Daimbert z Pizy
| Arcybiskup | |
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | 1105 |
| Biskup Pizy | |
| Okres sprawowania | 1088-1092 |
| Arcybiskup Pizy | |
| Okres sprawowania | 1092-1107 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Sakra biskupia | |
Daimbert z Pizy, zwany też Dagobertem[1] (wł. Daibert) (zm. 14 czerwca 1107[1] w Messynie[1]) – pierwszy arcybiskup Pizy i jako łaciński patriarcha Jerozolimy znacząca postać pierwszej wyprawy krzyżowej.
Wczesne życie
Prawdopodobnie został wyświęcony przez Wezilona, arcybiskupa Moguncji, czołowego zwolennika cesarza w sporze o inwestyturę. Imię Daimbert pochodzi z Lombardii / Emilii-Romanii.
(Arcy)Biskup Pizy
Pod koniec lat 80. XI wieku Dagobert zmienił strony w sporze o inwestyturę, popierając hrabinę Matyldę z Canossy, jedną z najbardziej zagorzałych zwolenniczek papiestwa. Papież Urban II w 1088 uczynił Daimberta biskupem w Pizie. W 1092[1] diecezja Pizy została podniesiona do rangi archidiecezji.
Daimbert towarzyszył papieżowi Urbanowi w jego podróży duszpasterskiej do Włoch i Francji, w tym na synod w Piacenzie i synod w Clermont, gdzie papież wezwał do wyruszenia na krucjatę do Ziemi Świętej. Daimbert następnie wrócił do Pizy, aby nawoływać do krucjaty i otrzymał entuzjastyczne wsparcie lokalnej społeczności, która dała Daimbertowi dowództwo nad flotą 120[2] okrętów.
Krucjata
Przed końcem 1098 roku Daimbert wyruszył w kierunku Ziemi Świętej, dowodząc flotą pizańską. Podczas podróży flota dokonała skutecznych rajdów[3] na bizantyńskie wyspy, docierając do wybrzeży Syrii w pobliżu portu w Latakii. W tym czasie, jeden z przywódców krucjaty, Boemund I oblegał Antiochię. Przybycie floty dla Boemunda było zrządzeniem losu, bo umożliwiało zablokowanie dostaw do Antiochii od strony morza – Daimbert zgodził się, usprawiedliwiając wystąpienie przeciwko chrześcijanom (Latakia była miastem bizantyńskim), faktem, że nie uznawali oni władzy papieża. Jednak inni przywódcy wyprawy krzyżowej – Robert II Krótkoudy, książę Normandii, Rajmund IV, hrabia Tuluzy i Robert II, hrabia Flandrii – którzy widzieli konieczność współpracy z cesarzem bizantyńskim Aleksym I, byli wściekli[3] i swoimi wpływami przekonali Daimberta do odstąpienia od blokady. Boemund został zmuszony do porzucenia oblężenia i wyruszył razem z Daimbertem do Jerozolimy, przybywając tam 21 grudnia 1099 roku[2].
Oficjalny status Daimberta, w momencie gdy wyruszył na wschód, jest niejasny[3]. Wielu historyków uważa, że Urban mianował go legatem apostolskim po śmierci Ademara, biskupa Le Puy, ale brakuje na to jednoznacznych dowodów.
Patriarcha Jerozolimy
Flota pizańska była pożądanym wzmocnieniem[2] bezpieczeństwa dla Gotfryda z Bouillon, władcy Jerozolimy. Mając poparcie Gotfryda i Boemunda Daimbert przejął godność patriarchy Jerozolimy od Arnulfa z Chocques. Po śmierci Gotfryda w lipcu 1100 roku Daimbert przejął na krótko pełnię władzy w Jerozolimie. Już 9 listopada 1100 roku został zmuszony do koronacji na króla Jerozolimy młodszego brata Gotfryda Baldwina i następnie stopniowo tracił wpływy.
Powrót do Włoch i śmierć
W 1102[1] został zmuszony do opuszczenia Jerozolimy i powrotu do Włoch. Tam uzyskał poparcie papieża Paschalisa II w dążeniu do odzyskania pozycji łacińskiego patriarchy Jerozolimy i popłynął ponownie do Ziemi Świętej. Zmarł w czasie podróży w Mesynie na Sycylii.
Przypisy
- ↑ a b c d e Daimbert, [w:] Encyclopædia Britannica [online] [dostęp 2018-01-11] (ang.).
- ↑ a b c John Asbridge: The Crusades: The Authoritative History of the War of the Holy Land. HarperCollins e-books, 2010. ISBN 978-0060787295.
- ↑ a b c John Robinson: Dungeon, Fire and Sword: The Knights Templar in the Crusades. M. Evans & Company, 2009. ISBN 978-1590771426.
Media użyte na tej stronie
Bohemund and Daimbert, Patriarch of Jerusalem, sailing for Apulia, in a ship flying the cross of St George.