Depolaryzator

Depolaryzator (substancja elektroaktywna) – substancja chemiczna obecna w roztworze elektrolitu, która ulegając procesom utleniania bądź redukcji na powierzchni elektrody, przeciwdziała jej polaryzacji, tj. powoduje zmiany potencjału elektrody w kierunku potencjału równowagowego[1]. Pojęcie depolaryzator jest też często używane w sensie ogólniejszym, jako określenie substancji dodawanej do elektrolitu w celu zapobiegania wszelkim niepożądanym reakcjom elektrodowym.

W literaturze, zwłaszcza starszej, pojęcie depolaryzator oznaczać może substancję dodawaną do materiału elektrodowego ogniw galwanicznych w celu zapobiegania nadmiernej polaryzacji elektrod w czasie pobierania prądu z ogniwa. W wyniku polaryzacji elektrod na ich powierzchni mogą wydzielać się gazy, które blokując powierzchnię czynną elektrody, powodują spadek wydajności prądowej ogniwa. W zależności od konstrukcji ogniwa depolaryzator stanowi domieszkę do materiału samej elektrody lub jest umieszczany w bezpośrednim jej sąsiedztwie. Depolaryzatorami katodowymi są zazwyczaj silne środki utleniające (np. dwutlenek manganu, kwas azotowy, kwas chromowy), czasem używa się również depolaryzatorów anodowych w charakterze których stosowane są silne reduktory[2].

Zgodnie z zaleceniami IUPAC, nazwa depolaryzator jest przestarzała i zaleca się stosować określenie „substancja elektroaktywna”[3].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Allen J. Bard, Larry R. Faulkner: ELECTROCHEMICAL METHODS. Fundamentals and Applications. Wyd. 2. New York: John Willey & Sons, Inc., 2001, s. 22. ISBN 0-471-04372-9. (ang.)
  2. ↑ Depolaryzacja, [w:] Encyklopedia techniki. Chemia, Ewa Czarnecka-Żołek (red.), wyd. 4, Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1993, ISBN 83-204-1312-5.
  3. ↑ Depolarizer, [w:] A.D. McNaught, A. Wilkinson, Compendium of Chemical Terminology (Gold Book), S.J. Chalk (akt.), International Union of Pure and Applied Chemistry, wyd. 2, Oxford: Blackwell Scientific Publications, 1997, DOI: 10.1351/goldbook.D01599, ISBN 0-9678550-9-8 (ang.).