David Defiagbon
| Pełne imię i nazwisko | David Dejiro Defiagbon | ||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Pseudonim | The Dream | ||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | 12 czerwca 1970 | ||||||||||||||||||
| Data i miejsce śmierci | 24 listopada 2018 | ||||||||||||||||||
| Obywatelstwo | |||||||||||||||||||
| Wzrost | 196 cm | ||||||||||||||||||
| Kategoria wagowa | ciężka | ||||||||||||||||||
| Bilans walk zawodowych | |||||||||||||||||||
| Liczba walk | 23 | ||||||||||||||||||
| Zwycięstwa | 21 (KO 12) | ||||||||||||||||||
| Porażki | 2 | ||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
David Dejiro Defiagbon (ur. 12 czerwca 1970 w Sapele, zm. 24 listopada 2018 w Las Vegas[1]) − kanadyjski bokser pochodzenia nigeryjskiego, srebrny medalista olimpijski.
Kariera amatorska
W 1991, Defiagbon był uczestnikiem mistrzostw świata, rywalizując w kategorii lekkośredniej. W ćwierćfinale przegrał z reprezentantem Kuby Juanem Lemusem, który zdobył złoty medal na tych zawodach[2]. W 1992 był uczestnikiem igrzysk olimpijskich w Barcelonie. Reprezentujący Nigerię w kategorii lekkośredniej, Defiagbon odpadł w swojej pierwszej walce, przegrywając 7:8 z Amerykaninem Raúlem Márquezem[3].
W lutym 1996, Defiagbon zwyciężył w turnieju kwalifikacyjnym na igrzyska olimpijskie, rywalizując w kategorii ciężkiej. W finale turnieju pokonał Meksykanina Julio Pacheco[4]. Na igrzyskach olimpijskich w Atlancie, Defiagbon rywalizację rozpoczął od 1/8 finału, gdyż w 1/16 miał wolny los, co oznaczało, że bez walki przechodzi do następnej rundy. W walce o ćwierćfinał pokonał reprezentanta Kenii Omara Ahmeda, pokonując go 15:4. W walce o brązowy medal rywalem reprezentanta Kanady był Francuz Christophe Mendy. Kanadyjczyk zwyciężył przez dyskwalifikację w trzeciej rundzie, zapewniając sobie brązowy medal na igrzyskach. W półfinale zmierzył się z reprezentantem gospodarzy igrzysk Natem Jonesem, wygrywając z Amerykaninem 16:10. W finale zmierzył się ze zwycięzcą poprzednich igrzysk oraz pięciokrotnym mistrzem świata, Félixem Savónem. Kanadyjczyk przegrał walkę bardzo wyraźnie, zdobywając srebrny medal[5].
Kariera zawodowa
Jeszcze tego samego roku, w którym zdobył medal na igrzyskach, Defiagbon zadebiutował na ringu zawodowym. Do lipca 2004 r., Kanadyjczyk był niepokonany, wygrywając 21 walk, w tym 12. przez nokaut. 23 lipca 2004 zmierzył się z Rosjaninem Olegiem Maskajewem. Po wyrównanej walce przegrał niejednogłośnie na punkty. W rundzie 6., Kanadyjczyk był liczony przez sędziego[6]. W styczniu 2005 doznał kolejnej porażki, przegrywając przez techniczny nokaut w 3. rundzie z Juanem Gómezem.
Przypisy
- ↑ Former Olympic boxer David Defiagbon dead at 48. thechronicleherald.ca, 2018-11-27. [dostęp 2018-11-30]. (ang.).
- ↑ 6.World Championships – Sydney, Australia. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2015-01-09]. (ang.).
- ↑ 25.Olympic Games – Barcelona, Spain. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2015-01-09]. (ang.).
- ↑ North & Central American Olympic Qualifications – Guaynabo, Puerto Rico. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2015-01-09]. (ang.).
- ↑ 26.Olympic Games – Atlanta, USA. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2015-01-09]. (ang.).
- ↑ David Defiagbon vs. Oleg Maskaev. boxrec.com. [dostęp 2015-01-09]. (ang.).
Linki zewnętrzne
- Lista walk zawodowych – BoxRec. boxrec.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-09)].
- Biografia – BoxRec
- Rezultaty olimpijskie – Sports-reference. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-07)].
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Boxing. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
