Daniel Ricciardo

Ten artykuł od 2016-09 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do wiarygodnych źródeł. (Dodanie listy źródeł bibliograficznych lub linków zewnętrznych nie jest wystarczające). Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Daniel Ricciardo

Daniel Ricciardo (2019)
Imię i nazwisko	Daniel Joseph Ricciardo
Państwo	Australia
Data i miejsce urodzenia	1 lipca 1989 Perth
Sezon 2022
Seria	Formuła 1
Zespół	McLaren F1 Team
Samochód	McLaren MCL36
Nr startowy	3
Partnerzy	Lando Norris
Sukcesy
2006: Azjatycka Formuła BMW 2008: Zachodnioeuropejska Formuła Renault 2.0 2008: Europejska Formuła Renault 2.0 2009: Brytyjska Formuła 3 2010: Formuła Renault 3.5 2014: Formuła 1 2016: Formuła 1
Strona internetowa

Daniel Joseph Ricciardo (ur. 1 lipca 1989 w Perth) – australijski kierowca wyścigowy, startujący w mistrzostwach świata Formuły 1 od sezonu 2011. Od sezonu 2021 kierowca zespołu McLaren, zwycięzca ośmiu wyścigów Formuły 1, dwukrotny II wicemistrz Formuły 1 (2014, 2016), mistrz Brytyjskiej Formuły 3 (2009).

Życiorys

Początki kariery

Ricciardo rozpoczął karierę w 2000 roku, od startów w kartingu. Po jej zakończeniu postanowił rozpocząć poważną karierę wyścigową, debiutując w Zachodnioaustralijskiej Formule Ford w 2005 roku. W ciągu trzech wyścigów zgromadził 74 punkty, dzięki czemu został sklasyfikowany na 8. miejscu.

W kolejnym sezonie przeniósł się do Azjatyckiej Formuły BMW, gdzie zajął 3. miejsce w końcowej klasyfikacji. Wziął udział również w dwóch wyścigach amerykańskiego cyklu, podczas których uzyskał łącznie trzy punkty, zajmując ostatecznie 20. pozycję. Na koniec sezonu Australijczyk wystartował w Światowym Finale BMW, który zakończył na 5. pozycji.

Formuła Renault

W 2007 roku przeniósł się do Włoskiej Formuły Renault. W klasyfikacji generalnej zajął 6. pozycję, zdobywając 196 punktów. Wziął udział również w dwóch rundach europejskiego cyklu.

W 2008 roku dzielił starty między Europejską a Południowoeuropejską Formułą Renault, w zespole SG Formula. Sezon ten okazał się przełomowy w karierze Australijczyka, gdyż zdobył niemalże dwa tytuły mistrzowskie (w europejskiej edycji nieznacznie uległ Finowi, Valtteri Bottassowi). Oprócz tego gościnnie wystąpił w jednej rundzie Formuły 3 Euroseries (nie był liczony do klasyfikacji końcowej). W pierwszym wyścigu dojechał na szóstym, natomiast w drugim na piętnastym miejscu.

Formuła 3

W sezonie 2009 roku awansował do Brytyjskiej Formuły 3. W zespole Carlin Motorsport zdominował pierwszy weekend cyklu, a dzięki równej i konsekwentnej jeździe przez cały sezon, zdobył tytuł mistrzowski na rundę przed zakończeniem rywalizacji. W ciągu sezonu trzynastokrotnie stanął na podium, z czego siedem razy na najwyższym stopniu. Z tą samą ekipą wziął też udział w prestiżowym wyścigu o Grand Prix Makau. Wyścigu nie udało mu się jednak ukończyć. Gościnnie wystąpił również w jednej rundzie Formuły Renault 3.5. We francuskim zespole Tech 1 Racing pierwszego z wyścigów nie ukończył, natomiast w drugim zajął piętnastą pozycję.

Formuła Renault 3.5

Daniel Ricciardo podczas wyścigu Formuły Renault 3.5 na torze Circuit Paul Ricard (2011)

W 2010 roku podpisał kontrakt z zespołem Tech 1 Racing, na udział w pełnym sezonie Formuły Renault 3.5. Ricciardo do ostatniego wyścigu walczył o tytuł mistrzowski, jednak ostatecznie mistrzostwo przegrał dwoma punktami z Rosjaninem Michaiłem Aloszynem. W przedostatniej rundzie sezonu na hiszpańskim torze Circuit de Catalunya, po zdominowaniu wyścigu, zrównał się punktami z Rosjaninem. Dzień później Australijczyk przegrał jednak walkę z Aloszynem, ostatecznie zajmując czwartą w wyścigu (przy trzeciej Michaiła) i drugą lokatę w klasyfikacji generalnej mistrzostw. Australijczyk ośmiokrotnie znalazł się na podium, z czego czterokrotnie na najwyższym stopniu.

W kolejnym sezonie Ricciardo ponownie brał udział w serii (w zespole ISR), pomimo zaangażowania w Formułę 1 (był kierowcą testowym Scuderia Toro Rosso, by potem zostać etatowym zawodnikiem zespołu HRT F1 Team). Starty te miały na celu umożliwić Australijczykowi utrzymać formę i uniemożliwić odzwyczajenie od warunków wyścigowych. Rola kierowcy rezerwowego była jednak priorytetową funkcją, dlatego też Ricciardo nie wziął udziału w pierwszej i ostatniej rundzie sezonu, które kolidowały z weekendem Grand Prix (zastąpił go Brytyjczyk Lewis Williamson). W ciągu trzynastu wyścigów Ricciardo sześciokrotnie znalazł się na podium, odnosząc przy tym jedno zwycięstwo, na ulicznym torze Monte Carlo. Junior Red Bulla zwyciężył także w drugim wyścigu na torze Monza (startował z pole position), po nałożeniu kary na Jean-Érica Vergne'a. Po apelacji zespołu Francuz odzyskał jednak wygraną, natomiast Ricciardo uzyskał na pierwotnie zajęte przez niego drugie miejsce. Ostatecznie w klasyfikacji generalnej uplasował się na 5. pozycji.

Formuła 1

2010–2013: Red Bull i Toro Rosso

2010

Od sezonu 2010, Ricciardo, będąc juniorskim kierowcą Red Bulla, pełni funkcję kierowcy testowego i rezerwowego austriackiego zespołu Red Bull Racing oraz włoskiego Scuderii Toro Rosso.

2011

Daniel Ricciardo podczas Grand Prix Japonii w bolidzie HRT F111 (2011)

W sezonie 2011 został kierowcą testowym i piątkowym zespołu Scuderia Toro Rosso. Posiada również rekord toru Yas Marina Circuit uzyskany 17 listopada 2010 podczas testu młodych kierowców i wynosi on 1:38.102.

30 czerwca 2011 roku, Ricciardo potwierdził swoje starty w Formule 1 w sezonie 2011 od Grand Prix Wielkiej Brytanii w zespole Hispania Racing F1 Team zastępując tym samym Naraina Karthikeyana^[1].

W kwalifikacjach do debiutanckiego wyścigu zajął ostatnie, 24. miejsce^[2]. W wyścigu zaś uplasował się na 19. pozycji tracąc do lidera 3 okrążenia^[3].

24 lipca, do wyścigu o Grand Prix Niemiec wystartował z 22. pozycji startowej. Linię mety zaś przekroczył jako 19. tracąc do zwycięzcy wyścigu 3 okrążenia^[4].

1 października 2011 dokonał pokazów bolidu Red Bull RB7 na bulwarze Rajpath w Indiach (było to dozwolone w ramach testów na prostej)^[5].

2012

14 grudnia 2011 został potwierdzony jako kierowca etatowy Scuderii Toro Rosso na sezon 2012^[6]. Zespół Toro Rosso nie przynosił nadziei na wysokie osiągnięcia w wyścigach. Jednak Ricciardo, podobnie jak jego zespołowy kierowca Jean-Éric Vergne liczył na zatrudnienie w przyszłości w roli kierowcy wyścigowego w zespole Mistrzów Świata konstruktorów – Red Bull Racing. W ciągu sezonu Australijczyk walczył w poszczególnych wyścigach o punkty. Zdobywał je sześciokrotnie w łącznej sumie dziesięciu punktów. Został sklasyfikowany na osiemnastej pozycji w klasyfikacji generalnej, tuż za swoim kolegą z zespołu.

2013

Na sezon 2013 ekipa Scuderia Toro Rosso przedłużyła kontrakty ze swoimi kierowcami. Tym razem jednak, szczególnie w drugiej części sezonu, Ricciardo spisywał się lepiej od Vergne'a. Siedmiokrotnie zdobywał punkty. Dwukrotnie (w Chinach i Włoszech) były to zdobycze sześciopunktowe. Australijczyk dwukrotnie poprawił swój dorobek punktowy z poprzedniego sezonu. Ukończył sezon na czternastym miejscu w klasyfikacji generalnej.

Red Bull (2014–2018)

2014

Daniel Ricciardo podczas Grand Prix Singapuru w bolidzie Red Bull RB10 (2014)

W połowie sezonu 2013 kierowca Red Bull Racing Mark Webber ogłosił odejście z Formuły 1 po zakończeniu sezonu. W związku z tym kandydatem do jego zastąpienia stał się jeden z kierowców Scuderii Toro Rosso. 2 września 2013 ogłoszono wybór Daniela Ricciardo.

Po zmianie regulaminu silników zespół Red Bull Racing stracił rolę dominatora w Formule 1. Jednak już w pierwszym wyścigu sezonu, w swoim domowym Grand Prix Australijczyk wykręcił drugi czas w kwalifikacjach, przygrywając jedynie z Lewisem Hamiltonem. Na starcie wyścigu Ricciardo stracił pozycję na rzecz Rosberga, lecz po awarii silnika w bolidzie Hamiltona utrzymał drugą pozycję. Tę pozycję utrzymał do mety i ku radości miejscowych kibiców, po raz pierwszy stanął na podium. Jednak po wyścigu ogłoszono jego dyskwalifikację ze względu na przekraczanie dopuszczalnego limitu przepływu paliwa, ustalonego na 100 kg/h. W kolejnych wyścigach Ricciardo (poza dwoma wyścigami) regularnie zdobywał punkty. Ponadto zarówno w kwalifikacjach, jak i w wyścigach pokonywał swojego kolegę zespołowego – czterokrotnego mistrza świata Sebastiana Vettela. W wyścigu o Grand Prix Hiszpanii po raz pierwszy (po dyskwalifikacji w Australii) stanął na podium, plasując się na trzeciej pozycji. Sukces ten powtórzył w Monako. Już w wymienionych wyścigach z jego sukcesów cieszyła się ogromna rzesza fanów, których zdołał sobie zjednać pogodną atmosferą i ciągłym uśmiechem na twarzy. Jednak pierwszy duży sukces odniósł w Kanadzie, gdzie doskonale wykorzystał problemy Mercedesa z bolidem. Zdołał się przebić z szóstego miejsca do czołówki i po udanych manewrach wyprzedzania objął prowadzenie, które utrzymał do mety. Odniósł pierwsze zwycięstwo w karierze oraz jako pierwszy przełamał zwycięską passę Mercedesa. Do końca sezonu nikt inny nie zdołał powtórzyć tego wyczynu. Jeśli nie zwyciężał kierowca Mercedesa, to wygrywał Ricciardo. Zrobił to jeszcze dwukrotnie – na Węgrzech i w Belgii. Miejsca w pobliżu podium w pozostałych wyścigach sprawiły, że długo liczył się w walce o mistrzowski tytuł. Jednak ostatecznie z dorobkiem 238 punktów został sklasyfikowany na trzeciej pozycji w klasyfikacji generalnej.

2018

Ricciardo rozpoczął sezon na 4. miejscu w Australii startując z 8 pozycji. Z powodu awarii układu elektrycznego nie ukończył GP Bahrajnu. Po starcie z 6 pozycji wygrał GP Chin z przewagą prawie 9 sekund. Podczas walki o 4. miejsce w Azerbejdżanie doszło do kontaktu z jego partnerem zespołowym Maxem Verstappenem, przez co obaj kierowcy nie ukończyli wyścigu. W Hiszpanii ukończył na 5. miejscu ustanawiając najszybsze okrążenie wyścigu. W Monako Ricciardo zajmował 1. miejsce podczas wszystkich trzech treningów, za każdym razem poprawiając rekord okrążenia. Podczas kwalifikacji zdobył swoje drugie w Monako Pole Position i kolejny raz ustanowił rekord okrążenia. Pomimo awarii MGU-K udało mu się wygrać Grand Prix Monako. Była to jego pierwsza wygrana GP Monako oraz pierwsze zwycięstwo po zdobyciu Pole Position. Monako był ostatnim Grand Prix sezonu w którym Ricciardo zdobył podium. W kolejnych wyścigach został kierowcą, który nie ukończył największej liczby wyścigów (łącznie 8). Ustanowił najszybsze okrążenia w Australii, Chinach, Hiszpanii i na Węgrzech. Zakończył sezon na 6 pozycji w klasyfikacji kierowców, zdobywając łącznie 170 punktów.

Renault (2019–2020)

W sierpniu 2018 roku ogłoszono, że Ricciardo podpisał 2-letni kontrakt z zespołem Renault. W zespole Red Bulla zastąpi go Pierre Gasly. Sezon 2019 ukończył na 9. miejscu, zdobywając 54 punkty. W maju 2020 poinformowano, że opuści on zespół Renault F1 i przeniesie się do brytyjskiego zespołu McLaren F1 w sezonie 2021. Zastąpi on odchodzącego Carlosa Sainza Jr, który w sezonie 2021 będzie reprezentować Scuderia Ferrari^[7][8].

McLaren (od 2021)

Daniel Ricciardo podczas GP Austrii w bolidzie McLaren MC35M(2021)

Po dwóch latach w zespole Renault, Daniel Ricciardo dołączył do zespołu McLaren na sezon 2021, tym samym zastępuje miejsce Carlosa Sainza Jr., który przeszedł do zespołu Ferrari. Jego partnerem na rok 2021 został Lando Norris^[9]. W tym sezonie wygrał Grand Prix Włoch na torze Monza, a jego kolega z zespołu stanął na drugim miejscu. 8 października 2022 roku ogłosił, że nie będzie brał udziału w wyścigach w F1 w sezonie 2023^[10].

Wyniki

Formuła Renault 3.5

Rok	Zespół	Wyniki w poszczególnych eliminacjach																	Punkty	Pozycja
2009	Tech 1 Racing	CAT	CAT	BEL	BEL	MON	HUN	HUN	GBR	GBR	FRA	FRA	PRT	PRT	DEU	DEU	ARA	ARA	0	34
		–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	NU	15	–	–	–	–
2010	Tech 1 Racing	ARA	ARA	BEL	BEL	MON	CZE	CZE	FRA	FRA	HUN	HUN	DEU	DEU	GBR	GBR	CAT	CAT	136	2
		3	2	13	5	1	12	5	6	2	1	6	1	11	NU	2	1	4
2011	ISR	ARA	ARA	BEL	BEL	ITA	ITA	MON	DEU	DEU	HUN	HUN	GBR	GBR	FRA	FRA	CAT	CAT	144	5
		–	–	10	9	6	1	1	2	5	NW	12	2	2	6	2	–	–

Formuła 1

Rok	Zespół	Samochód	Silnik	Wyniki w poszczególnych eliminacjach																						Punkty	Pozycja
2011 [11]	Hispania Racing F1 Team	HRT F111	Cosworth CA2011 2.4 V8	AUS	MAL	CHN	TUR	ESP	MON	KAN	EUR	GBR	DEU	HUN	BEL	ITA	SIN	JPN	KOR	IND	ABU	BRA				0	27
				–	–	–	–	–	–	–	–	19	19	18	NU	NU	19	22	19	18	NU	20
2012 [12]	Scuderia Toro Rosso	Toro Rosso STR7	Ferrari Tipo 056 2.4 V8	AUS	MAL	CHN	BHR	ESP	MON	KAN	EUR	GBR	DEU	HUN	BEL	ITA	SIN	JPN	KOR	IND	ABU	USA	BRA			10	18
				9	12	17	15	13	NU	14	11	13	13	15	9	12	9	10	9	13	10	12	13
2013 [13]	Scuderia Toro Rosso	Toro Rosso STR8	Ferrari Tipo 056 2.4 V8	AUS	MAL	CHN	BHR	ESP	MON	KAN	GBR	DEU	HUN	BEL	ITA	SIN	KOR	JPN	IND	ABU	USA	BRA				20	14
				NU	18†	7	16	10	NU	15	8	12	13	10	7	NU	19†	13	10	16	11	10
2014 [14]	Infiniti Red Bull Racing	Red Bull RB10	Renault Energy F1-2014 1.6T V6	AUS	MAL	BHR	CHN	ESP	MON	KAN	AUT	GBR	DEU	HUN	BEL	ITA	SIN	JPN	RUS	USA	BRA	ABU				238	3
				DK	NU	4	4	3	3	1	8	3	6	1	1	5	3	4	7	3	NU	4
2015 [15]	Infiniti Red Bull Racing	Red Bull RB11	Renault Energy F1-2015 1.6T V6	AUS	MAL	CHN	BHR	ESP	MON	KAN	AUT	GBR	HUN	BEL	ITA	SIN	JPN	RUS	USA	MEX	BRA	ABU				92	8
				6	10	9	6	7	5	13	10	NU	3	NU	8	2	15	15†	10	5	11	6
2016 [16]	Red Bull Racing	Red Bull RB12	TAG Heuer 1.6 V6 t	AUS	BHR	CHN	RUS	ESP	MON	KAN	EUR	AUT	GBR	HUN	DEU	BEL	ITA	SIN	MAL	JPN	USA	MEX	BRA	ABU		256	3
				4	4	4	11	4	2	7	7	5	4	3	2	2	5	2	1	6	3	3	8	5
2017 [17]	Red Bull Racing	Red Bull RB13	TAG Heuer 1.6 V6 t	AUS	CHN	BHR	RUS	ESP	MON	KAN	AZE	AUT	GBR	HUN	BEL	ITA	SGP	MAL	JPN	USA	MEX	BRA	ABU			200	5
				NU	4	5	NU	3	3	3	1	3	5	NU	3	4	2	3	3	NU	NU	6	NU
2018 [18]	Aston Martin Red Bull Racing	Red Bull RB14	TAG Heuer RB14 1.6T V6																							170	6
				4	NU	1	NU	5	1	4	4	NU	5	NU	4	NU	NU	6	6	4	NU	NU	4	4
2019 [19]	Renault F1 Team	Renault R.S.19	Renault R.E.19 1.6 V6T																							54	9
				NU	18†	7	NU	12	9	6	11	12	7	NU	14	14	4	14	NU	DK	8	6	6	11
2020 [20]	Renault F1 Team	Renault R.S.20	Renault R.E.20 1.6 V6T																							119	5
				NU	8	8	4	14	11	4	6	4	5	3	9	3	10	7	5	7
2021 [21]	McLaren F1 Team	McLaren MCL35M	Mercedes-AMG F1 M12												‡											115	8
				7	6	9	6	12	9	6	13	7	5	11	4	11	13	4	13	5	12	NU	12	5	12
2022 [22]	McLaren F1 Team	McLaren MCL36	Mercedes-AMG F1 M13																							37	11
				14	NU	6	186	13	12	13	8	11	13	9	9	15	15	17	NU	5	11	16	7	NU	9

‡ - Przyznano połowę punktów, gdyż zostało przejechane mniej niż 75% wyścigu.

Podsumowanie

Przypisy

Bibliografia

• Driver Database – Daniel Ricciardo. driverdb.com. [dostęp 2021-05-13]. (ang.).
• Formula 1 – Daniel Ricciardo. formula1.com. [dostęp 2021-05-13]. (ang.).

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona kierowcy. danielricciardo.com. [dostęp 2012-05-14]. (ang.).

McLaren Formula 1 Team

Kierowcy wyścigowi	Daniel Ricciardo (#3) Lando Norris (#4)
Dyrektor wykonawczy	Zak Brown
Dyrektor techniczny	James Key
Dyrektor sportowy	Gil de Ferran
Dyrektor operacyjny	Simon Roberts
Dyrektor inżynierii	Matt Morris
Dyrektor ds. osiągów	Andrea Stella
Menedżer zespołu	David Redding