Dafne (mitologia)

Dafne
Δάφνη
—nimfa—
Ilustracja
Giovanni Battista Tiepolo: Apollo i Dafne
Występowanie

mitologia grecka

Rodzina
Ojciec

Penejos lub Ladon

Matka

Gaja

Dafne (gr. Δάφνη Dáphnē, łac. Daphne "laur", "wawrzyn") – w mitologii greckiej jedna z nimf; ulubienica Artemidy; ukochana Apollina.

Uchodziła za córkę boga Penejosa lub boga Ladona i Gai. Daremnie próbując uciec od zakochanego w niej Apollina, Dafne wyprosiła u ojca, aby zmienił ją w drzewo wawrzynu. Symbol miłości niedostępnej i dziewictwa.

Apollo i Dafne

Dafne w kulturze

Temat Dafne interesował twórców kultury od antyku, po czasy współczesne. To właśnie imię tej nimfy stanowi tytuł pierwszej opery w historii (Jacopo Peri, Dafne). W XX wieku podjął go w operze na nowo Richard Strauss (Dafne). Gian Lorenzo Bernini wyrzeźbił w kamieniu scenę przemiany dziewczyny ("Apollo i Dafne" 1622 – 1625 r.). Nicolas Poussin uwiecznił metamorfozę Dafne na obrazie "Apollo i Dafne" (1625 r.). Słynny opis metamorfozy Dafne podał rzymski poeta Owidiusz:

Ledwie skończonej prośby wysłuchała rzeka,
Miękka kora pieszczoną pierś Dafne powleka.
Widać włos w liściach, rękę niknącą w gałęzi,
Nogę, dawniej tak lekką, ziemia w sobie więzi,
Wierzch pokrywa jej czoło; i w drzewa postaci
Jeszcze nadobna Dafne piękności nie traci.
Jeszcze do niej Apollo silnym ogniem płonie,
Czuje bicie serca w zdrewniałym już łonie;
Przyciska lube drzewo dla pocałowania,
Ale i drzewo jeszcze uścisków zabrania.

Owidiusz, Metamorfozy, księga I, wersy 557-566 przeł. Bruno Kiciński[1]
Ucieczka Dafne

Zobacz też

  • kompleks Dafne

Przypisy

  1. ↑ Źródło cytatu: Mitologia grecka i rzymska Katarzyna Marciniak

Bibliografia

  • Marian B Michalik, Jolanta M Michasiewicz, Kronika Opery, Warszawa: Wydawnictwo KRONIKA, 1993, ISBN 83-900331-7-8, OCLC 69311058.

Media użyte na tej stronie