Damian Hugo Philipp von Schönborn

Damian Hugo Philipp von Schönborn
Kardynał prezbiter
Kraj działania	Święte Cesarstwo Rzymskie
Data i miejsce urodzenia	19 września 1676 Moguncja
Data i miejsce śmierci	19 sierpnia 1743 Bruchsal
Biskup Spiry
Okres sprawowania	1719–1743
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	15 sierpnia 1720
Sakra biskupia	24 lutego 1721
Kreacja kardynalska	30 stycznia 1713 Klemens XI
Kościół tytularny	S. Nicola in Carcere S. Pancrazio S. Maria della Pace

Damian Hugo Philipp von Schönborn (ur. 19 września 1676 w Moguncji, zm. 19 sierpnia 1743 w Bruchsalu) – niemiecki kardynał.

Życiorys

Urodził się 19 września 1676 roku w Moguncji, jako syn Melchiora Friedricha von Schönborna i Marii Sophii von Boineburg^[1]. Studiował na uniwersytetach w Moguncji i Lowanium, a także wstąpił do zakonu krzyżackiego^[1]. 30 stycznia 1713 roku został kreowany kardynałem in pectore^[2]. Jego nominacja na kardynała diakona została ogłoszona na konsystorzu 29 maja 1715 roku i nadano mu diakonię San Nicola in Carcere^[2]. 21 lipca 1716 roku został wybrany biskupem koadiutorem Spiry, a 5 października wybór został zatwierdzony przez Stolicę Piotrową^[1]. Trzy lata później zsukcedował diecezję^[2]. 15 sierpnia 1720 roku przyjął święcenia kapłańskie, a 24 lutego 1721 roku – sakrę^[2]. 10 września 1721 roku został podniesiony do rangi kardynała prezbitera i otrzymał kościół tytularny San Pancrazio^[2]. W 1722 roku został wybrany biskupem koadiutorem Konstancji, a rok później wybór został zatwierdzony przez papieża^[2]. W 1740 roku przejął władzę w diecezji, jako pełnoprawny biskup^[2]. Pod jego rządami diecezja rozkwitła, choć zostało to przerwane wojną o sukcesję polską w latach 1733–1735^[1]. W 1722 roku rozpoczął pracę nad odbudową pałacu biskupiego w Bruchsalu, który zaprojektował Maximilian von Welsch^[1]. Ponieważ zignorował prośby o rekonstrukcję pałacu w Spirze, popadł w konflikt z tamtejszą kapitułą katedralną^[1]. W sporze tym interweniowali: arcybiskup, wuj kardynała oraz brat kardynała, dziekan kapituły^[1]. Sprawa została oddana do Kurii Rzymskiej – Benedykt XIII wezwał kardynała do poddania się, a Karol VI anulował jurysdykcję kapituły^[1]. Następnie Schönborn zwrócił się o opinię prawną do Uniwersytetu w Lowanium. Ostatecznie nie udało się rozwiązać sporu, jednak sąd stanął po stronie kardynała, ze względu na jego kontakty z kurią papieską^[1]. Zmarł 19 sierpnia 1743 roku w Bruchsalu^[1].

Przypisy