Deportivo La Coruña

Deportivo La Coruña

Pełna nazwa	Real Club Deportivo de La Coruña, S.A.D.
Przydomek	Dépor Los Blanquiazules (Biało-Niebiescy) Los Turcos (Turcy)
Barwy	biało-niebieskie
Data założenia	1906
Liga	Primera Federación
Państwo	Hiszpania
Wspólnota autonomiczna	Galicja
Adres	Plaza de Pontevedra 19, 15003 A Coruña
Stadion	Riazor, A Coruña
Prezes	Tino Fernández
Trener	Óscar Cano
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Trzeci strój
Strona internetowa

Real Club Deportivo de La Coruña – hiszpański klub piłkarski założony w 1906 roku z siedzibą w galicyjskiej miejscowości A Coruña. Od sezonu 2021/2022 występuje w Primera Federación^[1].

Historia

Zawodnicy drużyny (2008)

Treść tej sekcji może nie być zgodna z zasadami neutralnego punktu widzenia. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tej sekcji. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji.

W 1902 José María Abalo wrócił do rodzinnej miejscowości A Coruña ze studiów w Anglii, gdzie zdobył doświadczenie w piłce nożnej, które następnie rozpowszechnił w mieście. W marcu 1904 roku miał miejsce pierwszy poważny mecz, który odbył się w Corralón de la Gaiteira i został rozegrany z załogą angielskiego statku „Diligent”. Od tego czasu w La Corunii odbywały się częste spotkania w miejscowym gimnazjum Sala Calvet. Zespołowi nadano nazwę Club Deportivo de la Sala Calvet. Następnie nazwa została zmieniona na RC Deportivo de La Coruńa. W 1906 został oficjalnie założony Deportivo de la Sala Calvet. Pierwszym prezydentem został Luis Cornide. Pierwszy podstawowy skład tworzyli: Salvador Fojón, Venancio Deus, Juan Long, Ángel Rodríguez, Manuel Álvarez, Daniel Aler, Paco Martínez, Félix de la Paz, Virgilio Rodríguez, Juan Manuel López i Martínez Urioste. Dwa i pół roku później król Hiszpanii – Alfonso XIII przyznał klubowi status „królewski” i sam został jego honorowym prezydentem. Od tego momentu klub nazywa się Real Club Deportivo de La Coruńa. W tym samym czasie drużyna przeniosła się ze stadionu at Corralón de la Gaiteira i do tej pory rozgrywa tam mecze.

W 1920, po zwycięstwie reprezentacji Hiszpanii na Igrzyskach Olimpijskich w Antwerpii, wzrosło zainteresowanie piłką nożną. Jako że Deportivo było częścią miasta, brało udział w różnego rodzaju turniejach zarówno w Galicji, jak i poza nią. Działo się tak do czasu, kiedy w 1928 r. została oficjalnie założona liga piłkarska. W pierwszym sezonie La Coruna przegrała kwalifikacje i nie grała w najwyższej klasie rozgrywek. Pierwszy historyczny sezon w Segunda División zakończyła na 8. miejscu na 10 drużyn. Pozostała ówczesna dziewiątka to: Alavés, Sevilla FC, Celta Vigo, Valencia CF, Real Betis, Iberia, Oviedo, Sporting Gijón i Rácing de Madrid. W 1932 roku, wciąż grając w drugiej lidze, Deportivo pokonało Real Madryt w Copa del Rey.

W sezonie 1940/1941 Deportivo pierwszy raz awansowało do Primera División. Stało się to po pokonaniu Murcii 2:1 w meczu o awans. Ówczesny skład to: Acuńa, Novo, Pedrito, Muntané, Molaza, Reboredo, Breijo, Guimerans, Elícegui, Chacho i Chao. Każdy z graczy dostał za to 2000 peset (20 euro).

W 1945 drużyna spadła do drugiej ligi. W sezonie 1949/1950 Deportivo uzyskało drugie miejsce w Primera División. Trenerem wówczas był Scopelli, a prezydentem Chaver Gómez. W finałowym meczu zespół przegrał z Atletico Madryt. Skutkiem słabej kondycji finansowej klubu były problemy z utrzymaniem wychowanków w drużynie. Zawodnicy upuszczali klub, a drużyna kolejno w latach 1963, 1965, 1967, 1970 i 1973 była relegowana. Po spadku do drugiej ligi Deportivo znajdowało się na przemian w Segunda B División i Tercera División. W 1988 prezydentem klubu wybrany został Augusto César Lendoiro. Dług sięgał 4 mln euro.

W sezonie 1989/1990 Deportivo powróciło do Primera División. W sezonie 1991/1992 w drużynie grali Claudio, Ribera, López-Rekarte, Canales, Liańo, Kirov i Kiriakov, Albístegui, Djukic, Lasarte, López-Rekarte/Mariano Hoyas – Fran, Kanatlarovski, Kiriakov, José Ramón – Claudio; trenerem był Marco Antonio Koronat.

W sezonie 1992/1993 Deportivo stało się Spółką Anonimową (SAD). W 1992 kontrakty z zespołem podpisali m.in. 24-letni Mauro Silva i 28-latek Bebeto. Deportivo wygrało pierwszych 5 spotkań, w tym pokonało Real Madryt 3:2, przegrywając 0:2. Bebeto został Pichichi Primera División. Zimą zespół znajdował się na 1. miejscu w tabeli i zakończył sezon jako trzeci. W sezonie grali m.in. Liańo – Nando, Albístegui, Ribera, Djukic, López-Rekarte – Fran, Mauro Silva, Aldana – Bebeto, Klaudio. Do drużyny dołączyli Donato, Manjarín, Paco, Elduayen, Voro, Pedro Riesco i Alfredo. Na początku grudnia Deportivo było na 1. miejscu, wygrywając m.in. z Realem 4:0 i grało w 3 rundzie Pucharu UEFA, skąd odpadło po przegranej z Eintracht Frankfurt. Deportivo zajęło 2. miejsce w lidze.

W sezonie 1994/1995 w grudniu drużyna była na 2. miejscu w Lidze, a w Pucharze UEFA po wyeliminowaniu Rosenborga i Tirolu Innsbruck przegrała w dwumeczu z Borussią Dortmund. Po raz 3. w historii La Coruna zakwalifikowała się do pucharów i po raz pierwszy został zdobyty Copa del Rey. W sezonie grali m.in. Liańo – Nando, Ribera, Djukic, Voro, López-Rekarte – Fran, Donato, Aldana – Manjarín, Bebeto. 10 czerwca 1995 Arsenio Iglesiasa przestał być trenerem Deportivo. Zastąpił go Walijczyk John Benjamin Toshack. Latem w Superpucharze Hiszpanii Deportivo pokonało Real Madryt 3:0 u siebie i 2:1 na wyjeździe. W listopadzie 1995 Deportivo znalazło się na 12. miejscu w lidze, a ostatecznie na 9. W Pucharze Zdobywców Pucharów gracze la Corunii dotarli do półfinału, w którym dwukrotnie ulegli PSG 0:1 i 1:0. Po 4 sezonach Bebeto oświadczył, że wraca do Brazylii. Piłkarze tego sezonu to: Liańo – Nando/Villarroya, Paco, Djukic, Voro, López-Rekarte – Fran, Donato, Aldana/Alfredo – Manjarín, Bebeto.

W latach 1996/1997 klub podpisał 7-letni kontrakt z Canal+ na kwotę 135 mln euro. Podpisano kontrakty z graczami: Songo’o, Kouba, Naybet, Armado, Martins, Madar i Bonnissel. Z klubu odeszli Canales, López-Rekarte, Villarroya oraz Aldana. Zimą do klubu dołączyli Flávio Conceiçao, Héldera, Renaldo i Nuno, za których zapłacono w sumie 13 mln euro. Gracze w tym sezonie to m.in.: Songo’o – Nando, Djukic/Hélder, Naybet, Armando – Rivaldo, Mauro Silva, Martins, Donato – Manjarín, Renaldo.

W sezonie 1997/1998 do klubu dołączyli Djalminha i Luizăo. Rivaldo odszedł do Barcelony. Klub opuścił Miroslav Djukic. Drużyna odpadła z Pucharu UEFA po porażce z Auxerre, a ligę zakończyła na 12. miejscu. Skład w tym sezonie tworzyli Songo’o – Bonnissel, Naybet, Paco, Armando – Fran, Flávio Conceiçao, Mauro Silva, Donato, Djalminha – Bassir, Abreu. Po dwóch nieudanych sezonach w ostatnich 3 latach w końcu skład z graczami: Martins, Flávio Conceiçăo, Djalminha, Donato, Fran, Mauro Silva i Naybet zaczął się zgrywać. Poza tym prezydent Lendoiro sprowadził do klubu nowego trenera Javiera Iruretę. Narodziła się nowa era w klubie. Podpisano kontrakty z nowymi graczami: Romero, Manuel Pablo, Schürrer, Pauleta i ‘Turu’ Flores. Deportivo wygrało turniej Teresa Herrera pokonując Atlético Madryt i S.S. Lazio. Jednak nowy projekt potrzebował czasu i szczęśliwie Irureta go dostał. Niewiele brakowało, a La Coruna zakwalifikowałaby się do Ligi Mistrzów. Nową gwiazdą zespołu został Flores. Ostatecznie zespół zakończył rozgrywki na 6. miejscu. Gracze tego sezonu: Songo’o – Romero, Naybet, Schürrer, Armando – Fran, Flávio Conceiçao, Mauro Silva, Ziani, Djalminha – ‘Turu’ Flores.

Sezon 1999/2000 to prawdziwy przełom w drużynie. Do zespołu trafił Roy Makaay (8,6 mln euro), César Martín, Víctor Sánchez oraz Jokanovic. Początek rozgrywek to okazałe zwycięstwo 4:1 przeciwko Alaves i hat-trick Makaaya. Potem jednak Deportivo znalazło się na 7. miejscu w tabeli, by odbudować się i wygrać kolejnych 7 spotkań (m.in. z Barceloną 2:1) i wylądować na szczycie tabeli 21 listopada 1999 roku. Dodatkowo La Coruna wciąż grała w Copa del Rey i Pucharze UEFA. Jednak ponownie nie potrafiono sobie poradzić z olbrzymią presją. Wywalczenie zaledwie 1 punktu z możliwych 12 to zbyt mało, by myśleć o tytule. Deportivo odpadło również z Copa del Rey po porażce z 2-ligową Osasuną. Jednak cel udało się osiągnąć. Zespół odniósł zwycięstwo 5:2 nad Królewskimi, lecz potem odpadł z Pucharu UEFA z Arsenalem, a także został pokonany przez Barcelonę 1:2. 8 goli w ostatnich meczach Makaaya (w sumie 22 bramki w lidze) pozwoliło wywalczyć upragniony tytuł. I tak, po raz pierwszy w 94-letniej historii klubu, 19 maja 2000 roku, Deportivo La Coruna zostało mistrzem Hiszpanii. Historyczny sukces świętowało 200 tysięcy osób na ulicach La Corunii. Do tego ogromnego sukcesu przyczynili się przede wszystkim: Songo’o – Romero, Naybet, Donato, Manuel Pablo – ‘Turu’ Flores, Mauro Silva, Flávio Conceiçao, Víctor Sánchez, Djalminha – Makaay. W roku 2000 ze składu ubyli: Flávio Conceição oraz Pauleta. 31 mln euro zarobione na tych dwóch piłkarzach pozwoliło na ściągnięcie do klubu trio z Atlético: Molinę, Capdevilę oraz Valeróna, pomocników: Duschera, Emersona i Césara Sampaio oraz napastników Pandianiego i Tristána.

Bardzo dobry początek sezonu 2000/2001 (wyjątek to porażka 0:3 na Bernabeu) i pierwsze w historii punkty w Lidze Mistrzów. Remis z Panathinaikosem 1:1, wygrana z HSV 2:1 i bezbramkowy rezultat w Juventusie to niezłe wyniki jak na debiut w LM. Wyjście z grupy z pierwszego miejsca i pierwsza wygrana na wyjeździe w kolejnej fazie rozgrywek z PSG to bardzo duży sukces. W lidze hiszpańskiej Deportivo w grudniu było na 1. miejscu, gdy nagle coś się zacięło w tej „maszynce”. Najpierw przyszła porażka w LM z Milanem 0:1, potem odpadnięcie z Copa del Rey z 2-ligowym Tenerife, a w lidze tylko 4 punkty z możliwych 12. W lutym 2001 piłkarze wzięli się do roboty i zakończyli sezon jako wicemistrzowie kraju. Po porażce z Milanem w LM oraz kolejnej przegranej z Galatasaray 0:1, Deportivo musiało wygrać 2 kolejne spotkania. Rewanż z Turkami udał się znakomicie zwycięstwem 2:0. Jednak mecz z PSG to istny horror. Do przerwy bowiem Francuzi prowadzili na Riazor 3:0! Pandiani wchodząc jako zmiennik ustrzelił hat-tricka, a Tristan dodał 1 trafienie i sensacyjne zwycięstwo 4:3 stało się faktem. 13 marca 2001 roku Deportivo pokonało A.C. Milan i znalazło się w gronie ćwierćfinalistów LM. To był koniec z przygodą w tych rozgrywkach. Po zwycięstwie w 1 meczu przeciwko Leeds United 2:0, w rewanżu La Coruna poniosła porażkę 0:3 i odpadło z LM. Mimo wszystko wrażenie w Europie zostało wywarte. Największe z nich wywierali: Molina – Romero, Naybet, Donato, Manuel Pablo – Fran, Mauro Silva, Emerson, Víctor Sánchez, Valerón – Tristán/Makaay.

Sezon 2001/2002 to wzmocnienie przede wszystkim środka pola przez Sergio, który kosztował klub małą fortunę – 18 milionów euro oraz Djorovica, Amaviscę i Héctora. Wyniki z poprzedniego sezonu nie były przypadkowe i na potwierdzenie tych osiągnięć klub z Galicji ograł 2:1 Manchester United we wrześniu 2001. Co prawda po porażce i remisie z Olimpiakosem byt w Europie się zachwiał, jednak zwycięstwo na Old Trafford 3:2 pozwoliło na awans. W lidze również wszystko szło gładko i Deportivo liderowało od 13 października do 1 grudnia 2001 roku. Standardowo jednak początek nowego roku to zła passa. W lidze spadek na 7 pozycję. Jednakże w tym sezonie liga była bardzo wyrównana i po 26 kolejkach literująca Valencia prowadziła z 44 punktami mając nad 8 w tabeli Alaves zaledwie 5 oczek przewagi. W Lidze Mistrzów zaś na drodze Deportivo stanął Juventus. Molina uratował zespół przed porażką na wyjeździe, a w domu La Coruna wygrała 2:0. Również pamiętny mecz na 100-lecie Realu Madryt w finale Copa Deportivo wygrało 2:1 po golach Sergio i Tristana. Rozpędzone Deportivo nie pozostawiło również złudzeń Arsenalowi w 1/8 Ligi Mistrzów. Jednak ćwierćfinał po raz kolejny okazał się nie do przejścia. Porażka w 1 meczu z Manchesterem United była brzemienna w skutkach. Pozwoliło to jednak skupić się na rozgrywkach w La Liga. Kolejne wicemistrzostwo i król Tristan z 21 bramkami na koncie. Poza tym Superpuchar na koncie po wygranej z Valencią. W 2002 roku ściągnięto za w sumie 38 mln euro Jorge Andrade (24), Alberta Luque (24) i ‘Toro’ Acuńę (30). Mimo porażki u siebie na inaugurację ligi z Betisem, 18 września nie lada wyczynem popisał się Roy Makaay. W Monachium zdobył 3 gole i Deportivo pokonało Bayern 3:2. Jednak 3 dni później „ojciec” zwycięstwa w Niemczech – Valeron doznał kontuzji i zespół się zatracił. Porażka z Milanem na Riazor 0:4 była tego przykładem. W lidze spadek na 9. miejsce. Jednak 29 października zwycięstwo nad Bayernem, a potem wyjazdowy triumf z już pewnym awansu Milanem wystarczył do awansu z grupy. Jednakże plaga kontuzji i zawieszenia nie pozwalały Irurecie na manewry. 7 grudnia zespół okupował 8. miejsce w lidze po remisie z Recreativo Huelva 1:1. Był to jednak, jak się okazało, punkt zwrotny, natomiast w rozgrywkach europejskich już tak różowo nie było. Remis z Juve, porażka z MU i Deportivo mogło się już skupić na lidze i Copa. 3 zwycięstwa i w styczniu 2003 roku 3 pozycja 7 punktów za niespodziewanym liderem z Sociedad. Jednak z pucharu Deportivo zostało wyeliminowane w półfinale przez Mallorce. Dodatkowo porażka z Basel w Szwajcarii była solą w oku. 3. miejsce w lidze na koniec sezonu był lekkim niedosytem. W sierpniu 2003 roku do Monachium został sprzedany Roy Makaay za 19 mln euro.

W sezonie 2003/2004 Deportivo zmierzyło się w III rundzie kwalifikacji do Ligi Mistrzów z Rosenborgiem Trondheim. Po remisie w Trondheim i zwycięstwie 1:0 u siebie piłkarze Deportivo rozpoczęli udany, a zarazem najlepszy w historii klubu występ w tych elitarnych rozgrywkach. W meczach grupowych na uwagę zasługuje z pewnością klęska w Monaco 3:8. Ta wpadka nie przeszkodziła jednak na wyjście z grupy i z dorobkiem 10 pkt. piłkarze awansowali do 1/8 finału. Tam zmierzyli się z Juventusem, który wyeliminowali, odnosząc dwa zwycięstwa po 1:0. Ćwierćfinałowy pojedynek z Milanem zapamiętają na długo wszyscy kibice hiszpańskiej drużyny. Po porażce w Mediolanie 1:4 nikt nie liczył na awans. Jednak kapitalny mecz na Riazor i efektowne zwycięstwo 4:0 pozbawiło Milan jakichkolwiek szansa na dalszą grę. W półfinale, po bezbramkowym remisie w Porto i przegranej u siebie po bramce z rzutu karnego Deportivo pożegnało się z Ligą Mistrzów. W lidze zespół grał w kratke. Po 8 kolejkach Deportivo zajmowało fotel lidera z 7 zwycięstwami i jedną porażką z Osasuną. Potem było trochę gorzej, lepsze występy przeplatali gorszymi i ostatecznie zajęli ponownie 3. miejsce za Valencią i Barceloną. Był to piąty sezon z rzędu na podium, wliczając w to bardzo dobry występ w Lidze Mistrzów sezon był dla klubu bardzo udany.

Okres wielkich sukcesów Deportivo dobiegł końca, gdy spadł po ukończeniu rozgrywek na 18. miejscu w sezonie 2010-2011.

W sezonie 2011/2012 Deportivo natychmiast wróciło do czołówki. Lassad Nouioui był najlepszym strzelcem z 14 golami, Andrés Guardado najlepszym asystentem i Álex Bergantiñosem jedynym graczem, który uczestniczył we wszystkich meczach ligowych. W Segunda División drużyna zdobyła 91 punktów i zakończyła rozgrywki na pierwszym miejscu.

W sezonie 2012/2013, po burzliwej kampanii, w której to drużynę prowadziło trzech różnych menedżerów, Deportivo zajęło 19. miejsce, po czym ponownie spadło do Segunda División. Deportivo zakończyło jednak sezon 2013/2014 na 3. miejscu, gwarantując po raz drugi w ciągu trzech lat awans. W sezonie 2017/2018 klub z Galicji ponownie doświadczył relegacji z najwyższego stopnia rozgrywkowego, po domowej porażce 2:4 przeciwko FC Barcelonie^[2]. W następnym sezonie, zajęli 6. miejsce w Segunda División, następnie przegrywając finał baraży o awans z RCD Mallorca^[3]. W sezonie 2019/2020, Deportivo spadło do Segunda División B, po raz pierwszy od 39. lat^[4]. W kolejnym sezonie – w wyniku zmian organizacyjnych w hiszpańskim systemie ligowym, Galicyjczycy przystąpili do rozgrywek w nowo utworzonej Primera División RFEF^[1].

Sukcesy

• Mistrzostwo Hiszpanii: 1
  • 2000
• Puchar Hiszpanii: 2
  • 1995, 2002
• Superpuchar Hiszpanii: 3
  • 1995, 2000, 2002

Sezon po sezonie

Zawodnicy

Europejskie puchary

Strona internetowa

• Oficjalna strona klubu

Przypisy