Dźwięcznik

malowany dźwięcznik suzafonu (zespołu Virginia Pep Band)

Dźwięcznik, czara głosowa – wylot (zakończenie) instrumentu dętego, które nadaje dźwiękom wydawanym przez poszczególne instrumenty dęte specyficzną barwę, w zależności od kształtu i materiału, z którego został wykonany[1].

odkręcana czara głosowa klarnetu
gruszkowaty dźwięcznik oboju miłosnego

Dźwięcznik może mieć różny kształt:

W instrumentach dętych blaszanych zwykle występuje dźwięcznik o kształcie kielichowatym, natomiast w instrumentach drewnianych przeważają dźwięczniki o kształcie stożkowym lub gruszkowatym.

Różne kształty dźwięcznika wykształciły się około XVI–XVIII wieku. Wcześniej w instrumentach dętych występowały jedynie dźwięczniki stożkowate.

Pierwowzorem dźwięcznika były rogi- instrumenty silnie związane z dawną kulturą pasterską oraz myśliwską i wykonywane pierwotnie z rogów zwierzęcych. Później zaczęto wykonywać także rogi z drewna (różniące się nazwą i szczegółami budowy w zależności od regionu pochodzenia), a technikę ich wyrobu wykorzystano m.in. do budowania dźwięczników w trombitach.

Zobacz też

Przypisy

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Liebesfuss.jpg
Pear-shaped bell of the Oboe d'amore (left) and the Cor anglais (right)
ClarinetBell.JPG
ClarinetBell