Czuwacz słowacki
 Slovenský čuvač | |
| Inne nazwy | Czuwacz[1], slovak cuvac, slovakian chuvach, owczarek słowacki pies pasterski słowacki[1] |
|---|---|
| Kraj patronacki | Słowacja |
| Kraj pochodzenia | Słowacja[2] |
| Wymiary | |
| Wysokość | 59–65 cm (suki), 62–70 cm (pies)[2] |
| Masa | 31–37 kg (suki), 36–44 kg (pies) |
| Klasyfikacja | |
| FCI | Grupa I, Sekcja 1, nr wzorca 142 |
| UKC | Grupa 2 – Guardian Dog (wzorzec według FCI) |
| Wzorce rasy | |
Czuwacz słowacki (słow. slovenský čuvač) – rasa psa pochodząca ze Słowacji, zaliczana do psów pasterskich. Podlega próbom pracy[2].
Rys historyczny
Pochodzi z gór Słowacji, gdzie był hodowany od stuleci. Po pierwszej wojnie światowej podjęta została hodowla w czystości rasy[1]. Czuwacz słowacki jest blisko spokrewniony z węgierskim kuvaszem i z owczarkiem podhalańskim, do tego stopnia, że nawet wytrawni i doświadczeni sędziowie mają problemy z rozróżnieniem owczarka i czuwacza. Wzorzec do rejestracji zgłoszony został w 1964 roku[3]. W stosunku do owczarka podhalańskiego na ogół posiada nieco delikatniejszą, bardziej puszystą sierść, z mniejszą ilością beżowych lub kremowych przebarwień, nie jest to jednak ścisła reguła. Pierwotnie na Słowacji psy tej rasy nazywano tatrzańskim czuwaczem jednak, aby nie mylono jej z tatrzańskim owczarkiem podhalańskim, na zebraniu delegatów w Pradze FCI przyjęła w 1965[1] r. nazwę Slovenský Čuvač pol. czuwacz słowacki. Rasa została zaliczona do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich).
Wygląd
Umaszczenie białe i biało kremowe, włos średnio długi, lekko falujący. Ulega bardzo łatwemu oczyszczeniu z zabrudzenia.
Zachowanie i charakter
Pies wymaga konsekwentnego i doświadczonego podejścia. Ma silny instynkt przywódczy.
Użytkowość
Pies stróżujący i pasterski.
Zdrowie i pielęgnacja
Źle znosi upały, jest lepiej przystosowany do surowszych i zimniejszych warunków pogodowych. Trzymany na terenach nizinnych często choruje na zwyrodnienie stawów (zwłaszcza dysplazja stawu biodrowego).
Przypisy
Bibliografia
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
- J. Novotny J. Najman: Psy rasowe. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1976.
- Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 270. ISBN 83-7073-122-8.
Media użyte na tej stronie