Czesław Stanula
 | Ten artykuł od 2017-07 zawiera linki zewnętrzne, które wymagają weryfikacji. |
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 27 marca 1940 | |
| Data i miejsce śmierci | 14 maja 2020 | |
| Biskup Itabuna | ||
| Okres sprawowania | 1997-2017 | |
| Biskup Floresta | ||
| Okres sprawowania | 1989−1997 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Inkardynacja | ||
| Śluby zakonne | 15 sierpnia 1957 | |
| Prezbiterat | 19 lipca 1964 | |
| Nominacja biskupia | 17 czerwca 1989 | |
| Sakra biskupia | 5 listopada 1989 | |
| Odznaczenia | ||
  | ||
| Data konsekracji | 5 listopada 1989 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||
| Współkonsekratorzy | Tarcisio Ariovaldo Amaral | ||||||||
| |||||||||
| |||||||||
Czesław Stanisław Stanula C.SS.R. (ur. 27 marca 1940 w Szerzynach, zm. 14 maja 2020 w Salvadorze) − polski duchowny katolicki, misjonarz, redemptorysta, emerytowany biskup diecezji Itabuna.
Życiorys
Urodził się 27 marca 1940 w Szerzynach. Jego bratem był ks. prof. Emil Stanula, wieloletni dziekan Wydziału Kościelnych Nauk Historycznych i Społecznych Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, a jego kuzyn Gerard Stanula również został kapłanem (wyświęcony w 1968 w Przemyślu). W 1957 roku wstąpił do zakonu redemptorystów i 15 sierpnia złożył pierwsze śluby zakonne [1]. Święceń kapłańskich udzielił mu 19 lipca 1964 Jerzy Ablewicz, biskup diecezjalny tarnowski[1][2].
W latach 1964−1967 pracował w Gliwicach, po czym w 1967 wyjechał na misje do Ameryki Łacińskiej. Posługiwał najpierw w Argentynie, a w 1973 udał się do Brazylii, gdzie był m.in. rektorem sanktuarium maryjnego w Bahia i wikariuszem generalnym tamtejszej archidiecezji.
17 czerwca 1989 papież Jan Paweł II mianował go biskupem diecezjalnym diecezji Floresta. Święcenia biskupie otrzymał 5 listopada 1989. Głównym konsekratorem był kardynał Lucas Moreira Neves, arcybiskup metropolita São Salvador da Bahia, zaś współkonsekratorami Tarcisio Ariovaldo Amaral, biskup diecezjalny Campanii, i Thomas William Murphy, biskup pomocniczy São Salvador da Bahia[2].
27 sierpnia 1997 papież Jan Paweł II przeniósł go na urząd biskupa diecezjalnego diecezji Itabuny. 1 lutego 2017 papież Franciszek przyjął jego rezygnację z tego urzędu[3].
Dał się poznać jako człowiek pióra. Za swoją aktywność literacką 22 maja 2012 r. został przyjęty do Akademii Literatury (Agral) w Itabuna. W 2014 r. obchodził uroczyście złoty jubileusz kapłaństwa. Z tej okazji na Jego cześć siostra Miria Terezinha Kolling skomponowała na Jego cześć specjalny hymn „Bispo Ceslau em Jubileu”.
Zmarł 14 maja 2020 w szpitalu w Salvadorze, gdzie trafił kilka dni wcześniej z powodu wstrząsu septycznego, zapalenia płuc, Czikungunii oraz raka prostaty. Pochowany został następnego dnia w tym samym mieście, na cmentarzu w dzielnicy Brotas[4][5]
Odznaczenia
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski – nadanie 2017[6], wręczenie 2018[7]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski – 1996[8]
Wyróżnienia
- 21 sierpnia 2013 r. otrzymał tytuł obywatela honorowego stanu Bahia;
- W dniu 16 lipca 2017 r. na wniosek wójta Gminy Szerzyny otrzymał tytuł pierwszego Honorowego Obywatela Gminy Szerzyny. Honorowemu Obywatelowi dedykowany został koncert "Vox clamantis in deserto" w wykonaniu Polskiej Orkiestry Muzyki Filmowej z Bydgoszczy.
Przypisy
- ↑ a b Brazylia: pożegnanie odchodzącego na emeryturę bp. Czesława Stanuli CSsR. redemptor.pl. [dostęp 2020-02-26].
- ↑ a b Czeslaw Stanula, C.SS.R. (ang.). catholic-hierarchy.org. [dostęp 2020-02-26].
- ↑ Rinuncia del Vescovo di Itabuna (Brasile) e nomina del successore (wł.). catholic-hierarchy.org, 2017-02-01. [dostęp 2020-02-26].
- ↑ Nota de falecimento: Dom Czeslaw Stanula, bispo emérito de Itabuna (port.). diocesedeitabuna.com.br, 2020-05-14. [dostęp 2020-05-16].
- ↑ Brazylia: o. bp Czesław Stanula CSsR nie żyje. www.redemptor.pl. [dostęp 2020-05-15].
- ↑ M.P. z 2017 r. poz. 896 – pkt 1.
- ↑ Ksiądz Biskup Czesław Stanula z odznaczeniem państwowym. prezydent.pl, 2018-06-04. [dostęp 2018-06-06].
- ↑ M.P. z 1996 r. nr 25, poz. 260 – pkt 3.