Czesław Rybiński

Czesław Rybiński

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	1 listopada 1872 Dobrzelin
Data i miejsce śmierci	1 października 1928 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1892–1925
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	Oficerski Trybunał Orzekający
Stanowiska	członek trybunału
Główne wojny i bitwy	bitwa pod Mikulińcami
Późniejsza praca	Ministerstwo Spraw Wojskowych
Odznaczenia

Czesław Ludwik Rybiński (ur. 1 listopada 1872 w Dobrzelinie, zm. 1 października 1928 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, inżynier.

Życiorys

Jego ojcem był powstaniec styczniowy. Po ukończeniu szkoły w Skopinie k. Riazania w 1892 wstąpił do armii carskiej. Był uczestnikiem ekspedycji wojskowej, którą Rosja wysłała w celu stłumienia powstania bokserów. Stopniowo awansował, w 1914 otrzymał stopień podpułkownika. Równolegle studiował na Mikołajewskiej Akademii Inżynieryjnej w Petersburgu, po jej ukończeniu został skierowany do Turkiestanu na Dalekim Wschodzie, w celu odbycia służby wojskowej. Brał tam czynny udział w życiu miejscowej Polonii.

Podczas I wojny światowej walczył na froncie kaukaskim, był dowódcą sekcji inżynieryjnej twierdzy Erzurum. W 1918 roku wyjechał do Odessy, gdzie został przywódcą Związku Wojskowych Polaków. Następnie w randze pułkownika dowodził oddziałem mikulinieckim (nazywanym oddziałem pułkownika Rybińskiego), który przedostał się do wschodniej Małopolski i kierował się do Lwowa. Po wyruszeniu 21 listopada 1918 z Jarmoliniec oddział stoczył pod Mikulińcami nierówny bój z Ukraińcami i został tam rozbity. Czesław Rybiński wraz z innymi dostał się do niewoli i był więziony do czerwca 1919, kiedy to więzienie zostało rozbite podczas walk w zachodniej Galicji.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości otrzymał stanowisko szefa Departamentu Wojsk Technicznych Ministerstwa Spraw Wojskowych. 8 sierpnia 1920 został szefem Inżynierii i Saperów przy Naczelnym Dowództwie Wojska Polskiego. Na tym stanowisku 30 lipca 1920 został mianowany z dniem 1 kwietnia 1920 generałem podporucznikiem, w korpusie inżynierii i saperów, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej^[1]. W sierpniu 1920, w czasie Bitwy Warszawskiej, kierował robotami fortyfikacyjnymi na przedpolach Warszawy. 22 września 1920 został mianowany pomocnikiem szefa Departamentu II Ministerstwa Spraw Wojskowych^[2]. 1 października 1924 został członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego.

Z dniem 30 kwietnia 1925 został przeniesiony w stan spoczynku. Mieszkał w Warszawie przy ulicy Pięknej 52 m. 4^[3].

Był jednym z organizatorów Komitetu Budowy Osiedla dla Wojska na warszawskich Bielanach, a następnie prezesem tego komitetu. Zmarł 1 października 1928 na nowotwór płuc w wieku 56 lat i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 265-I/8/9)^[4].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari^[5]
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)^[6]
• Krzyż Niepodległości – pośmiertnie 17 marca 1932^[7]
• Krzyż Walecznych dwukrotnie
• Krzyż Oficerski Legii Honorowej – 28 maja 1921^[8]
• Medal Zwycięstwa – 6 sierpnia 1928^[9]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
• Cmentarz Powązkowski w Warszawie, JerzyJ. Waldorff, Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1984, ISBN 83-03-00758-0, OCLC 830234313 .
• J. Rutkowska, Wspomnienia moich dni, rękopis w zbiorach BN akc. 9242/1, k. 79-84 (wspomina wymarsz z Odessy i bitwę pod Mikulińcami).

Linki zewnętrzne

• Grzegorz Łukomski, Inne polskie formacje zbrojne w Rosji 1918-1920. adiutor-mars.com.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-03)].
• Miejska i Powiatowa Biblioteka Publiczna im. St. Żeromskiego w Kutnie, Ludzie regionu
• Patroni żoliborskich ulic, Rybiński Czesław