Czesław Mierzejewski (1896–1963)

Czesław Mierzejewski

kpt. Czesław Mierzejewski (przed 1929)
podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	22 grudnia 1896 Radom
Data i miejsce śmierci	27 grudnia 1963 Londyn
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie, Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	6 Pułk Piechoty Legionów, CWSGiS, CIWF, Batalion KOP „Niemenczyn”, 1 Samodzielna Brygada Strzelców
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa (kampania wrześniowa)
Odznaczenia

Data i miejsce urodzenia	1896 Radom
Data i miejsce śmierci	27 grudnia 1963 Londyn
Dorobek medalowy
Mistrzostwa Polski seniorów złoto Warszawa 1927 skok wzwyż złoto Warszawa 1928 skok wzwyż

Czesław Mierzejewski^[1] (ur. 22 grudnia 1896 w Radomiu, zm. 27 grudnia 1963 w Londynie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, lekkoatleta specjalizujący się w skoku wzwyż.

Życiorys

Urodził się 22 grudnia 1896 w Radomiu, był synem Czesława i Ireny z Krzywoszewskich^[2][3]. Był uczniem Szkoły Handlowej w Radomiu i Szkoły Handlowej w Kielcach. Działał w harcerstwie i „Zarzewiu”, od 1912 w Związku Strzeleckim. W 1914 został wcielony do armii rosyjskiej, skąd zbiegł w 1915. 22 lipca 1915 wstąpił do 1 pułku piechoty I Brygady Legionów Polskich. Od 1917 występował w piłkarskiej drużynie legionowej. Od 10 lipca 1917 do 22 listopada 1917 był internowany w obozie w Szczypiornie, następnie działał w Polskiej Organizacji Wojskowej na terenie Krakowa^[2].

1 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego, od stycznia 1919 służył w 6 pułku piechoty Legionów, walczył w wojnie polsko-ukraińskiej, następnie wojnie polsko-bolszewickiej^[2]. 1 kwietnia 1919 został awansowany na stopień podporucznika^[2][4]. Za bohaterstwo w walce, w tym w czasie walk o Dyneburg latem 1919, został w 1921 odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. 11 czerwca 1920 został ranny w bitwie pod Borodzianką, 12 października 1920 powrócił na front, służył w macierzystym pułku na polsko-sowieckiej linii demarkacyjnej^[2].

Po zakończeniu działań wojennych został awansowany na stopień porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 września 1920^[5][6]. Był oficerem 6 pułku piechoty Legionów w Wilnie^[7][8]. W latach 1920-1925 zainicjował tamże prowadzenie wychowania fizycznego i został kierownikiem tego działu^[9]. Został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925^[10].

Uprawiał wówczas piłkę nożną i lekką atletykę (bieg na 110 m ppł i skok wzwyż). M.in. w barwach Strzelca Wilno wystąpił w 6 spotkaniach finałów mistrzostw Polski w piłce nożnej w 1922, w barwach Laudy Wilno w 5 spotkaniach finałów mistrzostw Polski w 1923. Był także graczem WKS 6 Pułku Piechoty Legionów (1925) i Wilji Wilno (1925–1926)^[11]. Jego najlepszy wynik w skoku wzwyż w 1925 wynosił 1,68, w 1926 - 1,72, najlepszy wyniku w biegu na 110 m ppł w 1926 - 17,2^[3].

Jako oficer wileńskiego pułku został przydzielony do Centralnej Szkoły Wojskowej Gimnastyki i Sportów w Poznaniu, w którym ukończył roczny Oficerski Kurs Wychowania Fizycznego 1925/1926^[12]. Po ukończeniu kursu w 1926 pozostał w Szkole do 1929 jako wykładowca regulaminu wychowania fizycznego, przepisów sportowych, teorii sportu oraz instruktor m.in. gimnastyki, gier, lekkoatletyki, narciarstwa i innych, a także był dowódcą kompanii podoficerskiej^[13][14]. Ponadto prowadził kursy Przysposobienia Wojskowego dla młodzieży oraz ćwiczenia w Studium Wychowania Fizycznego na Uniwersytecie Poznańskim^[9].

W latach 1927–1929 występował jako lekkoatleta w barwach AZS Warszawa. W 1927 i 1928 został mistrzem Polski w skoku wzwyż, natomiast w biegu na 110 m ppł zajmował w 1927 i 1928 4. miejsce^[15][3]. W 1927 dwukrotnie wystąpił w meczach międzypaństwowych, starując w skoku wzwyż. W rozgrywanym w dniach 29–30 maja 1927 w Warszawie spotkaniu Polska-Łotwa-Estonia zajął 2. miejsce, z wynikiem 1,65. W spotkaniu z Jugosławią (30–31 lipca 1927 w Zagrzebiu) zajął 4. miejsce, z wynikiem 1,70^[16]. Na mistrzostwa armii w 1928 zdobył złoty medal w skoku wzwyż i srebrny medal w biegu na 110 m przez płotki^[17]). Rekord życiowy w skoku wzwyż uzyskał 22 maja 1927 wynikiem 1,75, rekord życiowy w biegu na 110 m ppł - 2 września 1928 wynikiem 17,0^[3][2]. Został wyznaczony przez Polski Komitet Olimpijski na Kurs Przedolimpijski Lekkiej Atletyki 1927^[18]. Był w delegacji na Letnie Igrzyska Olimpijskie 1928 w Amsterdamie^[19].

Z Poznania przeszedł do służby w utworzonym w 1929 Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego w Warszawie^[20][2]. Od 1929 do 1931 był kwatermistrzem CIWF^[21][2]. W latach 1930–1933 był członkiem zarządu Polskiego Związku Lekkiej Atletyki^[2].

W lipcu 1933 powrócił do służby w 6 pułku piechoty, z dniem 1 stycznia 1934 został awansowany do stopnia majora^[2]. W 1939 został przydzielony do Korpusu Ochrony Pogranicza. Od sierpnia 1938 do czasu mobilizacji w 1939 oraz ponownie po wybuchu II wojny światowej w trakcie kampanii wrześniowej pełnił stanowisko dowódcy batalionu KOP „Niemenczyn”^[22][23][24]. 20 września przedostał się ze swoimi żołnierzami na Litwę, gdzie uniknął internowania. Następnie przez Szwecję przedostał się do Wielkiej Brytanii^[2]. Od 1942 służył w 2 Oficerskim Batalionie Szkolnym Brygady Szkolnej I Korpusu Polskiego^[2]. Od 5 marca 1943 był oficerem łącznikowym 1 Samodzielnej Brygady Strzelców^[25], od sierpnia 1943 w Centrum Wyszkolenia Piechoty. 1 marca 1944 został awansowany do stopnia podpułkownika^[2]. Od 1946 służył w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia, po jego rozwiązaniu pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii^[2].

Zmarł 27 grudnia 1963 w Londynie^[2][26][27].

Ordery i odznaczenia

Czesław Mierzejewski na międzynarodowych zawodach lekkoatletycznych w Wilnie w 1929 roku

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 4838 (1921)^[2]
• Krzyż Niepodległości (24 października 1931)^[28]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie, przed 1924)
• Złoty Krzyż Zasługi (25 maja 1939)^[29][2]
• Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1931)^[30]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[2]
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)^[31]
• Medal Zwycięstwa (Médaille Interalliée)^[2]

Publikacje

• Zabawy i gry ruchowe dla dzieci i młodzieży (1928, współautor: kpt. Zdzisław Szydłowski)^[32]
• Walka wręcz (1929, w: Gimnastyka autorstwa Waleriana Sikorskiego, współautor rozdziału: por. Baran)^[32]
• artykuły dotyczącego np. opisu gier i programów gimnastycznych jako zaprawy zimowej do treningu lekkoatletyki, opublikowane w czasopismach „Żołnierz Wielkopolski”, „Junak”^[33]
• Zasady nauczania lekkiej atletyki (1931, współautor Józef Baran)
• Zaprawa lekkoatletyczna (1934)

Przypisy

Bibliografia

• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Alojzy Pawełek: Centralna Wojskowa Szkoła Gimnastyki i Sportów w Poznaniu 1921–1929. Poznań: Główna Księgarnia Wojskowa, 1929.
• Rozkazy dzienne 1 Samodzielnej Brygady Strzelców i 1 Dywizji Grenadierów, sygn. R.27. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1943. [dostęp 2017-01-14].
• Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Marian Rynkowski Od Adamczaka do Zasłony. Leksykon lekkoatletów polskich okresu międzywojennego. Mężczyźni, wyd. Warszawa 2004.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
• Bogusław Szwedo: Na bieżni i w okopach. Sportowcy odznaczeni Orderem Wojennym Virtuti Militari 1914–1921 1939–1945. Rzeszów: IPN, 2011. ISBN 978-83-7629-274-8.