David Seymour (polityk)

David Seymour

David Seymour (2014)
Data i miejsce urodzenia	24 czerwca 1984[1] Whangarei
Przewodniczący ACT New Zealand
Okres	od 3 października 2014
Przynależność polityczna	ACT New Zealand Party
Parlamentarzysta Izby Reprezentantów Nowej Zelandii
Okres	od 20 października 2014

David Breen Seymour (ur. 24 czerwca 1984 w Whangarei) – nowozelandzki polityk, lider ACT New Zealand party, poseł do Parlamentu Nowozelandzkiego^[2].

Życiorys

Młodość

Wychowywał się w Whangarei wraz z dwójką braci jako syn farmaceutki (matka Seymour’a ma korzenie maoryskie^[3]) i inżyniera budownictwa.

Jako nastolatek przeniósł się do Auckland, gdzie uczęszczał do liceum Auckland Grammar School. Po zakończeniu nauki w szkole średniej podjął studia na Uniwersytecie w Auckland, gdzie ukończył dwa kierunki, zdobywając licencjat zarówno z inżynierii elektrotechnicznej, jak i filozofii^[1].

Aktywność zawodowa i pierwsze kroki w polityce

Po zakończeniu studiów, Seymour na okres pięciu lat wyemigrował do Kanady, gdzie pracował dla różnych firm, a także instytutów analitycznych.

W czasie studiów Seymour aktywnie angażował się w działalność stowarzyszenia „ACT on Campuss” (obecnie Young ACT) stanowiącego nieformalną młodzieżówkę dla nowozelandzkiej ACT New Zealand, formacji o charakterze libertariańskim. Seymour z biegiem czasu został liderem młodzieżówki co otworzyło dla niego drogę do kariery politycznej.

W nowozelandzkich wyborach parlamentarnych w 2005 r. partia ACT wystawiła Seymoura jako swojego kandydata z tytułu bycia prezesem młodzieżówki. Seymour bezskutecznie ubiegał się o fotel parlamentarzysty z jednomandatowego okręgu Mount Albert, z którego kandydowała również ówczesna premier Nowej Zelandii Helen Clark^[4]. Po raz drugi startował bezowocnie w 2011r z okręgu Auckland Central w którym wygrała Nikki Kaye^[5]. Po drugich nieudanych wyborach David pracował w charakterze doradcy dla posła z jego partii Jhon’a Banksa, który uzyskał mandat poselski w 2011 r. i współtworzył rząd z Nowozelandzką Partią Narodową, zajmując stanowisko wiceministra edukacji^[6]. Wówczas Seymour, był jedną z osób odpowiedzialnych za sporządzenie projektu ustawy dotyczącego prywatyzacji szkolnictwa^[7] (inicjatywa zapoczątkowana przez ACT będąca jednym z postulatów ugrupowania), który później za sprawą poparcia Partii Narodowej wszedł w życie.

Rozwinięcie kariery politycznej

W lutym 2014r wraz z rezygnacją Jhon Banksa ze stanowiska poselskiego, partia zaczęła poszukiwania kandydata, który mógłby zastąpić Banksa w kandydowaniu z okręgu jednomandatowego w Epsom. Okręg ten, jest uważany za niezwykle ważny dla partii ACT. W tamtym czasie ta formacja polityczna notowała marginalna poparcie w skali kraju niepozwalające na przekroczenie 5% progu wyborczego, w celu wzięcia udziału w podziale mandatów z puli proporcjonalnej. Natomiast jednomandatowy okręg w Epsom, w którym kandydaci partii znacząco wygrywali nad pozostałymi kandydatami od wielu lat była jedyną szansą na zachowanie przez ugrupowanie reprezentacji parlamentarnej.

Na konwencie partii Seymour, postrzegany wcześniej jako szeregowy działacz został wybrany na kandydata z okręgu Epsom, gdyż zdaniem władz partii ACT oznaczał się dużą charyzmą i elokwencją^[8]. W wyborach partyjnych na kandydata pokonał nawet vice lidera partii Jhona Boscowen’a, który był uważany za prawą ręke ówczesnego prezesa Jamiego White’a. Wobec czego elekcja poselska Seymoura była właściwie pewna^[9].

Wybór Seymoura na kandydata ACT spotkał się z dużym odzewem ze stronny mediów. Opinia publiczna widziała w nim „świeżą twarz partii”. Seymour, wstawił filmik kampanijny na Youtube który w krótkim czasie zyskał 35 tys. wyświetleń i stała się jednym z najbardziej rozpoznawalnych video w kampanii wyborczej^[10].

Kiedy ogłoszono wyniki wyborów okazało się, że Seymour pokonał wszystkich rywali w tym posła Paula Goldsmitha nad którym miał 10% przewagę a sam zyskał ponad 40% wszystkich głosów w okręgu^[11]. Zapewniając tym samym obecność ACT w parlamencie na kolejne trzy lata. Partia zdobyła w wyborach łącznie niewiele ponad 0,5% głosów w skali kraju w puli głosów proporcjonalnych co nie pozwoliło na przydział dodatkowych mandatów. Formacja nie wygrała także miejsca w żadnym innym okręgu jednomandatowym. Co czyniło Seymoura jedynym posłem ACT w nowej kadencji.

Przywództwo partii

Wybór Seymoura na posła i jednoczesna porażka ówczesnego przewodniczącego partii Jaymiego White’a, który startował z pierwszego miejsca list partii sprawiła, że polityk postanowił zrezygnować ze swojej funkcji^[12]. Zorganizowano wybory wewnątrz partyjne na przewodniczącego w których wygrał Seymour (zapewne głównie z racji na bycie jedynym parlamentarzystą). Prezydencja Seymoura w partii jest postrzegania przez politologów jako nowy okres w historii formacji. Pod przewodnictwem Seymoura partia odeszła od swoich konserwatywno libertariańskich założeń zmierzając w kierunku klasycznego liberalizmu i libertarianizmu, porzucając dotychczasową agendę konserwatywną^[13].

Działalność parlamentarzysty

Stał się aktywnym parlamentarzystą – udzielał się w wielu komisjach i znany jest z kontrowersyjnych wypowiedzi^[14].

Po wyborach w 2014, zaczął współtworząc rząd z prawicową Nowozelandzką Partią Narodową i podobnie jak Banks otrzymał w nim stanowisko wiceministra edukacji, gdzie ostatecznie sfinalizował ustawę o prywatyzacji szkół nad którą wcześniej pracował^[15]. Był także członkiem wielu innych komisji sejmowych, w tym komisji ds. osób LGBT czy obecnie działa w składzie komisji parlamentarnej do spraw koronawirusa.

W wyborach 2017r roku uzyskał reelekcję (również z okręgu Epsom jako jedyny parlamentarzysta)^[16]. W trakcie drugiej kadencji uzyskał jeszcze większy rozgłos inicjując kilka projektów legislacyjnych traktujących o różnych kwestiach światopoglądowe. M.in. w 2015 r. złożył projekt ustawy legalizujący eutanazję^[17] (co było postrzegane jako wyraz libertariańskich poglądów Seymoura.) Projekt został przegłosowany w 2019 r., a w 2020r zatwierdzony przez obywateli w referendum^[18][19]. Tym samym, w październiku 2021 Nowa Zelandia stała się, siódmym w kolejność państwem świata, które zalegalizowało eutanazję.

W głosowaniu w 2020 r., udzielił poparcia projektowi legalizującemu aborcję na życzenie. Jednak, był krytyczny do zapisu w ustawie mówiącym „o bezpiecznych strefach” mieszących się przy szpitalach czy klinikach, w obrębie których demonstracje antyaborcyjne miały zostać zabronione. Jednak, Seymour na komisji dotyczącej tego projektu zdołał przekonać członków posłów aby usunąć ten zapis, który jego zdaniem „godzi w wolność ekspresji i wyrażania poglądów”^[20][21].

W 2019 wyraził sprzeciw wobec proponowanej przez Partię zielonych ustawy dekarbonizacyjnej zakładającej redukcję stosowania węgla do zera. Jednak ostatecznie nie wziął głosowaniu sejmowym będąc tym samym jedynym posłem który nie poparł ustawy. (119 głosów za -0 przeciw)^[22] W kwestii tej Seymour przyjął najbardziej radykalne stanowisko w sejmie, gdyż prawicowa partia Narodowa zadeklarowała, że po dojściu do władzy jedynie znowelizuje ten akt w kierunku mniej radykalnych rozwiązań natomiast Partia ACT, jak i Seymour optuje za jej całkowitym usunięciem.

W 2019 Seymour, sprzeciwił się nowej ustawie o kontroli broni, która została zaproponowana przez rząd Partii Pracy po zamachu terrorystycznym w Christchurch. Seymour w trzecim czytaniu projektu był jedynym posłem który zagłosował przeciw ustawie twierdząc, że jest procedowana zbyt szybko a ograniczanie dostępu do broni godzi w prawa obywatelskie^[23].

W wyborach 2020 działania Seymoura okraszone antypandemiczną retoryką, prezentowane znacznie bardziej zdecydowanego stanowiska od Partii Narodowej w kwestii sprzeciwu ustawie o mowie nienawiści czy powrotu do liberalnego prawa do posiadania broni oraz radykalnej obniżki podatków przyczyniły się do, najlepszego wyniku ACT New Zealand w historii. Seymour po raz kolejny zyskał elekcję z okręgu Epsom i wprowadził 9 innych posłów swego ugrupowania z list partyjnych^[1][24].

Poglądy

Jest zwolennikiem legalności aborcji, eutanazji, liberalizacji dostępu do broni, zliberalizowania prawa narkotykowego. Opowiada się za bardziej restrykcyjnym prawem karnym. Jest przeciwnikiem wprowadzenia prawa penalizującego mowę nienawiści, gdyż uważa ten termin za zbyt niejednoznaczny i szeroki a potencjalne ustawy sankcjonujące te kwestie dla zagrożenie wolności słowa^[25]. W 2020 roku wdał się w utarczkę słowną z posłanką zielonych, którą przez popieranie proponowanych rozwiązań odnośnie do wprowadzenia ustawy o mowie nienawiść porównał do Hitlera czy Mao Zhedonga^[14][26].

W 2019 udzielił poparcia dla prodemokratycznych protestów w Hongkongu, próbując nakłonić parlament do zdecydowanych działań w tej kwestii. Wraz z innymi posłami swej partii, w 2020 starał się zwrócić uwagę rządu na ludobójstwo Ujgurów w Chinach, starając się przekonać premier Jacindę Ardern do jednoznacznego potępienia praktyk chińskiego rządu^[27]. W konflikcie palestyńsko-izraelskim opowiada się po stronie Izraela^[28].

Życie prywatne

W związku z byciem jednym z najbardziej rozpoznawalnych nowozelandzkich polityków wziął udział w siódmej edycji nowozelandzkiego „Dancing with the Stars”^[29].

Przypisy