Dalida

Dalida

Dalida (1961)
Imię i nazwisko	Iolanda Cristina Gigliotti
Data i miejsce urodzenia	17 stycznia 1933 Kair
Pochodzenie	włoskie
Data i miejsce śmierci	3 maja 1987 Paryż
Przyczyna śmierci	przedawkowanie środków nasennych
Typ głosu	Contralto
Gatunki	ballada, disco, pop, rock’n’roll, szlagier
Zawód	piosenkarka, aktorka, modelka
Aktywność	1954–1987
Strona internetowa

Dalida, właściwie Iolanda Cristina Gigliotti (ur. 17 stycznia 1933 w Kairze, zm. 3 maja 1987 w Paryżu) – francuska piosenkarka włoskiego pochodzenia, aktorka i modelka.

Życiorys

Willa Dalidy w paryskiej dzielnicy Montmartre

Urodziła się w Kairze, jako Iolanda Cristina Gigliotti. Jej rodzice, pierwszy skrzypek Opery Narodowej w Kairze, Pietro Gigliotti (1904−1945) i krawcowa Filomena Giuseppina (de domo d’Alba; 1904−1971), byli Włochami pochodzącymi z Serrastretty w Kalabrii. Piosenkarka miała dwóch braci: Orlando i Bruno. Młoda Iolanda Gigliotti uczęszczała do Scuola Tecnica Commerciale Maria Ausiliatrice, katolickiej szkoły dla włoskiej młodzieży w Szubrze (dzielnicy Kairu). Pobierała również lekcje śpiewu.

W 1950 rozpoczęła karierę modelki, biorąc udział w konkursach piękności, a także nawiązując współpracę z kairskim domem mody Donna. W 1954 zdobyła tytuł Miss Egiptu, po czym wyjechała do Paryża. We Francji rozpoczęła karierę filmową. Jej pierwsze filmy nie odniosły sukcesu, ale zaczęła występować na estradach koncertowych i w kabaretach, śpiewając po francusku, włosku, a także w innych językach. Nagrywała piosenki, używając pseudonimu scenicznego „Dalida”, a jej drugi utwór, zatytułowany „Bambino”, przyniósł jej natychmiastową sławę.

Pseudonim piosenkarki powstał od imienia biblijnego Dalila, której rolę grała w szkolnym teatrze, i w którym zmieniła drugie „l” na „d”. W 1957 roku wystąpiła w paryskiej Olympii jako artystka otwierająca występ Charles’a Aznavoura i w tym samym roku Gilberta Bécaud. Zaczęła nagrywać w kilku językach, koncertując także poza Francją – występowała m.in. w Carnegie Hall w Nowym Jorku pod koniec 1978.

Podczas kariery nagrała 500 piosenek po francusku, z których 200 zostało przetłumaczonych na włoski, a 300 na inne języki (nagrywała w 8 językach – francuskim, włoskim, hiszpańskim, flamandzkim, niemieckim, angielskim, hebrajskim i arabskim). Sprzedała ponad 170 milionów nagrań na całym świecie, zdobywając 70 złotych płyt. W roku 1974 jej przeboje zostały nagrodzone Oscarem za Światowy Sukces Piosenkarski oraz platynową płytą w krajach Beneluksu. Przez cały rok 1974 piosenki Dalidy były numerem 1 na listach dwunastu różnych krajów: w dziewięciu krajach rekordy bił „Gigi l’amoroso”, w trzech innych „Il venait d’avoir dix-huit ans”. Jako pierwsza, piosenką „J’attendrai” z 1976, wylansowała we Francji styl disco.

W 1981 roku została uhonorowana specjalnie dla niej utworzoną Diamentową Płytą za 25 lat sukcesów.

Dalida dwukrotnie odwiedziła Polskę, pierwszy raz w roku 1963 na zaproszenie Lucjana Kydryńskiego, drugi raz w roku 1983.

Życie prywatne

Dalida w wieku dziecięcym miała chory wzrok, przeszła w życiu kilka operacji oczu.

W 1961 wyszła za mąż za Luciena Morisse’a. Małżeństwo to zakończyło się po kilku miesiącach, ponieważ piosenkarka związała się z Jeanem Sobieskim (ojcem amerykańskiej aktorki Leelee Sobieski). Kilka lat po rozwodzie Morisse popełnił samobójstwo. W 1967 nowy kochanek, włoski śpiewak Luigi Tenco, także odebrał sobie życie strzałem w głowę (pod wpływem porażki na Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo), a ona sama próbowała po tym zdarzeniu popełnić samobójstwo. Żyła także z Richardem Chanfrayem, od którego odeszła w 1981. W lipcu 1983 popełnił on samobójstwo wraz z nową towarzyszką, trując się spalinami samochodowymi.

W nocy z 2 na 3 maja 1987 roku Dalida popełniła samobójstwo, połykając 120 pigułek nasennych i popijając je whisky. Zostawiła notatkę: „Życie stało się dla mnie nie do zniesienia... Wybaczcie mi”. Pochowano ją na cmentarzu Montmartre w Paryżu. Jej pozłacany grób zdobi statua naturalnej wielkości.

Dalida była poliglotką: jej ojczystym językiem był język włoski, gdy mieszkała w Egipcie nauczyła się arabskiego i francuskiego, po rozpoczęciu międzynarodowej kariery poznała w zaawansowanym stopniu język angielski, posługiwała się również językami niemieckim i hiszpańskim na poziomie komunikatywnym, potrafiła również mówić w języku japońskim w stopniu podstawowym.

Określenie typu głosu Dalidy, jak u wielu artystów estradowych, jest trudne. Prawdopodobnie był to mezzosopran lub kontralt o skali trzech oktaw i ciemnej barwie. W większości jej utworów swobodnie operowała skalą altu, sięgając co najmniej do połowy oktawy małej, jak i dwukreślnej.

Upamiętnienie

W 1997 róg ulic Girardon i Abreuvoir w Butte Montmartre w Paryżu został przemianowany na plac Dalidy. Tam, ku pamięci artystki, wzniesiono jej popiersie naturalnej wielkości. W 2001 roku francuski rząd uhonorował Dalidę znaczkiem pocztowym ze zdjęciem, który sprzedano w liczbie 10 157 601 egzemplarzy. W 2007 roku, w dniach od 11 maja do 8 września, z okazji 20. rocznicy jej śmierci, w paryskim ratuszu zorganizowana została wystawa „Une vie”, na której oprócz 40 sukien zaprezentowano inne osobiste przedmioty artystki, jej korespondencję, zdjęcia, nagrania, złote płyty itp. Ze względu na zainteresowanie wystawą czas jej otwarcia postanowiono przedłużyć do 29 września. Zwiedziło ją blisko 300 tysięcy osób.

Plac Dalidy na Montmartre

W 2016 roku dla uczczenia 30. rocznicy śmierci artystki wyprodukowano film produkcji francuskiej „Dalida. Skazana na miłość” w reżyserii Lisy Azuelos(fr.) (rok premiery podany na filmie to 2017). W roli głównej wystąpiła Sveva Alviti(wł.), występują aktorzy z kilku różnych państw m.in. Riccardo Scamarcio, Jean-Paul Rouve(fr.), Nicolas Duvauchelle, Alessandro Borghi (aktor)(fr.), Valentina Carli, Brenno Placido, Niels Schneider.

31 marca 2017 roku w Teatrze Kamienica w Warszawie odbyła się premiera spektaklu muzycznego pt. „Dalida pieśń miłości” w wykonaniu i reżyserii Justyny Bacz z udziałem Sergia Bettasa i Anny Riveiro. Utwory zaaranżował Mariusz Dubrawski. 7.01 2019 miała miejsce premiera płyty z zapisem koncertu „Dalida pieśń miłości”.

8 kwietnia 2018 roku w Teatrze Kwadrat w Warszawie miała miejsce premiera spektaklu DalidAmore, czyli kochaj, całuj i płacz w reżyserii Ewy Kasprzyk^[1].

Filmografia

• Józef i jego bracia – (1954) z Omarem Sharifem
• Maska Tutanchamona – (1954)
• Sigara we Kass /A glass and a cigarette – (1954)
• Brigade des moeurs – (1957)
• Rapt au deuxième bureau – (1958)
• Parlez moi d'amour – (1960)
• L'inconnue de Hong Kong – (1963) z Serge’em Gainsbourgiem
• Ménage à l'Italienne – (1965)
• Io ti amo – (1968)
• Comme sur des roulettes – (1977)
• Dalida pour toujours – (dokumentalny, 1977)
• Le sixième jour / Szóstego dnia – (1986) – Jusuf Szahin

Dyskografia

Lista nie zawiera singli oraz kompilacji.

Repertuar

Piosenki wykonywane przez Dalidę, pochodziły z różnych nurtów: popu, rock’n’rolla, czy ballady. Pojawiło się „J’attendrai”, pierwsza piosenka po francusku. Odniósłszy sukces, kontynuowała pracę, wydając cały album w stylu disco. Jej największy hit z tego zbioru to „Laissez-moi danser... Monday, Tuesday” (co tłumaczy się na polski jako „Pozwólcie mi tańczyć”). Jej ostatnia znana piosenka disco to „Americana” z 1981, jeśli wziąć pod uwagę, że utwór „Jouez Bouzuki” z 1982 to nowa wersja greckiej piosenki disco-pop z lat 70.

Lista utworów

Wczesny repertuar

Disco

• 1975 J’attendrai
• 1976 Besame mucho (Embrasse-moi)
• 1976 Tu m’as déclaré l’amour
• 1976 Les feuilles mortes
• 1976 Amor Amore (Amour c’est tout dire)
• 1976 Tico Tico
• 1976 Le petit bonheur
• 1977 Quand s’arrêtent les violons
• 1977 Femme est la nuit
• 1978 Génération 78
• 1978 Ça me fait rêver
• 1979 Monday, Tuesday... Laissez-moi danser
• 1979 Let me dance tonight
• 1979 Problemorama (L’argent, l’argent...)
• 1979 Va, va, va
• 1979 Il faut danser reggae
• 1980 Gigi in Paradisco
• 1980 Money Money
• 1980 Rio do Brasil
• 1981 Americana
• 1982 Jouez Bouzouki

Nowa fala/synth pop

Przypisy

Bibliografia

• Dalida, allmusic.com [dostęp 2013-05-16]  (ang.).

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona Dalidy
• Dalida w bazie IMDb (ang.)
• Dalida w bazie Filmweb
• Dalida w bazie Discogs.com (ang.)
• Biografia Dalidy w serwisie http://opolnocywparyzu.pl