Damaskin (Maluta)
| Arcybiskup kamieniecko-podolski | |
_%d0%b2%d0%be_%d0%b2%d1%80%d0%b5%d0%bc%d1%8f_%d0%b2%d0%b8%d0%b7%d0%b8%d1%82%d0%b0_%d0%9f%d1%80%d0%b5%d0%b7%d0%b8%d0%b4%d0%b5%d0%bd%d1%82%d0%b0_%d0%9f%d0%be%d0%bb%d1%8c%d1%88%d0%b8_%d0%98%d0%b3%d0%bd%d0%b0%d1%86%d0%b8%d1%8f_%d0%9c%d0%be%d1%81%d0%bd%d0%b8%d1%86%d0%ba%d0%be%d0%b3%d0%be_%d0%b2_%d0%9f%d0%be%d1%87%d0%b0%d0%b5%d0%b2%d1%81%d0%ba%d1%83%d1%8e_%d0%9b%d0%b0%d0%b2%d1%80%d1%83_%d0%b2_1927_%d0%b3%d0%be%d0%b4%d1%83.jpg) | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 1880 |
| Data i miejsce śmierci | po 1944 |
| Arcybiskup kamieniecko-podolski | |
| Okres sprawowania | 1943–1944 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Śluby zakonne | przed 1923 |
| Chirotonia biskupia | 20 sierpnia 1940 |
| Data konsekracji | 20 sierpnia 1940 |
|---|---|
| Konsekrator | Sergiusz (Stragorodski) |
Damaskin, imię świeckie Dionizy Makarowicz Maluta[1] (ur. 1880 w Tulczynie, powiat bracławski, gubernia podolska, zm. po 1944 w Omsku[2]) – ukraiński biskup prawosławny, kolejno duchowny Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego i Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego.
Życiorys
Urodził się w 1880 r. w miejscowości Tulczyno gminy Klebanskiej powiatu Bracławskiego guberni Podolskiej w chłopskiej rodzinie[1].
Wykształcenie teologiczne uzyskał w niższej szkole duchownej w Żytomierzu. Ukończył następnie Studium Teologii Prawosławnej Uniwersytetu Warszawskiego[3].
W latach 1920–1931[4] był namiestnikiem[a] ławry Poczajowskiej[5]. Równocześnie pełnił funkcję dziekana wszystkich klasztorów w diecezji wołyńskiej[6]. W czasie rewindykacji cerkwi prawosławnych w II Rzeczypospolitej bronił przynależności monasteru do prawosławnych[5]. Od 1923 nadzorował także funkcjonowanie monasteru św. Onufrego w Jabłecznej[7].
20 sierpnia 1940 przyjął chirotonię biskupią z rąk metropolity moskiewskiego i kołomieńskiego Sergiusza i innych hierarchów. Został biskupem żytomierskim w jurysdykcji podległego Patriarchatowi Moskiewskiemu Ukraińskiego Autonomicznego Kościoła Prawosławnego. W 1941 przeniesiony na katedrę czerniowiecką i chocimską. W 1943 został biskupem kamieniecko-podolskim, łączył te obowiązki z zadaniami locum tenens eparchii krzemienieckiej. Po wycofaniu się wojsk hitlerowskich z ziem ukraińskich w 1944 i wkroczeniu Armii Czerwonej został aresztowany i zmarł w łagrze[8] w Omsku[2].
Uwagi
- ↑ Formalnie godność przełożonego tego monasteru należała do metropolity warszawskiego i całej Polski.
Przypisy
- ↑ a b Монахологий русского Свято-Пантелеимонова монастыря на Афоне. Москва: Голос-Пресс, 2013. с. 18
- ↑ a b Архиепископ Дамаскин (Малюта)
- ↑ Pawluczuk U. A.: Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2007, s. 253. ISBN 978-83-7431-127-4.
- ↑ ПРАВОСЛАВНЫЕ НАМЕСТНИКИ ПОЧАЕВСКОЙ ЛАВРЫ И ЕЕ АРХИМАНДРИТЫ. [dostęp 2021-05-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-04)].
- ↑ a b Pawluczuk U. A.: Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2007, s. 96. ISBN 978-83-7431-127-4.
- ↑ Pawluczuk U. A.: Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2007, s. 137. ISBN 978-83-7431-127-4.
- ↑ Pawluczuk U. A.: Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2007, s. 175. ISBN 978-83-7431-127-4.
- ↑ Дамаскин (Малюта)
Media użyte na tej stronie
Приезд Президента Польши Игнация Мосницкого в Почаевскую Лавру в 1927 году. Высокого гостя встречал митрополит Варшавский Дионисий и наместник Лавры архимандрит Дамаскин (Малюта).