Dennis Mitchell

Dennis Mitchell
Data i miejsce urodzenia20 lutego 1966
Havelock
Wzrost175 cm
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Stany Zjednoczone
Igrzyska olimpijskie
złotoBarcelona 1992lekkoatletyka
(sztafeta 4 × 100 m)
srebroAtlanta 1996lekkoatletyka
(sztafeta 4 × 100 m)
brązBarcelona 1992lekkoatletyka
(bieg na 100 m)
Mistrzostwa świata
złotoTokio 1991sztafeta 4 × 100 m
złotoStuttgart 1993sztafeta 4 × 100 m
brązTokio 1991bieg na 100 m
brązStuttgart 1993bieg na 100 m

Dennis Allen Mitchell (ur. 20 lutego 1966 w Havelock, w stanie Karolina Północna[1]) – amerykański lekkoatleta sprinter, mistrz olimpijski i mistrz świata.

Jako jedyny amerykański sprinter wystąpił na trzech kolejnych igrzyskach olimpijskich w biegu na 100 metrów, za każdym razem zajmując w finale miejsce w pierwszej czwórce.

Rozpoczął międzynarodową karierę na mistrzostwach świata w 1987 w Rzymie, gdzie wystąpił w eliminacjach i półfinale biegu sztafetowego 4 × 100 metrów (w finale został zastąpiony przez Carla Lewisa)[2]. Na igrzyskach olimpijskich w 1988 w Seulu zajął 4. miejsce w biegu na 100 m. Stracił szanse na medal w sztafecie 4 × 100 metrów, kiedy drużyna amerykańska została zdyskwalifikowana za przekroczenie strefy zmian[1]. W 1989 zdobył akademickie mistrzostwo Stanów Zjednoczonych (NCAA) w biegu na 200 metrów (był wówczas studentem University of Florida)[3].

Na miesiąc przed mistrzostwami świata w 1991 w Tokio biegł w składzie sztafety 4 × 100 metrów, która ustanowiła rekord świata czasem 37,67 s (w Zurychu 7 sierpnia 1991)[4]. Na mistrzostwach świata Mitchell zdobył brązowy medal w biegu na 100 metrów, a sztafeta USA w składzie Andre Cason, Leroy Burrell, Mitchell i Carl Lewis poprawiła własny rekord świata na 37,50 s i zdobyła złoty medal[5].

W 1992 po raz pierwszy został mistrzem Stanów Zjednoczonych na 100 metrów (później powtórzył to osiągnięcie w 1994 i 1996)[6]. Na igrzyskach olimpijskich w 1992 w Barcelonie Mitchell zdobył brązowy medal w biegu na 100 metrów i złoty w sztafecie 4 × 100 metrów, która po raz kolejny poprawiła rekord świata na 37,40 s (w składzie Michael Marsh, Burrell, Mitchell i Carl Lewis)[1][4]. Na mistrzostwach świata w 1993 w Stuttgarcie po raz kolejny zdobył brązowy medal w biegu na 100 metrów i złoty w sztafecie 4 × 100 m (Jon Drummond, Cason, Mitchell i Burrell), która w półfinale wyrównała rekord świata[7]. W 1994 zwyciężył na 100 m w Igrzyskach Dobrej Woli w Petersburgu. Na mistrzostwach świata w 1995 w Göteborgu doznał kontuzji w przedbiegach na 100 m i nie ukończył biegu[8].

Na igrzyskach olimpijskich w 1996 w Atlancie zdobył srebrny medal w sztafecie 4 × 100 m (biegli w niej Drummond, Tim Harden, Marsh i Mitchell),a w biegu na 100 metrów był czwarty[1]. Na mistrzostwach świata w 1997 w Atenach wystąpił tylko w sztafecie 4 × 100 m, ale drużyna amerykańska (Brian Lewis, Tim Montgomery, Mitchell i Maurice Greene) nie ukończyła biegu eliminacyjnego[9].

W 1998 został zdyskwalifikowany przez IAAF na 2 lata z powodu zbyt wysokiego poziomu testosteronu (zawodnik tłumaczył wysoki poziom tego hormonu tym, że uprawiał seks i pił piwo w noc poprzedzającą badanie antydopingowe[10]). Po odbyciu kary wystąpił na mistrzostwach świata w 2001 w Edmonton na 3. zmianie sztafety 4 × 100 m, która wygrała bieg finałowy, lecz została później zdyskwalifikowana wskutek stwierdzenia dopingu u Tima Montgomery'ego (afera BALCo)[11].

Mąż Damu Cherry.

Rekordy życiowe

Przypisy

  1. ↑ a b c d Dennis Mitchell, olympedia.org [dostęp 2020-07-29] (ang.).
  2. ↑ IAAF World Athletics Championships Doha 2019 Statistics Handbook, World Athletics, s. 227 [dostęp 2020-07-29] (ang.).
  3. ↑ NCAA Division I Championships (Men), GBRAthletics [dostęp 2020-07-29] (ang.).
  4. ↑ a b Progression of IAAF World Records. 2015 Edition, IAAF, s. 136 [dostęp 2020-07-29] (ang.).
  5. ↑ IAAF World Athletics Championships Doha 2019 Statistics Handbook, World Athletics, s. 88–89, 226–227 [dostęp 2020-07-29] (ang.).
  6. ↑ United States Championships (Men 1943–), GBRAthletics [dostęp 2020-07-29] (ang.).
  7. ↑ IAAF World Athletics Championships Doha 2019 Statistics Handbook, World Athletics, s. 89, 227–228 [dostęp 2020-07-29] (ang.).
  8. ↑ IAAF World Athletics Championships Doha 2019 Statistics Handbook, World Athletics, s. 90 [dostęp 2020-07-29] (ang.).
  9. ↑ IAAF World Athletics Championships Doha 2019 Statistics Handbook, World Athletics, s. 228–229 [dostęp 2020-07-29] (ang.).
  10. ↑ LA'99. 2000, s. 8. ISBN 83-910012-5-3.
  11. ↑ IAAF World Athletics Championships Doha 2019 Statistics Handbook, World Athletics, s. 229–230 [dostęp 2020-07-29] (ang.).

Linki zewnętrzne

Mistrzowie olimpijscy w lekkoatletyce (sztafeta 4 × 100 metrów)

Athletics pictogram.svg

Mistrzowie świata w sztafecie 4 × 100 metrów

Portal:Lekkoatletyka

Mistrzowie Stanów Zjednoczonych w biegu na 100 metrów
1876–1878
New York Athletic Club
  • 1876: McIvor
  • 1877: Wilmer
  • 1878: Saportas
1879–1888
NAAAA
  • 1879: Value
  • 1880: Myers
  • 1881: Myers
  • 1882: Waldron
  • 1883: Waldron
  • 1884: Ford[A]
  • 1885: Ford[A]
  • 1886: Ford[A]
  • 1887: Sherrill
  • 1888: Westing[B]
1888–1979
Amateur Athletic Union
1980–1992
The Athletics Congress
od 1993
Mistrzostwa USA

Portal:Lekkoatletyka

  1. ↑ a b c Zwycięzca został wyłoniony po run-off
  2. ↑ a b W 1888 odbyły się mistrzostwa NAAAA i AAU
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l m Oznacza lata, w których mistrzostwa były również eliminacjami do igrzysk olimpijskich, w innych latach były to odrębne imprezy
  4. ↑ a b c Najlepszy Amerykanin w biegu finałowym, w mistrzostwach AAU występowały też inne kraje
Do 1927 oraz w latach 1929–1931, rozgrywano biegi na 100 jadrów (91,44 metra)
Halowi mistrzowie Stanów Zjednoczonych w biegu na 60 metrów
1906–1979
Amateur Athletic Union
1980–1992
The Athletics Congress
od 1993
Mistrzostwa USA

Portal:Lekkoatletyka

  1. ↑ Nie rozegrano
  2. ↑ a b Najlepszy Amerykanin w biegu finałowym, w mistrzostwach występują też zawodnicy z innych krajów
W latach 1906–1986, bieg rozgrywano na dystansie 60 jadrów (54,864 metra) z wyjątkiem lat 1933–1939 (60 metrów) i 1913–1915 (75 metrów). W latach 1987–1990 bieg rozgrywano na dystansie 55 metrów.

Media użyte na tej stronie

Athletics pictogram.svg
Pictograms of Olympic sports – . This is an unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Flag of the United States.svg
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
Flag of Jamaica.svg
Flag of Jamaica. “The sunshine, the land is green, and the people are strong and bold” is the symbolism of the colours of the flag. GOLD represents the natural wealth and beauty of sunlight; GREEN represents hope and agricultural resources; BLACK represents the strength and creativity of the people. The original symbolism, however, was "Hardships there are, but the land is green, and the sun shineth", where BLACK represented the hardships being faced.
German Olympic flag (1959-1968).svg
Flag of the unified Team of Germany for the Olympic Games, 1960–1968.