Daniel Konarzewski

Daniel Konarzewski

generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	21 sierpnia 1871 Petersburg, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	3 kwietnia 1935 Warszawa, Polska
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	Generalny Inspektorat Sił Zbrojnych
Stanowiska	inspektor armii
Główne wojny i bitwy	wojna rosyjsko-japońska I wojna światowa powstanie wielkopolskie wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Gen. Daniel Konarzewski i sztab 14 DP. Wojna polsko-bolszewicka 1920

Daniel Konarzewski h. Pobóg (ur. 9 sierpnia^?/ 21 sierpnia 1871 w Petersburgu, zm. 3 kwietnia 1935 w Warszawie)^[1] – generał dywizji Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, I wiceminister spraw wojskowych i szef Administracji Armii, uczestnik wojen: rosyjsko-japońskiej, I światowej, polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej oraz powstania wielkopolskiego.

Życiorys

Po ukończeniu II Korpusu Kadetów w Moskwie wstąpił do 1 Pawłowskiej Szkoły Wojskowej w Petersburgu. 6 sierpnia 1890 awansowany został na podporucznika i przydzielony do Izmaiłowskiego Pułku Gwardii. W czasie służby wojskowej studiował prawo na Uniwersytecie Petersburskim (pięć semestrów), a następnie w Petersburskim Instytucie Archeologicznym. W latach 1904-1905 jako ochotnik uczestniczył w wojnie rosyjsko-japońskiej. W 1907 zwolniony został, na własną prośbę, do rezerwy. W 1914 został zmobilizowany i wyznaczony na stanowisko dowódcy pułku, a następnie brygady piechoty. W 1917 pułkownik na froncie niemieckim. Po rewolucji 1917 organizator i dowódca Legii Rycerskiej, a następnie dowódca brygady w 1 Dywizji Strzelców Polskich. W 1918 pod Toszycą był ranny i kontuzjowany. Po rozwiązaniu I Korpusu Polskiego w maju 1918 osiadł we własnym majątku – Punżanki (poczta Podbrodzie, woj. wileńskie) na Litwie.

19 stycznia 1919 wyznaczony został na stanowisko dowódcy 1 Pułku Strzelców Wielkopolskich, późniejszego 55 Poznańskiego Pułku Piechoty. Później kolejno dowodził Grupą Wojsk Wielkopolskich, I Brygadą w 1 Dywizji Strzelców Wielkopolskich, 1 Dywizją Strzelców Wielkopolskich (IX 1919 – 20 IV 1921), Okręgiem Generalnym „Białystok” (od 20 IV 1921^[2]).

Po zakończeniu działań wojennych z bolszewikami został zastępcą dowódcy, a później dowódcą Grupy Operacyjnej „Bieniakonie” w strukturze Wojsk Litwy Środkowej. Kolejnym stanowiskiem w jego karierze wojskowej było Dowództwo Okręgu Korpusu nr III w Grodnie. 22 listopada 1922 został urlopowany z powodów zdrowotnych. 19 sierpnia 1923 otrzymał nominację na funkcję dowódcy Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie^[3].

31 marca 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego, awansował go na generała dywizji ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 6. lokatą w korpusie generałów^[4]. 14 grudnia 1925 został mianowany szefem Administracji Armii^[5], a w lipcu 1926 – I wiceministrem spraw wojskowych i szefem Administracji Armii. 15 grudnia 1930, w związku z wyjazdem marszałka Polski Józefa Piłsudskiego na urlop wypoczynkowy, na Maderę, Prezydent RP powierzył mu kierownictwo Ministerstwa Spraw Wojskowych od wtorku 16 grudnia 1930 roku^[6]. W niedzielę 29 marca 1931 roku w Gdyni przekazał obowiązki Józefowi Piłsudskiemu, który powrócił do kraju na pokładzie kontrtorpedowca ORP „Wicher”.

2 czerwca 1931 został zwolniony ze stanowiska I wiceministra spraw wojskowych i szefa Administracji Armii i mianowany inspektorem armii z siedzibą w Warszawie^[7]. Zmarł 3 kwietnia 1935 o godz. 8.00 w Warszawie na zawał serca^[8].

Rodzina

Żona generała, Wincenta Konarzewska, była pierwszą przewodniczącą Zarządu Naczelnego Stowarzyszenia „Rodzina Wojskowa” (1925–1927)^[9][10][10], w 1926 odznaczona papieskim orderem Pro Ecclesia et Pontifice za zasługi przy stworzeniu kaplicy w Korpusie Kadetów we Lwowie i za opiekę nad nią^[11], zmarła 24 marca 1933^[12]. Daniel Konarzewski mieszkał we własnym dworze w Punżankach, w których w 1935 podjął budowę rodzinnej kaplicy pw. świętych Kazimierza i Wincentego. Po śmierci generała pochowano na cmentarzu parafialnym w Balingródku, ale po wzniesieniu kaplicy jego zwłoki zostały do niej przeniesione, gdzie spoczęli także jego żona Wincenta Prewysz-Kwinto, syn i córka Maria.

16 stycznia 1929 o godz. 17.00 w kościele archikatedralnym Św. Jana w Warszawie Halina Konarzewska, córka generała Daniela Konarzewskiego i Wincenty Prewysz-Kwintów Konarzewskiej, zawarła związek małżeński z Włodzimierzem Łaszkiewiczem, właścicielem majątku Daukszyszki, w gminie Soły, powiatu oszmiańskiego, synem ś.p. Adolfa i Natalii z Łaszkiewiczów. Związek pobłogosławił ksiądz biskup polowy Stanisław Gall. Po uroczystości zaślubin, w salonach pp. Konarzewskich w Pałacu Mostowskich przy ulicy Przejazd 15, odbył się raut^[13].

Ordery i odznaczenia

Kościół w Balingródku

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)^[14]
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski^[15]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (29 grudnia 1921)^[16][17]
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie: po raz pierwszy 1921)^[18]
• Złoty Krzyż Zasługi
• Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej^[19]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Odznaka za Rany i Kontuzje
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (pośmiertnie, 12 maja 1936)
• Krzyż Wielki Orderu Korony Rumunii (Rumunia, 1929)^[20]
• Krzyż Wielki Orderu Leopolda (Belgia, 1935)^[21]
• Krzyż Wielki Orderu Lwa Białego (Czechosłowacja)
• Krzyż Wielki Orderu Krzyża Orła (Estonia, 1933)^[22]
• Wielki Oficer Orderu Świętego Sawy (Jugosławia)^[23]
• Wielki Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja, 1929)^[20]
• Komandor Orderu Legii Honorowej (Francja, 1921)^[24]
• Medal Zwycięstwa (Médaille Interalliée)

W literaturze

Gen. Daniel Konarzewski występuje jako jedna z postaci w powieści Nadberezyńcy Floriana Czarnyszewicza.

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-12-31].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
• Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 1 A–Ł. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-87103-55-1.

Linki zewnętrzne

• Studia nad dziejami osiedla Balingródek
• Kaplica grobowa Konarzewskich w Punżankach k. Podbrodzia – stan obecny