Dario Antoniozzi

Dario Antoniozzi

Antoniozzi w 2011
Data i miejsce urodzenia	11 grudnia 1923 Rieti
Data i miejsce śmierci	25 grudnia 2019 Cosenza
Zawód, zajęcie	polityk, prawnik
Stanowisko	minister turystyki i rozrywki (1976–1978), minister kultury i środowiska (1978–1979), minister rolnictwa (1979), poseł do Izby Deputowanych (1953–1980), poseł do Parlamentu Europejskiego (1979–1989)
Partia	Chrześcijańska Demokracja

Dario Antoniozzi (ur. 11 grudnia 1923 w Rieti, zm. 25 grudnia 2019 w Cosenzy^[1]) – włoski polityk i prawnik, wieloletni parlamentarzysta krajowy, w latach 1976–1979 minister w różnych resortach, poseł do Parlamentu Europejskiego I i II kadencji.

Życiorys

Syn Florindo, dyrektora oddziałów banku Cassa di Risparmio. Wychowywał się w Rieti i Cosenzy^[2]. Ukończył studia prawnicze, po czym uzyskał uprawnienia adwokata^[3].

Zaangażował się w działalność polityczną w ramach Chrześcijańskiej Demokracji, był zastępcą jej sekretarza generalnego i wieloletnim szefem struktur w Kalabrii. Od 1953 do 1980 był członkiem Izby Deputowanych II, II, IV, V, VI, VII i VIII kadencji^[3]. Przez około 20 lat sprawował funkcje sekretarza stanu i ministra w różnych resortach. Pozostawał wiceministrem transportu (1958–1960^[4][5]), poczty i telekomunikacji (1960–1962)^[6], turystyki i rozrywki (1962–1963)^[7], handlu morskiego (1963)^[8] rolnictwa i leśnictwa (1963–1968 w trzech rządach Aldo Moro^[9] i 1968–1970 w dwóch Mariano Rumora^[10]). W latach 1970–1972 był podsekretarzem stanu przy prezydium rządu^[11], później wiceministrem budżetu i programów ekonomicznych (1972)^[12]. W rządach Giulio Andreottiego sprawował kolejno funkcje ministra turystyki i rozrywki (od lipca 1976 do marca 1978)^[13], kultury i środowiska oraz badań naukowych i technicznych (od marca 1978 do marca 1979)^[14] oraz szefa resortu rolnictwa (od marca do sierpnia 1979)^[15].

W 1979 i 1984 wybierano go do Parlamentu Europejskiego. Przystąpił do grupy Europejskiej Partii Ludowej, od 1987 do 1989 zasiadał w jej prezydium. Należał m.in. do Komisji ds. Instytucjonalnych, Komisji ds. Kontroli Budżetu oraz Komisji ds. Kwestii Politycznych^[16]. W 1989 nie uzyskał reelekcji, po czym wycofał się z polityki. Został m.in. honorowym przewodniczącym stowarzyszenia dziennikarzy^[17] i stowarzyszenia włoskich członków Europejskiej Partii Ludowej^[18].

Życie prywatne

Jego syn Alfredo był europarlamentarzystą z ramienia Forza Italia i Ludu Wolności.

W 1980 otrzymał Złoty Medal za Zasługi dla Kultury i Sztuki^[19].

Przypisy