David Helfgott

David Helfgott (ur. 19 maja 1947 r. w Melbourne) – australijski pianista, znany w świecie jako wyjątkowo utalentowany muzyk z zaburzeniami schizoafektywnymi.

W oparciu o życiorys Helfgotta powstał film Shine w reżyserii Scotta Hicksa, który został uhonorowany wieloma nagrodami, m.in. Oscarem w kategorii najlepszy aktor pierwszoplanowy dla Geoffreya Rusha.

Życiorys

Dzieciństwo

Urodził się w Melbourne w rodzinie pochodzenia polsko-żydowskiego[1]. Ojciec był jego pierwszym nauczycielem gry na fortepianie. Dzięki domowej edukacji, David rozpoczął edukację muzyczną już w wieku lat 6. Kiedy miał lat dziesięć, kontynuował naukę pod okiem Franka Arndta, nauczyciela muzyki pochodzącego z Perth w Zachodniej Australii. Już w pierwszych latach nauki okazało się, że David jest tzw. „cudownym dzieckiem”. David Helfgott już jako nastolatek wielokrotnie wygrywał konkursy muzyczne na terenie Australii. Brał w nich udział zwykle samodzielnie lub też ze starszą siostrą Margaret Helfgott.

Kiedy David miał lat 14, kompozytor z Perth James Penberthy oraz pisarka Katharine Susannah Prichard zainteresowani jego talentem muzycznym, zebrali pieniądze na opłacenie studiów muzycznych w Stanach Zjednoczonych. Jednakże z uwagi na młody wiek Davida oraz pierwsze objawy choroby psychicznej, ojciec zabronił mu wyjazdu do Ameryki.

Studia w Londynie i choroba psychiczna

W wieku lat 19 otrzymał trzyletnie stypendium na Royal College of Music w Londynie, w Wielkiej Brytanii, gdzie studiował pod okiem znanego pianisty Cyrila Smitha.

Podczas pobytu w Londynie symptomy choroby psychicznej zaczęły stopniowo narastać. Jego lekarz dr Chris Reynolds w dwadzieścia lat później orzekł, że David cierpi na psychozę występującą pod nazwą zaburzeń psychoafektywnych. W 1970 roku powrócił do Perth i rok później poślubił swoją pierwszą żonę Clarę. Brał w tym czasie udział w kilku koncertach organizowanych przez australijską telewizję ABC. Po rozpadzie pierwszego małżeństwa trafił do szpitala psychiatrycznego Graylands w Perth. Przez ponad 10 lat był leczony psychiatrycznie, m.in. poprzez zastosowanie metody elektrowstrząsów[2].

Blask

W 1984, po kilku latach grania w małym barze "Riccardo" w Perth, David Helfgott poznał swoją drugą żonę Gillian Murray (z zawodu astrologa). W okresie trwania małżeństwa ponownie zaczął odnosić sukcesy muzyczne. Trwało to przez całe lata osiemdziesiąte i dziewięćdziesiąte na terenie Australii oraz Europy. W roku 1994 zagrał m.in. koncert w Rosji.

Aktualna kariera muzyczna

Helfgott preferuje muzykę romantyczną. Głównie Musorgskiego, Rachmaninowa, Chopina, Liszta, Schumanna oraz Rimskiego-Korsakowa. Jednakże niektóre z jego koncertów zostały surowo ocenione przez krytykę (szczególnie trzeci koncert fortepianowy Rachmaninowa, określony mianem „bladego, nierównego i niespójnego”[3])

W grudniu 1999 roku, David Helfgott otworzył konferencję Allana Snydersa pod nazwą Centrum dla Umysłu. Pojawił się również jako muzyk na albumie Neon Ballroom zespołu Silverchair.

Życie osobiste

David Helfgott obecnie mieszka w dolinie Promise Land niedaleko Bellingen w Nowej Południowej Walii wraz z drugą żoną Gillian. Interesuje się kotami, szachami, filozofią, tenisem, pływaniem i trzyma się w dobrej kondycji fizycznej.

Nagrody

  • Sześciokrotny finalista konkursu australijskiej organizacji muzycznej ABC
  • Doktor Honorowy Muzyki na Edith Cowan University w Perth, Zachodnia Australia
  • 26 listopada 2006 został oficjalnie wpisany do Australian Walk of Fame

Przypisy

  1. ↑ The Story of David Helfgott (ang.). [dostęp 2015-09-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-30)].
  2. ↑ Anne-Elisabeth Blateau, Jean-Louis Lemarchand, François Roboth, 88 notes pour piano solo, [Magland. France], ISBN 978-2-35055-192-0, OCLC 937572558 [dostęp 2020-01-09].
  3. ↑ For Audience at a Recital, the Shine Is Undiminished (ang.)

Linki zewnętrzne