Dan Henderson

Dan Henderson

Pseudonim	Hendo
Data i miejsce urodzenia	24 sierpnia 1970 Apple Valley
Obywatelstwo	Stany Zjednoczone
Wzrost	180 cm
Masa ciała	93 (2011) kg
Styl walki	zapasy
Klub	Team Quest
Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk	47
Zwycięstwa	32
Przez nokauty	16
Przez poddania	2
Przez decyzje	14
Porażki	15
Remisy	0
Nieodbyte	0
↑ Bilans walk aktualny na 08.10.2016.

Daniel Jeffery Henderson (ur. 24 sierpnia 1970 w Apple Valley) – amerykański zapaśnik i zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA). Były mistrz organizacji Strikeforce w wadze półciężkiej (93 kg) oraz PRIDE FC w wadze półśredniej (83 kg) i średniej (93 kg).

Kariera sportowa

Zapasy

Zapasy zaczął trenować w wieku 5 lat. Specjalizował się w stylu klasycznym. Był wielokrotnym mistrzem USA na szczeblu juniorskim i uniwersyteckim, a potem trzykrotnym mistrzem USA seniorów (1993, 1994, 1997). Reprezentował USA na Igrzyskach Olimpijskich w 1992 (miejsce 10. w kat. 82 kg) i 1996 roku (miejsce 12. w kat. 82 kg)^[1]. Trzecie miejsce na Igrzyskach Panamerykańskich w 1995. Zwycięzca Mistrzostw Panamerykańskich z 2000; drugie w 1984 i 1994; trzecie w 1998 roku. Drugie miejsce w Pucharze Świata w 1994 i 1996 roku.

Mieszane sztuki walki

Do startów w MMA namówił go Randy Couture, kolega z reprezentacji zapaśniczej. Zadebiutował w 1997 roku w Brazylii, wygrywając turniej Brazil Open 97. Rok później przeszedł do Ultimate Fighting Championship i podczas UFC 17 wygrał turniej w wadze średniej. Skuszony ofertą finansową, przeniósł się do japońskiej organizacji RINGS. W 2000 roku wygrał turniej RINGS Kings of Kings, pokonując tak renomowanych zawodników jak Gilbert Yvel, Antonio Rodrigo „Minotauro” Nogueira i Renato Sobral. Po tym sukcesie przeniósł się do organizacji Pride FC, z którą związał się na następnych 7 lat.

PRIDE FC

W debiucie na gali PRIDE 12 poniósł swoją pierwszą porażkę w karierze, ulegając Wanderleiowi Silvie. W 2002 roku doszło do rewanżowej walki Hendersona z Nogueirą, który był wtedy mistrzem wagi ciężkiej PRIDE FC. Brazylijczyk w trzeciej rundzie walki zdołał założyć Amerykaninowi dźwignię na ramię i zmusił go do poddania się.

W 2005 roku wziął udział w turnieju Grand Prix, ale już w pierwszej rundzie przegrał przez poddanie z Antônio Rogério Nogueirą, bratem Minotauro. Następnie przeniósł się do wagi średniej i wygrał pierwszy turniej Pride Bushido Grand Prix. W 2006 roku, po zwycięstwie nad Kazuo Misaki, zdobył pas mistrzowski w wadze półśredniej. Przegrał jednak rewanż z tym zawodnikiem w pierwszej rundzie turnieju Grand Prix w 2006 roku. W październiku 2006 roku, na pierwszej gali Pride w USA (PRIDE 32), pokonał Vitora Belforta. Następnie podczas PRIDE 33 w Las Vegas stanął do walki z mistrzem wagi średniej PRIDE FC, Wanderleiem Silvą. Była to pierwsza walka pomiędzy posiadaczami pasów mistrzowskich różnych kategorii wagowych. Henderson znokautował Silvę w trzeciej rundzie lewym sierpowym, stając się tym samym mistrzem wagi półśredniej i średniej Pride.

UFC

Po przejęciu PRIDE przez UFC, starł się z Quintonem Jacksonem, mistrzem wagi półciężkiej UFC, w walce o zunifikowany pas mistrzowski. Przegrał przez decyzję.

Po tej porażce Henderson zdecydował przenieść się do wagi średniej i walczyć z mistrzem tej kategorii wagowej, Andersonem Silvą. Jednak i tym razem poniósł porażkę, przegrywając w drugiej rundzie przez poddanie. Mimo że wygrał trzy następne walki, niezadowolony z zaproponowanych mu warunków finansowych, zdecydował się nie przedłużać kontraktu i odszedł z UFC.

Strikeforce

W 2010 roku związał się z organizacją Strikeforce. 17 kwietnia 2010 roku zmierzył się z Jakiem Shieldsem o mistrzostwo Strikeforce w wadze średniej (84 kg). Przegrał przez jednogłośną decyzję sędziów. Niecały rok później, 5 marca 2011 roku walczył o tytuł tej organizacji w wadze półciężkiej (93 kg) z dotychczasowym mistrzem Rafaelem Cavalcante. Henderson, starszy od rywala o blisko 11 lat, pokonał Brazylijczyka przez techniczny nokaut w 3. rundzie^[2].

30 lipca 2011 roku stoczył walkę w wadze ciężkiej z byłym mistrzem PRIDE, Fiodorem Jemieljanienką. Mimo że był lżejszy od rywala o blisko 7 kg, pokonał go przez techniczny nokaut w 1. rundzie ciosami pięściami w parterze^[3].

Powrót do UFC

Po dwóch latach powrócił do UFC. 19 listopada 2011 roku na gali UFC 139 w San Jose pokonał przez decyzję sędziowską Brazylijczyka Maurício Ruę. Za ten pojedynek obaj dostali bonusy w wysokości 65 tys. dolarów za najlepszą walkę wieczoru.

Dan Henderson miał się zmierzyć o pas wagi półciężkiej z Jonem Jonesem podczas gali UFC 151, która miała odbyć się 1 września 2012 roku, ale ostatecznie nie mógł wystąpić z uwagi na kontuzję kolana, którą odniósł 7 dni przed galą. W latach 2013–2015 walczył ze ścisłą czołówką wagi półciężkiej oraz średniej w UFC, lecz większość pojedynków przegrywał m.in. z Lyoto Machidą, Rashadem Evansem, Vitorem Belfortem czy Danielem Cormierem. Po znokautowaniu Tima Boetscha, w czerwcu 2015, kolejny raz zmierzył się z Belfortem, przegrywając z nim ponownie przez nokaut po wysokim kopnięciu.

4 czerwca 2016, na UFC 199, w wieku 45 lat, znokautował wysokim kopnięciem i ciosami łokciami byłego mistrza Bellatora, Hectora Lombarda, zapowiadając po walce, że może to być, jego ostatnia walka w karierze^[4]. 8 października 2016 na UFC 204, stoczył walkę o mistrzostwo wagi średniej z Michaelem Bispingiem, ostatecznie przegrywając z nim w rewanżu jednogłośnie na punkty. Podczas walki dwukrotnie Henderson posyłał Bispinga na deski. Po starciu ogłosił, że definitywnie kończy swoją bogatą karierę zawodniczą^[5].

Ważniejsze osiągnięcia

Zapasy:

• Igrzyska Panamerykańskie:
  • 1995: 3. miejsce w kat. -82 kg (Mar del Plata)
• Mistrzostwa panamerykańskie w zapasach:
  • 1994: 2. miejsce w kat. -82 kg (Meksyk)
  • 1998: 3. miejsce w kat. -85 kg (Winnipeg)
  • 2000: 1. miejsce w kat. -85 kg (Cali)
• Puchar Świata w zapasach:
  • 1994: 2. miejsce w kat. -82 kg (Kecskemét)
  • 1996: 2. miejsce w kat. -82 kg (Colorado Springs)

Mieszane sztuki walki:

• 1997: Brazil Open - 1. miejsce w turnieju wagi otwartej
• 1998: UFC 17 - 1. miejsce w turnieju wagi średniej
• 2000: RINGS: King of Kings - 1. miejsce w turnieju wagi otwartej
• 2005: PRIDE Welterweight Grand Prix - 1. miejsce w turnieju wagi półśredniej
• 2005-2008: Mistrz PRIDE w wadze półśredniej
• 2007: Mistrz PRIDE w wadze średniej
• 2009: World MMA Awards - Nokaut Roku przeciwko Michaelowi Bispingowi
• 2011: Mistrz Strikeforce w wadze półciężkiej
• 2011: Wrestling Observer Newsletter - Walka Roku przeciwko Maurício Ruy

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Statystyki i lista walk MMA

Zapaśnicy USA na igrzyskach olimpijskich – Barcelona 1992

styl klasyczny	Mark Fuller Shawn Sheldon Dennis Hall Buddy Lee Rodney Smith Travis West Dan Henderson Mike Foy Dennis Koslowski Matt Ghaffari
styl wolny	Tim Vanni Zeke Jones Kendall Cross John Smith Townsend Saunders Kenny Monday Kevin Jackson Chris Campbell Mark Coleman Bruce Baumgartner

Zapaśnicy USA na igrzyskach olimpijskich – Atlanta 1996

styl klasyczny	Mujaahid Maynard Brandon Paulson Dennis Hall David Zuniga Rodney Smith Gordy Morgan Dan Henderson Derrick Waldroup Jason Gleasman Matt Ghaffari
styl wolny	Rob Eiter Lou Rosselli Kendall Cross Tom Brands Townsend Saunders Kenny Monday Les Gutches Melvin Douglas Kurt Angle Bruce Baumgartner