David Ferrer

David Ferrer

Państwo	Hiszpania
Data i miejsce urodzenia	2 kwietnia 1982 Jávea
Wzrost	175 cm
Gra	praworęczny, oburęczny bekhend
Status profesjonalny	2000
Zakończenie kariery	8 maja 2019
Trener	Francisco Fogues
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	27
Najwyżej w rankingu	3 (8 lipca 2013)
Australian Open	SF (2011, 2013)
Roland Garros	F (2013)
Wimbledon	QF (2012, 2013)
US Open	SF (2007, 2012)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	2
Najwyżej w rankingu	42 (24 października 2005)
Australian Open	3R (2005)
Roland Garros	2R (2009)
Wimbledon	1R (2003–2006, 2009, 2018)
US Open	2R (2004, 2006)
Strona internetowa

David Ferrer Ern (ur. 2 kwietnia 1982 w Jávea) – hiszpański tenisista, finalista French Open 2013 w grze pojedynczej, czwarty zawodnik igrzysk olimpijskich w Londynie z 2012 roku w deblu, reprezentant w Pucharze Davisa.

Kariera tenisowa

Karierę zawodową Ferrer rozpoczął w roku 2000. Na początku często grał w Polsce, wygrywając m.in. zawody rangi ATP Challenger Tour w Sopocie w 2001 roku. Szerszemu gronu kibiców dał się poznać w 2002 roku, kiedy w swoim drugim występie w turnieju z cyklu ATP World Tour w chorwackim Umagu osiągnął finał, pokonując po drodze m.in. Argentyńczyków Nalbandiana i Corię, a przegrywając dopiero w decydującym meczu z rodakiem Moyą. Również w 2002 roku wygrał swój pierwszy turniej – w finale w Bukareszcie pokonał Argentyńczyka Acasuso.

W sezonie 2003 grał już regularnie w cyklu ATP World Tour, debiutował we wszystkich turniejach wielkoszlemowych, był w finale w Sopocie (turniej został w t. r. wpisany do cyklu ATP World Tour), gdzie Ferrer przegrał w finale z Corią. Ponadto w lutym osiągnął finał debla w Acapulco, jednak w finale przegrał wspólnie z Fernando Vicente z parą Mark Knowles-Daniel Nestor.

W 2004 roku Ferrer dotarł co najmniej do ćwierćfinału w siedmiu turniejach w cyklu ATP World Tour; odniósł dwa zwycięstwa nad rywalami z czołowej dziesiątki na świecie (Nalbandianem i Ferrero), sam po raz pierwszy w karierze awansował do najlepszej pięćdziesiątki rankingu.

W 2005 roku do końca lutego wygrał dwa turnieje w grze podwójnej, najpierw w Viña del Mar, a potem w Acapulco. W obu turniejach partnerował Santiago Venturze. W połowie kwietnia dotarł do finału singla w Walencji, jednak przegrał finałowy mecz z Rosjaninem Andriejewem. W maju awansował do pierwszego w karierze ćwierćfinału wielkoszlemowego – w turnieju French Open wyeliminował obrońcę tytułu Gastóna Gaudio, a przegrał z późniejszym triumfatorem Rafaelem Nadalem.

Sezon 2006 Hiszpan zakończył z singlowym tytułem w Stuttgarcie, po pokonaniu w finale Acasuso. Ponadto awansował również do półfinału rozgrywek ATP Masters Series w Miami, gdzie po drodze wyeliminował Andy’ego Roddicka; przegrał z Rogerem Federerem.

Na początku 2007 roku Ferrer zwyciężył w rozgrywkach na twardych kortach w Auckland. W finale pokonał Tommy’ego Robredo. W połowie lipca wygrał swój czwarty singlowy turniej ATP World Tour, w szwedzkim Båstad, nie tracąc w drodze po tytuł seta. We wrześniu Hiszpan awansował do półfinału wielkoszlemowego US Open, eliminując po drodze m.in. Nalbandiana oraz Nadala. Pojedynek o finał zawodów przegrał z Novakiem Đokoviciem. W październiku odniósł kolejne zwycięstwo w sezonie, podczas rozgrywek w Tokio, a w listopadzie zakwalifikował się do kończącego sezon turnieju Tennis Masters Cup w Szanghaju. Występ ten Hiszpan zakończył dochodząc do finału, gdzie w fazie grupowej pokonał Đokovicia, Nadala oraz Gasqueta, a półfinale Roddicka. Finałowe spotkanie przegrał z Federerem.

W styczniu 2008 roku Ferrer doszedł do ćwierćfinału Australian Open, eliminując po drodze m.in. Ferrero; przegrał w trzech setach z Đokoviciem. Pod koniec kwietnia wygrał turniej w Walencji, pokonując w finałowym pojedynku Nicolása Almagro, natomiast w maju osiągnął ćwierćfinał Rolanda Garrosa, gdzie mecz o dalszą fazę rozgrywek przegrał z Gaëlem Monfilsem. W tym samym miesiącu osiągnął również finał zawodów w Barcelonie, jednak w finale nie sprostał Nadalowi. W czerwcu zdobył tytuł na kortach trawiastych w 's-Hertogenbosch.

Rok 2009 Ferrer ukończył bez wygranego turnieju. Doszedł do dwóch finałów, w Dubaju (porażka z Đokoviciem) oraz Barcelonie (porażka z Nadalem).

W lutym 2010 roku Hiszpan osiągnął dwa turniejowe finały, najpierw w Buenos Aires, przegrywając finałowe spotkanie z Juanem Carlosem Ferrero, a następnie w Acapulco. Po drodze wyeliminował m.in. Fernando Gonzáleza, a w finale Ferrero, rewanżując się tym samym za porażkę w Buenos Aires. Na początku maja Ferrer doszedł do finału zawodów w Rzymie, turnieju rangi ATP World Tour Masters 1000. Hiszpan wyeliminował m.in. Andy’ego Murraya, Jo-Wilfrieda Tsongę i Fernando Verdasco; przegrał jednak z Rafaelem Nadalem. Na początku października Ferrer awansował do finału imprezy w Pekinie, po zwycięstwie m.in. nad Robinem Söderlingiem, lecz w finale nie sprostał Novakowi Đokoviciowi. W listopadzie Ferrer wygrał w Walencji swój drugi turniej w roku 2010, eliminując m.in. Söderlinga, a w finale Marcela Granollersa. W listopadzie wystąpił, po raz drugi w karierze, w kończącym sezon turnieju ATP World Tour Finals, w Londynie. Zakończył jednak udział na fazie grupowej, w której przegrał wszystkie trzy spotkania (z Federerem, Söderlingiem i Murrayem).

Sezon 2011 Ferrer rozpoczął od zwycięstwa w imprezie w Auckland, pokonując w finałowym spotkaniu Davida Nalbandiana. W Australian Open doszedł do półfinału, eliminując po drodze Rafaela Nadala; przegrał z Andym Murrayem. Pod koniec lutego Ferrer wystartował w Acapulco, gdzie grał jako obrońca tytułu. Hiszpan ponownie zwyciężył w całych rozgrywkach, a w finale pokonał Nicolása Almagro. W połowie kwietnia Ferrer osiągnął po raz drugi w karierze finał rozgrywek ATP World Tour Masters 1000, podczas rywalizacji w Monte Carlo. Spotkanie finałowe przegrał jednak z Rafaelem Nadalem. Tydzień później, podczas zawodów w Barcelonie ponownie osiągnął finał, lecz znów musiał uznać wyższość Nadala. W połowie lipca Ferrer awansował do finału turnieju w Båstad, lecz decydujący o tytule mecz przegrał z Robinem Söderlingiem. W październiku, podczas turnieju ATP World Tour Masters 1000 w Szanghaju, Ferrer osiągnął kolejny finał w sezonie, w którym musiał uznać wyższość Andy’ego Murraya.

Podobnie jak rok wcześniej, Ferrer rozpoczął sezon 2012 od wygranej w Auckland, pokonując w decydującym spotkaniu Oliviera Rochusa^[1]. Pod koniec lutego triumfował w turnieju w Buenos Aires pokonując w finale Nicolása Almagro. Trzeci tytuł w sezonie Ferrer wywalczył w Acapulco, gdzie wygrał finałową rywalizację z Fernando Verdasco. W Barcelonie po raz czwarty w karierze wystąpił w finale turnieju i po raz czwarty okazał się gorszy od Rafaela Nadala. W pojedynku o mistrzostwo przegrał 6:7(1), 5:7^[2]. Drugie turniejowe zwycięstwo na nawierzchni trawiastej Hiszpan wywalczył w połowie czerwca w 's-Hertogenbosch. Piętnasty tytuł w karierze wywalczył dzięki pokonaniu w finale Philippa Petzschnera 6:3, 6:4. Szesnaste zwycięstwo turniejowe odniósł w Båstad. W finałowym pojedynku pokonał Nicolása Almagro 6:2, 6:2. Ferrer brał udział w igrzyskach olimpijskich w Londynie. W turnieju gry pojedynczej odpadł w III rundzie po przegranej z Keim Nishikorim. W grze podwójnej wspólnie z Feliciano Lópezem osiągnął czwarte miejsce. W meczu o brązowy medal zostali pokonali przez debel Richard Gasquet-Julien Benneteau wynikiem 6:7(4), 2:6. W październiku zwyciężył w zawodach w Walencji, pokonując w finale Ołeksandra Dołhopołowa 6:1, 3:6, 6:4. Tydzień później odniósł pierwsze w karierze zwycięstwo w turnieju kategorii ATP World Tour Masters 1000, a dokonał tego w Paryżu, gdzie w finale pokonał Jerzego Janowicza 6:4, 6:3.

W styczniu 2013 roku Ferrer triumfował w Auckland, wygrywając imprezę po raz czwarty. W rundzie finałowej Hiszpan odniósł zwycięstwo nad Philippem Kohlschreiberem. Drugi tytuł w sezonie tenisista hiszpański wywalczył pod koniec lutego w Buenos Aires, po pokonaniu w finale Stanislasa Wawrinki. Tydzień po sukcesie w Argentynie Ferrer zagrał w Acapulco, osiągając finał, w którym uległ Rafaelowi Nadalowi. Pod koniec marca Hiszpan dotarł do pierwszego w karierze finału w Ameryce Północnej, w ramach zawodów ATP World Tour Masters 1000, w Miami. Decydujący o tytule pojedynek Ferrer przegrał z Andym Murrayem 6:2, 4:6, 6:7(1), nie wykorzystując jednej piłki meczowej. Podczas europejskiego sezonu ziemnego, w maju Ferrer doszedł do finału w Oeiras, gdzie poniósł porażkę ze Stanislasem Wawrinką. Na początku czerwca zawodnik hiszpański odniósł jeden z największych sukcesów w całej karierze awansując do finału Rolanda Garrosa. W drodze do finału nie przegrał seta, natomiast w finale zmierzył się z Rafaelem Nadalem, ulegając 3:6, 2:6, 3:6, a także doznając z nim dwudziestej porażki w bezpośrednich spotkaniach. W październiku Ferrer awansował do finału halowego turnieju w Sztokholmie, w którym poniósł porażkę z Grigorem Dimitrowem. Był to zarazem czterdziesty singlowy finał jaki Hiszpan osiągnął w karierze. W kolejnym starcie, w Walencji, Ferrer dotarł do kolejnego finału, w którym tym razem uległ Michaiłowi Jużnemu. Trzeci kolejny finał w halowych rozgrywkach Ferrer osiągnął w Paryżu, gdzie pokonał w półfinale Rafaela Nadala. O tytuł mecz przegrał z Novakiem Đokoviciem.

W 2014 roku do pierwszego finału Ferrer doszedł w Buenos Aires. Zawody zakończyły się trzecim kolejnym triumfem Hiszpana, a w finale był lepszy Fabio Fogniniego. W lipcu Ferrer awansował do finału w Hamburgu, w którym nie sprostał Leonardo Mayerowi. W połowie sierpnia Hiszpan po raz siódmy w karierze osiągnął finał zawodów ATP World Tour Masters 1000, w Cincinnati. Poniósł również szóstą porażkę finałową w turniejach tej rangi, przeciwko Rogerowi Federerowi. W październiku Hiszpan został finalistą turnieju w Wiedniu, po porażce w rundzie finałowej z Andym Murrayem.

W styczniu 2015 roku Ferrer zakończył zwycięstwem zawody w Ad-Dausze, po pokonaniu w finale Tomáša Berdycha, a następnie pod koniec lutego wygrał dwa kolejne turnieje kategorii ATP World Tour 500 w Rio de Janeiro i Acapulco po finałach z Fabio Fogninim i Keiem Nishikorim. W październiku natomiast okazał się najlepszy podczas zawodów w Kuala Lumpur, w ostatnim meczu wygrywając z Feliciano Lópezem 7:5, 7:5. Niedługo potem zdobył swój kolejny tytuł w Wiedniu, pokonując w finale Steve’a Johnsona 4:6, 6:4, 7:5.

Sezon 2016 Ferrer zakończył bez turniejowego zwycięstwa, po raz pierwszy od 2009 roku. Osiągnął jeden ćwierćfinał wielkoszlemowy, podczas Australian Open. W następnym sezonie zdobył Hiszpan jeden tytuł, w lipcu w Båstad w finale pokonując Ołeksandra Dołhopołowa. W ćwierćfinale przeciwko Henriemu Laaksonenowi obronił dwie piłki meczowe^[3].

Karierę zawodową David Ferrer zakończył startem w maju 2019 w Madrycie^[4].

Od roku 2006 Ferrer reprezentował Hiszpanię w Pucharze Davisa. Wspólnie z drużyną wywalczył trzy razy zwycięstwo w tych rozgrywkach. Najpierw w 2008, kiedy to Hiszpanie pokonali w finale Argentynę, następnie w 2009 po zwycięstwie w rundzie finałowej nad Czechami oraz w 2011 roku po wygranej w finale z Argentyną. Bilans Ferrera w rozgrywkach wynosił 28 zwycięstw i 5 porażek (wszystkie w grze pojedynczej).

Najwyżej sklasyfikowany w rankingu singlistów był na 3. miejscu w lipcu 2013 roku.

Finały w turniejach ATP World Tour

Gra pojedyncza (27–25)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Finalista	1.	21 lipca 2002	Umag	Ceglana	Carlos Moyá	2:6, 3:6
Zwycięzca	1.	15 września 2002	Bukareszt	Ceglana	José Acasuso	6:2, 6:2
Finalista	2.	3 sierpnia 2003	Sopot	Ceglana	Guillermo Coria	5:7, 1:6
Finalista	3.	10 kwietnia 2005	Walencja	Ceglana	Igor Andriejew	3:6, 7:5, 3:6
Zwycięzca	2.	23 lipca 2006	Stuttgart	Ceglana	José Acasuso	6:4, 3:6, 6:7(3), 7:5, 6:4
Zwycięzca	3.	13 stycznia 2007	Auckland	Twarda	Tommy Robredo	6:4, 6:2
Zwycięzca	4.	15 lipca 2007	Båstad	Ceglana	Nicolás Almagro	6:1, 6:2
Zwycięzca	5.	7 października 2007	Tokio	Twarda	Richard Gasquet	6:1, 6:2
Finalista	4.	18 listopada 2007	Szanghaj	Twarda (hala)	Roger Federer	2:6, 3:6, 2:6
Zwycięzca	6.	20 kwietnia 2008	Walencja	Ceglana	Nicolás Almagro	4:6, 6:2, 7:6(2)
Finalista	5.	4 maja 2008	Barcelona	Ceglana	Rafael Nadal	1:6, 6:4, 1:6
Zwycięzca	7.	21 czerwca 2008	's-Hertogenbosch	Trawiasta	Marc Gicquel	6:4, 6:2
Finalista	6.	1 marca 2009	Dubaj	Twarda	Novak Đoković	5:7, 3:6
Finalista	7.	26 kwietnia 2009	Barcelona	Ceglana	Rafael Nadal	2:6, 5:7
Finalista	8.	21 lutego 2010	Buenos Aires	Ceglana	Juan Carlos Ferrero	7:5, 4:6, 3:6
Zwycięzca	8.	27 lutego 2010	Acapulco	Ceglana	Juan Carlos Ferrero	6:3, 3:6, 6:1
Finalista	9.	2 maja 2010	Rzym	Ceglana	Rafael Nadal	5:7, 2:6
Finalista	10.	10 października 2010	Pekin	Twarda	Novak Đoković	2:6, 4:6
Zwycięzca	9.	7 listopada 2010	Walencja	Twarda	Marcel Granollers	7:5, 6:3
Zwycięzca	10.	15 stycznia 2011	Auckland	Twarda	David Nalbandian	6:3, 6:2
Zwycięzca	11.	26 lutego 2011	Acapulco	Ceglana	Nicolás Almagro	7:6(4), 6:7(2), 6:2
Finalista	11.	17 kwietnia 2011	Monte Carlo	Ceglana	Rafael Nadal	4:6, 5:7
Finalista	12.	24 kwietnia 2011	Barcelona	Ceglana	Rafael Nadal	2:6, 4:6
Finalista	13.	17 lipca 2011	Båstad	Ceglana	Robin Söderling	2:6, 2:6
Finalista	14.	16 października 2011	Szanghaj	Twarda	Andy Murray	5:7, 4:6
Zwycięzca	12.	14 stycznia 2012	Auckland	Twarda	Olivier Rochus	6:3, 6:4
Zwycięzca	13.	26 lutego 2012	Buenos Aires	Ceglana	Nicolás Almagro	4:6, 6:3, 6:2
Zwycięzca	14.	3 marca 2012	Acapulco	Ceglana	Fernando Verdasco	6:1, 6:2
Finalista	15.	29 kwietnia 2012	Barcelona	Ceglana	Rafael Nadal	6:7(1), 5:7
Zwycięzca	15.	23 czerwca 2012	's-Hertogenbosch	Trawiasta	Philipp Petzschner	6:3, 6:4
Zwycięzca	16.	15 lipca 2012	Båstad	Ceglana	Nicolás Almagro	6:2, 6:2
Zwycięzca	17.	27 października 2012	Walencja	Twarda	Ołeksandr Dołhopołow	6:1, 3:6, 6:4
Zwycięzca	18.	4 listopada 2012	Paryż	Twarda (hala)	Jerzy Janowicz	6:4, 6:3
Zwycięzca	19.	12 stycznia 2013	Auckland	Twarda	Philipp Kohlschreiber	7:6(5), 6:1
Zwycięzca	20.	24 lutego 2013	Buenos Aires	Ceglana	Stanislas Wawrinka	6:4, 3:6, 6:1
Finalista	16.	2 marca 2013	Acapulco	Ceglana	Rafael Nadal	0:6, 2:6
Finalista	17.	31 marca 2013	Miami	Twarda	Andy Murray	6:2, 4:6, 6:7(1)
Finalista	18.	5 maja 2013	Oeiras	Ceglana	Stanislas Wawrinka	1:6, 4:6
Finalista	19.	9 czerwca 2013	French Open, Paryż	Ceglana	Rafael Nadal	3:6, 2:6, 3:6
Finalista	20.	20 października 2013	Sztokholm	Twarda (hala)	Grigor Dimitrow	6:2, 3:6, 4:6
Finalista	21.	27 października 2013	Walencja	Twarda (hala)	Michaił Jużny	3:6, 5:7
Finalista	22.	3 listopada 2013	Paryż	Twarda (hala)	Novak Đoković	5:7, 5:7
Zwycięzca	21.	16 lutego 2014	Buenos Aires	Ceglana	Fabio Fognini	6:4, 6:3
Finalista	23.	20 lipca 2014	Hamburg	Ceglana	Leonardo Mayer	7:6(3), 1:6, 6:7(4)
Finalista	24.	17 sierpnia 2014	Cincinnati	Twarda	Roger Federer	3:6, 6:1, 2:6
Finalista	25.	19 października 2014	Wiedeń	Twarda (hala)	Andy Murray	7:5, 2:6, 5:7
Zwycięzca	22.	10 stycznia 2015	Ad-Dauha	Twarda	Tomáš Berdych	6:4, 7:5
Zwycięzca	23.	22 lutego 2015	Rio de Janeiro	Ceglana	Fabio Fognini	6:2, 6:3
Zwycięzca	24.	28 lutego 2015	Acapulco	Twarda	Kei Nishikori	6:3, 7:5
Zwycięzca	25.	4 października 2015	Kuala Lumpur	Twarda	Feliciano López	7:5, 7:5
Zwycięzca	26.	25 października 2015	Wiedeń	Twarda (hala)	Steve Johnson	4:6, 6:4, 7:5
Zwycięzca	27.	23 lipca 2017	Båstad	Ceglana	Ołeksandr Dołhopołow	6:4, 6:4

Gra podwójna (2–1)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalista	1.	2 marca 2003	Acapulco	Ceglana	Fernando Vicente	Mark Knowles Daniel Nestor	3:6, 3:6
Zwycięzca	1.	6 lutego 2005	Viña del Mar	Ceglana	Santiago Ventura	Gastón Etlis Martín Rodríguez	6:3, 6:4
Zwycięzca	2.	26 lutego 2005	Acapulco	Ceglana	Santiago Ventura	Jiří Vaněk Tomáš Zíb	4:6, 6:1, 6:4

Osiągnięcia w turniejach Wielkiego Szlema i ATP World Tour Masters 1000 (gra pojedyncza)

Legenda

     W, wygrał turniej

     F, przegrał w finale

     SF, przegrał w półfinale

     QF, przegrał w ćwierćfinale

     4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie

     RR, odpadł w fazie grupowej

     –, nie startował w turnieju głównym

Przypisy

Bibliografia

• Profil na stronie ATP, Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-09-04]  (ang.).
• Profil na stronie ITF, International Tennis Federation [dostęp 2013-09-04]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa, Davis Cup [dostęp 2013-09-04]  (ang.).
• David Ferrer Biography and Olympic Results (ang.). sports-reference.com. [dostęp 2011-06-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 lipca 2009)].