Dallas Seymour

Dallas Seymour

Pełne imię i nazwisko	Dallas James Seymour
Data i miejsce urodzenia	19 sierpnia 1967 Tokoroa
Wzrost	183 cm
Masa ciała	94 kg
Rugby union
Pozycja	rwacz, wiązacz
Kariera seniorska
Lata Zespół Wyst. (Pkt.) 1988–1993, 2000 Canterbury (NPC) 47 (?) 1994–1996 Hawke's Bay (NPC) 36 (?) 1996–1997 Hurricanes (Super 12) 8 (?) 1997–1999 Wellington (NPC) 20 (?) 2000–2001 Crusaders (Super 12) 13 (?) 2001 Bay of Plenty (NPC) 5 (?)
Reprezentacja narodowa
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.) 1985  Nowa Zelandia U-18 1987  Nowa Zelandia U-21 1987–1992 New Zealand Universities 1988–2002  Nowa Zelandia 1992  Nowa Zelandia 0 (0) 1992–1999 New Zealand Māori
Dorobek medalowy Igrzyska Wspólnoty Narodów złoto Kuala Lumpur 1998 IRB Sevens World Series 1. miejsce 1999/2000 1. miejsce 2000/2001 1. miejsce 2001/2002

Dallas Seymour (ur. 19 sierpnia 1967 w Tokoroa) – nowozelandzki rugbysta, reprezentant kraju w rugby union i rugby 7, trzykrotny triumfator IRB Sevens World Series, złoty medalista igrzysk Wspólnoty Narodów z Kuala Lumpur, zwycięzca Super 12 z Crusaders w 2000 roku, następnie trener.

Zawodnik

Był związany z University of Canterbury Rugby Club^[1][2][3], w rozgrywkach National Provincial Championship podczas kariery reprezentował cztery regiony, w których zaliczył łącznie 108 występów^[3][4]. Od 1988 do 1993 roku występował w barwach Canterbury, następnie dwiema trzyletnimi umowami związany był kolejno z Hawke's Bay i Wellington. W roku 2000 powrócił do Canterbury^[5], a zespół ten zdobył wówczas Ranfurly Shield^[6] i przegrał finał NPC z Wellington^[7]. Kolejny sezon spędził natomiast na wypożyczeniu w Bay of Plenty^[8]. Na poziomie Super 12 występował w Hurricanes w sezonach 1996–1997^[3][4], w latach 2000–2001 związany był natomiast z Crusaders, w pierwszym z nich triumfując w rozgrywkach po finałowym zwycięstwie nad Brumbies^[9][10][11].

Występował w nowozelandzkich zespołach Schoolboys, Universities i Colts^[3][12][13], grał dla New Zealand Māori^[14], a także w innych zespołach reprezentacyjnych, jak Divisional XV czy North Island XV^[3][13][4]. Dla All Blacks zagrał w trzech spotkaniach podczas tournée w 1992 roku, nie wystąpił jednak w żadnym testmeczu^[3][13].

Przez piętnaście sezonów był podporą nowozelandzkiej reprezentacji rugby siedmioosobowego, z którą wystąpił na trzydziestu pięciu turniejach w latach 1988–2002^[3][4][15], również w roli kapitana^[16]. Uczestniczył z nią w Pucharach Świata w 1993 i 1997, z ubiegania się o miejsce na kolejny zrezygnował z powodów osobistych^[17][18]. Brał też udział w trzech zakończonych końcowym triumfem kampaniach Nowozelandczyków w IRB Sevens World Series w sezonach 1999/2000^[19][20], 2000/2001^[21] i 2001/2002^[22][23]. Zdobył również złoto w turnieju rugby 7 na Igrzyskach Wspólnoty Narodów 1998^[24][25]. Cztery lata później był w szerokim składzie przygotowującym się kolejnej edycji^[26], do Manchesteru jednak nie poleciał^[27][28].

W listopadzie 2002 roku ogłosił zakończenie kariery^[12].

Trener

Trenował juniorskie zespoły w Canterbury^[29][30] oraz University of Canterbury Rugby Club^[15], a także żenską drużynę regionalną Canterbury^[31][32].

Na przełomie lat 2012 i 2013 był szkoleniowcem-koordynatorem pracującym na rzecz Confederação Brasileira de Rugby^[33][34][35], prowadził wówczas brazylijską reprezentację w rugby 7 m.in. w CONSUR Sevens 2013^[36][37]. W podobnej roli pracował w Hongkongu w latach 2004–2005 przygotowując męską kadrę do Pucharu Świata 2005^[38][39][40].

Varia

• Uczęszczał do St Stephen’s School, wraz z pierwszą drużyną tej szkoły zwyciężając w mistrzostwach kraju^[13].
• Żonaty z Julie Seymour, reprezentantką kraju w netballu, medalistką igrzysk Wspólnoty Narodów i mistrzostw świata. Mają czwórkę dzieci o imionach Harrison, Hannah, Josie i Thomas^[41][15].
• Był wieloletnim członkiem komisji sportowców przy Nowozelandzkim Komitecie Olimpijskim^[42][15].

Przypisy