Dachówka rzymska

Dachówka rzymska

Dachówka rzymska (antyczna) – ceramiczna dachówka tłoczona stosowana w starożytności, głównie w Grecji.

Występowały dwa rodzaje takich płytek:

  • wklęsłe (imbrices) z wygiętymi do góry brzegami
  • wypukłe (kalipteres) o łamanym lub półokrągłym przekroju, służące do zakrywania styków[1].

Dachówka taka układana była na deskowaniu zasłanym paprocią, plewami i pokrywana warstwą gliny[2]. W Atenach znaleziono dachówki na których widnieje odciśnięty stempel Sokles architekton[2]. Niektóre dachówki były ozdobnie kształtowane i umieszczane na bocznej krawędzi dachu (tzw. antefiksy)[3].

Podobne dachówki stosowano także w Chinach i Japonii. Układane były na zaprawie, z której na stykach formowano małe wałki[2].

Płytki te często mylone są z dachówką gąsiorkową, korytkową (klasztorną) i tatarską[1][4].

Zobacz też

  • podstawowe materiały budowlane

Przypisy

  1. a b Sztuka świata. T. 17. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 2013, ​ISBN 978-83-213-4726-4​.
  2. a b c Zdzisław Mączeński: Elementy i detale architektoniczne w rozwoju historycznym. Warszawa: Budownictwo i Architektura, 1956
  3. Krystyna Zwolińska, Zasław Malicki: Mały słownik terminów plastycznych. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1974.
  4. Krystyna Kubalska-Sulkiewicz, Monika Bielska-Łach, Anna Manteuffel-Szarota: Słownik terminologiczny sztuk pięknych. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007.

Media użyte na tej stronie