Daria Kvekić

Daria Kvekić

Даринка

Księżna Czarnogóry
rys. wg fot., 1855
Księżna Czarnogóry
Okres	od 12 stycznia 1855 do 13 sierpnia 1860
Jako żona	Daniela
Koronacja	12 stycznia 1855
Następczyni	ona sama (jako księżna-wdowa)
Księżna-wdowa Czarnogóry
Okres	od 13 sierpnia 1860 do 8 listopada 1862
wdowa po	Danielu
Następca	Milena (jako księżna-małżonka)
Dane biograficzne
Dynastia	Kvekiciowie
Data i miejsce urodzenia	19 grudnia 1838 Triest
Data i miejsce śmierci	2 lutego 1892 Wenecja
Ojciec	Marko Kvekić
Matka	Jelisaveta Mirković
Małżeństwo	Daniel od 12 stycznia 1855 do 13 sierpnia 1860
Dzieci	Olga Petrović-Njegoš

Daria Kvekić zam. Petrović-Njegoš, czarn. Darinka Kvekić a. Petrović-Njegoš, cyr. Даринка Квекић a. Петровић-Његош (ur. 19 grudnia 1838 w Trieście, zm. 2 lutego 1892 w Wenecji) – księżna Czarnogóry jako żona Daniela.

Życiorys

Wychowała się w Trieście jako jedyna córka serbskiego kupca Marka Kvekicia i jego żony Jelisavety Katariny hr. Mirković. Wykształcenie powszechne odebrała w domu. Następnie kontynuowała naukę pod opieką zorientowanych profrancusko nauczycieli m.in. bibliotekarza i historyka J. Nikolicia. Obok zagadnień ogólnokształcących otrzymała solidne przygotowanie w zakresie historii, literatury, estetyki i języków klasycznych (łacina i greka). Biegle posługiwała się językami: włoskim, francuskim, niemieckim i rosyjskim.

12 stycznia 1855 poślubiła w Njeguši księcia Czarnogóry Daniela. Wniesiony pokaźny posag posłużył jej mężowi do pokrycia kosztów szeroko zakrojonych reform administracji i prawa cywilnego. Samodzielnie dysponując znaczną jego częścią, księżna wspierała rozwój szkolnictwa powszechnego oraz przyznawała roczne stypendia dla finansowania studiów zagranicznych uzdolnionej młodzieży czarnogórskiej. Wspierała rozwój kultury i nauki, faworyzując francuskich i zachodnio zorientowanych twórców. Do Cetynii sprowadziła przedstawicieli serbskiej inteligencji z Triestu: m.in. historyka A. Dukovicia i poetę J. Palikucia. Wspierała finansowo działalność oświatową J. Lombardić w Hercegowinie.

Na kongresie paryskim w 1856 książę Daniel obrał profrancuski kierunek polityki zagranicznej. Zachowawcza szlachta, a zwłaszcza reakcyjny kler odebrali tę zmianę za zdradę prawosławnej Rosji. Polityczne położenie księcia nie sprzyjało mecenatowi księżnej Darii. Szybko zyskała sobie opozycję obyczajową, która oskarżała ją o wspieranie demoralizacji młodzieży.

Po zamordowaniu męża w 1860, przyznano jej dożywotnio tytuł księżnej-wdowy oraz apanaże. W 1860–1867 zajmowała się zapewnieniem podstaw wykształcenia nastoletniej księżnej Mileny Vukotić^[1]. W 1867 wyemigrowała wraz z córką Olgą (1859–1896) do Austrii, aby ostatecznie osiąść w Wenecji. Poza krajem nadal wspierała finansowo serbską inteligencję z Czarnogóry, Serbii i Turcji.

Przypisy

Bibliografia

Радojнчнћ, Драгана: Између култура Истока и Запада: северозападна Бока Которска. Бeoгpaд: CAНУ, 2006. ISBN 86-7587-037-X (serb.).