Dendryt (biologia)
Dendryt (od gr. δένδρον déndron, drzewo) – cylindryczna wypustka cytoplazmatyczna, która stanowi przedłużenie ciała komórki nerwowej. Dendryty zazwyczaj występują licznie, tworząc drzewo dendrytyczne. Ich ułożenie i ilość to cechy typowe dla danego neuronu.
Budowa
Dendryty osiągają długość do 1 mm[1]. Rozgałęziają się na całej swojej długości, a w miarę oddalenia od somy zmniejsza się ich średnica. Są otoczone błoną komórkową składającą się z mikrotubuli, neurofilamentów i cytosolu, pod którą znajduje się cytoplazma[2]. Ze względu na to, że dendryty stanowią przedłużenie ciała komórki, można w nich znaleźć organelle tam występujące: mitochondria, siateczka śródplazmatyczna szorstka, aparat Golgiego, rybosomy. W niektórych neuronach dendryty są pokryte cienkimi tworami, zwanymi kolcami dendrytycznymi, na których szczycie tworzą się synapsy z innymi neuronami. Komórki nerwowe mające kolce nazywane są neuronami kolczastymi, a te bez nich neuronami bezkolcowymi[1]. Rozgałęzienia dendrytowe mogą rozrastać się lub kurczyć. Alkohol wpływa szkodliwie na wzrost dendrytów; w podeszłym wieku zaś dochodzi do skrócenia i zmniejszenia liczby tych rozgałęzień.[3]
Funkcje
Dendryty są wyspecjalizowane w odbieraniu bodźców i przesyłaniu sygnałów do ciała komórkowego, które integruje dochodzące sygnały.[4] Impulsy nerwowe są przewodzone wzdłuż błony komórkowej. Wytwarzając połączenia z innymi neuronami i przewodząc impulsy, dendryty pełnią funkcje integrujące czynności wielu komórek nerwowych. Pojedyncze, długie dendryty nerwów rdzeniowych przewodzą impulsy elektryczne wzbudzone bodźcami czuciowymi do ciał komórkowych neuronów czuciowych[2]. Dendryty znacznie zwiększają powierzchnię komórek nerwowych - stanowią do 90% powierzchni wielu neuronów[1].
Zobacz też
Przypisy
Media użyte na tej stronie
polska wersja ilustracji neuronu