David Ferrer

David Ferrer
Ilustracja
Państwo

 Hiszpania

Data i miejsce urodzenia

2 kwietnia 1982
Jávea

Wzrost

175 cm

Gra

praworęczny, oburęczny bekhend

Status profesjonalny

2000

Zakończenie kariery

8 maja 2019

Trener

Francisco Fogues

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

27

Najwyżej w rankingu

3 (8 lipca 2013)

Australian Open

SF (2011, 2013)

Roland Garros

F (2013)

Wimbledon

QF (2012, 2013)

US Open

SF (2007, 2012)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

2

Najwyżej w rankingu

42 (24 października 2005)

Australian Open

3R (2005)

Roland Garros

2R (2009)

Wimbledon

1R (2003–2006, 2009, 2018)

US Open

2R (2004, 2006)

Strona internetowa

David Ferrer Ern (ur. 2 kwietnia 1982 w Jávea) – hiszpański tenisista, finalista French Open 2013 w grze pojedynczej, czwarty zawodnik igrzysk olimpijskich w Londynie z 2012 roku w deblu, reprezentant w Pucharze Davisa.

Kariera tenisowa

Karierę zawodową Ferrer rozpoczął w roku 2000. Na początku często grał w Polsce, wygrywając m.in. zawody rangi ATP Challenger Tour w Sopocie w 2001 roku. Szerszemu gronu kibiców dał się poznać w 2002 roku, kiedy w swoim drugim występie w turnieju z cyklu ATP World Tour w chorwackim Umagu osiągnął finał, pokonując po drodze m.in. Argentyńczyków Nalbandiana i Corię, a przegrywając dopiero w decydującym meczu z rodakiem Moyą. Również w 2002 roku wygrał swój pierwszy turniej – w finale w Bukareszcie pokonał Argentyńczyka Acasuso.

W sezonie 2003 grał już regularnie w cyklu ATP World Tour, debiutował we wszystkich turniejach wielkoszlemowych, był w finale w Sopocie (turniej został w t. r. wpisany do cyklu ATP World Tour), gdzie Ferrer przegrał w finale z Corią. Ponadto w lutym osiągnął finał debla w Acapulco, jednak w finale przegrał wspólnie z Fernando Vicente z parą Mark Knowles-Daniel Nestor.

W 2004 roku Ferrer dotarł co najmniej do ćwierćfinału w siedmiu turniejach w cyklu ATP World Tour; odniósł dwa zwycięstwa nad rywalami z czołowej dziesiątki na świecie (Nalbandianem i Ferrero), sam po raz pierwszy w karierze awansował do najlepszej pięćdziesiątki rankingu.

W 2005 roku do końca lutego wygrał dwa turnieje w grze podwójnej, najpierw w Viña del Mar, a potem w Acapulco. W obu turniejach partnerował Santiago Venturze. W połowie kwietnia dotarł do finału singla w Walencji, jednak przegrał finałowy mecz z Rosjaninem Andriejewem. W maju awansował do pierwszego w karierze ćwierćfinału wielkoszlemowego – w turnieju French Open wyeliminował obrońcę tytułu Gastóna Gaudio, a przegrał z późniejszym triumfatorem Rafaelem Nadalem.

Sezon 2006 Hiszpan zakończył z singlowym tytułem w Stuttgarcie, po pokonaniu w finale Acasuso. Ponadto awansował również do półfinału rozgrywek ATP Masters Series w Miami, gdzie po drodze wyeliminował Andy’ego Roddicka; przegrał z Rogerem Federerem.

Na początku 2007 roku Ferrer zwyciężył w rozgrywkach na twardych kortach w Auckland. W finale pokonał Tommy’ego Robredo. W połowie lipca wygrał swój czwarty singlowy turniej ATP World Tour, w szwedzkim Båstad, nie tracąc w drodze po tytuł seta. We wrześniu Hiszpan awansował do półfinału wielkoszlemowego US Open, eliminując po drodze m.in. Nalbandiana oraz Nadala. Pojedynek o finał zawodów przegrał z Novakiem Đokoviciem. W październiku odniósł kolejne zwycięstwo w sezonie, podczas rozgrywek w Tokio, a w listopadzie zakwalifikował się do kończącego sezon turnieju Tennis Masters Cup w Szanghaju. Występ ten Hiszpan zakończył dochodząc do finału, gdzie w fazie grupowej pokonał Đokovicia, Nadala oraz Gasqueta, a półfinale Roddicka. Finałowe spotkanie przegrał z Federerem.

W styczniu 2008 roku Ferrer doszedł do ćwierćfinału Australian Open, eliminując po drodze m.in. Ferrero; przegrał w trzech setach z Đokoviciem. Pod koniec kwietnia wygrał turniej w Walencji, pokonując w finałowym pojedynku Nicolása Almagro, natomiast w maju osiągnął ćwierćfinał Rolanda Garrosa, gdzie mecz o dalszą fazę rozgrywek przegrał z Gaëlem Monfilsem. W tym samym miesiącu osiągnął również finał zawodów w Barcelonie, jednak w finale nie sprostał Nadalowi. W czerwcu zdobył tytuł na kortach trawiastych w 's-Hertogenbosch.

Rok 2009 Ferrer ukończył bez wygranego turnieju. Doszedł do dwóch finałów, w Dubaju (porażka z Đokoviciem) oraz Barcelonie (porażka z Nadalem).

W lutym 2010 roku Hiszpan osiągnął dwa turniejowe finały, najpierw w Buenos Aires, przegrywając finałowe spotkanie z Juanem Carlosem Ferrero, a następnie w Acapulco. Po drodze wyeliminował m.in. Fernando Gonzáleza, a w finale Ferrero, rewanżując się tym samym za porażkę w Buenos Aires. Na początku maja Ferrer doszedł do finału zawodów w Rzymie, turnieju rangi ATP World Tour Masters 1000. Hiszpan wyeliminował m.in. Andy’ego Murraya, Jo-Wilfrieda Tsongę i Fernando Verdasco; przegrał jednak z Rafaelem Nadalem. Na początku października Ferrer awansował do finału imprezy w Pekinie, po zwycięstwie m.in. nad Robinem Söderlingiem, lecz w finale nie sprostał Novakowi Đokoviciowi. W listopadzie Ferrer wygrał w Walencji swój drugi turniej w roku 2010, eliminując m.in. Söderlinga, a w finale Marcela Granollersa. W listopadzie wystąpił, po raz drugi w karierze, w kończącym sezon turnieju ATP World Tour Finals, w Londynie. Zakończył jednak udział na fazie grupowej, w której przegrał wszystkie trzy spotkania (z Federerem, Söderlingiem i Murrayem).

Sezon 2011 Ferrer rozpoczął od zwycięstwa w imprezie w Auckland, pokonując w finałowym spotkaniu Davida Nalbandiana. W Australian Open doszedł do półfinału, eliminując po drodze Rafaela Nadala; przegrał z Andym Murrayem. Pod koniec lutego Ferrer wystartował w Acapulco, gdzie grał jako obrońca tytułu. Hiszpan ponownie zwyciężył w całych rozgrywkach, a w finale pokonał Nicolása Almagro. W połowie kwietnia Ferrer osiągnął po raz drugi w karierze finał rozgrywek ATP World Tour Masters 1000, podczas rywalizacji w Monte Carlo. Spotkanie finałowe przegrał jednak z Rafaelem Nadalem. Tydzień później, podczas zawodów w Barcelonie ponownie osiągnął finał, lecz znów musiał uznać wyższość Nadala. W połowie lipca Ferrer awansował do finału turnieju w Båstad, lecz decydujący o tytule mecz przegrał z Robinem Söderlingiem. W październiku, podczas turnieju ATP World Tour Masters 1000 w Szanghaju, Ferrer osiągnął kolejny finał w sezonie, w którym musiał uznać wyższość Andy’ego Murraya.

Podobnie jak rok wcześniej, Ferrer rozpoczął sezon 2012 od wygranej w Auckland, pokonując w decydującym spotkaniu Oliviera Rochusa[1]. Pod koniec lutego triumfował w turnieju w Buenos Aires pokonując w finale Nicolása Almagro. Trzeci tytuł w sezonie Ferrer wywalczył w Acapulco, gdzie wygrał finałową rywalizację z Fernando Verdasco. W Barcelonie po raz czwarty w karierze wystąpił w finale turnieju i po raz czwarty okazał się gorszy od Rafaela Nadala. W pojedynku o mistrzostwo przegrał 6:7(1), 5:7[2]. Drugie turniejowe zwycięstwo na nawierzchni trawiastej Hiszpan wywalczył w połowie czerwca w 's-Hertogenbosch. Piętnasty tytuł w karierze wywalczył dzięki pokonaniu w finale Philippa Petzschnera 6:3, 6:4. Szesnaste zwycięstwo turniejowe odniósł w Båstad. W finałowym pojedynku pokonał Nicolása Almagro 6:2, 6:2. Ferrer brał udział w igrzyskach olimpijskich w Londynie. W turnieju gry pojedynczej odpadł w III rundzie po przegranej z Keim Nishikorim. W grze podwójnej wspólnie z Feliciano Lópezem osiągnął czwarte miejsce. W meczu o brązowy medal zostali pokonali przez debel Richard Gasquet-Julien Benneteau wynikiem 6:7(4), 2:6. W październiku zwyciężył w zawodach w Walencji, pokonując w finale Ołeksandra Dołhopołowa 6:1, 3:6, 6:4. Tydzień później odniósł pierwsze w karierze zwycięstwo w turnieju kategorii ATP World Tour Masters 1000, a dokonał tego w Paryżu, gdzie w finale pokonał Jerzego Janowicza 6:4, 6:3.

W styczniu 2013 roku Ferrer triumfował w Auckland, wygrywając imprezę po raz czwarty. W rundzie finałowej Hiszpan odniósł zwycięstwo nad Philippem Kohlschreiberem. Drugi tytuł w sezonie tenisista hiszpański wywalczył pod koniec lutego w Buenos Aires, po pokonaniu w finale Stanislasa Wawrinki. Tydzień po sukcesie w Argentynie Ferrer zagrał w Acapulco, osiągając finał, w którym uległ Rafaelowi Nadalowi. Pod koniec marca Hiszpan dotarł do pierwszego w karierze finału w Ameryce Północnej, w ramach zawodów ATP World Tour Masters 1000, w Miami. Decydujący o tytule pojedynek Ferrer przegrał z Andym Murrayem 6:2, 4:6, 6:7(1), nie wykorzystując jednej piłki meczowej. Podczas europejskiego sezonu ziemnego, w maju Ferrer doszedł do finału w Oeiras, gdzie poniósł porażkę ze Stanislasem Wawrinką. Na początku czerwca zawodnik hiszpański odniósł jeden z największych sukcesów w całej karierze awansując do finału Rolanda Garrosa. W drodze do finału nie przegrał seta, natomiast w finale zmierzył się z Rafaelem Nadalem, ulegając 3:6, 2:6, 3:6, a także doznając z nim dwudziestej porażki w bezpośrednich spotkaniach. W październiku Ferrer awansował do finału halowego turnieju w Sztokholmie, w którym poniósł porażkę z Grigorem Dimitrowem. Był to zarazem czterdziesty singlowy finał jaki Hiszpan osiągnął w karierze. W kolejnym starcie, w Walencji, Ferrer dotarł do kolejnego finału, w którym tym razem uległ Michaiłowi Jużnemu. Trzeci kolejny finał w halowych rozgrywkach Ferrer osiągnął w Paryżu, gdzie pokonał w półfinale Rafaela Nadala. O tytuł mecz przegrał z Novakiem Đokoviciem.

W 2014 roku do pierwszego finału Ferrer doszedł w Buenos Aires. Zawody zakończyły się trzecim kolejnym triumfem Hiszpana, a w finale był lepszy Fabio Fogniniego. W lipcu Ferrer awansował do finału w Hamburgu, w którym nie sprostał Leonardo Mayerowi. W połowie sierpnia Hiszpan po raz siódmy w karierze osiągnął finał zawodów ATP World Tour Masters 1000, w Cincinnati. Poniósł również szóstą porażkę finałową w turniejach tej rangi, przeciwko Rogerowi Federerowi. W październiku Hiszpan został finalistą turnieju w Wiedniu, po porażce w rundzie finałowej z Andym Murrayem.

W styczniu 2015 roku Ferrer zakończył zwycięstwem zawody w Ad-Dausze, po pokonaniu w finale Tomáša Berdycha, a następnie pod koniec lutego wygrał dwa kolejne turnieje kategorii ATP World Tour 500 w Rio de Janeiro i Acapulco po finałach z Fabio Fogninim i Keiem Nishikorim. W październiku natomiast okazał się najlepszy podczas zawodów w Kuala Lumpur, w ostatnim meczu wygrywając z Feliciano Lópezem 7:5, 7:5. Niedługo potem zdobył swój kolejny tytuł w Wiedniu, pokonując w finale Steve’a Johnsona 4:6, 6:4, 7:5.

Sezon 2016 Ferrer zakończył bez turniejowego zwycięstwa, po raz pierwszy od 2009 roku. Osiągnął jeden ćwierćfinał wielkoszlemowy, podczas Australian Open. W następnym sezonie zdobył Hiszpan jeden tytuł, w lipcu w Båstad w finale pokonując Ołeksandra Dołhopołowa. W ćwierćfinale przeciwko Henriemu Laaksonenowi obronił dwie piłki meczowe[3].

Karierę zawodową David Ferrer zakończył startem w maju 2019 w Madrycie[4].

Od roku 2006 Ferrer reprezentował Hiszpanię w Pucharze Davisa. Wspólnie z drużyną wywalczył trzy razy zwycięstwo w tych rozgrywkach. Najpierw w 2008, kiedy to Hiszpanie pokonali w finale Argentynę, następnie w 2009 po zwycięstwie w rundzie finałowej nad Czechami oraz w 2011 roku po wygranej w finale z Argentyną. Bilans Ferrera w rozgrywkach wynosił 28 zwycięstw i 5 porażek (wszystkie w grze pojedynczej).

Najwyżej sklasyfikowany w rankingu singlistów był na 3. miejscu w lipcu 2013 roku.

Finały w turniejach ATP World Tour

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
ATP International Series /
ATP Tour 250

Gra pojedyncza (27–25)

Końcowy wynikNrDataTurniejNawierzchniaPrzeciwnikWynik finału
Finalista1.21 lipca 2002UmagCeglanaHiszpania Carlos Moyá2:6, 3:6
Zwycięzca1.15 września 2002BukaresztCeglanaArgentyna José Acasuso6:2, 6:2
Finalista2.3 sierpnia 2003SopotCeglanaArgentyna Guillermo Coria5:7, 1:6
Finalista3.10 kwietnia 2005WalencjaCeglanaRosja Igor Andriejew3:6, 7:5, 3:6
Zwycięzca2.23 lipca 2006StuttgartCeglanaArgentyna José Acasuso6:4, 3:6, 6:7(3), 7:5, 6:4
Zwycięzca3.13 stycznia 2007AucklandTwardaHiszpania Tommy Robredo6:4, 6:2
Zwycięzca4.15 lipca 2007BåstadCeglanaHiszpania Nicolás Almagro6:1, 6:2
Zwycięzca5.7 października 2007TokioTwardaFrancja Richard Gasquet6:1, 6:2
Finalista4.18 listopada 2007SzanghajTwarda (hala)Szwajcaria Roger Federer2:6, 3:6, 2:6
Zwycięzca6.20 kwietnia 2008WalencjaCeglanaHiszpania Nicolás Almagro4:6, 6:2, 7:6(2)
Finalista5.4 maja 2008BarcelonaCeglanaHiszpania Rafael Nadal1:6, 6:4, 1:6
Zwycięzca7.21 czerwca 2008's-HertogenboschTrawiastaFrancja Marc Gicquel6:4, 6:2
Finalista6.1 marca 2009DubajTwardaSerbia Novak Đoković5:7, 3:6
Finalista7.26 kwietnia 2009BarcelonaCeglanaHiszpania Rafael Nadal2:6, 5:7
Finalista8.21 lutego 2010Buenos AiresCeglanaHiszpania Juan Carlos Ferrero7:5, 4:6, 3:6
Zwycięzca8.27 lutego 2010AcapulcoCeglanaHiszpania Juan Carlos Ferrero6:3, 3:6, 6:1
Finalista9.2 maja 2010RzymCeglanaHiszpania Rafael Nadal5:7, 2:6
Finalista10.10 października 2010PekinTwardaSerbia Novak Đoković2:6, 4:6
Zwycięzca9.7 listopada 2010WalencjaTwardaHiszpania Marcel Granollers7:5, 6:3
Zwycięzca10.15 stycznia 2011AucklandTwardaArgentyna David Nalbandian6:3, 6:2
Zwycięzca11.26 lutego 2011AcapulcoCeglanaHiszpania Nicolás Almagro7:6(4), 6:7(2), 6:2
Finalista11.17 kwietnia 2011Monte CarloCeglanaHiszpania Rafael Nadal4:6, 5:7
Finalista12.24 kwietnia 2011BarcelonaCeglanaHiszpania Rafael Nadal2:6, 4:6
Finalista13.17 lipca 2011BåstadCeglanaSzwecja Robin Söderling2:6, 2:6
Finalista14.16 października 2011SzanghajTwardaWielka Brytania Andy Murray5:7, 4:6
Zwycięzca12.14 stycznia 2012AucklandTwardaBelgia Olivier Rochus6:3, 6:4
Zwycięzca13.26 lutego 2012Buenos AiresCeglanaHiszpania Nicolás Almagro4:6, 6:3, 6:2
Zwycięzca14.3 marca 2012AcapulcoCeglanaHiszpania Fernando Verdasco6:1, 6:2
Finalista15.29 kwietnia 2012BarcelonaCeglanaHiszpania Rafael Nadal6:7(1), 5:7
Zwycięzca15.23 czerwca 2012's-HertogenboschTrawiastaNiemcy Philipp Petzschner6:3, 6:4
Zwycięzca16.15 lipca 2012BåstadCeglanaHiszpania Nicolás Almagro6:2, 6:2
Zwycięzca17.27 października 2012WalencjaTwardaUkraina Ołeksandr Dołhopołow6:1, 3:6, 6:4
Zwycięzca18.4 listopada 2012ParyżTwarda (hala)Polska Jerzy Janowicz6:4, 6:3
Zwycięzca19.12 stycznia 2013AucklandTwardaNiemcy Philipp Kohlschreiber7:6(5), 6:1
Zwycięzca20.24 lutego 2013Buenos AiresCeglanaSzwajcaria Stanislas Wawrinka6:4, 3:6, 6:1
Finalista16.2 marca 2013AcapulcoCeglanaHiszpania Rafael Nadal0:6, 2:6
Finalista17.31 marca 2013MiamiTwardaWielka Brytania Andy Murray6:2, 4:6, 6:7(1)
Finalista18.5 maja 2013OeirasCeglanaSzwajcaria Stanislas Wawrinka1:6, 4:6
Finalista19.9 czerwca 2013French Open, ParyżCeglanaHiszpania Rafael Nadal3:6, 2:6, 3:6
Finalista20.20 października 2013SztokholmTwarda (hala)Bułgaria Grigor Dimitrow6:2, 3:6, 4:6
Finalista21.27 października 2013WalencjaTwarda (hala)Rosja Michaił Jużny3:6, 5:7
Finalista22.3 listopada 2013ParyżTwarda (hala)Serbia Novak Đoković5:7, 5:7
Zwycięzca21.16 lutego 2014Buenos AiresCeglanaWłochy Fabio Fognini6:4, 6:3
Finalista23.20 lipca 2014HamburgCeglanaArgentyna Leonardo Mayer7:6(3), 1:6, 6:7(4)
Finalista24.17 sierpnia 2014CincinnatiTwardaSzwajcaria Roger Federer3:6, 6:1, 2:6
Finalista25.19 października 2014WiedeńTwarda (hala)Wielka Brytania Andy Murray7:5, 2:6, 5:7
Zwycięzca22.10 stycznia 2015Ad-DauhaTwardaCzechy Tomáš Berdych6:4, 7:5
Zwycięzca23.22 lutego 2015Rio de JaneiroCeglanaWłochy Fabio Fognini6:2, 6:3
Zwycięzca24.28 lutego 2015AcapulcoTwardaJaponia Kei Nishikori6:3, 7:5
Zwycięzca25.4 października 2015Kuala LumpurTwardaHiszpania Feliciano López7:5, 7:5
Zwycięzca26.25 października 2015WiedeńTwarda (hala)Stany Zjednoczone Steve Johnson4:6, 6:4, 7:5
Zwycięzca27.23 lipca 2017BåstadCeglanaUkraina Ołeksandr Dołhopołow6:4, 6:4

Gra podwójna (2–1)

Końcowy wynikNrDataTurniejNawierzchniaPartnerPrzeciwnicyWynik finału
Finalista1.2 marca 2003AcapulcoCeglanaHiszpania Fernando VicenteBahamy Mark Knowles
Kanada Daniel Nestor
3:6, 3:6
Zwycięzca1.6 lutego 2005Viña del MarCeglanaHiszpania Santiago VenturaArgentyna Gastón Etlis
Argentyna Martín Rodríguez
6:3, 6:4
Zwycięzca2.26 lutego 2005AcapulcoCeglanaHiszpania Santiago VenturaCzechy Jiří Vaněk
Czechy Tomáš Zíb
4:6, 6:1, 6:4

Osiągnięcia w turniejach Wielkiego Szlema i ATP World Tour Masters 1000 (gra pojedyncza)

Turniej20032004200520062007200820092010201120122013201420152016201720182019Wygrane turniejeBilans w turnieju
Wielki Szlem
Australian Open1R2R1R4R4RQF3R2RSFQFSFQF4RQF3R1R0 / 1641–16
French Open2R2RQF3R3RQF3R3R4RSFFQFQF4R2R1R0 / 1644–16
Wimbledon2R2R1R4R2R3R3R4R4RQFQF2R2R3R1R0 / 1528–15
US Open1R1R3R3RSF3R2R4R4RSFQF3R3R3R1R1R0 / 1533–16
Bilans spotkań2–43–46–410–411–412–47–49–414–418–419–411–49–310–45–40–40–0N/A145–63
ATP Finals
ATP FinalsFRRSFRRRRRRRR0 / 78–14
ATP Tour Masters 1000
Indian Wells1R1R3R2RQF3R4R2R2R3R2R3R3R0 / 1311–13
Miami1R1RSFSF4R2R4R4RQFQFF4RQF3R2R3R3R0 / 1734–17
Monte Carlo1RQFQFQFQF3RSFF2RSFQF0 / 1126–11
Madryt2R1RQF2R2R2R2RSFQFQFQFSFQF3R3R2R0 / 1623–16
Rzym2R3RSF1R1R2R1RFSFQFQFSF3R2R1R0 / 1524–15
Montreal/Toronto2R2R1R2R3R2R1R2RQF3R1R0 / 119–11
Cincinnati1R2RQFQF2R3R3R3R2R3RF1RSF1R0 / 1421–14
SzanghajNie ATP World Tour Masters 10002R3RF3RQF2R1R0 / 710–7
Paryż1RQF2RQF2R3RQFWFQFSF2R1R1 / 1321–12
Hamburg1RQF1RQFQF3RNie ATP World Tour Masters 10000 / 610–6
Bilans spotkań2–66–820–913–917–95–911–820–916–714–613–820–814–75–68–62–53–2N/A189–122
Ranking na koniec sezonu
714914145121775531072137125N/A

Legenda

     W, wygrał turniej

     F, przegrał w finale

     SF, przegrał w półfinale

     QF, przegrał w ćwierćfinale

     4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie

     RR, odpadł w fazie grupowej

     –, nie startował w turnieju głównym

Przypisy

  1. ATP Staff: Ferrer Beats Rochus To Win Third Auckland Title (ang.). W: HEINEKEN OPEN 2012 [on-line]. atpworldtour.com, 2012-01-14. [dostęp 2012-01-14].
  2. Robert Pałuba: ATP Barcelona: Nadal wciąż królem w stolicy Katalonii (pol.). sportowefakty.pl, 2012-04-29. [dostęp 2012-04-29].
  3. Wirtualna Polska Media, ATP Bastad: David Ferrer i Ołeksandr Dołgopołow obronili meczbole, Fernando Verdasco wziął rewanż na Albercie Ramosie – WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 21 lipca 2017 [dostęp 2017-11-10] (pol.).
  4. Mahalakshmi Murali, Tennis Players Who Retired in 2019, EssentiallySports, 18 listopada 2019 [dostęp 2020-05-03] (ang.).

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Tennis pictogram.svg
Pictograms of Olympic sports - Tennis. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Flag of the United States.svg
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
Ferrer US16 (21) (29749609722).jpg
Autor: si.robi, Licencja: CC BY-SA 2.0
Ferrer US16 (21)