bibliografia
- Józef Bolesław Garas, Oddziały Gwardii Ludowej i Armii Ludowej 1942-1945, Warszawa 1971.
- Edward Gronczewski, Walczyli o Polskę Ludową, Warszawa 1982.
- Kazimierz Sobczak: Encyklopedia II wojny światowej. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1975.
Media użyte na tej stronie
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.A red star. 1922-1943. Used as a symbol of communism in some occasions. The symbol can also represent socialism. Also seen on Soviet aircraft.
Orzełek legionowy
Baretka: Order Krzyża Grunwaldu III klasy
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).
Baretka: Krzyż Partyzancki
Baretka: Złoty Medal Zwycięstwa i Wolności
Ribbon bar of the Order of the Red Banner. The Soviet Union (USSR).