Demokratyczny Front Wyzwolenia Palestyny

Demokratyczny Front Wyzwolenia Palestyny
Ilustracja
Państwo Palestyna
 Izrael
LiderNajif Hawatima
Data założenia1969
Ideologia politycznamaoizm, trockizm, antysyjonizm
Strona internetowa

Demokratyczny Front Wyzwolenia Palestyny (arab. ‏الجبهة الديموقراطية لتحرير فلسطين‎) – polityczno-militarna organizacja palestyńskich maoistów.

Zbrojnym skrzydłem grupy są Brygady Oporu Narodowego[1].

Historia

Sformowany w lutym 1969 roku jako Ludowo-Demokratyczny Front Wyzwolenia Palestyny[2][3][4]. Powstał w następstwie rozłamu w marksistowskim Ludowym Froncie Wyzwolenia Palestyny Georgesa Habasza. Twórcą i liderem L-DFWP jest Najif Hawatima, który wyprowadził z LFWP grupę działaczy o poglądach maoistowskich i trockistowskich[4][2]. Rozłamowcy zarzucali kierownictwu Ludowego Frontu Habasza nie dość lewicowe podejście i zbytnią uległość wobec rządów państw arabskich[4]. Pomimo odwołań do trockizmu i maoizmu, organizacja w czasach zimnej wojny utrzymywała bliskie kontakty ze Związkiem Radzieckim[4].

Był popierany głównie przez środowiska inteligenckie, dysponował również zwolennikami w obozach dla uchodźców[5]. Posiadał skrzydło partyzanckie, jednak jego działalność była dość ograniczona[5][6]. Choć oficjalnie potępiał terroryzm międzynarodowy i zamachy samobójcze, sam miał na koncie zamachy na terenie Izraela[4][7].

Jego pierwotną siedzibą była Jordania[6]. W sierpniu 1970 roku w Ammanie odbył się oficjalny kongres ugrupowania[6]. L-DFWP przyjął na nim hasła likwidacji w Jordanii monarchii Haszymitów i utworzenia rządu demokratycznego[6]. We wrześniu 1970 roku fedaini L-DFWP włączyli się do walk z jordańskim rządem (Czarny Wrzesień). Batalia zakończyła się klęską Palestyńczyków i ewakuacją struktur L-DFWP do Libanu[6].

Bojowniczki DFWP w Bejrucie w 1979 roku

W 1974 roku przyjął obecnie używaną nazwę Demokratyczny Front Wyzwolenia Palestyny[2]. Pod tą nazwą do dziś przynależy do Organizacji Wyzwolenia Palestyny[7].

W połowie lat 70. zaangażował się w wojnę domową w Libanie. W konflikcie popierał libańską lewicę zrzeszoną w Libańskim Ruchu Narodowym[6][8]. W tym czasie, członkowie formacji zainicjowali kontakty z izraelską skrajną lewicą[6].

Po 1979 roku zdystansował się od OWP, którą uznał za zbyt umiarkowaną i ugodową[9][7]. Pod szczególnym ostrzałem znalazł się Jasir Arafat[6]. Demokratyczny Front zarzucał OWP nieudolność względem prezydenta Egiptu Anwara as-Sadata i jego porozumienia z Izraelem. Organizacja odrzucała także nawoływanie Jasira Arafata i króla Jordanii Husajna ibn Talala do zajęcia wspólnej pozycji w negocjacjach z Izraelem[9].

W 1982 roku po pokonaniu OWP przez Izrael w wyniku operacji Pokój dla Galilei Demokratyczny Front ewakuował swoje struktury do Syrii[6]. W tym czasie organizacja przyjęła politykę oscylowania pomiędzy OWP a palestyńskimi ekstremistami[9].

Pod koniec lat 80. jego aktywiści uczestniczyli w pierwszej intifadzie[6].

W 1991 roku oderwała się umiarkowana frakcja pod wodzą Jasira abd-Rabbu, która dwa lata później zmieniła nazwę na Palestyńska Unia Demokratyczna[10].

W 1993 roku potępił porozumienia z Oslo[6], a w latach 1993–1998 przynależał do Połączonych Sił Palestyńskich, będących koalicją przeciwników porozumienia z Izraelem[11]. W 1994 roku 40 działaczy DFWP zostało aresztowanych przez służby Autonomii Palestyńskiej[6]. Konflikt między DFWP a liderami OWP i Autonomii Palestyńskiej został załagodzony w 1999 roku[6].

W 2000 roku przyłączył się do intifadzy Al-Aksa[6]. W trakcie powstania aktywiści DFWP weszli w skład koalicji Palestyńskie Siły Narodowe i Islamskie[12].

W wyborach prezydenckich w Autonomii Palestyńskiej w 2005 roku wystawił kandydaturę Tajsira Chalida, polityk zdobył 3,35% głosów[4]. W wyborach parlamentarnych w Autonomii Palestyńskiej w 2006 roku wystartował razem z Palestyńską Partią Ludową i Palestyńską Unią Demokratyczną jako lista „Alternatywa”, koalicja uzyskała 2,72% głosów[13].

Latem 2014 roku Brygady Oporu Narodowego wzięły udział w walkach z izraelskim wojskiem w Strefie Gazy w trakcie operacji Ochronny Brzeg[14].

W lecie 2015 roku członkowie Demokratycznego Frontu i al-Fatahu uczestniczyli w starciach z salafitami z organizacji Jund al-Sham, walki miały miejsce w libańskim obozie dla uchodźców palestyńskich Ain al-Hilweh[15].

Najważniejsze ataki przeprowadzone przez grupę

  • W maju 1974 roku terroryści przeprowadzili zamach w Ma’alot. Przebrani w mundury izraelskiej armii bojownicy weszli do żydowskiej szkoły, gdzie zabili 25 osób (w tym 21 dzieci)[16][3].
  • W listopadzie 1974 roku trójka bojowników przeprowadziła atak na Bet Sze’an w Izraelu. Uzbrojeni w karabiny maszynowe i granaty fedaini wzięli zakładników i zabarykadowali się w jednym z budynków, domagając się uwolnienia 15 więzionych w Izraelu Palestyńczyków[17]. W ataku zginęło czterech obywateli Izraela[3].
  • W listopadzie 1975 roku terroryści podłożyli bombę w Jerozolimie. W eksplozji zginęło siedmiu Izraelczyków[3].
  • W lipcu 1977 roku grupa zamieszana była w kilka zamachów bombowych na terenie Izraela[17].
  • W styczniu 1979 roku fedaini usiłowali porwać 230 osób z domu gościnnego w izraelskim Ma’alot-Tarszicha[17].
  • W marcu 1979 roku DFWP przyznał się do podłożenia bomb w izraelskich autobusach. Ataki miały być protestem przeciwko wizycie Jimmy'ego Cartera w Izraelu[17].
  • W marcu 1982 roku terrorysta rzucił granat w kierunku izraelskich żołnierzy w Strefie Gazy. W wybuchu zginął jeden z żołnierzy, a trzech zostało rannych[17].
  • W lutym 1984 roku bojownicy przeprowadzili atak z wykorzystaniem granatu ręcznego w Jerozolimie. Rannych zostało 21 osób[17].
  • We wrześniu 1985 roku fedaini zaatakowali izraelski autobus na Zachodnim Brzegu[17].
  • W maju 1988 roku aktywista DFWP rzucił koktajl Mołotowa w samochód wiozący ministra Ariela Szarona[18].
  • W sierpniu 2001 roku członkowie DFWP zaatakowali izraelski posterunek wojskowy w Strefie Gazy. W zamachu zginęło trzech izraelskich żołnierzy[7].

Kontakty i wsparcie zagraniczne

W przeszłości popierany był przez Związek Radziecki, Kubę i Syrię. Członkowie DFWP otrzymywali w ZSRR szkolenia oraz otrzymywali sowieckie uzbrojenie. Kuba oferowała DFWP wsparcie zaopatrzeniowe. Syria finansowała działalność organizacji, szkoliła jej członków oraz zapewniała im bezpieczne schronienie[7]. Według izraelskiego wywiadu grupa otrzymywała również pomoc od Libii w okresie rządów Mu'ammara al-Kaddafiego[19].

Na początku lat 80. fedaini DFWP szkolili bojowników Partii Pracujących Kurdystanu. Szkolenia odbywały się w obozach partyzanckich w libańskiej dolinie Bekaa[20].

Dawniej utrzymywał kontakty z członkami nikaraguańskiego Sandinistowskiego Frontu Wyzwolenia Narodowego[7].

Liczebność

Liczba członków formacji kształtowała się w następujący sposób:

  • luty 1969 roku: 30[21]
  • lato 1969 roku: 600[21]
  • sierpień 1970 roku: ponad 4000[21]
  • grudzień 1984 roku: 1200–1500[22]
  • grudzień 1987 roku: 1200–2000[23]
  • luty 2002 roku: 500[24]

Ideologia

Demokratyczny Front uznawany jest za najbardziej „ideologiczną” grupę palestyńską, na jego program składają się wątki marksistowsko-leninowskie, maoistowskie, trockistowskie, sekularystyczne i antysyjonistyczne[7][6][4][25][22].

Pomimo radykalnego rodowodu, z czasem przyjął pragmatyczne stanowisko[6][5], współcześnie deklaruje chęć utworzenia w Palestynie wspólnego, demokratycznego państwa Arabów i Żydów[7][6].

Jako organizacja terrorystyczna

Przez Izrael uznawany jest za organizację terrorystyczną[26]. Od 1997 do 1999 roku figurował na liście zagranicznych organizacji terrorystycznych Departamentu Stanu USA[27].

Przypisy

  1. Palestyńska walka o upamiętnienie organizatora śmiertelnego zamachu z 1974 r. na izraelskich uczniów (pol.). Memri.org. [dostęp 2017-12-07].
  2. a b c Terroryzm s. 47
  3. a b c d Democratic Front for the Liberation of Palestine (ang.). jewishvirtuallibrary.org. [dostęp 2017-12-27].
  4. a b c d e f g Izrael i autonomia palestyńska wybrane aspekty polityczne i prawne s. 23–24
  5. a b c Palestyńczycy. Ich życie i walka s. 234
  6. a b c d e f g h i j k l m n o p q What Is the Democratic Front for the Liberation of Palestine (DFLP)? (ang.). israelipalestinian.procon.org. [dostęp 2017-11-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-01)].
  7. a b c d e f g h Democratic Front for the Liberation of Palestine(DFLP) (ang.). globalsecurity.org. [dostęp 2017-09-11].
  8. Liban s. 130–131
  9. a b c Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena s. 81
  10. Tomasiewicz 2000 ↓, s. 313.
  11. What Is the Popular Front for the Liberation of Palestine (PFLP)? (ang.). israelipalestinian.procon.org. [dostęp 2017-12-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-01)].
  12. Statement issued by the National and Islamic Forces (ang.). jmcc.org. [dostęp 2017-12-24].
  13. ELECTION FOR PALESTINIAN LEGISLATIVE COUNCIL (ang.). electionguide.org. [dostęp 2017-09-15].
  14. Qassam brigades claim rocket, mortar fire at southern Israel (ang.). maannews.com. [dostęp 2018-04-20].
  15. Patrick O. Strickland: Double displacement: Palestinians flee violence in Syria, then Lebanon (ang.). electronicintifada.net. [dostęp 2018-04-20].
  16. Terroryzm s. 52
  17. a b c d e f g Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena s. 82
  18. Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena s. 83
  19. Libya: The Struggle for Survival s. 281
  20. Terroryzm s. 55
  21. a b c Intelligence Report (ang.). cryptome.org. [dostęp 2018-04-22].
  22. a b Moscow and the Crisis in the PLO (ang.). cia.gov. [dostęp 2018-04-25].
  23. Lebanon: The Growing Strenght of the Palestinians (ang.). cia.gov. [dostęp 2018-04-25].
  24. Profile: DFLP (ang.). news.bbc.co.uk. [dostęp 2018-04-25].
  25. Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena s. 80
  26. List of Terrorist Organizations and Individuals (ang.). justice.gov.il. [dostęp 2018-03-19].
  27. Foreign Terrorist Organizations (ang.). state.gov. [dostęp 2017-09-13].

Bibliografia

  • pod redakcją Bernard J. Albin i Grzegorz Tokarz: Izrael i autonomia palestyńska wybrane aspekty polityczne i prawne. Wrocław: Arboretum, 2007. ISBN 83-60011-41-9.
  • Geoff Simons: Libya: The Struggle for Survival. Springer, 1996. ISBN 978-0-230-38011-0.
  • Anna Bukowska: Palestyńczycy. Ich życie i walka. Warszawa: Czytelnik, 1988. ISBN 978-83-07-01403-6.
  • Wilhelm Dietl, Rolf Tophoven, Kai Hirschmann: Terroryzm. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012. ISBN 978-83-01-16019-7.
  • Robert M. Barnas: Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena. Wrocław: Kirke, 2001. ISBN 978-83-914970-4-3.
  • Danuta Madeyska: Liban. TRIO, 2003. ISBN 978-83-88542-62-6.
  • Jarosław Tomasiewicz: Terroryzm na tle przemocy politycznej (Zarys encyklopedyczny). Katowice, 2000. ISBN 83-907096-2-7.

Media użyte na tej stronie

Flag of Israel.svg
Flag of Israel. Shows a Magen David (“Shield of David”) between two stripes. The Shield of David is a traditional Jewish symbol. The stripes symbolize a Jewish prayer shawl (tallit).
Coat of arms of Palestine.svg
Coat of arms of Palestine -- standard pan-Arab "Eagle of Saladin" with shield of the flag, and holding a scroll with the word filastin فلسطين (Palestine).
PDFLPWomenMilitia.jpg
Autor: Tiamat, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Female fedayeen of the PDFLP at a rally in Beirut, Lebanon