Demokratyczny Front Wyzwolenia Palestyny

Demokratyczny Front Wyzwolenia Palestyny
Państwo	Palestyna /  Izrael
Lider	Najif Hawatima
Data założenia	1969
Ideologia polityczna	maoizm, trockizm, antysyjonizm
Strona internetowa

Demokratyczny Front Wyzwolenia Palestyny (arab. ‏الجبهة الديموقراطية لتحرير فلسطين‎) – polityczno-militarna organizacja palestyńskich maoistów.

Zbrojnym skrzydłem grupy są Brygady Oporu Narodowego^[1].

Historia

Sformowany w lutym 1969 roku jako Ludowo-Demokratyczny Front Wyzwolenia Palestyny^[2][3][4]. Powstał w następstwie rozłamu w marksistowskim Ludowym Froncie Wyzwolenia Palestyny Georgesa Habasza. Twórcą i liderem L-DFWP jest Najif Hawatima, który wyprowadził z LFWP grupę działaczy o poglądach maoistowskich i trockistowskich^[4][2]. Rozłamowcy zarzucali kierownictwu Ludowego Frontu Habasza nie dość lewicowe podejście i zbytnią uległość wobec rządów państw arabskich^[4]. Pomimo odwołań do trockizmu i maoizmu, organizacja w czasach zimnej wojny utrzymywała bliskie kontakty ze Związkiem Radzieckim^[4].

Był popierany głównie przez środowiska inteligenckie, dysponował również zwolennikami w obozach dla uchodźców^[5]. Posiadał skrzydło partyzanckie, jednak jego działalność była dość ograniczona^[5][6]. Choć oficjalnie potępiał terroryzm międzynarodowy i zamachy samobójcze, sam miał na koncie zamachy na terenie Izraela^[4][7].

Jego pierwotną siedzibą była Jordania^[6]. W sierpniu 1970 roku w Ammanie odbył się oficjalny kongres ugrupowania^[6]. L-DFWP przyjął na nim hasła likwidacji w Jordanii monarchii Haszymitów i utworzenia rządu demokratycznego^[6]. We wrześniu 1970 roku fedaini L-DFWP włączyli się do walk z jordańskim rządem (Czarny Wrzesień). Batalia zakończyła się klęską Palestyńczyków i ewakuacją struktur L-DFWP do Libanu^[6].

Bojowniczki DFWP w Bejrucie w 1979 roku

W 1974 roku przyjął obecnie używaną nazwę Demokratyczny Front Wyzwolenia Palestyny^[2]. Pod tą nazwą do dziś przynależy do Organizacji Wyzwolenia Palestyny^[7].

W połowie lat 70. zaangażował się w wojnę domową w Libanie. W konflikcie popierał libańską lewicę zrzeszoną w Libańskim Ruchu Narodowym^[6][8]. W tym czasie, członkowie formacji zainicjowali kontakty z izraelską skrajną lewicą^[6].

Po 1979 roku zdystansował się od OWP, którą uznał za zbyt umiarkowaną i ugodową^[9][7]. Pod szczególnym ostrzałem znalazł się Jasir Arafat^[6]. Demokratyczny Front zarzucał OWP nieudolność względem prezydenta Egiptu Anwara as-Sadata i jego porozumienia z Izraelem. Organizacja odrzucała także nawoływanie Jasira Arafata i króla Jordanii Husajna ibn Talala do zajęcia wspólnej pozycji w negocjacjach z Izraelem^[9].

W 1982 roku po pokonaniu OWP przez Izrael w wyniku operacji Pokój dla Galilei Demokratyczny Front ewakuował swoje struktury do Syrii^[6]. W tym czasie organizacja przyjęła politykę oscylowania pomiędzy OWP a palestyńskimi ekstremistami^[9].

Pod koniec lat 80. jego aktywiści uczestniczyli w pierwszej intifadzie^[6].

W 1991 roku oderwała się umiarkowana frakcja pod wodzą Jasira abd-Rabbu, która dwa lata później zmieniła nazwę na Palestyńska Unia Demokratyczna^[10].

W 1993 roku potępił porozumienia z Oslo^[6], a w latach 1993–1998 przynależał do Połączonych Sił Palestyńskich, będących koalicją przeciwników porozumienia z Izraelem^[11]. W 1994 roku 40 działaczy DFWP zostało aresztowanych przez służby Autonomii Palestyńskiej^[6]. Konflikt między DFWP a liderami OWP i Autonomii Palestyńskiej został załagodzony w 1999 roku^[6].

W 2000 roku przyłączył się do intifadzy Al-Aksa^[6]. W trakcie powstania aktywiści DFWP weszli w skład koalicji Palestyńskie Siły Narodowe i Islamskie^[12].

W wyborach prezydenckich w Autonomii Palestyńskiej w 2005 roku wystawił kandydaturę Tajsira Chalida, polityk zdobył 3,35% głosów^[4]. W wyborach parlamentarnych w Autonomii Palestyńskiej w 2006 roku wystartował razem z Palestyńską Partią Ludową i Palestyńską Unią Demokratyczną jako lista „Alternatywa”, koalicja uzyskała 2,72% głosów^[13].

Latem 2014 roku Brygady Oporu Narodowego wzięły udział w walkach z izraelskim wojskiem w Strefie Gazy w trakcie operacji Ochronny Brzeg^[14].

W lecie 2015 roku członkowie Demokratycznego Frontu i al-Fatahu uczestniczyli w starciach z salafitami z organizacji Jund al-Sham, walki miały miejsce w libańskim obozie dla uchodźców palestyńskich Ain al-Hilweh^[15].

Najważniejsze ataki przeprowadzone przez grupę

• W maju 1974 roku terroryści przeprowadzili zamach w Ma’alot. Przebrani w mundury izraelskiej armii bojownicy weszli do żydowskiej szkoły, gdzie zabili 25 osób (w tym 21 dzieci)^[16][3].
• W listopadzie 1974 roku trójka bojowników przeprowadziła atak na Bet Sze’an w Izraelu. Uzbrojeni w karabiny maszynowe i granaty fedaini wzięli zakładników i zabarykadowali się w jednym z budynków, domagając się uwolnienia 15 więzionych w Izraelu Palestyńczyków^[17]. W ataku zginęło czterech obywateli Izraela^[3].
• W listopadzie 1975 roku terroryści podłożyli bombę w Jerozolimie. W eksplozji zginęło siedmiu Izraelczyków^[3].
• W lipcu 1977 roku grupa zamieszana była w kilka zamachów bombowych na terenie Izraela^[17].
• W styczniu 1979 roku fedaini usiłowali porwać 230 osób z domu gościnnego w izraelskim Ma’alot-Tarszicha^[17].
• W marcu 1979 roku DFWP przyznał się do podłożenia bomb w izraelskich autobusach. Ataki miały być protestem przeciwko wizycie Jimmy'ego Cartera w Izraelu^[17].
• W marcu 1982 roku terrorysta rzucił granat w kierunku izraelskich żołnierzy w Strefie Gazy. W wybuchu zginął jeden z żołnierzy, a trzech zostało rannych^[17].
• W lutym 1984 roku bojownicy przeprowadzili atak z wykorzystaniem granatu ręcznego w Jerozolimie. Rannych zostało 21 osób^[17].
• We wrześniu 1985 roku fedaini zaatakowali izraelski autobus na Zachodnim Brzegu^[17].
• W maju 1988 roku aktywista DFWP rzucił koktajl Mołotowa w samochód wiozący ministra Ariela Szarona^[18].
• W sierpniu 2001 roku członkowie DFWP zaatakowali izraelski posterunek wojskowy w Strefie Gazy. W zamachu zginęło trzech izraelskich żołnierzy^[7].

Kontakty i wsparcie zagraniczne

W przeszłości popierany był przez Związek Radziecki, Kubę i Syrię. Członkowie DFWP otrzymywali w ZSRR szkolenia oraz otrzymywali sowieckie uzbrojenie. Kuba oferowała DFWP wsparcie zaopatrzeniowe. Syria finansowała działalność organizacji, szkoliła jej członków oraz zapewniała im bezpieczne schronienie^[7]. Według izraelskiego wywiadu grupa otrzymywała również pomoc od Libii w okresie rządów Mu'ammara al-Kaddafiego^[19].

Na początku lat 80. fedaini DFWP szkolili bojowników Partii Pracujących Kurdystanu. Szkolenia odbywały się w obozach partyzanckich w libańskiej dolinie Bekaa^[20].

Dawniej utrzymywał kontakty z członkami nikaraguańskiego Sandinistowskiego Frontu Wyzwolenia Narodowego^[7].

Liczebność

Liczba członków formacji kształtowała się w następujący sposób:

• luty 1969 roku: 30^[21]
• lato 1969 roku: 600^[21]
• sierpień 1970 roku: ponad 4000^[21]
• grudzień 1984 roku: 1200–1500^[22]
• grudzień 1987 roku: 1200–2000^[23]
• luty 2002 roku: 500^[24]

Ideologia

Demokratyczny Front uznawany jest za najbardziej „ideologiczną” grupę palestyńską, na jego program składają się wątki marksistowsko-leninowskie, maoistowskie, trockistowskie, sekularystyczne i antysyjonistyczne^{[7][6][4][25][22]}.

Pomimo radykalnego rodowodu, z czasem przyjął pragmatyczne stanowisko^[6][5], współcześnie deklaruje chęć utworzenia w Palestynie wspólnego, demokratycznego państwa Arabów i Żydów^[7][6].

Jako organizacja terrorystyczna

Przez Izrael uznawany jest za organizację terrorystyczną^[26]. Od 1997 do 1999 roku figurował na liście zagranicznych organizacji terrorystycznych Departamentu Stanu USA^[27].

Przypisy

Bibliografia

• pod redakcją Bernard J. Albin i Grzegorz Tokarz: Izrael i autonomia palestyńska wybrane aspekty polityczne i prawne. Wrocław: Arboretum, 2007. ISBN 83-60011-41-9.
• Geoff Simons: Libya: The Struggle for Survival. Springer, 1996. ISBN 978-0-230-38011-0.
• Anna Bukowska: Palestyńczycy. Ich życie i walka. Warszawa: Czytelnik, 1988. ISBN 978-83-07-01403-6.
• Wilhelm Dietl, Rolf Tophoven, Kai Hirschmann: Terroryzm. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012. ISBN 978-83-01-16019-7.
• Robert M. Barnas: Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena. Wrocław: Kirke, 2001. ISBN 978-83-914970-4-3.
• Danuta Madeyska: Liban. TRIO, 2003. ISBN 978-83-88542-62-6.
• Jarosław Tomasiewicz: Terroryzm na tle przemocy politycznej (Zarys encyklopedyczny). Katowice, 2000. ISBN 83-907096-2-7.