Deklaracja berlińska (1909)

Deklaracja berlińska (niem. Berliner Erklärung) – deklaracja teologiczna z 1909 roku, podpisana przez 56 niemieckich pastorów i teologów pietystycznego Gemeinschaftsbewegung, skierowana przeciwko ruchowi zielonoświątkowemu.

Treść

Według deklaracji ogłoszonej 15 września 1909 roku w Berlinie, w ruchu zielonoświątkowym manifestuje się duch, ale jest to duch fałszywy, pochodzący nie z góry lecz z dołu; ma wiele cech wspólnych ze spirytyzmem. Działają w nim demony, które prowadzone przez szatana w przebiegły sposób mieszają prawdę z kłamstwem w celu zwiedzenia dzieci Bożych[1][2].

Skutek

Miesiąc później niemieccy zielonoświątkowcy wydali w odpowiedzi Deklarację Mülheimerską[3]. Pastor luterański Jonathan Paul, który był organizatorem ruchu zielonoświątkowego w Niemczech, w Kassel, zdecydował się na popieranie tworzenia pierwszej denominacji zielonoświątkowej w tym państwie, stając się czołowym niemieckim działaczem pentekostalnym[4].

Deklaracja berlińska miała pewien wpływ na niechętny stosunek europejskich środowisk pentekostalnych do ekumenizmu[5].

Odwołania

W XX wieku dokonano kilku prób naprawy rozdźwięków pomiędzy niemieckimi zielonoświątkowcami a luteranami oraz innymi ewangelikalnymi ugrupowaniami powstałymi w wyniku berlińskiej deklaracji. W 1991 roku w Norymberdze, na spotkaniu tradycyjnych protestantów niemieckich z charyzmatykami, teolog luterański Klaus Eickhoff, w imieniu tych pierwszych oświadczył, że Deklaracja Berlińska jest nieważna[6]. W 1996 roku przedstawiciele wiodącej zielonoświątkowej denominacji BFP oraz Niemieckiego Aliansu Ewangelikalnego wydali, dystansującą się od niej, Kasseler Erklärung, podpisaną następnie przez Federację Wolnych Kościołów Zielonoświątkowych. W styczniu 2009 roku, w setną rocznicę deklaracji berlińskiej, przedstawiciele Gnadauer Gemeinschaftsverbandes wydali oświadczenie, w którym odwołano zarzuty wobec zielonoświątkowców[7]. Carl Simpson, historyk niemieckiego pentekostalizmu uznał, że po powstaniu ruchu charyzmatycznego oraz trzeciej fali deklaracje te są anachroniczne[8].

Zobacz też

Cesacjonizm

Przypisy

  1. ↑ Kay i Dyer 2011 ↓, s. 65.
  2. ↑ Anderson 2004 ↓, s. 89.
  3. ↑ Martin & Sigrid Baron, Mülheimer Erklärung (1909), www.gottes-haus.de [dostęp 2018-03-20].
  4. ↑ Lutheran-Pentecostal Dialogue. strasbourginstitute.org. [dostęp 2016-11-15].
  5. ↑ Józefowicz 2008 ↓, s. 30-31.
  6. ↑ Wagner 2002 ↓, s. 151.
  7. ↑ Gemeinsame Erklärung des Evangelischen Gnadauer Gemeinschaftsverbandes und des Mülheimer Verbandes Freikirchlich-Evangelischer Gemeinden zur „Berliner Erklärung“ von 1909, www.ead.de [dostęp 2018-03-20] [zarchiwizowane z adresu 2018-03-20] (niem.).
  8. ↑ Kay i Dyer 2011 ↓, s. 79.

Bibliografia

  • Allan Anderson: An Introduction to Pentecostalism. Cambridge: Cambridge University Press, 2004.
  • Tomasz Józefowicz. Zielonoświątkowcy a ekumenizm. „Studia i Dokumenty Ekumeniczne”. Nr 2 (63). Rok XXIV, 2008. 
  • C. Peter Wagner: Kościoły, które się modlą. tłum. Katarzyna Płuciennik. Kalisz: Chrześcijański Kościół „Miecz Ducha”, 2002.
  • William Kay, Anne Dyer: European Pentecostalism. Leiden: Brill, 2011. ISBN 978-90-04-20730-1. (ang.)

Linki zewnętrzne