Davey Johnson

Davey Johnson

Davey Johnson jako menadżer Washington Nationals.
drugobazowy
Pełne imię i nazwisko	David Allen Johnson
Data i miejsce urodzenia	30 stycznia 1943 Orlando
Odbijał	prawą
Rzucał	prawą
Debiut	13 kwietnia 1965
Ostatni występ	29 września 1978
Statystyki
Średnia uderzeń	0,261
Home runy	136
Uderzenia	1252
RBI	609
Kariera klubowa
Lata Kluby 1965–1972 Baltimore Orioles 1973–1975 Atlanta Braves 1975–1976 Yomiuri Giants 1977–1978 Philadelphia Phillies 1978 Chicago Cubs
Kariera menedżerska
Lata Kluby 1984–1990 New York Mets 1993–1995 Cincinnati Reds 1996–1997 Baltimore Orioles 1999–2000 Los Angeles Dodgers 2011–2013 Washington Nationals

David Allen Johnson (ur. 30 stycznia 1943) – amerykański baseballista, który występował na pozycji drugobazowego, menadżer klubów MLB.

Kariera zawodnicza

Johnson studiował na Texas A&M University, gdzie w 1962 grał na pozycji łącznika w drużynie uniwersyteckiej Texas A&M Aggies^[1]. Po roku gry w NCAA, w czerwcu 1962 podpisał kontrakt jako wolny agent z Baltimore Orioles i początkowo grał w klubach farmerskich tego zespołu, między innymi w Rochester Red Wings, reprezentującym poziom Triple-A^[2][3]. W MLB zadebiutował 13 kwietnia 1965 w meczu przeciwko Chicago White Sox^[2]. W 1966 zagrał we wszystkich meczach World Series, w których Orioles pokonali Los Angeles Dodgers 4–0^[4].

W 1967 po raz pierwszy wystąpił w Meczu Gwiazd, zaś rok później po raz pierwszy zdobył Złotą Rękawicę^[2]. W sezonie 1970 zdobył drugi tytuł mistrzowski World Series, w których uzyskał średnią 0,313^[5]. W listopadzie 1972 w ramach wymiany zawodników przeszedł do Atlanta Braves^[2]. W kwietniu 1975 po jednym podejściu do odbicia w meczu z Houston Astros, podpisał kontrakt z Yomiuri Giants z Central League^[6]. W ciągu dwóch lat występów w Japonii zaliczył 199 występów, średnią 0,241 i zdobył 39 home runów^[7].

W lutym 1977 został zawodnikiem Philadelphia Phillies, zaś w sierpniu 1978 Chicago Cubs, w którym zakończył karierę zawodniczą. Po raz ostatni zagrał 30 września 1978 w meczu przeciwko New York Mets^[2].

Kariera menedżerska

Davey Johnson jako menadżer New York Mets.

Davey Johnson jako menadżer olimpijskiej reprezentacji USA.

W 1981 został menadżerem zespołu Jackson Mets z Double-A, farmy New York Mets^[8]. Następnie, w 1983, prowadził Tidewater Tides z Triple-A, by przed rozpoczęciem sezonu 1984 objąć New York Mets^[6].

W 1986 zespół odniósł najlepszy wynik w historii klubu, odnosząc 108 zwycięstw. Mets awansowali do World Series i byli faworytami do zwycięstwa nad mistrzem American League Boston Red Sox. Mets wygrali serię w siedmiu meczach, mimo iż w meczu numer sześć byli o jeden strike od przegranej w finałach; przy stanie 4–5 dla Red Sox w drugiej połowie 10. zmiany, po niekontrolowanym narzucie miotacza Red Sox Boba Stanleya, a następnie po uderzeniu zapolowego Mets Mookie Wilsona i błędzie przy pierwszej bazie Billa Bucknera, Mets zdobyli dwa runy i zwyciężyli 6–5, doprowadzając do siódmego spotkania, w którym pokonali Red Sox 8–5, ostatecznie wywalczając drugi w historii klubu tytuł mistrzowski^[9]. W maju 1990 po uzyskaniu przez Mets bilansu 20–22, Johnson został zwolniony z funkcji menadżera zespołu^[6].

W maju 1993 został menadżerem Cincinnati Reds, zaś w 1996 Baltimore Orioles, z którym dwukrotnie przegrał American League Championship Series. W 1997 Orioles uzyskali najlepszy w lidze bilans 98–64, a Johnson został wybrany najlepszym menadżerem American League, a także wprowadzony do Baltimore Orioles Hall of Fame^[6][10]. W latach 1999–2000 prowadził Los Angeles Dodgers^[11].

W 2003 objął reprezentację Holandii, którą poprowadził do mistrzostwa Europy. Na Igrzyskach Olimpijskich 2008 jako menadżer reprezentacji Stanów Zjednoczonych zdobył brązowy medal. Rok później wraz z kadrą USA wystąpił na turnieju World Baseball Classic^[6]. W 2010 został uhonorowany członkostwem w New York Mets Hall of Fame^[12].

W latach 2011–2013 był menadżerem Washington Nationals, którego poprowadził w sezonie 2012 do pierwszego po przeniesieniu siedziby klubu do Waszyngtonu mistrzostwa NL East. W tym samym roku został wybrany najlepszym menadżerem w National League^[13]. 30 września 2014 przeszedł na emeryturę^[14].

Statystyki menadżerskie

Nagrody i wyróżnienia

Przypisy