Delta-P
| Producent | McDonnell Douglas, TRW |
|---|---|
| Człon rakiet | Delta 1000, Delta 2000, Delta 3000 |
| Materiały napędowe | |
| Rok pierwszego startu | 1972 |
| Rok ostatniego startu | 1988 |
| Koszt jednostkowy | 4 350 000 USD |
| Osiągi | |
| Siła ciągu przy starcie | 41,92 kN |
| Impuls właściwy w próżni | 319 s |
| Maks. czas działania | 431 s |
| Wymiary | |
| Długość | 5,9 m |
| Średnica | 2,4 m |
| Masa pustego | 950 kg |
| Masa maksymalna | 5434 kg |
| Silniki | |
| Silnik 1. | TR-201 |
Delta-P – górny człon rakiet nośnych serii Delta, wykorzystywany w latach 1972-1988 w serii rakiet Delta 1000, Delta 2000 oraz Delta 3000, jako konstrukcję zastępującą człon Delta-F. Był to pierwszy człon górny rakiet Delta zasilany hipergolową mieszanką Aerozine 50 oraz N2O4[1] (używaną dotychczas w stopniu Transtage dla rakiet Titan 3C), głównie za sprawą silnika TRW TR-201, konstrukcyjnie wywodzącego się z silnika członu zniżania lądownika księżycowego z programu Apollo[2].
Po wyczerpaniu zapasu silników TR-201 firma McDonnell Douglas wprowadziła dla rakiet Delta 3000 człon Delta-K, zasilany takim samym paliwem, ale wyposażony w zmodernizowaną wersję silnika AJ-10. Człon ten z kolei znalazł później zastosowanie w rakietach Delta 4000, Delta 5000 oraz Delta II.