Danuta Sokolnicka

Danuta Sokolnicka
Data i miejsce urodzenia18 listopada 1918
Poznań
Data i miejsce śmierci20 marca 1989
Poznań
Alma MaterUniwersytet Poznański
Dziedzina sztukizłotnictwo
jubilerstwo
Odznaczenia
Krzyż Walecznych

Danuta Sokolnicka z domu Szulc (ur. 18 listopada 1918 w Poznaniu, zm. 20 marca 1989 tamże) – polska jubilerka, złotniczka i projektantka biżuterii, pierwsza kobieta w Polsce, która uzyskała tytuł mistrza złotnictwa.

Życiorys

Urodziła się w rodzinie Szulców, poznańskich złotników, jako córka Stanisława i Ireny z d. Wilhelmi[1]. Już w wieku siedemnastu lat praktykowała w rodzinnym zakładzie jubilersko-zegarmistrzowskim[1]. W 1935 rozpoczęła też studia z historii sztuki na Uniwersytecie Poznańskim[1]. Dzięki kontaktom zawodowym ojca w 1937 podjęła naukę w szkole złotniczej Goldschmiedeschule w Hanau, gdzie przebywała do 1939[2]. Do Poznania wróciła jeszcze przed wybuchem II wojny światowej[2].

Podczas kampanii wrześniowej służyła jako harcerka-sanitariuszka[3]. Odznaczona została Krzyżem Walecznych[3]. Jej wspomnienia z tego okresu zostały opublikowane w zbiorze Dni klęski, dni chwały. Wspomnienia Wielkopolan z września 1939 r. (Wydawnictwo Poznańskie, 1970)[4].

Po zajęciu Poznania przez Niemców Szulcowie przenieśli się do Warszawy, gdzie Stanisław otworzył drobny zakład jubilerski[2]. Podczas pobytu w Warszawie, w 1942 Danuta wyszła za mąż za Jerzego Sokolnickiego[2]. W 1943 zdała egzamin czeladniczy, później egzamin mistrzowski, uzyskując jako pierwsza kobieta w Polsce tytuł mistrza złotnictwa[2].

Po wojnie wróciła do Poznania, gdzie prowadziła wraz z mężem zakład złotniczy[2]. Jej prace złotnicze zdobyły medal Związku Izb Rzemieślniczych na ogólnopolskiej wystawie w 1947[3]. Kontynuowała też przerwane studia z historii sztuki, które ukończyła w 1952 pod kierunkiem Szczęsnego Dettloffa, przedstawiając pracę dotyczącą relikwiarza elbląskiego z 1388, wydaną w Studiach Pomorskich w 1957[2].

Na fali bitwy o handel Szulcom odebrano rodzinny zakład, który dał następnie początek spółdzielni jubilerskiej „Juwelia”[2]. Jednocześnie władze uniemożliwiły Sokolnickiej zatrudnienie się w tej spółdzielni[5]. Pracę znalazła w konkurencyjnej dla „Juwelii” Spółdzielni Pracy Rzemiosła Artystycznego „Rytosztuka”, gdzie w latach 1952–1957 pełniła funkcję głównego projektanta[5][2]. Po odejściu z „Rytosztuki” została rzeczoznawcą w Desie[6].

Została pochowana na Cmentarzu Junikowo w Poznaniu[7].

Przypisy

  1. ↑ a b c Myśliński 2018 ↓, s. 49.
  2. ↑ a b c d e f g h i Myśliński 2018 ↓, s. 50.
  3. ↑ a b c Kronika Miasta Poznania 1997 ↓, s. 266.
  4. ↑ Kronika Miasta Poznania 1997 ↓, s. 273.
  5. ↑ a b Myśliński 2018 ↓, s. 18.
  6. ↑ Myśliński 2018 ↓, s. 51.
  7. ↑ Informacje na stronie um.poznan.pl

Bibliografia

  • Michał Myśliński: Srebro z Poznania. Biżuteria i galanteria Spółdzielni Pracy Rękodzieła Artystycznego „Rytosztuka”. Warszawa: Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, 2018. ISBN 978-83-65630-54-4.
  • Jerzy Sokolnicki. Z dziejów poznańskich mieszczan. Rodzina Szulców. „Kronika Miasta Poznania”. Nr 3/1997, 1997. Poznań: Wydawnictwo Miejskie. ISSN 0137-3552.