Czesław Zawistowski

Czesław Zawistowski

major saperów
Data urodzenia	20 lutego 1891
Data i miejsce śmierci	17 maja 1935 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1911–1927
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	Związek Strzelecki I Korpus Polski Polska Organizacja Wojskowa 1 pułk saperów VIII Batalion Saperów XIV Batalion Saperów 7 Pułk Saperów Wielkopolskich
Stanowiska	dowódca batalionu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka
Późniejsza praca	Urząd Wojewódzki w Białymstoku i Poznaniu wiceprezydent Warszawy
Odznaczenia

Grób Czesława Zawistowskiego na cmentarzu Powązkowskim

Czesław Zawistowski (ur. 20 lutego 1891, zm. 17 maja 1935 w Warszawie) – major saperów inżynier Wojska Polskiego.

Życiorys

Czesław Zawistowski w 1910 ukończył oficerską szkołę inżynierii w Petersburgu, jako podporucznik wojsk technicznych Armii Rosyjskiej. W 1911 został członkiem Związku Strzeleckiego, a od 1917 w czasie wojny organizuje między innymi w Mińsku oddziały partyzanckie do walki z bolszewikami. Następnie wstępuje do I Korpusu Polskiego, gdzie bierze czynny udział w szkoleniu i wysyłaniu oficerów i żołnierzy tego Korpusu na front. Następnie wstąpił w szeregi Polskiej Organizacji Wojskowej. Do Wojska Polskiego zostaje przyjęty z dniem 2 grudnia 1918^[1], uczestniczy w wojnie z Rosją. W 1921 służy w 1 pułku saperów jako dowódca grupy inżynieryjnej nr 2^[2]. W 1923 dowodzi czasowo VIII batalionem saperów w 1 pułku saperów^[3]. Od 1924 pełni obowiązki dowódcy XIV batalionu saperów w 7 pułku saperów^[4].

W 1927 zostaje przeniesiony do dyspozycji Ministra Spraw Wewnętrznych^[5] i rozpoczyna pracę w charakterze naczelnika wydziału w Urzędzie Wojewódzkim w Białymstoku, a następnie w Poznaniu. W 1930 ponownie w Białegostoku gdzie pełni obowiązki wicewojewody. W 1932 obejmuje obowiązki dyrektora Polskiego Radia, z przydziałem do dyspozycji Ministerstwa Poczt i Telegrafów. Od 15 czerwca 1934, obejmuje obowiązki dyrektora Miejskiej Inspekcji Handlowej. 19 grudnia 1934 Minister Spraw Wewnętrznych powołał go na stanowisko wiceprezydenta miasta stołecznego Warszawy.

Zmarł nagle w 1935 bezpośrednio po powrocie z uroczystości pogrzebowych Pierwszego Marszałka Polski. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera pod murem V, rząd 1, miejsce 63)^[6].

Awanse

• podporucznik
• porucznik – 2 grudnia 1918^[1]
• kapitan – ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[3]
• major – ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923^[4]

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
• Krzyż Niepodległości z Mieczami – 12 marca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[7]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie
• Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”
• Order Korony Rumunii^[8]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.