Dale Coyne Racing

Logo zespołu

Mario Moraes w 2008 roku

Dale Coyne Racing – zespół wyścigowy, uczestniczący w serii IRL IndyCar Series.

CART/Champ Car

Zespół założył kierowca wyścigowy Dale Coyne w 1986 roku (chociaż pierwsze pojedyncze starty pod banerem Dale Coyne Racing zaliczył w 1984 i 1985 roku). Początkowo zespół budował swoje własne nadwozie, oznaczone jako DC-1, jednak słabe osiągi i spora awaryjność sprawiły że po sezonie 1986 zrezygnowano z niego.

Po sezonie 1988 Dale Coyne zrezygnował z regularnych startów i skupił się na zarządzaniu zespołem. Coyne znany jest z dawania możliwości startu młodym, zdolnym zawodnikom. Jednym z takich debiutantów był Paul Tracy, który w 2003 roku zdobył tytuł mistrzowski (startując w zespole Forsythe Racing).

W 1995 roku współwłaścicielem zespołu został Walter Payton, była gwiazda futbolu amerykańskiego, od tego momentu zespół nosił nazwę Payton/Coyne Racing. Po śmierci Paytona, od sezonu 2000, zespół powrócił do nazwy Dale Coyne Racing.

Zespół należał zawsze do najskromniejszych budżetowo w stawce, dlatego bardzo często kierowcami zostawali zawodnicy płacący za starty lub przyprowadzający własnych sponsorów. Taka sytuacja sprawiła, że w 2001 roku nie kompletując odpowiedniego budżetu zespół zawiesił starty po 2 wyścigach. Do końca 2002 roku wystartował w tylko w kilku wyścigach, ale od sezonu 2003 powrócił do regularnych występów.

W 2004 roku kierowcą ekipy został Oriol Servià, który zdobył kilka wysokich miejsc (m.in. trzecie miejsce w Laguna Seca – pierwsze podium w historii zespołu). W 2007 roku natomiast kierowcą został Bruno Junqueira, który zajmował regularnie wysokie miejsca (11 razy w pierwszej dziesiątce, 3 razy na podium) i ostatecznie zajął siódme miejsce w klasyfikacji sezonu.

Kierowcy

Dale Coyne (1984-1989, 1991)
Dominic Dobson (1988)
Tony Bettenhausen Jr. (1989)
Guido Daccò (1989)
Scott Harrington (1989)
Ken Johnson (1989)
Fulvio Ballabio (1989-1990)
Dean Hall (1990)
Jeff Wood (1991)
Paul Tracy (1991)
Cornelius Euser (1991)
Michael Greenfield (1991)
Randy Lewis (1991)
Dennis Vitolo (1991-1992, 1994, 1997-1999)
Ross Bentley (1991-1994)
Buddy Lazier (1991, 1995)
Brian Bonner (1992-1993)
Éric Bachelart (1992-1993, 1995)
Robbie Buhl (1993-1994)
Johnny Unser (1993-1994)
Brian Till (1994)
Mauro Baldi (1994)
Alessandro Zampedri (1994-1995)
Hiro Matsushita (1996)
Roberto Moreno (1996-1997)
Paul Jasper (1997)
Christian Danner (1997)
Charlie Nearburg (1997)
Michel Jourdain Jr. (1997-1999)
Gualter Salles (1998-2000, 2003)
Memo Gidley (1999)
Luiz Garcia Jr (1999, 2001)
Takuya Kurosawa (2000)
Tarso Marques (2000, 2004-2005)
Alex Barron (2000)
Michael Krumm (2001)
Townsend Bell (2001)
André Lotterer (2002)
Geoff Boss (2003)
Joël Camathias (2003)
Roberto Gonzalez (2003)
Alex Yoong (2003)
Alex Sperafico (2003)
Gastón Mazzacane (2004)
Jaroslav Janiš (2004)
Oriol Servià (2004-2005)
Ricardo Sperafico (2005)
Michael Valiante (2005)
Ronnie Bremer (2005)
Ryan Dalziel (2005)
Juan Cáceres (2006)
Cristiano da Matta (2006)
Mario Dominguez (2006)
Jan Heylen (2006)
Andreas Wirth (2006)
Katherine Legge (2007)
Bruno Junqueira (2007)

IRL IndyCar Series

Przed rozpoczęciem sezonu 2008, seria Champ Car połączyła się z konkurencyjną Indy Racing League. Zespół Dale’a Coyne’a wystartował w połączonej serii z dotychczasowym kierowcą Bruno Junqueirą i nowym Mario Moraesem. Początki nie były łatwe, dopiero w drugiej części sezonu wywalczyli kilka lepszych wyników (5 razy w pierwszej dziesiątce) i w klasyfikacji końcowej sezonu zajęli dopiero 20. i 21. miejsce.

W sezonie 2009 zespół wystawiał regularnie tylko jeden samochód, a jego kierowcą był Justin Wilson. 5 lipca na torze Watkins Glen International Wilson odniósł pierwsze zwycięstwo w historii startów zespołu w IndyCar. W sezonie 2010 kierowcami Coyne’a zostali nowicjusz Alex Lloyd i wspierana wenezuelskimi petrodolarami koncernu naftowego CITGO, Milka Duno.

W sezonie 2011 w zespole wystartował czterokrotny mistrz Champ Car, Sébastien Bourdais, zmieniany na torach owalnych przez Alexa Lloyda. Drugi samochód poprowadził debiutant James Jakes. W 2012 Jakes kontynuował starty w barwach zespołu, a do drugiego pojazdu wsiadł ponownie Justin Wilson, który na torze Texas Motor Speedway odniósł kolejne zwycięstwo dla zespołu – tym razem pierwsze na torze owalnym. W sezonie 2013 Wilson dzięki wielu dobrym występom zajął szóste miejsce w klasyfikacji, najwyższe w historii zespołu. W drugim z samochodów zasiadało w sumie pięciu kierowców, w tym Mike Conway, który wygrał jeden z wyścigów w Detroit.