Dafnis

Pan uczący młodego Dafnisa gry na syrindze, rzeźba starożytna

Dafnis (gr. δάφνη) – w mitologii greckiej bożek pasterski pochodzenia sycylijskiego.

Historia

Był synem boga Hermesa i jednej z nimf. Porzucony przez matkę po urodzeniu w gaju wawrzynowym, został przygarnięty i wychowany przez nimfy i bóstwa polne^[1][2]. Dafnis wyrósł na pięknego młodzieńca, pasł kozy i śpiewał pieśni; uważano go za twórcę poezji bukolicznej^[1]. Zakochany w nim Apollo nauczył go gry na syrindze, Artemida zaś przekazała mu umiejętności myśliwskie^[2].

Dafnis zmarł młodo za przyczyną uczucia, jakim zapałała do niego nimfa Nomia. Rywalka Nomii, córka króla Sycylii Chimajria, upiła i uwiodła pięknego pasterza. Rozgniewana zdradą nimfa pozbawiła Dafnisa wzroku i odtąd błąkał się on po świecie wygrywając smutne melodie, aż w końcu spadł lub rzucił się ze skały^[1][2]. Wierzono, że jego ojciec Hermes zamienił go po śmierci w skałę lub uniósł do nieba^[2].

Istniała też wersja mitu, w której Dafnis tułał się po świecie w poszukiwaniu swojej ukochanej Pimplei lub Talii, porwanej przez piratów. Odnalazł ją we Frygii w niewoli u króla Lityersesa, który zwykł mordować przybyszów. Kochanków ocalił z opresji Herakles, zabijając Lityersesa i oddając im tron królestwa. Historię tę wykorzystał w swoim dramacie satyrowym aleksandryjski poeta Sositeos^[1].

Dafnis w kulturze

Dafnis pojawia się także w utworze Dafnis i Chloe Longosa oraz balecie M. Ravela pod tym samym tytułem.

Przypisy