Danaił Nikołaew

Danaił Nikołaew

Данаил Николаев

generał piechoty
Data i miejsce urodzenia	30 grudnia 1852 Bołgrad, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	29 sierpnia 1942 Bankja, Bułgaria
Przebieg służby
Lata służby	1871–1937
Siły zbrojne	Armia Księstwa/Carstwa Bułgarii
Główne wojny i bitwy	wojna serbsko-bułgarska, I wojna bałkańska, II wojna bałkańska
Odznaczenia

Danaił Conew Nikołaew (bułg. Данаил Цонев Николаев, ur. 30 grudnia 1852 w Bołgradzie, zm. 29 sierpnia 1942 w Bankji^[1]) – bułgarski wojskowy i polityk, generał piechoty, dwukrotny minister wojny Carstwa Bułgarii (1886–1887, 1908–1911), nazywany patriarchą armii bułgarskiej^[2].

Życiorys

Syn Nikoły i Darii. Po ukończeniu gimnazjum bułgarskiego w Bołgradzie w 1871 wstąpił do armii rosyjskiej i służył w Mińsku^[1]. W 1875 ukończył szkołę wojskową dla oficerów piechoty w Odessie, a następnie służył w Kiszyniowie. W 1876 złożył podanie o zwolnienie ze służby wojskowej. Urlopowany, przedostał się na Bałkany i wziął udział w wojnie serbsko-tureckiej. 6 października 1876 wziął udział w bitwie pod Gamzigradem^[2]. Podczas wojny rosyjsko-tureckiej (1877-1878) dowodził kompanią ochotników bułgarskich. Uczestniczył w bitwach o Szipkę i pod Szejnowem. W bitwie o Szipkę został ranny^[2]. W lipcu 1876 awansowany na stopień podporucznika armii rosyjskiej, a rok później na stopień porucznika^[1].

W 1880 objął stanowisko dowódcy 1 kompanii płowdiwskiej, a wkrótce potem objął dowództwo nad milicją Rumelii Wschodniej. W 1883 awansowany na stopień majora. Odegrał kluczową rolę w czasie zjednoczenia Księstwa Bułgarii z Rumelią Wschodnią doprowadzając do usunięcia generalnego gubernatora Rumelii^[1]. 11 września 1885 awansowany na stopień podpułkownika. W czasie wojny serbsko-bułgarskiej należał do nielicznej grupy starszych oficerów, którzy pozostali w Bułgarii. Początkowo dowodził Korpusem Wschodnim, a po bitwie pod Sliwnicą objął dowództwo Korpusu Zachodniego, który przeprowadził ofensywę w kierunku Pirotu. Odznaczony Orderem Waleczności wojnę zakończył w stopniu pułkownika^[1].

Pod detronizacji księcia Aleksandra I Battenberga, Nikołaew objął tekę ministra wojny w gabinecie Wasiła Radosławowa^[1]. W 1887 brał udział w tłumieniu buntu oficerów prorosyjskich. Na jego rozkaz jednostki wojskowe, które brały udział w buncie zostały rozwiązane, a ich sztandary spalone. Po wyborze Ferdynanda I na księcia Bułgarii, Nikołaew podał się do dymisji jako minister wojny i został doradcą księcia d.s. wojskowych. W 1891 awansowany na pierwszy stopień generalski. W latach 1893-1897 w rezerwie, zaangażował się w działalność polityczną na rzecz Macedonii. W 1897 powrócił do armii i objął stanowisko adiutanta generalnego Ferdynanda I.

16 stycznia 1908 ponownie stanął na czele resortu wojny w gabinecie Petyra Gudewa i zajął się przygotowaniami armii bułgarskiej do nadchodzącej wojny z Turcją^[1]. 22 września 1908 był jednym z sygnatariuszy manifestu o niepodległości Bułgarii. W 1909 jako pierwszy oficer armii bułgarskiej został awansowany na stopień generała piechoty. W czasie wojen bałkańskich był komendantem garnizonu w Jambole^[1].

Był żonaty (żona Radka), miał syna Nikołę (podpułkownika armii bułgarskiej, ofiary zamachu w Cerkwi Świętej Niedzieli). Imieniem generała Danaiła Nikołaewa nazwano bulwar w Sofii i jedną z ulic w Płowdiwie.

Awanse

• podporucznik (Подпоручик) (1876)
• porucznik (Поручик) (1877)
• sztabskapitan (штабс-капитан) (1880)
• major (Майор) (1883)
• podpułkownik (Подполковник) (1885)
• pułkownik (Полковник) (1885)
• generał major (Генерал-майор) (1891)
• generał porucznik (Генерал-лейтенант) (1900)
• generał piechoty (Генерал от пехотата) (1909)

Odznaczenia

• Order Waleczności 1. i 2. st. II klasy
• Order Świętego Aleksandra z brylantami i I stopnia
• Order Świętych Cyryla i Metodego
• Order Świętej Anny III stopnia z mieczami
• Order Świętego Jerzego (Rosja)
• Order Orła Białego (Serbia)
• Medal Waleczności (Serbia)
• Order Daniły I (Czarnogóra)
• Order Gwiazdy Rumunii z mieczami
• Order Medżydów 1 st. z brylantami
• Order Osmana 1 st.

Przypisy

Bibliografia

• Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 450–451.
• Petko Peew: Генералът от пехотата Данаил Николаев. Sofia: Свети Георги Победоносец, 1993.
• Rumen Rumenin: Офицерският корпус в България 1878-1944 г. vol.4. Sofia: Свети Георги Победоносец, 1996, s. 328.