Czesław Leosz

Czesław Józef Leosz
Data i miejsce urodzenia	4 lipca 1925 Niewirków
Data i miejsce śmierci	15 marca 2018 Jasło
Zawód, zajęcie	prawnik
Odznaczenia

Czesław Józef Leosz (ur. 4 lipca 1925 w Niewirkowie, zm. 15 marca 2018 w Jaśle^[1]) – polski prawnik i społecznik OSP.

Życiorys

Lata szkolne

Syn Andrzeja i Katarzyny. Wychowywał się na Zamojszczyźnie, gdzie spędził dzieciństwo. W 1939 roku ukończył szkołę powszechną. Po otrzymaniu karty na roboty przymusowe do III Rzeszy, jako 14-letni chłopiec rozpoczął naukę zawodu, by uniknąć przymusowej deportacji do Niemiec. Pracował w warsztacie ślusarsko-kowalskim. Równolegle ukończył kurs kierowców samochodów ciężarowych i traktorów i jako kierowca pracował do końca okupacji w niemieckim majątku /Ligenschaft/. W okresie okupacji przez około dwa lata kontynuował naukę w tajnym nauczaniu (profil średniej szkoły handlowej). Kierownikiem grupy był prof. Bronisław Pietrusiński. Cała grupa należała do ruchu oporu. Jako łącznicy i gońcy przenosili prasę podziemną i komunikaty z nasłuchów radiowych.

Służba wojskowa

Po II wojnie światowej został powołany do służby wojskowej. Jako saper – kierowca brał udział w rozminowywaniu północnych ziem Polski. W trakcie służby skierowany został na kurs przygotowawczy na wyższe uczelnie, po czym ukończył Centralną Szkołę Prawniczą Ministerstwa Sprawiedliwości. Przez cztery lata studiował też zaocznie na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego.

Praca zawodowa i społeczna

Przez 42 lata pracował w organach wymiaru sprawiedliwości w Brzozowie, Lesku, Sanoku, Gorlicach i Jaśle. W Gorlicach i Jaśle pracował na stanowisku prezesa sądu (łącznie ponad 30 lat). Na emeryturę przeszedł w 1991 roku.

Poza pracą zawodową pracował społecznie. W 1944 roku wstąpił do Ochotniczej Straży Pożarnej. W Jaśle w latach 1966–1975 był członkiem prezydium Oddziału Powiatowego ZOSP. Od 1975 r. przez ponad 20 lat piastował stanowisko wiceprezesa Zarządu Wojewódzkiego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych – Rzeczypospolitej Polskiej w Krośnie.

Podczas pracy w sądzie w Gorlicach został powołany na stanowisko przewodniczącego Powiatowego Komitetu Frontu Jedności Narodu (1954–1965). Był jednym z założycieli i pierwszym prezesem Zarządu Towarzystwa Miłośników Ziemi Gorlickiej w Gorlicach. Po przeniesieniu się do pracy w sądzie jasielskim został powołany na członka Okręgowej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Rzeszowie. Równocześnie mianowany przewodniczącym OKBZH – Delegatura w Jaśle (1967–1991). W 1991 r. Delegatura OKBZH zakończyła swoją działalność. Jej miejsce zajęła Okręgowa Komisja Badania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu – Instytut Pamięci Narodowej w Rzeszowie, w której Czesław Leosz podjął dalszą działalność.

W 1966 roku wstąpił do Stowarzyszenia Miłośników Jasła i Regionu Jasielskiego. Przez kilka lat pełnił funkcję wiceprezesa, a w latach 1975–1991 był prezesem Zarządu Stowarzyszenia. Zapoczątkował wydawanie „Roczników Jasielskich”. Za aktywną pracę społeczną w Stowarzyszeniu otrzymał w 1996 roku tytuł „Honorowego Członka” Stowarzyszenia Miłośników Jasła i Regionu Jasielskiego”. Główna Komisja Badania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu – Instytut Pamięci Narodowej w Warszawie nadał Czesławowi Leoszowi „Medal Pamiątkowy z okazji 50-lecia powołania Komisji”. Otrzymał też odznakę za wysługę 50 lat w Ochotniczej Straży Pożarnej.

Był inicjatorem i organizatorem wielu sesji popularnonaukowych i wystaw. Często dotyczyły one tragicznych lat II wojny światowej, a także zniszczenia Jasła. Niejednokrotnie były one połączone z odsłanianiem tablic pamiątkowych. Materiały z sesji publikowano w okolicznościowych wydawnictwach. Wniósł znaczący wkład w dziedzinie muzealnictwa, ochrony zabytków oraz miejsc pamięci narodowej. Jako działacz ruchu strażackiego zbierał materiały z zakresu historii, kultury i tradycji strażackich^[2].

Działalność redakcyjna

Jednym z kierunków jego pracy jest działalność redakcyjna. Jest autorem wielu publikacji, w tym wydawnictw książkowych:

• „Jasło oskarża” (1973) pod redakcją St. Cynarskiego i J. Garbacika, gdzie zamieścił swoje dwa obszerne artykuły. Publikacja była pokłosiem sesji popularnonaukowej pt. „Jasło oskarża faszyzm” (1968)
• „Dzieje Ochotniczych Straży Pożarnych w Jaśle 1872–1997 r.”;
• „Z dziejów i rozwoju OSP w Skołyszynie”;
• „Ochotnicza Straż Pożarna w Kołaczycach”;
• „Koło Łowieckie „Gwardia” w Jaśle”;
• „Ochotnicza Straż Pożarna w Sowinie”;
• publikował artykuły w prasie lokalnej: „Wiadomości Gorlickie”. „Trybuna Gamratu”. „Podkarpacie”. „Kurier Podkarpacki”. „Nowiny Rzeszowskie” oraz „Strażak”.

Z chwilą wydania w 1989 roku przepisów o apolityczności sędziów i prokuratorów wystąpił z partii (PZPR). W latach 1944–1989 należał do Związków Zawodowych, m.in. Związku Zawodowego Pracowników Państwowych i Społecznych. Od 1950 do 1991 roku był członkiem Zrzeszenia Prawników Polskich. W latach 1983–1991 pełnił obowiązki przewodniczącego Wojewódzkiego Komitetu Pokoju w Krośnie.

Odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony dla Wymiaru Sprawiedliwości Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej” (1988)^[3]
• Złoty Znak Związku Ochotniczych Straży Pożarnych Rzeczypospolitej Polskiej
• Wpis do „Księgi zasłużonych dla województwa krośnieńskiego” (1982)^[4]

Przypisy