Daniel Cohn-Bendit

Daniel Cohn-Bendit
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

4 kwietnia 1945
Montauban

Poseł do PE VII kadencji
Okres

od 14 lipca 2009

Przynależność polityczna

Les Verts

Daniel Cohn-Bendit (1968)

Daniel Cohn-Bendit (ur. 4 kwietnia 1945 w Montauban) – niemiecki polityk, poseł do Parlamentu Europejskiego, reprezentujący w różnych kadencjach Francję i Niemcy.

Życiorys

Cohn-Bendit urodził się we Francji w niemiecko-żydowskiej rodzinie, która w 1933 roku uciekła przed narodowym socjalizmem. Dzieciństwo spędził w Montauban. W 1958 r. przeniósł się do Niemiec, gdzie jego ojciec był od końca wojny prawnikiem. Uczęszczał do Odenwaldschule w Heppenheim (Bergstraße) w południowej Hesji. Po urodzeniu był oficjalnie bezpaństwowcem. Gdy osiągnął wiek 18 lat, miał prawo do otrzymania obywatelstwa niemieckiego i francuskiego, lecz zrzekł się drugiego, by uniknąć ewentualnego poboru do wojska[1].

Był jednym z przywódców ruchu studenckiego we Francji i paryskiego Maja 68[2]. Współorganizował okupację administracji uniwersytetu w Nanterre 22 marca 1968 roku, która zainicjowała masowe protesty[2]. Po zakończeniu okupacji został jednym z liderów nawiązującego do okupacji Ruchu 22 Marca, który zapowiedział na 2 maja organizację protestów w ramach „dnia antyimperialistycznego” w Nanterre[2]. Podczas wydarzeń Maja 68 był zwolennikiem pokojowej taktyki, sprzeciwiał się użyciu przemocy[2]. Zyskał wówczas przydomek „Czerwony Dany”. W 1968 został wydalony z Francji do Niemiec po tym, jak znaleziono przy nim instrukcje produkcji materiałów wybuchowych (Cohn-Bendit był wówczas obywatelem Niemiec)[2]. Po deportacji zamieszkał we Frankfurcie nad Menem, gdzie został redaktorem naczelnym lewicowej gazety „Pflasterstrand” (był nim do 1990). Przyjaźnił się z Joschką Fischerem – związani byli z alternatywnym klubem Batschkapp i założyli ugrupowanie „Revolutionärer Kampf” (Walka Rewolucyjna)[1].

W 1972 roku zatrudniony został we frankfurckim przedszkolu alternatywnym. Pracował w nim ponad 2 lata[3]. W latach 80. zaangażował się w działalność w niemieckiej partii Zielonych. W latach 1989–1994 kierował nowo powołanym miejskim Urzędem ds. Wielokulturowości we Frankfurcie.

Poseł do Parlamentu Europejskiego od 1994, należący do Grupy Zielonych – Wolny Sojusz Europejski. W wyborach w 1999 wszedł do Parlamentu Europejskiego z listy francuskich Zielonych, w 2004 – z listy Zielonych niemieckich, zaś w 2009 ponownie we Francji, z listy skupionej wokół Zielonych koalicji Europe Écologie. W kadencjach 1999-2004 i 2004-2009 oraz 2009-2014 współprzewodniczący Grupy. Członek Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz Komisji Spraw Konstytucyjnych Parlamentu Europejskiego. Popiera ideę federalistyczną w Unii Europejskiej[4].

Poglądy

Pomimo długotrwałych związków z ruchami lewicowymi poglądy Cohn-Bendita są bardzo zróżnicowane. W 1956 roku brał udział w zamieszkach skierowanych przeciwko komunistycznej gazecie „L’Humanité” w proteście przeciwko stłumieniu powstania węgierskiego w 1956. W latach 60. zrównywał totalitaryzm radziecki z nacjonalistycznym i krytykował Armię Czerwoną, czym zraził do siebie część ruchu antyfaszystowskiego. Później wspierał interwencję NATO na Bałkanach oraz pierwszą wojnę w Zatoce Perskiej[1].

Jako lider francuskich Zielonych, w reakcji na katastrofę japońskiej elektrowni jądrowej Fukushima, postulował narodowe referendum w sprawie odejścia od energetyki jądrowej[5]. Francja czerpie 80% energii z elektrowni atomowych, a średni czas pracy 58 elektrowni to 25 lat. Polityk domagał się także zamknięcia istniejących elektrowni i wspierania sektora energii odnawialnych.

Kontrowersje

W 2001 roku niemiecka dziennikarka Bettina Röhl oskarżyła go o pedofilię na podstawie autocytatów z autobiograficznej książki pt. Wielki Bazar (1975)[6][3]. Podobne relacje zawarł w opublikowanym rok później artykule w piśmie kulturalnym „das da”[7]. W wywiadzie telewizyjnym w 1982 roku Cohn-Bendit opisywał dalsze szczegóły, podkreślając, że „seksualność dziecka jest czymś wspaniałym” i „uczucie rozbierania przez 5-letnią dziewczynkę jest fantastyczne, bo jest to gra o absolutnie erotycznym charakterze”[8]. Wypowiedzi te były później wielokrotnie krytykowane przez przeciwników politycznych Cohn-Bendita, m.in. przez Declana Ganleya oraz Le Pena[9]. W 2001 roku Cohn-Bendit przyznał, że jego opowieści „dzisiaj byłyby nieakceptowalne”[7]. W 2009 roku podczas debaty z Ganleyem Cohn-Bendit wyjaśnił, że wypowiedzi te były wynikiem szerszego społecznego trendu eksperymentów społecznych, w tym badań nad „dziecięcą seksualnością”, na fali rewolucji seksualnej[10][7][11].

Publikacje

Po polsku ukazały się dwie jego książki, obie w Wydawnictwie Krytyki Politycznej:

  • Maj '68. Rewolta, pod red. Daniela Cohn-Bendita i Rüdigera Dammanna, tłum. Sława Lisiecka, Zdzisław Jaskuła, przedmowa Adam Ostolski, Warszawa 2008, ISBN 978-83-61006-28-2.[12]
  • Co robić? Mały traktat o wyobraźni politycznej na użytek Europejczyków, przeł. Agnieszka Adamczak, wstęp Jakub Bożek, Warszawa 2010, ISBN 978-83-61006-82-4[13].

Przypisy

  1. ↑ a b c Piotr Zychowicz, Aleksandra Rybińska: Cohn Bendit – wieczny rewolucjonista. Rzeczpospolita, 2008.
  2. ↑ a b c d e Beylin 2018 ↓.
  3. ↑ a b Anna Zechenter: Czerwony Dany. Kraków: Ośrodek Myśli Politycznej, IPN, 2008. ISBN 978-83-60125-54-0.
  4. ↑ „Mamy problem, Traktat Lizboński zagrożony”, wiadomosci.wp.pl, 2009-03-24.
  5. ↑ Francuscy zieloni chcą atomowego referendum.
  6. ↑ „W 1972 roku złożyłem podanie o pracę w alternatywnym przedszkolu we Frankfurcie nad Menem. Pracowałem tam ponad 2 lata. Mój ciągły flirt z dziećmi szybko przyjął charakter erotyczny. Te małe pięcioletnie dziewczynki już wiedziały jak mnie podrywać. Kilka razy zdarzyło się, że dzieci rozpięły mi rozporek i zaczęły mnie głaskać. Ich żądania były dla mnie kłopotliwe. Jednak często mimo wszystko i ja je głaskałem”, za: Le grand bazar. Entretiens avec Michel Levy, Jean-Marc Salmon, Maren Sell. Denoel: 1975. ISBN 978-2714430106.
  7. ↑ a b c Sixties hero revealed as kindergarten sex author. Guardian, 2001.
  8. ↑ Bernard Pivot: Apostrophes. Antenne2, 23 kwietnia 1982. [dostęp 2013-04-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (1 września 2013)].
  9. ↑ Jean-Marie Le Pen traite Daniel Cohn-Bendit de „pédophile”. Le Monde, 2011.
  10. ↑ „Napisałem to w innym kontekście, w latach 70., kiedy wiele się mówiło o «dziecięcej seksualności». Napisano wtedy wiele bzdur, część z nich mojego autorstwa.”, za: Daniel Cohn-Bendit vs Declan Ganley. Daniel Cohn-Bendit, 1 kwietnia 2009. [dostęp 2013-04-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (21 lutego 2012)].
  11. ↑ Eine Ehrung voller Entschuldigungen. FAZ, 2013.
  12. ↑ Maj '68. Rewolta, Wydawnictwo Krytyki Politycznej
  13. ↑ Co robić? Mały traktat o wyobraźni politycznej na użytek Europejczyków, Wydawnictwo Krytyki Politycznej

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Daniel Cohn-Bendit (1968).jpg
Autor: Jack de Nijs for Anefo, Licencja: CC BY-SA 3.0 nl
Aankomst linkse studentenleider Karl Dietrich Wolff op Schiphol. De Franse studentenleider Daniel Cohn- Bendit tijdens persconferentie Schiphol [links van hem Ad van Praag van ML Centrum Nederland]
  • 22 mei 1968