Czesław Suszczyk
| Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wzrost | 169 cm | ||||||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||||||
| Kariera seniorska | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| Kariera reprezentacyjna | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Czesław (do 1949 Gerard) Suszczyk (ur. 4 stycznia 1922 w Chorzowie, zm. 1 kwietnia 1993 w Chorzowie) – polski piłkarz, grał najpierw na pozycji napastnika, później jako prawy pomocnik. Reprezentant Polski, olimpijczyk z Helsinek (1952).
Życiorys
Urodził się 4 stycznia 1922 roku w Chorzowie. Po ukończeniu szkoły powszechnej podjął naukę w szkole zawodowej, po jej ukończeniu podjął pracę jako ślusarz.
Karierę piłkarską rozpoczął jako czternastolatek, w 1936 roku, jako bramkarz w Klubie Sportowym Państwowych Zakładów Azotowych w Chorzowie. Wkrótce zagrał jako napastnik w turnieju juniorów, zorganizowanym w tym samym roku na boisku KS "Ruch" Wielkie Hajduki. Był skutecznym napastnikiem, w 1937 roku w rozgrywkach juniorów strzelił 123 bramki.
W 1941 roku, jako dziewiętnastolatek, wcielony do służby w niemieckiej marynarce wojennej - Kriegsmarine. Służbę odbywał na niemieckim kontrtorpedowcu, działającym na Morzu Śródziemnym. Pod koniec wojny stacjonował w greckim porcie Pireus. W 1944 roku, po zajęciu portu przez wojska brytyjskie, przeniesiony do Świnoujścia, a następnie na wyspę Wolin. Trafił do polskiej niewoli, do 1946 roku osadzony w polskim obozie jenieckim w Bydgoszczy.
Po wojnie, w 1946 roku powrócił do Chorzowa. Początkowo grał jako lewy łącznik w górniczym Klubie Sportowym „Kopalnia Prezydent” w Chorzowie. Tego samego roku przeniósł się do Ruchu Chorzów, w którym pozostał do końca kariery. Zadebiutował w tym klubie, jako prawy pomocnik, w meczu o wejście do I ligi z Robotniczym Klubem Sportowym "Widzew" Łódź.
W pierwszej lidze bronił barw „Niebieskich” przez 12 sezonów (1948-1959), a w 233 meczach zdobył 17 goli. Z Ruchem świętował 3-krotnie zdobycie Mistrzostwa Polski: 1951 (dzięki zdobyciu Pucharu Polski w tym samym roku), 1952, 1953 i jednego Pucharu Polski.
W 1949 roku władze zmusiły go do zmiany imienia Gerard na bardziej polsko brzmiące "Czesław". Po zmianie imienia powołany do reprezentacji, debiutując w meczu z Rumunią. We wrześniu 1949 reprezentacja narodowa z jego udziałem wygrała z Bułgarią. W 1952 roku uczestnik Igrzysk Olimpijskich w Helsinkach, grał w zwycięskim meczu z Francją.
W 1957 zakończył karierę zawodnika, objął posadę trenerską w drużynie "Niebieskich", więc przez dwa lata był także grającym trenerem, a także był ciągle powoływany do kadry narodowej (ostatnie spotkanie z jego udziałem miał miejsce w 1958 w meczu z Irlandią). Ogółem wystąpił 26 razy jako reprezentant Polski, trzykrotnie w II reprezentacji kraju.
Karierę w Ruchu Chorzów skończył wraz z Gerardem Cieślikiem w 1959. Później prowadził drużynę juniorów Ruchu Chorzów, którą poprowadził do zdobycia Mistrzostwa Polski Juniorów w 1965. Następnie został trenerem KS „Dąb” Katowice, potem ROW Rybnik, który wprowadził do I ligi w 1968. Trenował także piłkarzy FKS „Stal” Mielec. W drugiej połowie lat 70. był trenerem Warty Zawiercie[1].
Odznaczenia
Nagrodzony tytułem Zasłużonego Mistrza Sportu w 1960, a w 1970 odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.
Przypisy
- ↑ Dobromir Kotnis, Warta Zawiercie: Historia w statystyce, KP Warta Zawiercie [dostęp 2021-03-14].
Bibliografia
- Poczet Chorzowian - Czesław Gerard Suszczyk
- Antoni Steuer, biogram w: Chorzowski Słownik Biograficzny t.3, wyd. Muzeum w Chorzowie, Chorzów 2011 (s.226-227)
Linki zewnętrzne
- Czesław Suszczyk
- Sports-reference - Czesław Suszczyk. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-17)].
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Football. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).