Czujka (wojsko)

Powstańcza czujka z batalionu „Pięść” na dachu domu grabarza przy cmentarzu ewangelickim 2 sierpnia 1944 podczas obrony cmentarzy na Woli

Czujka – element ubezpieczenia bezpośredniego wysyłany ze składu placówki, czaty bądź sił głównych pododdziału^[1].

Zadaniem czujki jest obserwowanie podejść prowadzących do rejonu postoju ubezpieczanych wojsk i uprzedzanie ich o przeciwniku^[2].

W zależności od sytuacji, charakteru terenu i warunków widoczności, czujkę (w nocy podsłuch) wystawia się przed pododdziałem lub na jego skrzydle w odległości do 400 metrów. Może też działać w lukach między sąsiednimi czatami i placówkami. Zmianę czujki (podsłuchu) przeprowadza się co 2–4 godziny. Czujka pełni służbę skrycie, nikogo nie zatrzymując. O pojawieniu się działających pojedynczo żołnierzy oraz niewielkich grup przeciwnika melduje przełożonemu. W przypadku zaatakowania stanowiska, czujka otwiera ogień i pod osłoną ognia sił ubezpieczanych i dymów wycofuje się do macierzystego pododdziału^[3].

Przypisy

Bibliografia

• Tadeusz Dakudowicz (przew.): Podręcznik walki pododdziałów wojsk zmechanizowanych. Warszawa: Dowództwo Wojsk Lądowych. Wyższa Szkoła Oficerska im. Tadeusza Kościuszki, 2000.
• Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06229-3.
• Jerzy Bordziłowski [red.]: Mała encyklopedia wojskowa. Tom 1. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967, s. 286.
• PWN Leksykon: Wojsko, wojna, broń. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2001, ISBN 83-01-13506-9.
• Leszek Elak: Podstawy działań taktycznych. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2014. ISBN 978-83-7523-316-2.