DWM TED 52/BED 52

TED 52
Ilustracja
TED 52 przed zajezdnią Nordend
Dane ogólne
Kraj produkcji

 Niemcy

Producent

DWM, Siemens-Schuckertwerke

Miejsce produkcji

Berlin
Erlangen

Lata produkcji

1952

Dane techniczne
Liczba członów

1

Długość

14 100 mm

Szerokość

2200 mm

Wysokość

3870 mm
doczepy: 3162 mm

Rozstaw wózków

1435 mm

Rozstaw osi w wózkach

1800 mm

Układ osi

B’B’ (nr 7000)
Bo’Bo’ (nr 7001)
2'2' (doczepy)

Napięcie zasilania

600 V

Prędkość maksymalna

60–65 km/h

Wnętrze
Liczba miejsc siedzących

26
doczepy: 29

Liczba miejsc ogółem

95
doczepy: 100

Portal Transport szynowy
(c) Willy Pragher, CC BY 3.0
Skład TED 52+BED 52 na Hardenbergstraße w lipcu 1957 r.

TED 52/BED 52 – seria jednokierunkowych wagonów tramwajowych. Mimo że wyprodukowano jedynie dwa składy, każdy złożony z jednego wagonu silnikowego i jednego doczepnego, trudności występujące w czasie jazd próbnych potraktowano jako pretekst do likwidacji całego systemu tramwajowego w Berlinie Zachodnim[1].

Historia

W 1952 r. przewoźnik BVG postanowił zamówić na próbę dwa składy nowoczesnych wagonów tramwajowych. Ich produkcję powierzono zakładom DWM z Berlina. Wyposażenie elektryczne wyprodukowały firmy AEG i SSW, przy czym każda z nich wyposażyła w aparaturę jeden skład dwuwagonowy. Wagonom silnikowym nadano numery taborowe 7000 i 7001, doczepom natomiast 2000II i 2001II. Tramwaje przydzielono do zajezdni Charlottenburg[2].

11 lutego 1953 r. dyrekcja firmy Berliner Verkehrsbetriebe wzięła kredyt w wysokości 12 milinów marek niemieckich na zakup 40 składów tramwajowych i 20 autobusów piętrowych typu D2U[3]. Problemy pojawiające się w czasie jazd próbnych nowych tramwajów, ich niewielka pojemność oraz jednokierunkowość doprowadziły jednak do ponownego zwołania posiedzenia rady nadzorczej BVG dnia 28 sierpnia 1953 r.[3] W czasie zebrania postanowiono o wykorzystaniu środków z kredytu wyłącznie na zakup 140 autobusów, a także o likwidacji linii tramwajowych w Berlinie Zachodnim i stopniowemu zastępowaniu ich liniami autobusowymi do 1967 r.[3]

Z powodu jednokierunkowości kursowanie tramwajów było ograniczone jedynie do linii zakończonych pętlami. Początkowo tramwaje obsługiwały linię nr 75 z Breitscheidplatzu do Hakenfelde[2]. Wraz z przebudową Breitscheidplatzu zlikwidowano pętlę tramwajową wokół Kościoła Pamięci, dlatego też 1 kwietnia 1959 r. tramwaje przydzielono do linii nr 75E. Po zamknięciu linii nr 75 i 76 24 stycznia 1966 r., tramwaje obsługiwały linie nr 53 i 54[2]. 2 maja 1967 r. wyżej wymienione linie zlikwidowano, a wagony odstawiono w macierzystej zajezdni Charlottenburg.

Po wycofaniu wagonów TDE 52 i BDE 52 planowano ich sprzedaż miastu Kassel, jednak tego zamierzenia nie udało się ostatecznie zrealizować. Zamiast tego wagony stały się częścią zbioru pojazdów zabytkowych stacjonujących w zajezdni Britz[4]. Po rezygnacji z dalszego utrzymywania kolekcji, w 1993 r. skład 7000+2000II otrzymało stowarzyszenie DVN Berlin, które umieściło tramwaje w zajezdni Niederschönhausen i udostępniło je odwiedzającym[1]. Doczepę nr 2001II sprzedano w 2001 r. osobie prywatnej z gminy Schmilau[5]. Wagon silnikowy nr 7001 zezłomowano w 1996 r.[5]

Konstrukcja

Wagony miały zwiększoną o 25-30 liczbę miejsc dla pasażerów w porównaniu z eksploatowanymi wówczas tramwajami dwuosiowymi[6]. Wagony silnikowe TDE 52 i doczepne BDE 52 skonstruowano jako jednokierunkowe z ustalonym porządkiem wymiany pasażerów. Trójskrzydłowe drzwi dla wsiadających umieszczono na końcu, dwuskrzydłowe drzwi dla wysiadających zlokalizowano natomiast w części środkowej i przedniej wagonu.

Pod względem konstrukcyjnym tramwaje silnikowe i doczepne były w dużej mierze zbliżone do siebie. Z powodu chęci przetestowania rozwiązań konstrukcyjnych przed rozpoczęciem produkcji seryjnej tramwajów, dwa prototypowe składy otrzymały różne typy wyposażenia elektrycznego. Skład 7000+2000II wyposażyło AEG, skład 7001+2001II natomiast SSW, dlatego też nie było możliwości połączenia wagonu z jednej pary z wagonem z drugiej pary[7]. Skład skompletowany przez AEG wyposażono w napęd elektryczny produkcji Düwag, w którym wzdłużnie zainstalowany silnik napędza obie osie wózka za pomocą przekładni zębatej stożkowej. Skład wykończony przez SSW posiadał po jednym silniku na każdą , której koła napędzane były przegubami Cardana[7].

Stanowisko motorniczego oddzielono od przedziału pasażerskiego kabiną. Zamiast klasycznej korby rozruch i hamowanie odbywały się za pomocą dźwigniowego nastawnika jazdy. Na końcu wagonu umieszczono dodatkowy pulpit manewrowy z nastawnikiem i hamulcem. Przy stanowisku konduktora zainstalowano wyłącznik awaryjny umożliwiający przerwanie zasilania wagonu.

Przedział pasażerski wykończono drewnem, a sufit pomalowano na kolor biały. Tapicerowane siedzenia w kolorze czerwonym zamontowano przodem do kierunku jazdy, a w doczepach w miejscu kabiny motorniczego zainstalowano dodatkowo trzyosobową ławkę. W przedniej części wagonów siedzenia umieszczono w układzie 2+1, w tylnej w układzie 1+1.

W składzie AEG oświetlenie stanowią lampy fluorescencyjne, a w składzie SSW lampy żarowe. Wagon nr 7000 ogrzewany był ciepłym powietrzem z silników, wagon nr 7001 natomiast grzejnikiem akumulacyjnym. Doczepy ogrzewano grzejnikami elektrycznymi.

Stanowisko konduktora wyposażono w mikrofon i system nagłośnieniowy umożliwiający zapowiadanie przystanków. Sygnały do odjazdu mogły być uruchamianie niezależnie przez konduktora i motorniczego, przy czym skład AEG miał akustyczny system sygnalizacji, a skład SSW wizualno-akustyczny.

Przypisy

  1. a b Denkmalpflege-Verein Nahverkehr Berlin: Historische Nahverkehrsfahrzeuge. Berlin und Brandenburg. Berlin: Verlag GVE, 2001, s. 46. ISBN 3-89218-027-X.
  2. a b c Schmiedecke, s. 18.
  3. a b c Holger Orb, Tilo Schütz: Straßenbahn für ganz Berlin. Geschichte. Konzeption. Städtebau. Berlin: Jaron Verlag, 2000, s. 29. ISBN 3-89773-024-3.
  4. Kramer: Straßenbahn-Steckbrief. Folge 13. 1976, s. 48.Sprawdź autora:1.
  5. a b Die museale Fahrzeugsammlung der BVG. Berliner Verkehrsseiten. [dostęp 2011-09-26].
  6. Schmiedecke, s. 16.
  7. a b Schmiedecke: Die Großraum-Straßenbahnzüge der BVG-West. 1966, s. 17.Sprawdź autora:1.

Bibliografia

  • Carl-Wilhelm Schmiedeke: Die Großraum-Straßenbahnzüge der BVG-West. T. Heft 2. Berliner Verkehrsblätter, 1966.
  • Wolfgang Kramer: Straßenbahn-Steckbrief. Folge 13. T. 3. Berliner Verkehrsblätter, 1976.
  • Wolfgang Kramer: Straßenbahn-Steckbrief. Folge 14. T. 4. Berliner Verkehrsblätter, 1976.

Media użyte na tej stronie