Dąbrowica (powiat biłgorajski)

Dąbrowica

wieś
Państwo	Polska
Województwo	lubelskie
Powiat	biłgorajski
Gmina	Biłgoraj
Liczba ludności (2011)	988[1]
Strefa numeracyjna	84
Kod pocztowy	23-400[2]
Tablice rejestracyjne	LBL
SIMC	0885843
Położenie na mapie gminy wiejskiej Biłgoraj Dąbrowica
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Dąbrowica
Położenie na mapie województwa lubelskiego Dąbrowica
Położenie na mapie powiatu biłgorajskiego Dąbrowica
50°32′33″N 22°39′30″E/50,542500 22,658333

Dąbrowica – wieś w Polsce na Równinie Biłgorajskiej, położona w województwie lubelskim, w powiecie biłgorajskim, w gminie Biłgoraj^[3]. Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) liczyła 988 mieszkańców^[1] i była drugą co do wielkości miejscowością gminy Biłgoraj.

Położenie

Dąbrowica jest wioską położoną na północny zachód w odległości 4,5 km od Biłgoraja przy drodze Biłgoraj-Ciosmy. Do roku 1975 (do czasu zlikwidowania powiatów) należała do powiatu biłgorajskiego, województwa lubelskiego. W latach 1975–1998 wchodziła w skład województwa zamojskiego, a od 1999 r. znowu należy do woj. lubelskiego. Jest to wieś położona malowniczo w dorzeczu Tanwi, po jej prawej stronie pomiędzy kompleksem leśnym Puszczy Solskiej a Lasów Janowskich.

W miejscowości znajduje się kościół, który jest siedzibą parafii pw. św. Maksymiliana Kolbe. W strukturze kościoła rzymskokatolickiego parafia należy do metropolii przemyskiej, diecezji zamojsko-lubaczowskiej, dekanatu Biłgoraj – Północ.

Części wsi

Historia

Wieś została założona w XVI wieku przez Gorajskich, a w 1599 roku na mocy wyroku sądu trybunalskiego weszła w skład Ordynacji Zamojskiej. W 1626 roku istniało tu 40 zagród z rolami, a kilka lat później notowano tutaj stawek na bagnach z młynem oraz dwie karczmy. Pod koniec XVII wieku pod lasem za starą Rudą zbudowano nowy młyn, który jednak szybko opustoszał i został zlikwidowany. Źródła z początku XIX wieku notują starą karczmę na końcu wsi, a także nowo-wybudowaną karczmę za wsią w Górce. Dąbrowica znana była z rzemiosła drewnianego. Wytwarzano tutaj m.in. gonty, koszyki, łubianki, rzeszota itd, a także łuby, włosiankę i sita. W 1847 roku mieszkańcy wsi zostali zdziesiątkowani przez epidemię cholery.

We wrześniu 1939 roku stacjonował tutaj sztab Armii Kraków, a pod wsią doszło do potyczki z wojskiem niemieckim. W lipcu 1943 roku wieś została wysiedlona, co upamiętnia krzyż i kamień postawione na miejscu zbiórki wypędzonych mieszkańców^[6].

Przypisy